« ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Όπως βλέπουμε στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Κύριος θεράπευε κάθε ασθένεια του λαού. Ο Κύριος, ως αγάπη, αδιακρίτως ευεργετεί τους πάντες. Δεν κάνει διακρίσεις από τους εξωτερικούς τύπους ή από τη θρησκευτική μορφή των ανθρώπων. Ως πατέρας θεραπεύει κάθε αδυναμία και κάθε ασθένεια του λαού.  Αυτό το βλέπουμε και σήμερα, που θεράπευσε τους δύο τυφλούς που ζήτησαν το έλεός Του, αλλά και τον δαιμονιζόμενο. Οι τυφλοί, έχοντας επίγνωση της κατάστασής τους, πλησιάζοντας προς τον Κύριο, Του ζήτησαν να τους ελεήσει. Οι λέξεις «έλεος» και «ελέησόν με» έχουν μεγάλη δύναμη. Όταν ζητάω το έλεος, ελεημοσύνη από τον Κύριο, εκφράζω τη δική μου αδυναμία αλλά και την πεποίθησή μου στη δύναμη του Κυρίου. Απέναντι στον Χριστό οφείλουμε να είμαστε ταπεινοί και να είμαστε σίγουροι πως αυτή την ταπείνωσή μας θα την ευλογήσει ο Κύριος.

Αυτή, λοιπόν, πρέπει να είναι η προσευχητική στάση μας ενώπιον του Κυρίου. Τέτοια σκέψη διαμορφώνει το ανάλογο ήθος στη ζωή μας. Δηλαδή η προσευχή δεν είναι μόνο μία κατάσταση μέσα από την οποία προσεγγίζουμε τον Θεό και δηλώνουμε τη διάθεσή μας απέναντί Του ή εκφράζουμε την ανάγκη μας, αλλά είναι μία καθημερινή αγωγή στη ζωή μας, μία σύμφυτη με την αναπνοή πράξη. Άνθρωπος μη προσευχόμενος είναι ένας νεκρός άνθρωπος. Είναι μια βιολογική ύπαρξη που περιφέρεται ασκόπως από δω και από κει και απλώς γκρινιάζει ή ψάχνει μια δικαίωση μέσα του, την οποία όμως δεν τη βρίσκει. Η πραγματική δικαίωση βρίσκεται στο έλεος του Θεού, είναι η παρουσία του Θεού, είναι η αίσθηση του Θεού στη ζωή μας. Όταν απουσιάζει ο Θεός από τη ζωή μας, νοιώθουμε μίζεροι, δεν νοιώθουμε δικαιωμένοι. Βιώνουμε την απόλυτη απουσία του Θεού.

Αυτό, λοιπόν, που μας θεραπεύει, αυτό που μας κάνει να μετανοούμε, είναι όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση προσευχής. Είναι αυτή η κραυγή των δύο τυφλών: «ελέησον ημάς, Υιέ Δαυΐδ» (ΜΑΤΘ. 9, 27). Βρισκόμαστε σε άσχημη κατάσταση, βρισκόμαστε σε πτώση, βρισκόμαστε σε αδυναμία; Να μην απογοητευόμαστε. Να γνωρίζουμε ότι είμαστε άνθρωποι πεπερασμένοι. Δεν είμαστε υπεράνθρωποι. Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα. Ακόμη και το να μην αμαρτάνουμε. Δεν είναι πάντοτε εφικτό αυτό. Όμως μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Να ζητήσουμε άμεσα, μέσα από την καρδιά μας, το έλεος του Θεού. Να ελπίζουμε στον Θεό. Έτσι μόνο μπορούμε να βιώσουμε την πνευματική ζωή και να προσεγγίσουμε ακόμη περισσότερο τον Θεό. Μην εμποδίσουμε τον εαυτό μας σε αυτή τη σωτήρια προσέγγιση, μέσα από την οποία γευόμαστε το έλεος του Θεού.

Και παρόλο που ο Κύριος θεράπευσε τους ασθενείς, οι Φαρισαίοι δεν έβλεπαν τα θαύματα αυτά. Οι πραγματικοί τυφλοί ήσαν αυτοί. Αντί να δοξάσουν τον Θεό, αντί να χαρούν για τη θεραπεία των αδελφών τους, οι Φαρισαίοι έλεγαν: «Με τη δύναμη του άρχοντα των δαιμονίων διώχνει τα δαιμόνια» (ΜΑΤΘ. 9, 34). Το σημαντικό στη ζωή μας δεν είναι τι συμβαίνει, αν είναι καλό ή κακό, αλλά με τι μάτια το βλέπουμε. Ο άνθρωπος που έχει διεστραμμένη την όραση και το καλό το βλέπει κακό. Ο άνθρωπος όμως, που έχει φωτισμό Θεού και το κακό το βλέπει ως ευλογία. Αυτός πρέπει να είναι ο δείκτης της πνευματικής μας κατάστασης. Οι πονηροί στο λογισμό τους τα βλέπουν όλα άσχημα. Η συγκεκριμένη στάση είναι αρρώστια που βασανίζει τους ανθρώπους αυτούς. Ο διάβολος την ομορφιά την κάνει ασχήμια. Ενώ ο Θεός την ασχήμια την καταξιώνει ως ομορφιά.

Η καλή πνευματική κατάσταση είναι αυτή με την οποία δίνουμε ελπίδα τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους. Μέσα από μία τέτοια κατάσταση φωτιζόμαστε και αποκτάμε καθαρή όραση. Τότε βλέπουμε τον αμαρτωλό και του δίνουμε ελπίδα. Μέσα από την ασχήμια να βλέπουμε την ομορφιά που κρύβεται πίσω απ’ αυτήν. Να δίνουμε δυνατότητες στους αδελφούς μας και στον εαυτό μας. Η απογοήτευση και η απελπισία πρέπει να μένουν μακριά από τον Χριστιανό. Εμείς ελπίζουμε στο έλεος του Θεού και ότι τελικά η αγάπη Του θα μας σώσει! Αν βρισκόμαστε σε μια τέτοια πνευματική κατάσταση, τότε υπάρχει πραγματική ελπίδα. Αν συλλάβουμε τον εαυτό μας να γκρινιάζει, να παραπονείται, να κατηγορεί, τότε βρισκόμαστε σε κατάσταση πτώσης. Και καλό είναι να σηκωθούμε γρήγορα από αυτή την κατάσταση. Και πως θα γίνει αυτό; Μα φυσικά μόνο με το ταπεινό φρόνημα.

Αγαπητοί μου φίλοι, αν και βρισκόμαστε σε άσχημες εποχές δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Ως Χριστιανοί οφείλουμε να βάλουμε στη ζωή μας την ελπίδα. Να μη βλέπουμε παντού το κακό και την ασχήμια. Σίγουρα είμαστε άνθρωποι ατελείς. Σίγουρα δεν πρέπει να δικαιολογούμε τις πτώσεις και τις αμαρτίες μας. Όμως δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Να λέμε, ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Χρειάζεται το φως της ελπίδας στη ζωή μας. Ότι και να βλέπουμε γύρω μας να ελπίζουμε. Μέχρι να φύγουμε από αυτή την πρόσκαιρη ζωή, πρέπει να αγωνιζόμαστε. Τι μας αναπαύει; Το γεγονός ότι παρά τις αμαρτίες μας ελπίζουμε! Και ποιο είναι το δαιμονικό; Να είμαστε στην Εκκλησία και να λέμε, ότι δεν υπάρχει σωτηρία και ότι είμαστε χαμένοι. Ναι είμαστε χαμένοι, αλλ’ εξαιτίας της αγάπης του Θεού ελπίζουμε, αρκεί να έχουμε αυτή την πίστη και εμπιστοσύνη. Και πραγματικά αξίζει να την έχουμε.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.