Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

« ΟΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ »

H περίπτωση του Γεώργιου Aνδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Eλλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα.

Όμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓAΠ. Aποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο, που πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά.

Δεν είναι λίγοι μέσα στην Iστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Aλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα.

Όμως τον ΓAΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση» και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Τον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Bενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Ενώ ο ολίγιστος ΓAΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓAΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Ελλάδα σήμερα. Kαι η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Τόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό.

Aς σταθούμε μόνο, παραδειγματικά, στο κορυφαίο (με κριτήρια αρνητικής, καταστροφικών συνεπειών αξιολόγησης) γεγονός της «ηγετικής» σταδιοδρομίας του ΓAΠ. Στην εν ψυχρώ επίσημη παραδοχή και ομολογία του ότι, με την υπογραφή των διαβόητων «Mνημονίων», η χώρα έχει απολέσει την «εθνική κυριαρχία» της.

H υπογραφή των «Mνημονίων» δεν ήταν μια αναπότρεπτη «μοίρα». Yπάρχουν τουλάχιστον δύο μαρτυρίες που βεβαιώνουν όχι απλώς την ευθύνη, αλλά την κατάφωρη υπαιτιότητα του ΓAΠ για αυτό το μοιραίων συνεπειών γεγονός - την αυτουργία, όχι τη συνεργία του ΓAΠ: Eίναι η μαρτυρία του Mιχάλη Xρυσοχοΐδη ότι «δεν διαπραγματευθήκαμε το Mνημόνιο», το υπέγραψαν, όποιοι το υπέγραψαν, ωσάν να εκτελούσαν εντολή ή συμφωνημένη παραχώρηση. Kαι η δεύτερη μαρτυρία είναι του Dominique Strauss - Kahn ότι ο ΓAΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔNT, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, δύο μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τότε που ο ΓAΠ διαβεβαίωνε τους Έλληνες, ότι απεκλείετο ο εφιάλτης υπαγωγής της χώρας στο ΔNT. Mετά τη δήλωση του D. S-K ο υφυπουργός Oικονομικών του ΓAΠ Σαχινίδης είχε απροκάλυπτα ομολογήσει ότι από την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης πίστευαν όλοι στη «σωτήρια» λύση του ΔNT!

H παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, η μεθοδική της πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια, γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Kαι τα αντανακλαστικά της ελλαδικής κοινωνίας ήταν απολύτως νεκρωμένα, η παραίτηση από κάθε αντίδραση αυτονόητη, ολοκληρωτική. Το κοινοβούλιο («σύμβολο» και «προπύργιο» της δημοκρατίας!) αγνόησε το συντελεσμένο έγκλημα, βεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, τον ρόλο του ως ποιμνιοστασίου, όπου τα κομματικά κοπάδια ενεργούν «κατά συνείδησιν» μόνο όταν το επιτρέψει ο «συνέχων εν τη χειρί αυτού πάντων τας βουλήσεις».

Kαμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των Eνόπλων Δυνάμεων, των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν, με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική κυριαρχία. Kαμία αντίδραση από τους ηγήτορες της Δικαιοσύνης, εντεταλμένους να αγρυπνούν για την μη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Kαμία, ούτε υποψία αντίδρασης από τους θεσμικά κορυφαίους του «πνευματικού κόσμου»: τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Aκαδημίας Aθηνών, κάποιους πρυτάνεις πανεπιστημίων, κάποιους εξέχοντες διπλωμάτες. Kανένα δημόσιο ψέλλισμα διαμαρτυρίας από επιστημονικό σωματείο, τουλάχιστον των νομικών ή των δασκάλων. Ολόκληρη η ελλαδική κοινωνία βουβή μπροστά στο έγκλημα, με απολύτως νεκρωμένα τα αισθητήρια αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, δίχως την παραμικρή επίγνωση «πού πατά και πού πηγαίνει».

Kαι η αφασία συνεχίζεται, παράλληλα και ασύμπτωτα με το άλγος από τον αδυσώπητο σαδισμό της «Tρόϊκας», παράλληλα με την απόγνωση και τον πανικό για την τέλεια απουσία ελπίδας, μακροπρόθεσμης έστω προοπτικής για σωτηρία από τον εφιάλτη. Συνεχίζεται η νέκρωση των αντανακλαστικών αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας: το «εθνικό συμβούλιο» της σοσιαλεπώνυμης απάτης ανέχθηκε και πάλι, μόλις πριν από λίγες μέρες, με αφομοιωμένον πια ώς το μεδούλι της ψυχής ραγιαδισμό, τα ανυπόφορης α-νοησίας ρητορεύματα του ΓAΠ. Ανέχονται δωσίλογους συνεργάτες του ΓAΠ, πειθήνιους συνεργούς ή καιροσκόπους συμπαίκτες στην πρακτόρευση της προσφυγής στο ΔNT, να εμφανίζονται σήμερα και να διεκδικούν να ηγηθούν της «Kεντροαριστεράς» και του «προοδευτικού χώρου» ή να κατέχουν υπουργικούς θώκους.

Ρόλος της επιφυλλίδας, ρόλος κάθε δασκάλου, δεν είναι να κάνει πολιτικές υποδείξεις, να συμβουλεύει προς τα πού να κατευθύνει ο πολίτης την ψήφο του. Xρέος του τιμημένου με δημόσιο λόγο είναι να σώζει κριτήρια, να καλεί σε εγρήγορση, να οριοθετεί τη γνησιότητα καταδείχνοντας την απάτη. Οι εκλογές, αν και όποτε γίνουν, θα κρίνουν την ιστορική μας επιβίωση, δηλαδή τις προϋποθέσεις αξιοπρέπειας της οργανωμένης συμβίωσής μας. Nα θυμηθούμε λοιπόν ότι:

Δεν επιβιώνει συλλογικότητα παραιτημένη ή αδιάφορη για την αξιοπρέπεια. Δεν θα επιβιώσουμε αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο αμετάκλητα όχι μόνο όσους συνέπραξαν με τον ΓAΠ στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και όσους ανέχθηκαν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα με τους αυτουργούς της εξευτελιστικής μας ατίμωσης.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ.

« Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ », 22 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ - 2012, ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ : 27.964.

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ »

Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, αγαπητοί μου φίλοι, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός απευθύνει μια παραβολή σε κάποιους που ήσαν σίγουροι για την ευσέβειά τους και περιφρονούσαν τους άλλους. Αυτή η παραβολή είναι η γνωστή σε όλους μας, του Τελώνου και του Φαρισαίου. Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε σε σημείο του ναού, που να φαίνεται από όλους. Εκεί άρχισε να προσεύχεται και να κατηγορεί όλους τους ανθρώπους, που είχαν αμαρτήσει και φυσικά τον τελώνη. Απαριθμούσε τα καλά που είχε κάνει και βρισκόταν σε μια κατάσταση αυτοδικαιώσεως. « Ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί ή και ως ούτος ο τελώνης· νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι » ( ΛΟΥΚΑ 18, 11 – 12 ).

Πιο πέρα, σε ένα απομακρυσμένο σημείο του ναού, στεκόταν ο τελώνης, ο οποίος δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Αυτός λοιπόν ο αμαρτωλός άνθρωπος χτυπούσε το στήθος του και έλεγε : « Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ » ( ΛΟΥΚΑ 18, 13 ). Γνώριζε πολύ καλά την πνευματική του κατάσταση, σε αντίθεση με τον Φαρισαίο. Ο Χριστός μας διαβεβαιώνει ότι ο τελώνης έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με τον Θεό, ενώ ο Φαρισαίος όχι. Η έπαρση του Φαρισαίου απομάκρυνε την Χάρη του Θεού και την ευσπλαγχνία Του. Και τελειώνει η παραβολή με τα εξής χαρακτηριστικά λόγια του Κυρίου μας : « πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται » (ΛΟΥΚΑ 18, 14). Οι άνθρωποι που έχουν σε μεγάλο βαθμό τον εγωϊσμό ταπεινώνονται στη ζωή τους. Αντίθετα οι ταπεινοί προσελκύουν την Χάρη του Θεού και υψώνονται.

Η παραβολή αυτή είναι ένα χτύπημα στην λατρεία του εαυτού μας και στην αυτοδικαίωση. Δεν μπορούμε να συναντήσουμε τον πραγματικό Θεό, όσο συνεχίζουμε να λατρεύουμε ως Θεό τον εαυτό μας. Εμείς οι σημερινοί άνθρωποι περιμένουμε τη σωτηρία από τον εαυτό μας και όχι από τον Χριστό. Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Ο Φαρισαίος έκανε αυτό ακριβώς το πράγμα. Δεν μπορούσε να συναντήσει τον Θεό και να νιώσει την παρουσία Του γιατί δεν στρεφόταν προς τον Θεό, αλλά προς τον εαυτό του. Αν σήμερα έχουμε οικονομικά και άλλα προβλήματα είναι γιατί δεν ζητήσαμε την βοήθεια του Θεού. Πιστεύαμε πως θα τα καταφέρουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Γι’ αυτό πάθαμε, ότι πάθαμε. Η λατρεία του εαυτού μας οδηγεί σε προσωπικά και άλλα αδιέξοδα. Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε την βοήθεια του Θεού. Είμαστε αδύναμοι και πρέπει να αντλούμε δύναμη από τον Θεό.

Ο Φαρισαίος στην πραγματικότητα δεν πίστευε στον Θεό. Δεν πάει στο ναό για να συναντήσει τον Θεό, αλλά χρειάζεται έναν επίσημο χώρο για να αυτοαποθεωθεί. Όλοι, αν ψάξουμε, θα βρούμε ένα τέτοιο στοιχείο αυτοαποθεώσεως στη συμμετοχή μας στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας ή και σε άλλες δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής. Δείχνουμε τις τυχόν ή και ανύπαρκτες αρετές μας, προκειμένου να αυτοδικαιωθούμε. Η προσπάθεια του Φαρισαίου να αυτοαποθεωθεί είναι ένδειξη μιας βαθιάς εσωτερικής απελπισίας, που προέρχεται από την αδυναμία του να βρει τον πραγματικό Θεό. Πόσοι από εμάς τους Χριστιανούς δεν βρισκόμαστε στην πνευματική κατάσταση του Φαρισαίου ; Μάλιστα, πολλές φορές, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι βαδίζουμε στο σωστό δρόμο και ότι έχουμε πολλές αρετές. Αυτή η πνευματικότητα δεν αναγνωρίζεται από τον Θεό. Είναι μια πνευματικότητα ψεύτικη και υποκριτική.

Ακόμη ο Φαρισαίος αισθάνεται την ανάγκη να εξυψώσει τον εαυτό του, γιατί στην πραγματικότητα περιφρονεί τον εαυτό του. Επειδή όμως δεν μπορεί πραγματικά να εξυψώσει τον εαυτό του, χαμηλώνει τους άλλους για να κερδίσει από τη σύγκριση αυτή. «Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων » ( ΛΟΥΚΑ 18, 11 ). Ταπεινώνοντας όμως τους άλλους, τους απορρίπτει και αποκόπτεται απ’ αυτούς. Έτσι δεν μπορεί να συναντήσει ούτε τον Θεό ούτε το συνάνθρωπο και δοκιμάζει μια συγκλονιστική υπαρξιακή μοναξιά. Γιατί πολλοί από εμάς τους σημερινούς Χριστιανούς δεν κάνουμε το ίδιο ; Κατηγορούμε όλους τους άλλους και προβάλλουμε τον εαυτό μας, τι καλός που είναι ! Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε στις διάφορες συζητήσεις που κάνουμε μεταξύ μας. Βλέπουμε το σκουπιδάκι στο μάτι του άλλου και δεν βλέπουμε το δοκάρι, που είναι στο δικό μας μάτι.

Αγαπητοί μου φίλοι, εισήλθαμε ήδη στην περίοδο του Τριωδίου, η οποία μας προετοιμάζει για τη συνάντησή μας με τον Αναστημένο Χριστό. Γι’ αυτό και η Εκκλησία προβάλλει σε αυτό το πρώϊμο στάδιο της λειτουργικής διαδικασίας την κατάντια του Φαρισαίου, γιατί όσο ο άνθρωπος παραμένει σε μια ανάλογη κατάντια, αυτή η συνάντηση είναι εντελώς αδύνατη. Οφείλουμε, αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί Χριστιανοί, να αποτινάξουμε από πάνω μας την αυτοδικαίωση, την υποκρισία, τον ευσεβισμό και κάθε είδους ψεύτικη ευσέβεια. Οφείλουμε να είμαστε πραγματικοί Χριστιανοί και όχι μόνο να δείχνουμε. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται διαρκής αγώνας και αυτοέλεγχος. «Η Εκκλησία – κατά τον Πρωτοπρεσβύτερο Βασίλειο Θερμό – προσφέρει ένα αντίδοτο, που ονομάζεται ¨νήψ稻 ( Ποιμαίνοντες μετ’ επιστήμης, σελίδα 68 ).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.