« ΟΣΙΑ ΜΕΛΑΝΗ Η ΡΩΜΑΙΑ »

Η Οσία Μελάνη η Ρωμαία έζησε στα χρόνια που βασιλιάς ήταν ο Ονώριος, δεύτερος γιος του Μεγάλου Θεοδοσίου. Οι γονείς της, ευγενείς και πλούσιοι, την πάντρεψαν σε μικρή ηλικία και απέκτησε δύο παιδιά.

Όμως μεγάλες δοκιμασίες την περίμεναν. Την μητρική της καρδιά σπάραξε ο θάνατος των δύο παιδιών της. Μετά από λίγο και εντελώς ξαφνικά, πέθανε ο σύζυγός της. Και για να γεμίσει το πικρό ποτήρι της λύπης, χάνει και τους γονείς της. Οι στιγμές δύσκολες. Ποιος θα την παρηγορήσει; Μα ποιος άλλος; Ο λόγος του Θεού, που λέει: «τη έλπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες» (Προς Ρωμαίους, ιθ΄ 12). Δηλαδή, η ακλόνητη ελπίδα σας στα μέλλοντα αγαθά, να σας γεμίζει χαρά και να σας ενισχύει για να δείχνετε υπομονή στη θλίψη. Και να επιμένετε στην προσευχή, συνεχίζει ο λόγος του Θεού, από την οποία θα λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής σας. Έτσι και η Μελάνη, αδιάφορη για τις κοσμικές απολαύσεις, αποσύρθηκε σε ένα εξοχικό της κτήμα, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη και την προσευχή.

Εκεί επίσης καλλιγραφούσε Ιερά βιβλία και τα έδινε να τα διαβάζουν οι πιστοί. Διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των φτωχών και ασθενών. Και αφού επισκέφθηκε πολλούς τόπους βοηθώντας τους πάσχοντες, κατέληξε στην Ιερουσαλήμ, όπου και πέθανε από πλευρίτιδα.

www.saint.gr

« ΧΑΡΑ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟΝ »

«Ταπεινώσου και εξομολογού εις το εξής, διότι η εξομολόγησις εμπερικλείει την αγιωτάτην ταπείνωσιν, άνευ της οποίας δεν σώζεται κανείς. 

Χαρά μεγάλη δια τον διάβολον, όταν κατορθώση και πείση τον άνθρωπον να κρύψη τους διαβολικούς λογισμούς, και τούτο διότι θα πετύχη τον μελετώμενον ψυχοφθόρον σκοπόν του».

 

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

agios-dimitrios.blogspot.com

« ΟΠΟΙΟΣ ΑΔΙΚΕΙ ΒΑΣΤΑΖΕΙ ΔΙΠΛΟ ΒΑΡΟΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ »

«…όποιος αδικεί βαστάζει διπλό βάρος αμαρτίας. Όχι μόνο το βάρος της προσωπικής του κακίας, αλλά και τα βάρη του πλησίον σε όσα τον αδίκησε. “Ο αγαπών την αδικίαν μισεί την εαυτού ψυχήν” (Ψαλμ. 10, 5), διότι την επιφορτώνει με χρεωστικά αμαρτιών που δεν είναι δικά της, και τα οποία είναι “κατασφραγισμένα”, αν δεν λυθεί η αδικία (πρβλ. Αγίου Μάρκου, Περί νόμου §127, σ. 106). Γι’ αυτό λέει η Γραφή, ότι “οι αδικούντες και αμαρτάνοντες πολέμιοί εισιν της εαυτών ζωής” (Τωβίτ 12, 10). Αντίθετα, αυτός που αδικείται, αν υπομείνει προσευχόμενος, “εκφεύγει από αμαρτίας…, και ομοίαν της θλίψεως ευρίσκει αντίληψιν” (Περί νόμου §43, σ. 86). Αν πάλι, έρθει σε κατάσταση να εύχεται υπέρ των αδικούντων, τότε συντρίβει τη δύναμη των δαιμόνων (Περί νόμου §45, σ. 86).

(«Αγίου Μάρκου του ασκητού Περί των ακουσίων θλίψεων», Μοναχού Παϊσίου Καρεώτου, έκδοση Ιερού Κελλίου Αγίων Αρχαγγέλων, Άγιον Όρος 2006, σελίδες 120-121)