Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

« ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΕΜΑΧΙΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ ΣΤΟΝ ΟΜΩΝΥΜΟ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΙΓΙΟΥ, 28.12.2016 »








Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, συγκεντρωθήκαμε στον ιερό αυτό χώρο, προκειμένου να υποδεχθούμε και επίσημα τεμάχιο από το ιερό λείψανο του Αγίου Αλεξίου του Ανθρώπου του Θεού, ο οποίος είναι και ο προστάτης της ενορίας μας. Το τεμάχιο αυτό προέρχεται από σπόνδυλο του Αγίου Αλεξίου, το οποίο φυλάσσεται στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στο Βερίνο. Η Καθηγουμένη της Μονής, Μοναχή Επιστήμη, μαζί με την σεβαστή αδελφότητά της, είχαν την καλωσύνη να παραχωρήσουν στον Ναό μας αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό, κατόπιν αιτήσεως του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου μας. Από εδώ και πέρα θα έχουμε και την σωματική παρουσία του Αγίου Αλεξίου στον Ναό μας και θα μπορούμε να προστρέχουμε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας στην Χάρη του. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω δυο λόγια για τα ιερά λείψανα.
Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας ως μέτοχοι και μέλη του Σώματος του Χριστού φανερώνουν με τα χαρίσματά τους τον Χριστό. Η μίμηση των Αγίων είναι μίμηση του Χριστού και συμπόρευση με το ενιαίο και αδιαίρετο Σώμα Του, την Εκκλησία. Στην προοπτική αυτή κατανοείται και η ιδιαίτερη τιμή που αποδίδει η Ορθόδοξη Εκκλησία στα ιερά λείψανα των Αγίων που αποτελούν για τους πιστούς ταμεία Χάριτος, πηγές ιαμάτων, απτή αίσθηση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος και της ζωογόνου αύρας που εμφυσά στη ζωή της Εκκλησίας. Εκφράζουν την προσδοκία της Ανάστασης από το σώμα των πιστών γι’ αυτό είναι χαρακτηριστικό ότι μερικοί διώκτες των Χριστιανών έκαιγαν τα σώματα των μαρτύρων και προσπαθούσαν να τα εξαφανίσουν. Νόμιζαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα πετύχαιναν να εξαφανίσουν την ελπίδα της Ανάστασης.
Με τα άγια λείψανα αισθανόμαστε και προγευόμαστε την δόξα της Βασιλείας του Θεού, που με ορατά σημεία χαριτώνει τα σώματα αυτών που από αυτή τη ζωή έζησαν μέσα στη δωρεά της αγάπης του Θεού. Επιβεβαιώνεται ότι ο δεσμός ψυχής και σώματος, ύλης και πνεύματος είναι άρρηκτος και ότι ο άνθρωπος καλείται ως ψυχοσωματική οντότητα και πρόσωπο να σωθεί και να δοξασθεί από τον Θεό. Δοξάζονται λοιπόν και τα σώματά τους, ενώ το πνεύμα τους ευφραίνεται στους ουρανούς μαζί με τους άλλους Αγίους, που έκαναν υπακοή στην κλήση του Θεού. Τα σώματα των ανθρώπων που αγωνίζονται μέσα στην Χάρη των Μυστηρίων της Εκκλησίας, μεταμορφώνονται και αφθαρτοποιούνται. Αποκτούν την Χάρη του Θεού και γίνονται ιερά λείψανα, που περιμένουν την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, προκειμένου να απολαύσουν την αιώνια δόξα μαζί με την ψυχή τους.
Για τον λόγο αυτό ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσουμε Ορθόδοξα την πραγματικότητα του σώματος είναι να προσκυνήσουμε τα ιερά λείψανα των Αγίων. Ο ασπασμός ενός αγίου λειψάνου μεταγγίζει Χάρη στο σώμα μας, παρέχει στην ύπαρξή μας μέσα από την σωματική μας αίσθηση το να συνειδητοποιεί τόσο το περιορισμένο όσο και την μεγαλωσύνη, τη φθορά και την αφθαρσία του σώματός μας. Με άλλα λόγια προγευόμαστε το μυστήριο του ανθρώπου και του Θεού. Η μετάγγιση της ζωής μέσα από τα νεκρά αλλά ζωηφόρα σώματα των Αγίων περνά στα δικά μας σώματα και μας οδηγεί σε μία ρεαλιστική υλικοπνευματική ανθρωπολογία από την οποία τόση ανάγκη έχουμε στις ημέρες μας και της οποίας οι Άγιοι Πατέρες έχουν σαφώς θέσει τα θεμέλια. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να φυλάσσονται των ιερά λείψανα των Αγίων.
Ήδη από την εποχή των διωγμών οι Χριστιανοί τιμούσαν τα λείψανα των Μαρτύρων. Αργότερα, περί το 400 π.Χ., η τιμή επεκτάθηκε και στα άγια λείψανα των Ομολογητών και των Οσίων. Οι Άγιοι αυτοί τελούσαν θαύματα ενώ ακόμη ζούσαν με την δύναμη του Θεού. Πρέπει να τιμάμε τους Αγίους ως φίλους του Χριστού, ως παιδιά και κληρονόμους του Θεού. Οι Άγιοι έχουν γίνει θησαυροφυλάκια του Θεού και καθαρά καταλύματα. Ο Δεσπότης Χριστός μας χάρισε ως σωστικές πηγές τα λείψανα των Αγίων, που πηγάζουν με πολλούς τρόπους τις ευεργεσίες, που αναβρύουν μύρο ευωδίας. Γι’ αυτό να μην απιστούμε, αλλά να ελπίζουμε σε αυτή την Χάρη του Θεού που πηγάζει μέσα από τα άγια λείψανα. Μέσα από τα λείψανα των Αγίων εκδιώκονται οι δαίμονες, γίνονται θεραπείες ασθενειών, σταματούν οι πειρασμοί και οι θλίψεις. Από τα λείψανα των Αγίων κατέρχεται η Χάρη του Θεού στους ανθρώπους.
Αγαπητοί μου αδελφοί, η υπέρβαση της φθοράς από το κτιστό είναι για την Ορθοδοξία πραγματικότητα που συντελείται μέσα στον ιστορικό χρόνο, όπως αποδεικνύουν τα λείψανα των Αγίων, με την αναστολή της φυσικής φθοράς και της φυσικής διάλυσης του κυτταρικού τους συστήματος. Τα ιερά λείψανα, όπως και το ιερό λείψανο του Αγίου Αλεξίου που έχουμε ανάμεσά μας, είναι για την Ορθοδοξία απτή απόδειξη του γεγονότος της θεοσέβειας, της κοινωνίας κτιστού και ακτίστου, αλλά συγχρόνως και αυτοβεβαίωσή της. Την αξία των ιερών λειψάνων οφείλουν να την παραδεχθούν, αν θέλουν να είναι έντιμοι με τον εαυτό τους, εκείνοι που πολεμούν την Εκκλησία και θέλουν την αποτέφρωση των σωμάτων των κεκοιμημένων αδελφών μας. Αν τα σώματα των Αγίων καίγονταν, εμείς σήμερα δεν θα είχαμε τα λείψανα των Αγίων, που είναι για όλους εμάς τους πιστούς η παρηγοριά μας στις δυσκολίες της επίγειας ζωής μας. Επικαλούμαι την ευλογία του Αγίου Αλεξίου στη ζωή μας και στις οικογένειές μας. Αμήν.
Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γιαννακόπουλος.



Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

« ΖΩΗ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΑΣΟΥΔΗ »


Ζωή γεννάται
Χαρά στον κόσμο
Συμβαίνεις πάντα
Κάθε ημέρα
Κάθε στιγμή
Και μόνο που Είσαι
Αρκεί
Στο καλώς λίαν
Ν’ αποκατασταθώ
Δεσπόζουσα άλικη παπαρούνα
Λιβάδι ολόλευκων πανσέδων
Μνήμα
Μ’ άρρητες ευωδιές
Αυτός γεννάται
Θανάτω θάνατον πατήσας
Να σε ζήσω
Βρέφος θείο.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Lorenzo Monaco.]

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

« ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ “ΠΟΛΥΕΔΡΟ” ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ, 20.12.2016 »


Χθες, 20 Δεκεμβρίου και ώρα 6.45 μ.μ., συναντηθήκαμε και πάλι τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Λογοτεχνίας, στο βιβλιοπωλείο «Πολύεδρο», στην Πάτρα. Συζητήσαμε για το βιβλίο της Elena Ferrante, «Η υπέροχη φίλη μου» από τις εκδόσεις «Πατάκη». Οι απόψεις των μελών της Λέσχης, που ακούσθηκαν ήσαν ενδιαφέρουσες.
Η επόμενη συνάντηση, θα πραγματοποιηθεί στις 24 Ιανουαρίου 2017, στον φιλόξενο χώρο του «Πολύεδρου», όπου θα συζητηθούν τα βιβλία του Σπύρου Λ. Βρεττού, «Ένας αόριστος άνθρωπος» από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδη» και του Δημοσθένη Παπαμάρκου, «Γκιάκ» από τις εκδόσεις «Αντίποδες» .

« Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ, ELENA FERRANTE »


Ένα σύγχρονο αριστούργημα από την πιο δημοφιλή Ιταλίδα συγγραφέα της εποχής μας. Η Υπέροχη φίλη μου, το πρώτο βιβλίο της Τετραλογίας της Νάπολης, είναι η ιστορία της Έλενας και της Λίλας, μια ιστορία που ξεκινά τη δεκαετία του ’50 με φόντο μια φτωχογειτονιά της Νάπολης. Η συγγραφέας καταδύεται στην περίπλοκη φύση της φιλίας των δύο κοριτσιών που από έφηβες γίνονται γυναίκες, ακολουθώντας βήμα βήμα την εξέλιξη καθεμιάς ξεχωριστά, τον τρόπο που η μία επηρεάζει την άλλη, τα συναισθήματα που ανά τις δεκαετίες τις βοηθούν να χτίσουν μια ουσιαστική, ακλόνητη σχέση. Με απαράμιλλο στιλ και αψεγάδιαστη, σχολαστική ματιά η Φερράντε σε μια καθηλωτική αφήγηση μέσα από την ιστορία μιας φιλίας ξεδιπλώνει την ιστορία μιας γειτονιάς, μιας πόλης κι εντέλει ενός έθνους που βιώνει κοσμοϊστορικές αλλαγές με το πέρασμα των δεκαετιών. 
«Και τελικά το πραγματικό θέμα της Φερράντε είναι το περιθώριο που έχει ο καθένας από μας, τόσο μεγάλο και τόσο ελάχιστο, να διαμορφώσει ο ίδιος την ύπαρξή του. Κι αυτό το περιθώριο εξετάζει από κάθε του άποψη, πολιτική, προσωπική, υπαρξιακή... Κατά βάθος αυτή η Τετραλογία της Νάπολης θα μπορούσε να ονομαστεί η τετραλογία της ελευθερίας». (Le Monde des Livres)
«Να διαποτίσεις τη μυθοπλασία με την αδιάλυτη δύναμη της ζωής, να την κάνεις να είναι όχι απλά λέξεις στο χαρτί αλλά εσωτερική δύναμη, αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της τέχνης...» (Financial Times)
«Η άγνωστη συγγραφέας ενός διάσημου αριστουργήματος... Η Έλενα Φερράντε αναγνωρίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο ως μια σπουδαία συγγραφέας της εποχής μας. Κανείς μας όμως δε γνωρίζει την ταυτότητά της και εκείνη είναι αποφασισμένη να μην την αποκαλύψει». (The Sunday Times)
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ »


Κατά τη σημερινή Κυριακή πριν από τα Χριστούγεννα, αγαπητοί μου φίλοι, αναγνώσθηκε η Ευαγγελική περικοπή για το γενεαλογικό δένδρο του Κυρίου. Με αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία μας θέλει να διακηρύξει και να υπογραμμίσει την Ενανθρώπηση του Χριστού, ότι πραγματικά έγινε άνθρωπος και ότι δεν ήταν φανταστικό γεγονός. Η αναφορά συνεπώς στο γενεαλογικό δένδρο του Χριστού μας, επισημαίνει την ιστορικότητα του προσώπου Του, επισημαίνει την ανθρώπινη φύση Του, επισημαίνει την Ενανθρώπησή Του. Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα λέει ότι ο Χριστός μας γεννήθηκε από την Παναγία την Παρθένο εκ Πνεύματος Αγίου. Η Παναγία γέννησε τον Χριστό, προκειμένου ο κάθε άνθρωπος να είναι δυνατόν να γευθεί αυτό το Μυστήριο του τοκετού στην καρδιά του. Ο άνθρωπος καλείται, όπως και η Παναγία να γίνει Θεοτόκος.
Η συμμετοχή μας στην εορτή των Χριστουγέννων είναι κάτι παραπάνω από ένας θρησκευτικός ρομαντισμός. Είναι ένα πραγματικό γεγονός της ύπαρξής μας. Η Εκκλησία με την ετήσια εορτή των Χριστουγέννων, μας δίνει την αφορμή, έτσι ώστε όλη μας η ζωή να είναι μία προετοιμασία αυτής της υποδοχής, αυτής της εσωτερικής Γέννησης του Χριστού στην ψυχή μας. Ποιες είναι όμως οι προϋποθέσεις, προκειμένου να γεννηθεί ο Χριστός μέσα μας; Να κάνουμε αγώνα ώστε να αποβάλουμε ο,τιδήποτε ψεύτικο και ανιαρό από τη συνείδησή μας, από τον λογισμό μας, από την ελευθερία μας. Να κάνουμε αγώνα, για να απεκδυθούμε ο,τιδήποτε ξένο προς την προοπτική αυτού του τοκετού, της Γέννησης του Χριστού. Η πολυπραγμοσύνη μας είναι αποτέλεσμα μιας ψυχικής νόσου, που έρχεται να καλύψει μία πνευματική αναπηρία, το ότι λείπει, δηλαδή, ο ουσιαστικός στόχος στη ζωή μας.
Η απουσία του βασικού λόγου της ύπαρξής μας, της προοπτικής της Γέννησης του Χριστού μέσα μας, είναι που διασπά και κατακερματίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου. Έτσι βγαίνει μετά η ψυχική νόσος της πολυπραγμοσύνης, του άγχους, της ανασφάλειας ή της καθημερινής διαπάλης, προκειμένου να πετύχουμε μικρούς στόχους, οι οποίοι όμως δεν έχουν προοπτική αιωνιότητας. Αγώνας μας διηνεκής πρέπει να γίνει η ανόθευτη διαφύλαξη μέσα στην καρδιά μας της προσδοκίας της Γέννησης του Χριστού. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση. Και μπορεί να το κάνει αυτό ο καθένας μας σύμφωνα με τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα ή την κλήση την οποία έχουμε από τον Θεό. Δεν εμποδίζει ο γάμος, δεν εμποδίζει η εργασία, δεν εμποδίζουν τα προβλήματα, δεν εμποδίζουν οι χαρές. Αρκεί εμείς να μην χάνουμε τον προσανατολισμό μας.
Πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε όμως ότι βαδίζουμε προς αυτόν τον στόχο; Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις, που δηλώνουν την κατάστασή μας. Πρέπει να δούμε κάποια δεδομένα, αν είμαστε στο Σώμα του Χριστού και αν όντως φέρουμε αληθινά το όνομά Του. Ερευνώντας τον εαυτό μας διαπιστώνουμε πως ένα πράγμα είναι βασικό, που μαρτυρεί αν όντως είμαστε στον δρόμο του Χριστού ή όχι. Πως αντιδρούμε όταν μας αδικήσουν. Πως ανεχόμαστε μία προσβολή ή μία απόρριψη, η οποία μάλιστα είναι και άδικη. Η αντίδρασή μας σε μία τέτοια αδικία μαρτυρεί την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής. Όταν λέμε πνευματική ζωή, εννοούμε πόσο κυριαρχεί μέσα μας ο πόθος του Χριστού, έτσι ώστε να υπερκαλύπτει τις μικροαδικίες οι οποίες μας συμβαίνουν. Όταν ενοχλούμαστε με τις αδικίες φανερώνεται ότι κέντρο της ζωής μας είναι ο εαυτός μας.
Άνθρωποι είμαστε και θα αδικήσουμε και θα αδικηθούμε. Όμως η εσωτερική μας θέση και στάση έναντι αυτών των γεγονότων μαρτυρεί και την ποιότητα της πνευματικής μας ζωής. Δεν είναι τυχαίο που η Εκκλησία μας λέει ότι, πριν να κοινωνήσουμε, βασική προϋπόθεση είναι το να συγχωρεθούμε με αυτόν που μας αδίκησε. Δεν πρέπει να μένουμε στην επιφάνεια, αλλά να προσπαθούμε να αλλάξουμε εσωτερικά. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο, αν έχουμε την επιθυμία της αιωνιότητας. Όταν δεν μας ενδιαφέρει η Βασιλεία του Θεού, τότε βρισκόμαστε σε έναν λανθασμένο δρόμο που οδηγεί σε αδιέξοδα. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα της πνευματικής ζωής. Όλη αυτή λοιπόν η ιστορία είναι η βάση της προσωπικής μας ίασης αλλά και της θεραπείας των διαπροσωπικών σχέσεων. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο.
Αγαπητοί μου φίλοι, δεν αρκεί να επιβάλλουμε στον εαυτό μας ότι πρέπει να είμαστε καλοί ή ότι ως καλοί Χριστιανοί πρέπει να τηρούμε τον ηθικό νόμο, δείχνοντας συγχώρηση σε αυτούς που μας αδικούν. Αυτό πρέπει να συνοδεύεται και από εσωτερική ανάπαυση. Σε αντίθετη περίπτωση βιώνουμε ένα ψέμα. Μήπως τελικά είμαστε μακριά από τον στόχο της προσδοκίας του Χριστού; Έρχονται τα Χριστούγεννα. Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο στις 25 Δεκεμβρίου. Όλη η ζωή μας είναι μία πρόκληση Χριστουγέννων και μία πρόκληση προσωπικής ευθύνης στο πως θα αντιδράσουμε και που θα στρέψουμε την ελευθερία μας, για να μπορούμε να βρούμε την ανάπαυση. Η διαδικασία πάντως και η πρακτική είναι αυτή. Να ελέγχουμε τους λογισμούς μας και να δείχνουμε επιείκεια στους συνανθρώπους μας. Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.