Αγαπητοί μου φίλοι, σας εύχομαι ολόψυχα το Νέο Έτος 2012 να είναι γεμάτο υγεία, χαρά, ειρήνη και αισιοδοξία. Το βλέμμα μας να είναι στραμμένο συνεχώς στον γλυκύτατο Ιησού. Μόνο από Εκείνο μπορούμε να αντλούμε δύναμη.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Αγαπητοί μου φίλοι, σας εύχομαι ολόψυχα το Νέο Έτος 2012 να είναι γεμάτο υγεία, χαρά, ειρήνη και αισιοδοξία. Το βλέμμα μας να είναι στραμμένο συνεχώς στον γλυκύτατο Ιησού. Μόνο από Εκείνο μπορούμε να αντλούμε δύναμη.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Αύριο, αγαπητοί μου φίλοι, θα εορτάσουμε για μια ακόμη φορά τη Γέννηση του Σωτήρα και Λυτρωτή μας, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Γλυκύτατος αντίλαλος το χαρμόσυνο μήνυμα του αγγέλου προς τους αγραυλούντες ποιμένες της Βηθλεέμ. «Ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ» ( ΛΟΥΚΑ 2, 10-11 ). Με τον ερχομό του θείου Λυτρωτή διαλύθηκαν τα σκοτάδια της παραπαίουσας από την αμαρτία και τη δυστυχία ανθρωπότητας. Θα ατενίσουμε για μια ακόμη φορά έκθαμβοι τον Κύριό μας ως Παιδίον, κείμενον στη Φάτνη και η ψυχή μας θα πλημμυρίσει από φως. Το Σπήλαιο της Βηθλεέμ μας διδάσκει την άκρα συγκατάβαση του Κυρίου μας. Μας διδάσκει να είμαστε κι εμείς ταπεινοί και απλοί.
Ο Χριστός έρχεται για να ελκύσει μέσα στην ταπείνωσή Του εκείνους που πιάνουν τα μηνύματα του ουρανού με την καρδιά τους. Αυτούς που κρύβουν κάτι απ’ το μεγαλείο της αγάπης Του. Αυτούς που είναι ανήσυχοι και Τον αναζητούν ασυμβίβαστοι. Αλήθεια, πόσο ο Θεός ύψωσε τον άνθρωπο ! Λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για το σπουδαίο αυτό Γεγονός της Ενανθρωπήσεως : Ο Θεός « πτωχεύει την εμήν σάρκα, ιν’ εγώ πλουτήσω την αυτού θεότητα…, κενούται της εαυτού δόξης επί μικρόν, ιν’ εγώ της εκείνου μεταλάβω πληρώσεως…, μεταλαμβάνει της εμής σαρκός, ίνα και την εικόνα σώση και την σάρκα αθανατίση » ( P.G. 36, 633-36 ). Έγινε άνθρωπος ο Ίδιος ο Θεός για να μας θεοποιήσει, να μας κάνει κατά χάριν θεούς.
Με τη Γέννηση του Χριστού γλυκοχάραξε στις καρδιές των ανθρώπων η ανέσπερη αυγή. Μέσα στη σιωπή και την ησυχία ενός σπηλαίου γεννήθηκε η αγάπη. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Η αγάπη που καταργεί τις φυλετικές διακρίσεις και εξισώνει λευκούς και έγχρωμους ανθρώπους. Γιατί πως να το κάνουμε, όλοι παιδιά του Ενός Θεού είμαστε. Στη διδασκαλία του Χριστιανισμού δεν μπορεί να χωρέσει οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού. Ο Θεός είναι η αγάπη που καταλύει την δουλεία και την έχθρα και εξασφαλίζει στα άτομα και τους λαούς τη θεοδώρητη ελευθερία. Μόνο έτσι εξαλείφεται η δυσπιστία, η ψυχρότητα και η δυστυχία. Χωρίς την αγάπη, χωρίς τον Χριστό κτίζουμε πάνω στην άμμο. Ο Χριστός είναι ο θεμέλιος, ο ακρογωνιαίος λίθος. Πάνω σ’ Αυτόν και με την αγάπη πρέπει να θεμελιώσουμε την ειρήνη.
Όταν όμως λείπει ο Χριστός από τη ζωή μας τα πάντα μετατρέπονται σε απέραντη δυστυχία. Τότε βλέπουμε τους Ηγέτες των λαών, αντί να διακονούν, να καταδυναστεύουν και να εξουσιάζουν τους ανθρώπους. Όταν λείπει ο Χριστός βλέπουμε γύρω μας τον κάθε είδους ρατσισμό να πλημμυρίζει τη ζωή μας. Όταν λείπει ο Χριστός τότε επικρατεί η δουλεία και η έλλειψη ελευθερίας εκφράσεως λόγου και έργων. Όταν λείπει η αγάπη που είναι ο Χριστός, τότε ανάμεσα στους ανθρώπους επικρατεί η ζήλια, ο φθόνος, η κακία, το μίσος, η έχθρα. Μόνο κοντά στο Θείο Βρέφος θα μπορέσουμε να ειρηνεύσουμε. Μόνο κοντά στον Χριστό θα μπορέσουμε να ατενίσουμε τη ζωή πιο πνευματικά, πιο Χριστιανικά. Σε αντίθετη περίπτωση θα βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά στα προσωπικά μας αδιέξοδα. Μακριά από τον Χριστό δεν υπάρχει λύτρωση.
Ο Χριστός είναι η οδός της Θεογνωσίας και της ανθρωπογνωσίας. Ο Χριστός είναι η λύση του κοσμικού δράματος και η δικαίωση της ανθρώπινης τραγωδίας. Λέει ο Πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Μιχαήλ Καρδαμάκης : « Ο σκοπός της Ενσαρκώσεως είναι η επιστροφή μας στην ανθρώπινη πληρότητα και μοναδικότητα, στην οδό της χριστολογικής ή θεανθρώπινης αυξήσεως και καταξιώσεώς μας. Ο άνθρωπος είναι ¨καταδικασμένος¨ να είναι του Χριστού…» ( Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 106 ). Με την Ενανθρώπηση του Χριστού ο άνθρωπος αποκαθίσταται. Επιστρέφει στην προτέρα του δόξα. Η σωτηρία του ανθρώπου είναι, πάντοτε και τώρα, μόνο ο Θεάνθρωπος Χριστός.
Αγαπητοί μου φἰλοι, η Εκκλησία και σήμερα και πάντοτε μας καλεί να οδηγήσουμε τα βήματά μας προς την Βηθλεέμ και εκεί να προσκυνήσουμε, μέσα στη Φάτνη αναπαυόμενο, το Θείο Βρέφος. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στους ανθρώπους της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Εποχής και σαν άλλοι Μάγοι, ας προσφέρουμε στον Χριστό την απλότητά μας, όπως οι ποιμένες. Να του προσφέρουμε την βέβαιη πίστη μας, όπως οι σοφοί της Ανατολής. Και να του ψάλλουμε άσματα δοξαστικά, όπως οι άγγελοι. Τέλος ως δώρα εμείς ας προσφέρουμε στο νεογέννητο Χριστό τα δώρα της αγάπης και φιλανθρωπίας προς τους φτωχούς και τους δυστυχισμένους. Η χαροποιός είδηση της Γεννήσεως του Χριστού ας δονήσει τις καρδιές όλων μας. Καλά Χριστούγεννα !
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ( 1851-1911, Έλληνας συγγραφέας ).
Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.
Μίκης Θεοδωράκης ( 1925 - , Συνθέτης και Πολιτικός ).
Ήταν η ώρα περίπου τετάρτη νυχτερινή (με το βυζαντινό ωρολόγιο), οπότε βλέπει ο μακάριος Ανδρέας τη Θεοτόκο Μαρία να προχωρεί απ’ τις βασιλικές πύλες προς το θυσιαστήριο. Φαινόταν πολύ υψηλή και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Θεολόγος Ιωάννης, που παράστεκαν δεξιά κι αριστερά τη Θεοτόκο. Από τους λευκοφόρους, άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους κι άσματα πνευματικά.
Όταν πλησίασε στον άμβωνα, είπε ο όσιος στον Επιφάνιο:
-Βλέπεις, παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;
-Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος.
Η Θεοτόκος εν τω μεταξύ είχε γονατίσει και προσευχόταν για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου και έραινε με δάκρυα το άγιο πρόσωπό της. Μετά τη δέηση μπήκε στο θυσιαστήριο, όπου προσευχήθηκε για τους πιστούς που αγρυπνούσαν.
Όταν ολοκλήρωσε τη δέησή της, έβγαλε από την άχραντη κεφαλή το αστραφτερό μαφόριο με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή, και καθώς ήταν μεγάλο και επιβλητικό, το άπλωσε σαν Σκέπη με τα πανάγια χέρια της επάνω στο εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δυο τους για πολύ ώρα να εκπέμπει δόξα θεϊκή σαν ήλεκτρο. Όσο φαινόταν εκεί η Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν και η ιερή εσθήτα να σκορπίζει τη χάρη της. Όταν εκείνη άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε και η Θεία Σκέπη να συστέλλεται λίγο - λίγο και να χάνεται. Το ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί, συμβόλιζε τη Χάρη που παρέχει η Θεοτόκος στους πιστούς.
Ο πατέρας της Οσίας Παρασκευής ονομαζόταν Νικήτας. Δεν γνωρίζουμε το όνομα της μητέρας της. Είχαν άλλον έναν γιο, τον μετέπειτα επίσκοπο Μαδύτου, Άγιο Ευθύμιο τον Μυροβλύτη. Η μητέρα της την ανέθρεψε με φόβο και αγάπη Θεού. Όταν ήταν δέκα χρονών άκουσε το ευαγγελικό ανάγνωσμα που αναφέρονταν στο διάλογο του πλούσιου νέου με τον Κύριο. «Πούλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασέ τα στους φτωχούς και ακολούθησε με». Για μένα τα λέει, είπε η μικρή Παρασκευή, όπως κάποτε ο Άγιος Αντώνιος που άκουσε το ίδιο ευαγγελικό ανάγνωσμα και βγαίνοντας από το ναό έδωσε τα ρούχα της στην πρώτη φτωχή κοπέλα που συνάντησε και ντύθηκε τα φτωχικά. Αυτό το έκανε συχνά. Μοίραζε το φαγητό της και τα ρούχα της στα φτωχά παιδιά.
Η Παρασκευή ήταν περιζήτητη νύφη από τους πλούσιους νέους που είχαν επίσημη κοινωνική θέση και μεγάλα αξιώματα, αλλά εκείνη αρνιόνταν. Τελικά έφυγε κρυφά από τους γονείς της στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στην Χαλκηδόνα όπου προσκύνησε τα λείψανα της Αγίας Ευφημίας και έπειτα στην Ηράκλεια του Πόντου όπου έμεινε σ’ ένα ναό της Θεοτόκου 5 χρόνια, κατερχόμενη κάθε είδος αρετής με ολονύχτιες προσευχές, νηστείες, αναστεναγμούς, δάκρυα και πένθος άσβεστο. Αφού επισκέφτηκε τα Ιεροσόλυμα αποφάσισε να μείνει στην έρημο του Ιορδάνη. Μια νύχτα όπως πάντα αγρυπνώντας παραδομένη στην προσευχή και στην άσκηση είδε άγγελο Κυρίου με μορφή νέου ο οποίος την προέτρεψε να γυρίσει στην πατρίδα της για να πεθάνει εκεί. Αφού πέρασε από την Κωνσταντινούπολη για δεύτερη φορά κατέληξε στην Καλλικράτεια της Ανατολικής Θράκης και υπηρέτησε στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Σε ηλικία μόλις 27 χρόνων εκοιμήθη και την έθαψαν κοντά στη θάλασσα.
Πέρασαν πολλά χρόνια όταν η θάλασσα έβγαλε στην παραλία της Καλλικράτειας το σώμα κάποιου νεκρού ναύτη. Όταν έσκαψαν για να θάψουν το σώμα του βρήκαν ένα άφθαρτο λείψανο, αλλά άπειροι όπως ήταν δεν έδωσαν σημασία στο γεγονός και πέταξαν το δύσοσμο σώμα του ναύτη στον ίδιο τάφο και σκέπασαν τα σώματα. Το συμβάν ξεχάστηκε. Ένας ευλαβής από το χωριό, ονόματι Γεώργιος, αγαπούσε το Χριστό και συχνά προσεύχονταν τις νυχτερινές ώρες στο σπίτι. Μια φορά τα ξημερώματα τον πήρε λίγο ο ύπνος και είδε μια λευκοφορεμένη σαν βασίλισσα περικυκλωμένη από πλήθος λαμπρών στρατιωτών. Ένας από τους στρατιώτες του είπε: «Γεώργιε, γιατί περιφρονήσατε το σώμα της Οσίας Παρασκευής; Πάρτε το γρήγορα και βάλτε το σε κιβώτιο λαμπρό, γιατί ο βασιλιάς του ουρανού την τίμησε στον ουρανό και θέλει να τη δοξάσει και στη γη». Και η λευκοφορεμένη βασίλισσα του είπε «Πάρτε γρήγορα το λείψανό μου και βάλτε το σε λαμπρό χώρο, γιατί δεν μπορώ να υποφέρω την δυσοσμία αυτού του ανθρώπου». Του αποκαλύπτει δε και τον τόπο όπου ήταν θαμμένη και το όνομά της.
Το ίδιο βράδυ μια άλλη γυναίκα του χωριού η Ευφημία είδε στον ύπνο της παρόμοιο όραμα. Το πρωΐ διηγήθηκαν και οι δύο το όραμά τους στους συγχωριανούς τους. Όλοι έτρεξαν στον τάφο και βρήκαν το άφθαρτο σώμα της Οσίας να ευωδιάζει και έκανε πολλά θαύματα την ώρα που το μετέφεραν με την συνοδεία ιερέων και του πιστού λαού στο Ναό των Αγίων Αποστόλων στην Καλλικράτεια. Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα λείψανα έμειναν στους Επιβάτες 200 χρόνια και όχι στην Καλλικράτεια.
Ο Ιωάννης Ασάν ο Β΄ διάδοχος των ιδρυτών του Βουλγαρικού βασιλείου αφού κατέκτησε τη Θεσσαλονίκη, τη Θεσσαλία, τη σημερινή Σερβία και τη Δαλματία, το 1238 ζήτησε τα λείψανα της Οσίας Παρασκευής από τις λατινικές αρχές της Κωνσταντινούπολης και τα έφερε στο Τύρνοβο. Το 1393 ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ κατέκτησε το Τύρνοβο. Το ίδιο έτος τα λείψανα μεταφέρθηκαν στο Βίντιν (Βιδίνιο) για πέντε χρόνια. Το 1398 τα άγια λείψανα της Οσίας Παρασκευής φτάνουν στο Βελιγράδι όπου έμειναν μέχρι το 1521 όταν ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής κατακτά το Βελιγράδι και μεταφέρονται στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τα λείψανα της Βασίλισσας Θεοφανούς.
Το Μάϊο του 1641 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παρθένιος ο Α΄ σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον ηγεμόνα της Μολδαβίας Βασίλε Λούπου ο οποίος είχε πληρώσει όλα τα χρέη του Πατριαρχείου, του δώρισε τα λείψανα της Οσίας Παρασκευής τα οποία έφτασαν στο Ιάσιο στις 13 Ιουνίου 1641 και παρέμειναν στον Ι. Ν. Αγ. Τριών Ιεραρχών μέχρι το 1888 όταν μεταφέρθηκαν στο νέο καθεδρικό ναό Ιασίου όπου παραμένουν έως σήμερα. Η μνήμη της εορτάζεται στις 14 Οκτωβρίου.
Σήμερα, το όμορφο νησί των Κυθήρων, εορτάζει την Παναγία την Μυρτιδιώτισσα. Εορτάζει την ανεύρεση της εικόνας της Παναγίας, που βρέθηκε στα Κύθηρα κατά τον 14ο αιώνα. Έχει το προσωνύμιο Μυρτιδιώτισσα, γιατί αναφέρεται από την παράδοση, ότι τη βρήκε ένας βοσκός σε μια τοποθεσία γεμάτη με μυρτιές. Ας έχουμε την ευλογία της Παναγίας μας στην καθημερινή ζωή μας.
Πρεσβύτερος Βασίλειος Γιαννακόπουλος.
Στις 14 Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου μας. Η Εκκλησιαστική Ιστορία αναφέρει πως η μακαρία Ελένη, μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, έψαξε για τον Τίμιο Σταυρό στα Ιεροσόλυμα, το έτος 325 μ.Χ. και τον βρήκε κρυμμένο στη γη.
Μετά από το γεγονός αυτό ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος τον ύψωσε από τον άμβωνα της Εκκλησίας. Μόλις βρέθηκε, μέρος αυτού δόθηκε - χάριν ευλογίας - στην Κωνσταντινούπολη. Το υπόλοιπο έμεινε στα Ιεροσόλυμα μέχρι το 614 μ.Χ., τότε που λεηλάτησαν την Παλαιστίνη οι Πέρσες, και τον πήραν στην πατρίδα τους. Κατά το έτος 628 μ.Χ., όταν πολέμησε εναντίον τους ο Ηράκλειος, πήρε πάλι τον Τίμιο Σταυρό και τον έδωσε στην Κωνσταντινούπολη.
Τον γνήσιο Χριστιανό τον σώζει μόνο ο Σταυρός του Χριστού. Η ζωή του πιστού πρέπει να είναι μια Σταυρική πορεία, η οποία οδηγεί στην προσωπική του ανάσταση. Χωρίς Σταυρό στην ζωή μας οδηγούμαστε σε έναν εύκολο Χριστιανισμό, που αποκοιμίζει τα πάθη και μας αυτοδικαιώνει. Το να ζούμε μια άνετη πνευματική ζωή, χωρίς εμπόδια και πειρασμούς, είναι μια κατάσταση άγνωστη στην Ορθόδοξη Πνευματικότητα.
Ο αληθινός Χριστιανός δεν αρνείται τον Σταυρό και την κακοπάθεια. Σταυρώνεται καθημερινά ακολουθώντας το παράδειγμα του γλυκυτάτου Ιησού. Η αυθεντική χριστιανική ζωή αποκτάται με την συνειδητή περιπέτεια αυτών που θέλουν να την ζήσουν. Στην περιπέτεια αυτή «συναντάται ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος με τον πάσχοντα Θεό, που υποφέρει μαζί μας και σηκώνει το σταυρό μας». (Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχάηλ Καρδαμάκη, Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 294).
Αν θέλουμε να ζήσουμε την Ορθόδοξη Πνευματικότητα, οφείλουμε να ασκηθούμε και να ακολουθήσουμε την οδό του Σταυρού. Η Ορθόδοξη Πνευματικότητα είναι ασκητική και σχετίζεται με μια διαρκή εμπειρία και μια συνεχή πρόοδο. Η Χριστιανική ζωή είναι η δυνατότητα να βρει ο άνθρωπος, με την ελεύθερη άσκηση και με την Χάρη των Μυστηρίων, τον εαυτό του και τον προορισμό του.
«Αν χωρίσουμε την άσκηση από την ζωή, τότε η άσκηση καταντά ένας καθαρά αντικειμενικός ή τυραννικός κανόνας, ένας εξωτερικός ή νεκρός τύπος». (Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Καρδαμάκη, Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 233). Όταν μιλάμε για άσκηση, δεν εννοούμε την άρνηση της ζωής, αλλά την μεταμόρφωσή της και την ολοκλήρωσή της μέσα στην Χάρη. Έτσι μόνο αποκτάμε ελευθερία, απάθεια, ταπείνωση, αγάπη, προσευχή και μετάνοια.
Η απογοήτευση εξαιτίας των πειρασμών, των δοκιμασιών και των εμποδίων, δεν θα πρέπει να έχει θέση στην ζωή μας. Κάθε αρετή που αποκτάται, είναι καθημερινός σταυρός παθημάτων, ένας οδυνηρός δρόμος. Αποφεύγοντας την κακοπάθεια αυτή κατασκευάζουμε ένα προτεσταντικό δρόμο «τελειότητας», που μας οδηγεί εκτός του θελήματος του Θεού και μακριά από την ασκητική ζωή των Αγίων της Εκκλησίας μας.
Μέσα στην τραγικότητα των θλίψεων, των πειρασμών και των αγώνων, πραγματώνεται η Θεανθρώπινη συνεργασία. Γίνεται η συνάντηση της ελευθερίας του ανθρώπου και της Θείας Χάριτος. Ο άνθρωπος συνεργάζεται με τον Θεό όταν βρίσκεται στο στάδιο της εγρηγόρσεως και της ασκήσεως. Η άθληση όμως αυτή δυσκολεύει όταν επεμβαίνει η ευημερία και η άνεση που μας προσφέρει η υλιστική εποχή μας.
Στις ημέρες μας επαναλαμβάνονται οι πειρασμοί του Χριστού στην έρημο, με σκοπό να παραπλανήσουν τον άνθρωπο και να τον απομακρύνουν από τον Χριστό και την διδασκαλία Του. Οι υποσχέσεις της εποχής μας για μια «ευτυχισμένη» και «άνετη» ζωή, χωρίς κακοπάθειες αποπροσανατολίζουν τον άνθρωπο από τον προορισμό του, που είναι πλασμένος για την αιωνιότητα. Ο σημερινός άνθρωπος δεν αγωνίζεται πλέον όταν βρίσκεται μπροστά σε πειρασμούς και εμπόδια.
Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, μας καλεί να μιμηθούμε τον Εσταυρωμένο Χριστό, ο Οποίος ανέβηκε στον Σταυρό για να φτάσει στην Ανάσταση. Έτσι κι εμείς οφείλουμε να σταυρώσουμε τα πάθη μας, να σταυρωθούμε, προκειμένου να αναστηθούμε, να θεωθούμε κατά χάριν. Ο Σταυρός του Χριστού - διδάσκει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής - « ελευθερώνει τον κόσμο από τον πειρασμό της αυτάρκειας και της αυτοτέλειας, της αυτοδικαιώσεως και των ανέσεών του ». ( Φιλοκαλία, τόμος Β΄, σελίδα 62 ).
Από σήμερα κιόλας ας ξεκινήσουμε μια νέα ζωή, αποκομμένη από τα πάθη, τις αδυναμίες και τις σειρήνες του παρόντος κόσμου. Ας αρχίσουμε να διανύουμε τον Σταυρικό δρόμο, που καταλήγει στο Αιώνιο Φως.
«ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΝ ΑΙΓΙΩ», ΤΕΥΧΟΣ 12, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2011.
Η οσία Θεοδώρα, καταγόταν από την Αλεξάνδρεια. Ήταν αφοσιωμένη στον ευσεβή άντρα της. Κάποια στιγμή όμως έπεσε στο αμάρτημα της μοιχείας.
Όταν κατάλαβε τι αμαρτία έκανε μετάνιωσε και φορώντας ανδρικά ρούχα αποσύρθηκε σε μοναστήρι ανδρών για να μη την βρει ο σύζυγός της. Το νέο της όνομα ήταν Θεόδωρος.
Μετά από δύο χρόνια μετάνοιας βρήκε έξω από την πόρτα του μοναστηριού ένα μωρό. Κάποιος την συκοφάντησε ότι διέπραξε μοιχεία με μία γυναίκα, η οποία γέννησε το μωρό.
Η Θεοδώρα για επτά χρόνια ζούσε σ` ένα καλύβι με το παιδί και έξω από το μοναστήρι, μέχρι πού αποκαλύφθηκε η συκοφαντία εναντίον της. Όταν η Θεοδώρα παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο και διαπίστωσαν το φύλο της οι μοναχοί, δόξασαν το Θεό.
www.ecclesia.gr
Εφέτος συμπληρώνεται ένας χρόνος από την κοίμηση του Μητροπολίτη πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη. Πέρυσι, στις 28 Αυγούστου, έφυγε από κοντά μας ο μεγάλος αυτός Ιεράρχης της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Έκρινα σκόπιμο, σε αυτή την καθιερωμένη μηνιαία συνάντησή μας, να ασχοληθούμε με αυτή την φωτεινή εκκλησιαστική προσωπικότητα, αφού στα φοιτητικά μου χρόνια, στην Αθήνα, φιλοξενήθηκα στο Οικοτροφείο της Αδελφότητας «Ο Σταυρός», που έφτιαξε ο ίδιος, επί της οδού Ζωοδόχου Πηγής 44. Αισθάνομαι μεγάλη υποχρέωση για αυτή την μεγάλη του ευεργεσία προς το πρόσωπό μου.
Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης γεννήθηκε το 1907 στις Λεύκες της Πάρου. Το κοσμικό του όνομα ήταν Ανδρέας. Οι γονείς του ήσαν ο Νικόλαος και η Σοφία. Στις Λεύκες έλαβε την στοιχειώδη εκπαίδευση. Τα εγκύκλια γράμματα τα διδάχθηκε στο Γυμνάσιο της Σύρου ως υπότροφος, απ’ όπου απεφοίτησε αριστούχος το 1925.
Με τη βοήθεια της κυκλαδίτισσας μητέρας του καλλιεργήθηκε η βαθιά πίστη του, η οποία τον οδήγησε να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου έλαβε το πτυχίο του με τον βαθμό «Άριστα», τον Δεκέμβριο του 1929. Κατόπιν και έως το 1934, διέμεινε στην Ίο των Κυκλάδων όπου η δασκάλα μητέρα του δίδασκε. Εκεί με την μελέτη και την προσευχή προετοιμαζόταν για το μεγάλο έργο, που θα επιτελούσε τα επόμενα χρόνια.
Τα Χριστούγεννα του 1934, προσκεκλημένος από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρό Ιερόθεο, πήγε στο Μεσσολόγγι. Εκεί υπηρέτησε ως Γραμματέας της Ιεράς Μητροπόλεως και ως λαϊκός Ιεροκήρυκας μέχρι τη χειροτονία του.
Το 1935 έγινε Μοναχός και πήρε το όνομα Αυγουστίνος, με το οποίο και έγινε γνωστός. Το ίδιο έτος χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Ιερόθεο. Σαν διάκονος διορίσθηκε ταυτόχρονα και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως, στην οποία διακονούσε.
Τον Αύγουστο του 1941 μετατέθηκε στην Μητρόπολη Ιωαννίνων και συνδέθηκε με τον Μητροπολίτη Σπυρίδωνα Βλάχο, τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Ο Μητροπολίτης Σπυρίδων ως Αρχιεπίσκοπος μερίμνησε για την μετάθεση του πατρός Αυγουστίνου στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, προκειμένου να υπηρετήσει ως Ιεροκήρυκας.
Αποκαλύπτοντας για πολλοστή φορά το άφοβο του χαρακτήρα του, σε επίσημη ημέρα, χοροστατούντος του Ιωαννίνων Σπυρίδωνος και παρούσης Ιταλικής στρατιωτικής αντιπροσωπείας των Αρχών Κατοχής, εκφώνησε πύρινο λόγο υπέρ της σκλαβωμένης Πατρίδας.
Οι Ιταλοί αμέσως εξέδωσαν ένταλμα συλλήψεώς του. Ο Ιωαννίνων Σπυρίδων θέλοντας να τον προστατεύσει ενήργησε τα δέοντα, στην Ιερά Σύνοδο, προκειμένου να γίνει η απόσπασή του ως Ιεροκήρυκας στην Μητρόπολη Εδέσσης και Πέλλης. Μόλις έφτασε στα Γιαννιτσά πληροφορήθηκε ότι οι Ιταλοί συνέλαβαν την μητέρα του. Ο Ιωαννίνων Σπυρίδων για μια ακόμη φορά τον βοήθησε και προστάτευσε την μητέρα του.
Εκεί στα Γιαννιτσά το έτος 1942 ο αοίδιμος Μητροπολίτης Εδέσσης και Πέλλης κυρός Παντελεήμων τον χειροτόνησε Πρεσβύτερο, δίνοντάς του και το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Ως Αρχιμανδρίτης πλέον, ο πατήρ Αυγουστίνος περιόδευε τις Μητροπόλεις της Μακεδονίας, πολλές φορές μετατιθέμενος εξαιτίας του ελεγκτικού του κηρύγματος.
Την περίοδο 1943-1945 μετατέθηκε στην Κοζάνη, όπου ίδρυσε την «Εστία συσσιτίων». Μέσα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και στην μεγάλη πείνα που επικρατούσε, ο πατήρ Αυγουστίνος διένεμε καθημερινά 8000 μερίδες σπιτικού φαγητού στους πεινασμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους.
Υπηρέτησε ως στρατιωτικός Ιερέας, με τον βαθμό του λοχαγού, την περίοδο 1947-1949. Το 1951 διορίσθηκε Ιεροκήρυκας στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου υπηρέτησε για 17 ολόκληρα χρόνια. Στον Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ομονοίας έκανε επί σειρά ετών εσπερινές ομιλίες κάθε Κυριακή.
Στην Αθήνα ως Ιεροκήρυκας ίδρυσε την Ιεραποστολική Αδελφότητα «Ο Σταυρός». Ο πύρινος λόγος του πατρός Αυγουστίνου αποτυπώθηκε στις διάφορες εκδόσεις της Αδελφότητας. Εξέδιδε τα περιοδικά «Χριστιανική Σπίθα» και «Σάλπιγξ Ορθοδοξίας».
Στις 25 Ιουνίου του 1967, χειροτονήθηκε στον Ναό που υπηρετούσε, Επίσκοπος και Μητροπολίτης Φλωρίνης. Σαν Μητροπολίτης χειροτόνησε πολλούς κληρικούς, ίδρυσε Εκκλησιαστική Σχολή στη Φλώρινα, έκτισε δεκάδες Ναούς και Ιδρύματα (Οικοτροφεία, Γηροκομείο, Κατασκηνώσεις και άλλα), ίδρυσε Ραδιοφωνικό Σταθμό και εξέδωσε 85 βιβλία.
Αναγνωρίζοντας την αδυναμία από τα γεράματα, τον Αύγουστο του 2000 υπέβαλε την παραίτησή του στην Ιερά Σύνοδο. Από τότε έζησε στην Ιερά Μονή Αγίου Αυγουστίνου, την οποία είχε δημιουργήσει ο ίδιος, με ησυχία, νήψη και προσευχή, χωρίς να εγκαταλείψει το ποιμαντικό του έργο.
Στις 3 Αυγούστου του 2010 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 28 Αυγούστου εξεδήμησε από τον παρόντα κόσμο. Η μεγάλη αυτή εκκλησιαστική φυσιογνωμία πέταξε για τους ουρανούς, προκειμένου να συναντήσει τον Ιησού Χριστό, που τόσο πολύ αγάπησε στην επίγεια ζωή του. Ας είναι η μνήμη του αιωνία και ας έχουμε την ευχή του.
Πρεσβύτερος Βασίλειος Γιαννακόπουλος.
«ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΝ ΑΙΓΙΩ», ΤΕΥΧΟΣ 11, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2011.
Για την καταγωγή και τη ζωή του Αγίου Φανουρίου δεν υπάρχει τίποτε συγκεκριμένο, επειδή όλα τα στοιχεία της ζωής του χάθηκαν σε καιρούς ανωμαλίας.
Τα μόνα στοιχεία που έχουμε αναφορικά με τον Άγιο είναι η εύρεση της εικόνας του, γύρω στα 1500 μ.Χ., σύμφωνα με τα συναξάρια, ή κατ’ άλλους γύρω στα 1355-1369 μ.Χ. Άλλοι υποστηρίζουν πως η εικόνα του Αγίου βρέθηκε στη Ρόδο και άλλοι στην Κύπρο.
Η προσευχή είναι ένα θέμα άγνωστο και αδιάφορο για την υλιστική και άθεη εποχή μας. Η θεοποιός αυτή εργασία είναι ξεχασμένη σήμερα. Ο άνθρωπος αποξενωμένος από την προσευχή ταλαιπωρείται, βασανίζεται. Κι όμως η ευεργετική της δύναμη είναι τεράστια στην ζωή αυτών που την χρησιμοποιούν.
Η προσευχή είναι στους κινδύνους και στις στενοχώριες της καθημερινότητας μια δυνατή και καλή συμμαχία. Είναι φάρμακο για κάθε ασθένεια και προπαντός για κάθε αμαρτία. Η προσευχή είναι παρηγοριά για κάθε λυπημένο, κουρασμένο και ταλαιπωρημἐνο άνθρωπο.
« Ο πρώτος προσευχόμενος άνθρωπος στη γη είναι ο Αδάμ, του οποίου προσευχή ήταν η καθημερινή κουβέντα του με το Θεό, μέχρι φυσικά την πτώση του ». ( Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Η κοινωνία της ερήμου και η ερημία των πόλεων, σελίδα 31 ). Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων τα πράγματα αλλάζουν. Η δοξολογία μεταβάλλεται σε θρήνο και η ευχαριστία σε παράκληση και έλεος.
Στην Παλαιά Διαθήκη συναντάμε μορφές προσευχομένων ανθρώπων. Μια τέτοια μορφή είναι ο Πατριάρχης Αβραάμ, ο οποίος πορευόταν όπως ο Κύριος του υποδείκνυε. Άλλες μορφές παρόμοιες είναι ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Μωϋσής και πολλές άλλες.
Στο βιβλίο των Ψαλμών του Προφητάνακτος Δαβίδ, έχουμε τις ωραιότερες προσευχές που έγραψε ποτέ ανθρώπινο χέρι. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας ασχολήθηκαν με αυτούς. Στους Ψαλμούς φαίνεται η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον Θεό, δίνεται η χαρά και η ειρήνη, τρέφεται η ελπίδα.
Ο καλύτερος όμως δάσκαλος της προσευχής είναι ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Ο Χριστός αφήνει τον κόσμο για να προσευχηθεί μόνος, μιλά στον Πατέρα Του για την αποστολή Του και την ενίσχυση των μαθητών Του. Σαράντα ημέρες ετοιμάζεται στην έρημο για το κήρυγμά Του. Είναι ο κατ’ εξοχήν δάσκαλος της προσευχής.
Στην Καινή Διαθήκη όμως και άλλα πρόσωπα, όπως οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, επιδίδονται στην προσευχή. Με προσευχή των ένδεκα Αποστόλων εκλέγεται ο Ματθίας στη θέση του Ιούδα. Με προσευχή εκλέγονται οι επτά διάκονοι. Στην προσευχή οφείλεται η απελευθέρωση του Πέτρου από τη φυλακή, καθώς και του Παύλου και του Σίλα. Στις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρονται οι πρώτοι Χριστιανοί να προσεύχονται ομαδικά.
Ο προσευχόμενος άνθρωπος ωφελείται πολύ από την προσευχή. Η δύναμή της είναι μεγάλη. Ο Άγιος Νείλος ο Ασκητής, παρατηρεί : « η προσευχή είναι γέννημα της πραότητας και της αοργησίας, είναι προβολή χαράς και ευχαριστίας, είναι αποτρεπτικό της λύπης και της μικροψυχίας ». ( Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, Τόμος Α΄, σελίδα 221 ). Με τη δύναμή της όλα τα πάθη της ψυχής τρέπονται σε φυγή. Ο ίδιος ο διάβολος τρέπεται σε φυγή, όταν βέβαια γίνεται με προσοχή και νηφαλιότητα.
Ο προσευχόμενος άνθρωπος κατεβάζει τη χάρη του Θεού. Η προσευχή κάνει τους Αγίους να πραγματοποιούν θαύματα. « Ο άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης προσευχόμενος, από την κορυφή του Άθω κατέβαινε πετώντας στα καλύβια του ». ( Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Η κοινωνία της ερήμου και η ερημία των πόλεων, σελίδα 31 ).
Ο σημερινός άνθρωπος έχει χάσει την επαφή του με τον Θεό. Δεν ξέρει να προσεύχεται. Δεν αγαπά την προσευχή. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο. Όταν αγαπάμε κάποιον, τον σκεφτόμαστε συνεχώς. Γιατί δεν κάνουμε το ίδιο και για τον Θεό ;
Η προσευχή διώχνει τη μοναξιά, την κακία, τον εγωϊσμό. Με την προσευχή πλησιάζουμε τον Θεό. Μας πλησιάζει ο Θεός. Αποκτάμε την συντροφιά και την αγάπη του Θεού. Αυτό το δώρο του Θεού χρειάζεται ο άνθρωπος να το χρησιμοποιήσει, για να αντιμετωπίσει τα τεχνάσματα του διαβόλου. Διαφορετικά ο άνθρωπος παραμένει μετέωρος.
Ο Θεός μας προσκαλεί κοντά Του. Μην αδιαφορήσουμε σε αυτήν του την πρόσκληση. Ο Θεός, αυτός ο αιώνια ερωτευμένος μαζί μας, μας πλησιάζει. Μην απομακρυνθούμε από κοντά Του. Μην ξεφεύγουμε από το κάλεσμά Του. Ας Τον πλησιάσουμε μέσω της προσευχής και τότε θα δούμε σίγουρα τις ευεργεσίες Του στην ζωή μας.
«ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΝ ΑΙΓΙΩ», ΤΕΥΧΟΣ 10, ΙΟΥΛΙΟΣ 2011.
Μέχρι προχθές δίνονταν άφθονα τραπεζοδάνεια για διακοπές. Βέβαια, κι εμείς, που λόγω φτώχειας δεν κάναμε οικογενειακές διακοπές, μεγαλώσαμε μια χαρά. Πάντως, είναι γεγονός πως η ζωή στις θορυβώδεις και νεφελώδεις μεγαλουπόλεις έχει γίνει ανυπόφορη και χρειάζεται μια έξοδος σε γραφικές παραλίες νησιών και σε δροσερές βουνοπλαγιές. Έχει μεγάλη ανάγκη οξυγόνου και το σώμα και η ψυχή του Νεοέλληνα.
Οι πόλεις γέμισαν από τα δάση των κεραιών των τηλεοράσεων, τα κορναρίσματα των πολλών αυτοκινήτων, τις φασαρίες και τους διαπληκτισμούς. Αρκετά περιορισμένο το πράσινο και, από πουλιά, λίγα λερωμένα περιστέρια και πιο λίγα επίμονα χελιδόνια. Από τον εξώστη του κελιού μας βλέπουμε όλες τις αποχρώσεις του πράσινου σε καστανιές, καρυδιές, πλατάνια, κυπαρίσσια, δάφνες, μυρτιές, κουμαριές και άγρια δένδρα. Από τα ξημερώματα αηδόνια, τσαλαπετεινοί, ερωδιοί χαλούν τον κόσμο με τα μύρια τιτιβίσματα και τις εωθινές δεήσεις τους. Τα έχουμε συνηθίσει και δεν μας κάνουν τόσο εντύπωση πια. Οι προσκυνητές όμως εντυπωσιάζονται, γιατί πολύ τους λείπουν φυσικά χρώματα και ουράνια κελαηδήματα.
Στην ησυχία ο κουρασμένος άνθρωπος ηρεμεί, γαληνιά, αναπαύεται το κατακτυπημένο πνεύμα του από μύριες πληροφορίες, περιττές γνώσεις, ανούσιες κουβέντες και πικρούς λογισμούς. Εκεί, στην ησυχία, μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί γιατί γεννήθηκε. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει «πτορόεσσα εγεννήθη η των ανθρώπων φύσις». Γεννήθηκε, λέει, ο άνθρωπος με φτερά, για να πετά ψηλά και όχι για να κυλιέται χάμω. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει πως ο Θεός «εποίησεν ως αγαθός το χρήσιμον και ως σοφός το κάλλιστον». Αξίζει να τα θυμόμαστε και να τα σκεφτόμαστε αυτά. Η βοή του κόσμου δεν αφήνει τον άνθρωπο στην ωφέλιμη περισυλλογή. Συνήθως τον οδηγεί στην ετεροπαρατήρηση, την κατηγορία και το ευχάριστο κουτσομπολιό. Ο εντοπισμός των λαθών μας, η παρατήρηση των αδυναμιών μας, η μεταμέλεια των σφαλμάτων μας είναι μία χρήσιμη και αποδοτική εργασία. Τότε οι διακοπές σίγουρα θα είναι προσοδοφόρες και κερδοφόρες.
Είναι ανάγκη να αφεθεί στην άκρη το άγχος. Γνωρίζω πως τα προβλήματα είναι μεγάλα και πολλά και δεν γράφω από μακριά, στη μακαριότητα και ασφάλεια της απομονώσεώς μου. Η βιοπάλη για τον επιούσιο άρτο, η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, η μείωση μισθού, η αύξηση της φορολογίας, η μελαγχολική προοπτική για το μέλλον, είναι λίγα από τα πολλά θέματα που δημιουργούν στον άνθρωπο άγχος.
Μερικοί παραμιλούν και στον ύπνο και στον ξύπνιο τους. Ο Θεός, ως παντογνώστης, προγνώστης και καρδιογνώστης, γνωρίζει όλων τις ακριβείς ανάγκες, ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες. Φροντίζει για όλα ανύστακτα. Θέλει την εμπιστοσύνη μας, την οποία όμως δεν του τη δίνουμε εύκολα. Τον λέμε Πατέρα, μα δεν τον αισθανόμεθα έτσι. Είμεθα παιδιά Του, μας δεν αισθανόμεθα αδέλφια με τους συνανθρώπους μας. Για τον Θεό, δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα, αδιέξοδοι δρόμοι και άφωτα τούνελ. Αρκεί κανείς υπομονετικά να τον εμπιστευθεί.
Ο Θεός γνωρίζει πολύ καλά τα παιδιά Του. Είναι τα αγαπητά πλάσματά Του. Γνωρίζει ότι είναι ευκολοπαρασυρόμενα και ευκολοεξαπατούνται. Γι’ αυτό τους χάρισε τη διορθωτική και ιαματική μετάνοια. Δεν θέλησε ο Θεός να κάνει τον άνθρωπο άπτωτο. Να τον βάλει θέλοντας και μη στον παράδεισο. Ο Θεός δεν είναι δικτάτορας. Άφησε τον άνθρωπο να διαλέξει ελεύθερα το καλό ή το κακό. Δεν θέλησε με το ζόρι να τους κάνει όλους καλούς. Όλοι, αν θέλουν, μπορούν να μετανοήσουν και να απαλλαγούν από το ενοχλητικό βάρος των ανομημάτων τους.
Παρά την κάποια διάχυση του θέρους, όταν καθυστερεί ο ύπνος, με τα ανοιχτά παράθυρα, τον έναστρο και ασέληνο ουρανό ή με ωραία πανσέληνο, με θαλάσσια αύρα ή βουνίσια δροσιά, μπορεί ο άνθρωπος να αναλογισθεί την παιδική αθωότητα, τη γαλήνη της γιαγιάς του, τις καλές του σκέψεις, και να μισήσει ειλικρινά ό,τι το εμπαθές, το ανίερο, το άηθες και ανειλικρινές που έχει γεμίσει η ζωή του. Τότε οι διακοπές του θα είναι ένας σημαντικός σταθμός της ζωής του, μία ανάπαυλα, ανακούφιση και ενίσχυση.
Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης
« Μακεδονία », 10.07.2011
Την Πέμπτη, 30 Ιουνίου 2011, εκοιμήθη ο Καθηγούμενος της Ιστορικής Ιεράς Μονής Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, Αρχιμανδρίτης π. Φιλάρετος Κωνσταντακόπουλος.
Η Εξόδιος Ακολουθία τελέσθηκε σήμερα, 1 Ιουλίου 2011, στο Καθολικό της Ιεράς Μονής, όπου διακόνησε ως Καθηγούμενος.
Από σήμερα η τοπική Εκκλησία αλλά και η Εκκλησία της Ελλάδας είναι φτωχότερη πνευματικά. Ο π. Φιλάρετος ήταν αγαπητός και διακρινόταν για την σεμνότητά του και το ακέραιο του χαρακτήρα του.
Αιωνία Σου μνήμη Σεβαστέ μας Γέροντα.
Αγαπητοί μου φίλοι, για λίγο καιρό θα βρίσκομαι στην Ρουμανία. Έτσι θα είναι δύσκολο να ενημερώνω το blog μου. Ζητώ την κατανόησή σας. Εύχομαι ο Κύριός μας να σας ευλογεί και να μας αξιώσει να συναντηθούμε και πάλι.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 247 μ.Χ. Γονείς του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α΄ ο Χλωρός και μητέρα του η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας.
Ο Κωνσταντίνος σε ηλικία 18 ετών έγινε στρατιωτικός και χάρη στην ανδρεία και το αγέρωχο φρόνημά του, προήχθη γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του στρατού.
Ο Κύριος θέλοντας να τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά του Μαξεντίου και του Λικινίου, σχημάτισε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού με την επιγραφή « Εν τούτω Νίκα », προσφέροντάς του ένα ισχυρότατο όπλο για να κατατροπώσει τούς εχθρούς του.
Ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας ο οποίος ευνόησε την Εκκλησία μετά από τρεις αιώνες απηνών διωγμών. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο Βυζάντιο και έκτισε τη Βασιλίδα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη.
Λίγο πριν πεθάνει αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος. Εκοιμήθη σε ηλικία 63 ετών, την 21 Μαΐου 327. Ο Κωνσταντίνος ενδιαφέρθηκε πολύ και για τα ιερά σεβάσματα των χριστιανών, για το λόγο αυτό απέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του, για να βρει τον Τίμιο Σταυρό.
Μετά την εύρεσή του, η Αγία Ελένη, αφού διχοτόμησε τις κεραίες του, δημιούργησε δύο Σταυρούς εκ των οποίων τον ένα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Η Αγία Ελένη εκοιμήθη ειρηνικά το 327 σε ηλικία 83 ετών.
Ο Ιησούς Χριστός υπερέβη το δίλημμα νομιμότητα – χάος, ανοίγοντας για τον άνθρωπο τη βασιλεία του Θεού, τη βασιλεία της αγάπης.
Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Φάρος.
« Ήθος άηθες », σελίδες 81 – 82.
Ο ηθοποιός, που άγγιξε τις καρδιές όλων και έγινε σύμβολο για την τέχνη του, το ήθος και την ανθρωπιά του είχε παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής. Υπήρξε αναμφισβήτητα ο εθνικός μας ηθοποιός, ένας λαϊκός ποιητής, το σύμβολο του κατατρεγμένου Έλληνα.
Η νεκρώσιμος ακολουθία για τον Θανάση Βέγγο θα ψαλλεί στις 2 μετά το μεσημέρι της Τετάρτης, 4-Μαΐου-2011, στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο. Παράκληση της οικογένειας, αντί στεφάνων, τα χρήματα να κατατεθούν στο Χαμόγελο του Παιδιού.
Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο στις 29 Μαΐου 1927. Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια καθώς η οικογένειά του αντιμετώπιζε σοβαρά οικογενειακά προβλήματα και ο ίδιος αναγκάστηκε από μικρός να δουλέψει. Από το 1948 έως το 1950 έζησε εξόριστος στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε και με τον σκηνοθέτη, Νίκο Κούνδουρο. Αυτή ήταν και η γνωριμία που τον οδήγησε στον κινηματογράφο το 1954, στην ταινία «Μαγική Πόλις».
Μέχρι το 1959 έπαιζε μικρούς ρόλους, ενώ για να συμπληρώνει το εισόδημα του εργαζόταν και ως φροντιστής στα πλατό. Εκείνη την περίοδο συμμετείχε σε ιστορικές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου όπως «Ο Δράκος», «Διακοπές στην Αίγινα», «Μανταλένα», «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Ο Ηλίας του 16ου» και «Ποτέ την Κυριακή». Το 1959 παίρνει την πολυπόθητη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, όχι επειδή αποφοίτησε από κάποια Σχολή, αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο. Για πρώτη φορά παίρνει μεγάλο ρόλο στην ταινία «Οι δοσατζήδες» μαζί με τον Νίκο Σταυρίδη το 1960.
Δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη κάνει και τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς». Τα επόμενα χρόνια συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη και αναπτύσσει πλέον τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου τύπου, που τον καθιέρωσε. Οι ταινίες που τον καθιερώνουν είναι το «Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ», «Μην είδατε τον Παναή», «Ζήτω η τρέλα», «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης». Τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του τις "γυρίζει" όταν ιδρύει τη δική του εταιρία παραγωγής «"ΘΒ" Ταινίες Γέλιου». Από το 1965 έως το 1969, θα πρωταγωνιστήσει στις ταινίες «Φανερός Πράκτωρ 000», «Τρελός, παλαβός και Βέγγος» και «Ποιος Θανάσης;».
Ωστόσο παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, οι ταινίες αυτές οδήγησαν την εταιρία του σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, την οποία ξεπέρασε μετά από αρκετά χρόνια. Στη συνέχεια συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη με αποκορύφωμα την ταινία «Τί έκανες στον πόλεμο Θανάση;» το 1971, η οποία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αποσπά βραβεία κριτικών και κοινού. Από το 1983 σταματά να ασχολείται με τον κινηματογράφο, στον οποίο επιστρέφει αρκετά χρόνια αργότερα με την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου».
Η ερμηνεία του έχει διαφοροποιηθεί. Έχει γίνει χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης εκφραστικότητας, ενώ κορυφαία του στιγμή θεωρείται η ερμηνεία του στην ταινία «Όλα είναι δρόμος» το 1998. Το 1997 εμφανίζεται στην Επίδαυρο στο ρόλο του Δικαιόπολη στους Αχαρνής και το 2001 στην Ειρήνη του Αριστοφάνη σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία.
Το 2002 θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεοπτική σειρά του MEGA «Περί Ανέμων και Υδάτων». Υπήρξε μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του Σωματείου Παραγωγών. Ήταν παντρεμένος με την Ασημίνα Βέγγου με την οποία απέκτησε δύο γιους. Το 2002 ο Δήμος Κορυδαλλού έδωσε το όνομά του στο δημοτικό αμφιθέατρο της περιοχής, σε μια συγκινητική τελετή, στην οποία ο Θανάσης Βέγγος, συγκλόνισε το κοινό που παρευρισκόταν για τιμήσει τον ίδιο και το έργο του. Επίσης από τον Οκτώβριο του 2008, η Πλατεία Ευαγγελισμού στο Νέο Φάληρο, μετονομάστηκε σε Πλατεία Θανάση Βέγγου.
www.megatv.com
Το Μέγα Σάββατο το πρωΐ, αγαπητοί μου φίλοι, έχουμε το προμήνυμα και το βράδυ το Γεγονός της Αναστάσεως, το οποίο συμπαρασύρει τα πάντα μαζί του. Η Ανάσταση είναι η οριστική ελευθερία από τον θάνατο.
Καλή Ανάσταση,
π. Βασίλειος.
Tην Μεγάλη Παρασκευή, αγαπητοί μου φίλοι, επικρατεί ο θρήνος, ένας χαροποιός θρήνος από τις πρώτες στιγμές. « Ο Χριστός με το θάνατό Του θανατώνει το θάνατο, με την ταφή του κενώνει τα μνήματα των νεκρών, με την κάθοδό Του στον ΄Αδη συντρίβει την καταχθόνια εξουσία του σατανά » (Κεφάλαια Κατανυκτικά, Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Καρδαμάκη, σελίδα 191).
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Μεγάλη Πέμπτη: Το Πάθος. Βλέπουμε τον Θεό αδύναμο, κρεμασμένο πάνω στον Σταυρό, που πεθαίνει. Για μας, αγαπητοί μου φίλοι, είναι θέμα δύναμης να κατανοήσουμε την σχέση μαζί Του και να την επιτύχουμε.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Την Μεγάλη Τετάρτη, αγαπητοί μου φίλοι, έχουμε το Δείπνο και τον Νιπτήρα. ΄Ενας Θεός πλένει τα πόδια των ανθρώπων. ΄Εχουμε επίσης την προδοσία. Ο Χριστός δέχεται την προδοσία σεβόμενος την ελευθερία του ανθρώπου.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Κυρίαρχο πρόσωπο την Μεγάλη Τρίτη, αγαπητοί μου φίλοι, είναι η πόρνη γυναίκα. Η γυναίκα αυτή είναι το συγκλονιστικό σύμβολο της τέλειας αυταπάρνησης. Η σωματική της πράξη - να σκουπίσει με τα μαλλιά της τα πόδια του Χριστού, αφού πρώτα τα είχε αλείψει με μύρο - είναι το σημείο της μεταστροφής της.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Την Μεγάλη Δευτέρα, αγαπητοί μου φίλοι, κυριαρχεί ο Νυμφίος Χριστός. Η ημέρα αυτή μας δείχνει την σχέση που οφείλουμε να έχουμε με τον Χριστό. Η συνάντηση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με διαφορετικό τρόπο παρά με άσκηση, ταπεινό φρόνημα και πνευματικό αγώνα.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Κατά την Κυριακή των Βαΐων, αγαπητοί μου φίλοι, εορτάζουμε την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Η είσοδος του Χριστού υπήρξε λαμπρή και μεγαλοπρεπής. Ο λαός τον υποδέχθηκε με ενθουσιασμό. Από τις ζητωκραυγές του λαού και τις επευφημίες των παιδιών «εσείσθη πάσα η πόλις» ( ΜΑΤΘ. 21,10 ). Με τα κλαδιά των Βαΐων στα χέρια φώναζαν με όλη τη δύναμή τους : «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ» ( ΙΩΑΝ. 12,13 ). Όμως ανάμεσα στο πλήθος υπήρχαν και άνθρωποι που φθονούσαν και μεθόδευαν την καταδίκη του ερχόμενου Βασιλέα από τον ίδιο τον λαό που τώρα τον επευφημούσε. Ο Χριστός δεν ενθουσιάζεται. Γνωρίζει ότι σύντομα θα ακούσει το «άρον άρον, σταύρωσον αυτόν» ( ΙΩΑΝ. 19,15 ).
Τα πρόσωπα που διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στο Ευαγγέλιο της ημέρας είναι ο λαός, οι Φαρισαίοι, οι Απόστολοι, τα παιδιά και ο Θεάνθρωπος Χριστός. Ο λαός βλέποντας στο πρόσωπο του Χριστού τον Μεσσία του Ισραήλ που θα αναστήσει το γένος και θα αποκαταστήσει τη Βασιλεία του Δαβίδ τον υποδέχεται με λαμπρότητα. Η είδηση για την Ανάσταση του Λαζάρου αναμόχλευσε τις προσδοκίες του. Έτσι ήθελαν τον Μεσσία ισχυρό, θαυματοποιό, ικανό να συντρίψει τη Ρωμαϊκή τυραννία. Ο λαός είχε παρανοήσει την ιδιότητα του Χριστού. Γι’ αυτό και όταν είδε ότι ο Χριστός δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες του δεν δίστασε τον ενθουσιασμό του να τον μετατρέψει σε οργή και αγανάκτηση. «Μετά κλάδων υμνήσαντες πρότερον μετά ξύλων συνέλαβον ύστερον οι αγνώμονες Χριστού» (Υπακοή Κυριακής των Βαΐων).
Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι είναι εκείνοι που φοβούνται την επιρροή του Χριστού στο λαό. Ακολουθούν τον Χριστό και τον κατασκοπεύουν. Καταστρώνουν σχέδιο εξοντώσεως του Χριστού και καταφέρνουν μέσα σε λίγες ώρες να μετατρέψουν τον ενθουσιασμό του λαού, σε οργή και μίσος κατά του Ιησού. Οι Απόστολοι από την πλευρά τους είναι σαστισμένοι. Βλέπουν και δεν εννοούν. Χαίρονται μαζί με το λαό, αλλά κατά βάθος δεν ξέρουν γιατί ζητωκραυγάζουν. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λύνει την απορία μας ως εξής : «Ταύτα δε ουκ έγνωσαν οι μαθηταί αυτού το πρώτον» ( ΙΩΑΝ. 12,16 ). Σαν εβραίοι κι αυτοί έχουν το όραμα του Μεσσία Χριστού. Όμως βλέπουν τον Χριστό να μην ανταποκρίνεται στις επευφημίες του λαού και να εισέρχεται στην αγία πόλη ταπεινά, σιωπηλά και απλά.
Τα παιδιά, τα αθώα νήπια της Ιερουσαλήμ, γίνονται γλυκύφθογγες κιθάρες που ψάλλουν το δοξαστικό εμβατήριο. «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον» ( ΨΑΛΜ. 8,3 ), έλεγε ο Προφήτης Δαβίδ. Τον ύμνο που βγαίνει από τα παιδικά στόματα τον δέχεται ο Χριστός γιατί είναι αυθόρμητος, άδολος και ειλικρινής. Ο Χριστός με τη σειρά του εισέρχεται πράος. Δεν χαίρεται, μα ούτε λυπάται. Παρόλες τις επευφημίες του λαού, ο Χριστός βλέπει μπροστά Του το πάθος και τον Σταυρό. Λυπάται για την απότομη μεταβολή του λαού που σε λίγες μόλις ώρες μετά την ένδοξη είσοδό Του θα επιτελεσθεί. «Και ως ήγγισεν ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ’ αυτήν» ( ΛΟΥΚ. 19,41 ), μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα για την Εκκλησία δεν είναι ανάμνηση ενός γεγονότος που κάποτε συνέβη κι έχουμε χρέος να το θυμόμαστε. Είναι η επανάληψη του γεγονότος αυτού στο ιστορικό παρών. Και σήμερα έρχεται ο Χριστός, στη Θεία Λειτουργία, για να σταυρωθεί και να αναστηθεί. Σε κάθε Θεία Λειτουργία έρχεται ο Ιησούς και θυσιάζεται για τη δική μας σωτηρία. Όπως τότε, έτσι και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που τηρούν θετική ή αρνητική στάση στο γεγονός της παρουσίας του Χριστού. Υπάρχουν αδιάφοροι Χριστιανοί, υπάρχουν οι πολέμιοι της Εκκλησίας που λυπούνται όταν βλέπουν τον λαό να προστρέχει στους Ναούς, αλλά υπάρχουν και οι απλοί και άδολοι οπαδοί του Ιησού. Μαθητές του Χριστού όλων των αιώνων είναι εκείνοι που αγωνίζονται για την ένωσή τους με τον Θεό.
Αγαπητοί μου φίλοι, ο πατήρ Μιχαήλ Καρδαμάκης τονίζει τα εξής: «Η μετοχή μας στο θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, η επιστροφή μας στην Εκκλησία, που ταυτίζεται με τη σωτηρία και τη θέωσή μας, δεν εξασφαλίζεται με τις αξιόμισθες πράξεις, αλλά με τη μετάνοια, που μας οικειώνει με τη χάρη και νικά τον πνευματικό θάνατο» (Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 256). Φίλοι μου, έρχεται και σήμερα ο Χριστός. Ας βγούμε από την απομόνωση του εαυτού μας, ας αποβάλουμε την αμαρτία, ας πάρουμε στα χέρια αντί για κλαδιά τις αρετές μας κι έτσι πνευματικά ας προϋπαντήσουμε τον ερχόμενο Βασιλέα της ειρήνης. Σας εύχομαι καλή και ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα και ο Κύριος να μας αξιώσει να φθάσουμε και στο βράδυ της Αναστάσεώς Του. Καλή και ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.