Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

« ΑΝΔΡΟΣ, 25-27.04.2018 »

ΚΥΠΡΙ
ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ PERRAKIS
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΔΡΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΝΔΡΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΝΔΡΟΥ

 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΝΔΡΟΥ

 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΑΝΔΡΟΥ
ΠΑΡΑΛΙΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ

 ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΑΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ
Ο ΑΦΑΝΗΣ ΝΑΥΤΗΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟΥ
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ
ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΥΔΟΚΙΜΟ
ΣΤΟ ΚΕΛΛΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ
ΣΤΟ ΚΕΛΛΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ
ΣΤΟ ΚΕΛΛΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ

 ΣΤΟ ΓΑΥΡΙΟ
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ PERRAKIS, ΣΤΟ ΚΥΠΡΙ

 ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ PERRAKIS, ΣΤΟ ΚΥΠΡΙ
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ PERRAKIS, ΣΤΟ ΚΥΠΡΙ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΑΝΔΡΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΑΝΔΡΟΥ
ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΩΣΤΑ
ΜΠΑΤΣΙ

 ΜΠΑΤΣΙ
ΣΤΟ ΜΠΑΤΣΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΜΟΥ
ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΟ ΜΠΑΤΣΙ
ΓΑΥΡΙΟ
ΓΑΥΡΙΟ
ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΔΡΟ

Κυριακή 29 Απριλίου 2018

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ »


Ο Παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου, αγαπητοί μου φίλοι, υπέφερε τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Έπασχε από μακροχρόνια και ανίατη ασθένεια. Για το λόγο αυτό κατέφυγε στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Σε εκείνο το σημείο πήγαιναν πολλοί ασθενείς, οι οποίοι προσδοκούσαν τη θαυματουργική θεραπεία τους, κάθε φορά που ο άγγελος τάραζε τα ύδατά της. Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στην εικόνα της Βηθεσδά με τις πέντε στοές; Στις στοές γύρω από τη δεξαμενή βρίσκονταν ξαπλωμένοι πάρα πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, άνθρωποι με κάποιο μέλος αναίσθητο ή ατροφικό. Όλοι αυτοί λοιπόν οι ασθενείς περίμεναν με υπομονή να αναταραχθεί το νερό της κολυμβήθρας. Ήταν η μοναδική τους ευκαιρία να θεραπευθούν. Και αυτό φυσικά γινόταν με την Χάρη του Θεού, ο Οποίος έστελνε τον άγγελό Του για να αναταράξει τα νερά.
Ήσαν πολλοί οι ασθενείς και η πλειοψηφία είχε μακροχρόνιες και ανίατες ασθένειες. Και στη σημερινή εποχή υπάρχουν άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από σοβαρές ασθένειες. Και όμως αρκετοί από εμάς παραπονούμαστε κάποτε για έναν πονοκέφαλο, για μερικές αϋπνίες ή για την αδιαθεσία μίας ημέρας. Και δεν σκεπτόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επί μήνες ή και για χρόνια ακόμη βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου. Έχουμε σκεφθεί τους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται μέσα στα Νοσοκομεία για να κάνουν χημειοθεραπείες ή άλλες θεραπείες; Και όμως πολλές φορές οι ασθενείς αυτοί δείχνουν μεγάλη υπομονή, μερικοί δε που έχουν δυνατή πίστη αισθάνονται και περισσότερο ευτυχισμένοι από τους υγιείς. Γι’ αυτό, όταν επισκεπτόμαστε τα Νοσοκομεία για να συμπαρασταθούμε στους πάσχοντες αδελφούς μας, ας εκτιμάμε περισσότερο το πολυτιμότερο δώρο της υγείας και ας διδασκόμαστε από την αξιοθαύμαστη υπομονή των ασθενών.
Δεν ήταν όμως μόνο η βαριά ασθένεια του Παραλύτου που τον έκανε να υποφέρει τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ήταν και κάτι ακόμη πιο οδυνηρό, η μοναξιά. Τον είχαν εγκαταλείψει οι συνάνθρωποί του και κανένας δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτόν τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο. Γι’ αυτό, όταν τον πλησίασε ο Θεάνθρωπος Κύριός μας, με πόνο ψυχής εξέθεσε το δράμα του: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω» (ΙΩΑΝ. 5, 7). Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη σημερινή εποχή. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, αν και διαμένουν σε πολυκατοικίες, ζούνε σαν να βρίσκονται σε απομόνωση και πεθαίνουν χωρίς κανείς να το πάρει είδηση. Υπάρχουν μοναχικοί ασθενείς, γέροντες ανήμποροι, παιδιά εγκαταλειμμένα και μητέρες αβοήθητες. Πολλές φορές οι σημερινοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποιος μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Είναι πραγματικά φρικτή αυτή η μοναξιά, όπου υπάρχει.
Όλοι αυτοί οι μοναχικοί άνθρωποι επαναλαμβάνουν αυτό που είπε στον Κύριό μας ο Παράλυτος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής: «άνθρωπον ουκ έχω» (ΙΩΑΝ. 5, 7). Υπογραμμίζουν με τον τρόπο αυτό τη διαπίστωση, ότι η μοναξιά αποτελεί τραγικό φαινόμενο της εποχής μας. Σε αυτή την εποχή που φαίνεται ότι λείπει η ανθρωπιά, ας εμπνευσθούμε από την αγάπη του Χριστού. Και όπως Εκείνος έγινε ευεργέτης του Παραλύτου, καθώς και αναρίθμητων άλλων ανθρώπων, ας σταθούμε κι εμείς δίπλα στους ανθρώπους που έχουν κάποια ανάγκη, με αγάπη και συμπάθεια. Ας σταθούμε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους με θυσία και αυταπάρνηση. Και μπορούμε να το κάνουμε όλοι αυτό. Δεν χρειάζονται μόνο τα χρήματα κάποιοι. Θέλουν και τον καλό λόγο, μία μικρή συντροφιά, να καθήσουμε να ακούσουμε τον πόνο τους. Έτσι ώστε κανείς να μην έχει το παράπονο «άνθρωπον ουκ έχω» (ΙΩΑΝ. 5, 7).
Ο Κύριός μας, αφού θεράπευσε τον Παράλυτο, του έδωσε στη συνέχεια και μία συμβουλή: «Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοι τι γένηται» (ΙΩΑΝ. 5, 14). Ο Χριστός του είπε να προσέχει να μην αμαρτάνει στο εξής, για να μην πάθει τίποτα χειρότερο από την ασθένεια που είχε και η οποία του είχε συμβεί από τις αμαρτίες του. Τον συμβούλευσε να μην πάθε χειρότερη συμφορά στο σώμα του και χάσει μαζί με την υγεία του σώματός του και την αθάνατη ψυχή του. Κάποιες φορές μερικές ασθένειες του σώματος μπορεί να οφείλονται σε αμαρτήματά μας που δεν έχουμε εξομολογηθεί και δεν έχουμε κάνει προσπάθεια να τα διορθώσουμε. Βέβαια δεν ισχύει αυτό πάντοτε γιατί υπάρχουν και άγιοι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από ασθένειες. Βέβαια για τους αγίους ανθρώπους γίνεται για άλλους λόγους. Να πάρουν περισσότερα στεφάνια.
Αγαπητοί μου φίλοι, από το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα λαμβάνουμε διάφορα πνευματικά μηνύματα. Πρώτα θα πρέπει να δοξάζουμε τον Θεό για την υγεία που μας δίνει και να χαιρόμαστε την κάθε ημέρα. Αν πάλι δεν έχουμε υγεία να προσπαθούμε με υπομονή να αντιμετωπίζουμε την ασθένειά μας. Ας έχουμε ως πρότυπα τους ασθενείς που αγόγγυστα σηκώνουν τον σταυρό της ασθένειάς τους. Επίσης να μην αφήνουμε κανέναν άνθρωπο να βρίσκεται απομονωμένος και να βιώνει την μοναξιά. Να συμπαραστεκόμαστε στους αδύναμους αδελφούς μας. Και τέλος να προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να μην αμαρτάνουμε. Γιατί η αμαρτία επηρεάζει και τη σωματική υγεία μας, εκτός της ψυχικής. Για το λόγο αυτό να μετανοούμε και να αγωνιζόμαστε εναντίον των διαφόρων παθών που μας ταλαιπωρούν. Ο λόγος του Κυρίου ας αντηχεί δυνατά μέσα στην ψυχή μας: «Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοι τι γένηται» (ΙΩΑΝ. 5, 14). Χριστός Ανέστη!
Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,
π. Βασίλειος.


Κυριακή 22 Απριλίου 2018

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ »


Ο Ευαγγελιστής Μάρκος, αγαπητοί μου φίλοι, μας μεταφέρει χρονικά, μέσα από τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, στο απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής. Σκοτάδι πυκνό έχει καλύψει τα πάντα. όλα έχουν τελειώσει. Στον Γολγοθά έχουν μείνει η Παναγία μας, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και κάποιες αφοσιωμένες μαθήτριες του Κυρίου, με έναν φόβο να πλανάται στο νου τους, τον φόβο μήπως μείνει το πανάχραντο σώμα του Κυρίου πάνω στον Σταυρό άταφο, εκτεθειμένο σε μύριες προσβολές. Ο μόνος που ήταν αρμόδιος για την ταφή του αχράντου σώματος του Χριστού ήταν ο Πιλάτος. Ποιος όμως θα τολμούσε μέσα στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της ημέρας να το ζητήσει αυτό; Εκείνη όμως ακριβώς τη δύσκολη στιγμή παρουσιάζονται αναπάντεχα δύο πρόσωπα για το σκοπό αυτό. Ήσαν οι δύο κρυφοί μαθητές του Χριστού, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος.
Και οι δύο ήσαν έντιμα μέλη του Ιουδαϊκού Συνεδρίου, ερμηνευτές του Νόμου, άρχοντες των Ιουδαίων και διδάσκαλοι του Ισραήλ. Ο κόσμος τους είχε σε υπόληψη λόγω του αξιώματός τους. Παρόλα αυτά δεν υπολόγισαν τους κινδύνους και ζήτησαν από τον Πιλάτο το σώμα του Ιησού. Δεν  υπολόγισαν τη θέση τους, το αξίωμά τους, τον πλούτο τους, την κοινωνική τους καταξίωση γιατί αγαπούσαν τον Κύριο. Γι’ αυτό και ο Χριστός τους αξιώνει να γίνουν οι μυροφόροι και οι ενταφιαστές του αγίου σώματός Του. Συγκλονισμένοι αγγίζουν το πανάσπιλο σώμα του Σταυρωθέντος Χριστού, το αποκαθηλώνουν και του αποδίδουν τον σεβασμό και τη νεκρική τιμή. Ο Νικόδημος μάλιστα είχε φέρει για την ταφή εκατό λίτρα σμύρνας και αλόης. Έχει λοιπόν τους ανθρώπους Του ο Θεός. Ακόμη και αυτούς που εμείς δεν υπολογίζουμε. Αυτοί κάποτε παρουσιάζονται σε δύσκολες στιγμές οι πιο δυνατοί και αμετακίνητοι κήρυκες της πίστης.
Κοντά στον Σταυρό του Κυρίου οι αφοσιωμένες μαθήτριές Του με σπαραγμό καρδίας βλέπουν την όλη διαδικασία, την αποκαθήλωση και την ταφή. Πως να αντέξουν να βλέπουν Αυτόν που σαγήνευε τα πλήθη, τώρα να κείτεται νεκρός! Πως να αντικρίσουν άψυχο Αυτόν που έδινε ζωή! Πως να αντέξουν την απουσία του πιο αγαπημένου τους προσώπου! Και αφού έκλαψαν δίπλα στο μνημείο, όταν τελείωσε ο ενταφιασμός έφυγαν με μεγάλη στενοχώρια για τα σπίτια τους. Ο χρόνος τώρα άρχισε να μετράει διαφορετικά. Οι ώρες ατελείωτες. Οι μαθήτριες του Κυρίου ανυπομονούσαν να παρέλθει το Σάββατο για να τρέξουν και πάλι στο μνημείο προκειμένου να εκδηλώσουν με τα μύρα και τα δάκρυά τους, τον πόνο και την αγάπη τους. Είχαν δει βέβαια ότι ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος μύρωσαν το σώμα του Κυρίου. Αλλά αυτές δεν το θεωρούν αρκετό. Αγοράζουν και άλλα αρώματα. Σκέπτονται πως ό,τι κι αν κάνουν για τον Χριστό δεν είναι ποτέ αρκετό και αντάξιο της αγάπης Του.
Οι μαθήτριες του Κυρίου αγαπούσαν πολύ τον Διδάσκαλό τους. Ίσως τη νύκτα που είχε προηγηθεί του Σαββάτου να μην είχαν κλείσει καθόλου τα μάτια τους, προκειμένου να ξεκουρασθούν. Και τώρα πριν καλά-καλά ξημερώσει, όπως μας πληροφορεί και πάλι ο Ευαγγελιστής Μάρκος, τρέχουν με αγωνία και πόθο να δουν έστω και νεκρό τον αγαπημένο τους Ιησού. Και επειδή αγαπούν, δεν υπολογίζουν κανένα εμπόδιο στο δρόμο τους. Ούτε τον φόβο της νύκτας, ούτε τον φόβο των Ιουδαίων, ούτε τον φόβο των Ρωμαίων στρατιωτών, ούτε τον φόβο των ληστών. Ακόμη και ο πελώριος λίθος που κάλυπτε το μνήμα του Χριστού δεν στάθηκε εμπόδιο σε αυτή την πορεία τους. Βέβαια ανθρωπίνως είχαν αναρωτηθεί για το ποιος θα κυλήσει τον λίθο από τη θύρα του μνημείου. Η καρδιά τους κτυπούσε μόνο για τον Χριστό. Τρέχουν στον τάφο, ενώ κανείς από τους μαθητές του Κυρίου δεν τόλμησε να έλθει εκεί πριν από αυτές.
Μόλις όμως πλησίασαν στο μνημείο, συνειδητοποίησαν πως όλα τα εμπόδια είχαν ξεπερασθεί. Οι φρουροί ήσαν άφαντοι, ο λίθος είχε αποκυλισθεί μακριά από την είσοδο του μνημείου. Ο δρόμος προς τον Χριστό ανοικτός και μπροστά τους ήσαν άγγελοι φωτεινοί και ακτινοβόλοι, κήρυκες της Ανάστασης του Κυρίου. Πως άλλαξαν τόσο αστραπιαία όλα γύρω τους και μέσα τους; Πως άντεξαν αυτή την ξαφνική μεταβολή των γεγονότων και των συναισθημάτων τους; Πως το σκοτάδι έγινε φως και η απελπισία ελπίδα; Πως τόσο ξαφνικά η απογοήτευση έγινε ξέφρενη χαρά, ο πόνος ενθουσιασμός, έκσταση και θαυμασμός; Έτσι συμβαίνει όπου κάνει το πέρασμά Του ο Αναστημένος Χριστός. Όλα αλλάζουν, όλα μεταμορφώνονται. Οι σταυρωμένοι άνθρωποι από διάφορα προβλήματα της καθημερινής ζωής, με την παρουσία του Χριστού, γελάνε πλέον αναστάσιμα.
Αγαπητοί μου φίλοι, οι γυναίκες αυτές έγιναν όχι μόνον Ευαγγελίστριες της Ανάστασης στους Αποστόλους, αλλά και αγγελιοφόροι, σε όλες τις εποχές του μεγάλου διδάγματος. Όσοι ζητούν με πόθο τον Κύριο και πορεύονται με άγιο ζήλο στο δρόμο Του, θα δουν τις δυσκολίες που παρεμβάλλονται στην πορεία τους να εκμηδενίζονται με θαυμαστό τρόπο. Γιατί ανάσταση σημαίνει να ζούμε καθημερινά με τέτοιο τρόπο, ώστε κανένα πρόβλημα ακόμη και ο θάνατος να μην μπορεί να φωλιάσει μέσα μας. Όλα τα κακά διαλύονται από το Φως της Ανάστασης του Κυρίου μας. Όσοι ζουν τη ζωή της Εκκλησίας προσλαμβάνουν τις διάφορες δυσκολίες της ζωής με διαφορετικό τρόπο, πιο πνευματικό και πιο αναστάσιμο. Κοντά στην Εκκλησία οι άνθρωποι βλέπουν την παρουσία του Αναστημένου Χριστού να εκδηλώνεται άμεσα και κυριαρχικά πάνω από κάθε προσδοκία. Και έτσι διαλαλούν ουσιαστικά και όχι τυπικά, με όλη τη δύναμή τους: Χριστός Ανέστη!
Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,
π. Βασίλειος.