Εύχομαι ολόψυχα σε όλους τους φίλους του blog μου και στις οικογένειές τους, Ευλογημένο και Ειρηνικό το Νέο Έτος 2011!
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Την απαρχή μιας σκοτεινής περιόδου για τον δήμο της Αθήνας πιθανώς να σηματοδοτεί η χθεσινή πολιτική ορκωμοσία του νέου δημάρχου Γιώργου Καμίνη.
Η πρωτοφανής αυτή κίνηση πολιτικού και θρησκευτικού αμοραλισμού του κ. Καμίνη, σε μια χρονική περίοδο που η κοινωνία χρειάζεται ενότητα, διχάζει και αποτελεί όνειδος για την ιστορία της πόλης.
Τα όσα πρωτοφανή διαδραματίστηκαν στη σημερινή (σ.σ.: χθεσινή) ορκωμοσία του νέου δημοτικού συμβουλίου, για πρώτη φορά μετά από 176 χρόνια από την ίδρυση του δήμου Αθηναίων, αποτελούν ντροπή για την ιστορία της πόλεως των Αθηνών με ευθύνη της νέας δημοτικής αρχής ανέφερε σε δήλωσή του ο απερχόμενος δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης εκφράζοντας έτσι την πλειοψηφία των δημοτών, οι οποίοι είναι αντίθετοι σε τέτοιους είδους κινήσεις, που πλήττουν και προσβάλλουν το θρησκευτικό αίσθημα του λαού.
Με πολιτικό όρκο συμπληρωματική δήλωση, τον οποίο διάβασε ο υφυπουργός Εσωτερικών Γιώργος Νιόλιος, ορκίστηκαν και οι επικεφαλής και τα μέλη των δημοτικών παρατάξεων Λαϊκή Συσπείρωση του κ. Νίκου Σοφιανού και Αθήνα Ανοιχτή Πόλη της κυρίας Ελένης Πορτάλιου η οποία χθες το πρωί επικοινώνησε με τον κ. Καμίνη και του ζήτησε να μην παρευρεθεί στην ορκωμοσία ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος καθώς και οι νεοεκλεγέντες δημοτικοί σύμβουλοι Γιώργος Αμυράς και Πέτρος Κωνσταντίνου.
Ευθύνη
Τον θρησκευτικό όρκο επέλεξαν ο κ. Κακλαμάνης και οι σύμβουλοι της παράταξης Αθήνα πόλη της ζωής μας, καθώς και ο νεοεκλεγείς σύμβουλος Νίκος Μιχαλολιάκος, χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου.
Έχω πλήρη αίσθηση της ευθύνης (σ.σ.: μάλλον δεν την έχει αν κρίνουμε από τον τρόπο που επέλεξε να ορκιστεί) που αναλαμβάνουμε σήμερα και των προσδοκιών που έχει τροφοδοτήσει η προσπάθειά μας.
Έχω πλήρη συνείδηση των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσουμε σε αυτό το εγχείρημα. Η δημοτική αρχή που σήμερα αναλαμβάνει τα καθήκοντά της είναι η πρώτη δημοτική αρχή που καλείται να διοικήσει την Αθήνα σε συνθήκες μιας δεινής κρίσης που αλλάζει την οικονομική, κοινωνική και διανοητική ζωή της κοινωνίας μας.
Μιας κρίσης βιωσιμότητας, σε τελευταία ανάλυση ανέφερε στη δήλωση του μετά την ορκωμοσία ντροπή ο κ. Καμίνης.
Κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας έξω από το δημαρχιακό μέγαρο και υπό τη διακριτική παρακολούθηση ανδρών των ΜΑΤ ήταν συγκεντρωμένοι συμβασιούχοι του Δήμου της Αθήνας από τον τομέα της καθαριότητας, οι οποίοι αποδοκίμασαν τον κ. Κακλαμάνη κατά την αποχώρησή του, καθώς και οπαδοί της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι διαμαρτύρονταν γιατί δεν τους επέτρεψαν την είσοδο στο Δημαρχείο.
Εκτός από τον υφυπουργό Εσωτερικών στην ορκωμοσία ήταν παρόντες ο πρώην δήμαρχος και αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο γενικός γρυμματέας Μετανάστευσης Ανδρέας Τάκης.
Ασέβεια προς τον Αρχιεπίσκοπο
ΜΠΑΧΑΛΟ πραγματικό επικράτησε κατά τη χθεσινή ορκωμοσία του νέου δημάρχου Γ. Καμίνη και των 148 δημοτικών συμβούλων του άήμου Αθηναίων.
Το δημαρχιακό μέγαρο περικυκλώθηκε από διμοιρίες των ΜΑΤ προς αποφυγήν επεισοδίων.
Αλλά όσοι παρευρέθησαν στην ορκωμοσία έμειναν έκπληκτοι με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε ο νέος δήμαρχος στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και στον προκάτοχό του Ν. Κακλαμάνη.
Ενώ το τυπικό προέβλεπε να εισέλθουν και οι τρεις μαζί από την κεντρική είσοδο, ο νέος δήμαρχος τους εγκατέλειψε, χωρίς να τους ενημερώσει, και πραγματοποίησε μόνος του πανηγυρική είσοδο στην αίθουσα τελετών του μεγάρου, καταχειροκροτούμενος από τους συμβούλους του
Αιφνιδιασμένοι οι υπάλληλοι της εθιμοτυπίας αναζητούσαν εναγωνίως τους δύο ακόμη επισήμους για να ξεκινήσει η τελετή.
Και αφού τους βρήκαν, ήθελαν να τους περάσουν από το υπηρεσιακό πορτάκι που οδηγεί στην αίθουσα και όχι από την επίσημη είσοδο!
Την κατάσταση φαίνεται ότι έσωσε ο Νικήτας, ο οποίος πήρε τον Αρχιεπίσκοπο και τον οδήγησε στην αίθουσα για να αρχίσει η τελετή.
Ωστόσο δεν παραχωρήθηκε η κεντρική θέση στον Αρχιεπίσκοπο, αλλά την κράτησε για τον εαυτό του ο δήμαρχος.
Αν για τους πολλούς που πιστεύουν επιφανειακά, τα Χριστούγεννα τους συγκινούν, για το συνειδητό Χριστιανό, το Μυστήριο της Σαρκώσεως είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός. Και είναι συγκλονιστικό γιατί έχουμε την κένωση του Ίδιου του Θεού. Ο Θεός έγινε τέλειος και αληθινός άνθρωπος, χωρίς να πάψει να είναι τέλειος και αληθινός Θεός.
« Θεός εφανερώθη εν σαρκί » ( Α΄ ΤΙΜ. 3, 16 ). Τα Χριστούγεννα είναι η ημέρα που η Αγία μας Εκκλησία, εορτάζει την κατά σάρκα Γέννηση του Υιού του Θεού εκ της Παρθένου Μαρίας. Αυτή η γέννηση του Θεού ως ανθρώπου, είναι το μεγαλύτερο γεγονός όλων των εποχών και όλων των αιώνων.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκτιμήσει και να κατανοήσει το Μυστήριο αυτό σε απόλυτο βαθμό. Οι Άγιοι Πατέρες αισθάνονται φόβο και τρόμο απέναντι στο μεγάλο αυτό γεγονός της Παγκόσμιας Ιστορίας. Ο Μονογενής που υπάρχει πριν αρχίσουν να μετριούνται οι αιώνες, περιβλήθηκε το ανθρώπινο σώμα που υπόκειται στη φθορά, για να το θεώσει.
Γιατί όμως ενανθρώπησε ο Θεός ; Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί Του για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στην αθανασία. Ο άνθρωπος όμως με την παράβαση της εντολής, έχασε την κοινωνία με τον Θεό. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Θεός ενδύεται την ανθρώπινη σάρκα, προκειμένου να την επαναφέρει στο αρχαίο κάλλος. « Η ενανθρώπηση είναι το κεντρικό μυστήριο όλης της θείας Οικονομίας ». ( Ορθόδοξη Πνευματικότητα, Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Καρδαμάκη, σελίδα 100 ).
Το Μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Χριστού δεν είναι το εφ’ άπαξ ιστορικό γεγονός. Είναι το γεγονός που καθημερινά βιώνεται στη ζωή της Εκκλησίας, μέσα στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Ο καθαγιασμός του άρτου και του οίνου και η μεταβολή τους σε Σώμα και Αίμα Χριστού είναι μια νέα πράξη Ενανθρωπήσεως.
Την ημέρα των Χριστουγέννων δεν θα πρέπει να ζήσουμε την Γέννηση του Θεανθρώπου σαν ένα μακρινό ιστορικό γεγονός, αλλά σαν μια συγκλονιστική πραγματικότητα. Χωρίς τον Θεάνθρωπο δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε μια πιο πνευματική ζωή. Γι’ αυτόν τον λόγο οφείλουμε να ζούμε μέσα στην Χάρη της Ένσαρκης Παρουσίας του Χριστού.
Ο σύγχρονος άνθρωπος εγκλωβισμένος στο αδιέξοδο του τεχνικού πολιτισμού, αναισθητοποιήθηκε ακόμη και στην ιδέα του υπερβατικού. Η Γέννηση του Θεανθρώπου είναι ένα Γεγονός που δεν μπορεί να κατανοηθεί με τα μέτρα του φυσικού ανθρώπου. Χρειάζεται ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος, που επιτυγχάνεται μόνο με τα Μυστήρια της Εκκλησίας και τον πνευματικό μας αγώνα.
Η εποχή, που η νυχτερινή Χριστουγεννιάτικη καμπάνα μας μετέφερε κάποιο μήνυμα, γίνεται όλο και πιο μακρινό παρελθόν. Ο σύγχρονος άνθρωπος δυσκολεύεται να προσκυνήσει το Θείο Βρέφος γιατί καθημερινά προσκυνάει τα φανταχτερά είδωλα του σύγχρονου πολιτισμού.
Τα πάντα γύρω μας μαρτυρούν μια προσέγγιση των Χριστουγέννων καταναλωτική και όχι πνευματική. Τα στολίδια και τα δένδρα στις βιτρίνες των καταστημάτων μαρτυρούν μια απογυμνωμένη από πνευματικότητα προσέγγιση των Χριστουγέννων. Ακόμη και η κατασκευή αυτών των στολιδιών γίνεται από ανθρώπους που ανήκουν σε άλλο θρήσκευμα και δεν εορτάζουν τα Χριστούγεννα. Τα πάντα γίνονται για τα χρήματα.
Στολίσαμε κι εφέτος τα σπίτια, τα καταστήματα, τους δρόμους εν μέσω μάλιστα και της οικονομικής κρίσης που διανύουμε. Κι εφέτος η τηλεόραση θα παρουσιάσει εορταστικές εκπομπές. Κι εφέτος θα ξεχυθούμε στις αγορές, προκειμένου να ψωνίσουμε. Αυτά όμως είναι τα Χριστούγεννα ; Έτσι θα υποδεχθούμε το Θείο Βρέφος ;
Και όμως η ημέρα των Χριστουγέννων πρέπει εφέτος να εορτασθεί διαφορετικά. Ο Θεός πάνω από όλα θέλει την ευπρέπεια της ψυχής μας. Θέλει τον στολισμό της ψυχής μας με αρετές και όχι τον εξωτερικό στολισμό. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εορτάσουμε αληθινά και πνευματικά Χριστούγεννα.
Δεν αποκλείουμε τον στολισμό των σπιτιών, των καταστημάτων και των δρόμων. Καλά είναι και αυτά, αλλά να μην μένουμε μόνο σε αυτά. Και να μην στενοχωρούμαστε αν δεν έχουμε την δυνατότητα, εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών, να τα στολίζουμε. Ας σκεφθούμε λίγο και τον στολισμό της ψυχής μας.
Ωστόσο αυτός ο υπερήφανος άνθρωπος της κάθε εποχής, έγινε το αντικείμενο του πόθου του Θεού. Ο Θεός παρέμεινε φίλος του αυτονομημένου ανθρώπου και γι’ αυτό προσέλαβε την δική του φύση. Έσπευσε να εξομοιωθεί μαζί του. Ότι αποτέλεσε την τραγική συνέπεια της ανθρώπινης αμαρτίας, αυτό ακριβώς αναζήτησε ο Θεάνθρωπος για να θεραπεύσει.
Ας δούμε λοιπόν τα Χριστούγεννα με μια πιο Ορθόδοξη ματιά και όχι επηρεασμένοι από τον Δυτικό Πολιτισμό. Ας εντρυφήσουμε στα Πατερικά κείμενα, που τόσα πολλά μας λένε για το μεγάλο αυτό γεγονός. Ας μελετήσουμε τον Παπαδιαμάντη, τον Κόντογλου και άλλους συγγραφείς για να δούμε τον αληθινό εορτασμό των Χριστουγέννων.
Ας βιώσουμε λοιπόν εφέτος διαφορετικά από τις άλλες χρονιές την ημέρα των Χριστουγέννων. Μην περιορίσουμε την εορτή αυτή σε τυπικά δώρα και έργα φιλανθρωπίας γιατί έτσι θα φύγουμε απογοητευμένοι από την φάτνη.
Η ημέρα των Χριστουγέννων μας οδηγεί στην συμπόρευσή μας με τον Χριστό. Το Μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Λόγου θα πρέπει να αποτελεί για τον πιστό υπόθεση λατρείας και προσκυνήσεως. Ας ζήσουμε λοιπόν αυτά τα Χριστούγεννα, μέσα από την Ευχαριστιακή μας Σύναξη και την εν μετανοία μεταμορφωτική μας πορεία, την Σάρκωση του Θεού στον ιερό χώρο της καρδιάς μας.
π. Βασίλειος.
Την Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010 και ώρα 7.30 μ.μ. στον Ιερό Ναό Γενεσίου Προδρόμου Παραλίας Πατρών, ομίλησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Εφραίμ, Δικαίος της Σκήτης Αγίου Ανδρέου, Αγίου Όρους.
Το θέμα της ομιλίας του ήταν « Διψώ ακορέστως τον Χριστόν, τον δι’ ημάς τεχθέντα ». Ήταν πολύ επίκαιρο, αφού ήδη βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για τον εορτασμό της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων.
Η ομιλία του πατρός Εφραίμ ήταν ωφέλιμη, βαθυστόχαστη και προπαντός εμπειρική. Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην σωστή υποδοχή του Θείου Βρέφους, κατά την ημἐρα των Χριστουγέννων. Ας έχουμε την ευχἠ του.
«Έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμά εστι πάντα» ( ΛΟΥΚΑ 14, 17 ). Το μεγάλο δείπνο του Θεού, αγαπητοί μου φίλοι, δεν έχει καμιά σχέση με τις παροδικές τέρψεις της επίγειας ζωής. Είναι το δείπνο της Βασιλείας που παραθέτει ο Θεός σ’ εκείνους που αποδέχθηκαν την πρόσκλησή Του και στους οποίους επιφυλάσσει την αιώνια ευφροσύνη. Οι καλεσμένοι όμως του Ιησού στο Ευαγγέλιο αρνήθηκαν με υπεροψία να καθήσουν στο τραπέζι μαζί Του. Προτίμησαν τις πρόσκαιρες ηδονές της ζωής από τη χαρά της αιωνιότητας. Τότε ο μεγάλος οικοδεσπότης οργίσθηκε και κάλεσε πόρνες στη θέση των σοφών, ζητιάνους στη θέση των πλουσίων, αμαρτωλούς στη θέση των Φαρισαίων και γέμισε τις θέσεις του δείπνου.
Η παραβολή του μεγάλου δείπνου δεν αφορούσε μόνο τους ακροατές του Ιησού που αρνήθηκαν την πρόσκλησή Του για σωτηρία. Αφορά και τους σύγχρονους Χριστιανούς, οι οποίοι καθημερινά δέχονται την πρόσκληση της Εκκλησίας για σωτηρία και συγκεκριμένα για τη συμμετοχή τους στο μυστικό τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας. Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας αναφέρει τα εξής : « Ας μη βλέπουμε, λοιπόν, την Ευχαριστία σαν μέσο χάριτος, μιας χάριτος αφηρημένης και ανεξάρτητης από τη Χριστολογία, αλλά ως αυτόν τον ίδιο το Χριστό, που σώζει τον άνθρωπο και τον κόσμο, και μας συμφιλιώνει με το Θεό δια του εαυτού Του » ( Η Κτίση ως Ευχαριστία, σελίδα 20 ). Είναι πολύ σημαντικό να κοσμήσουμε τη ψυχή μας και να την ετοιμάσουμε να παρακαθήσει στο μεγάλο δείπνο της Θείας Λειτουργίας.
Οι άνθρωποι της Παραβολής αρνήθηκαν την πρόσκληση του οικοδεσπότη για γελοίους λόγους. Ο πρώτος ισχυρίσθηκε, ότι αγόρασε καινούργιο αγρό και έπρεπε να πάει να τον δει. «Αγρόν ηγόρασα, και έχω ανάγκην εξελθείν και ιδείν αυτόν» ( ΛΟΥΚΑ 14, 18 ). Ο δεύτερος είχε αγοράσει πέντε ζευγάρια βοδιών και ήθελε να τα δοκιμάσει. «Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε, και πορεύομαι δοκιμάσαι αυτά» ( ΛΟΥΚΑ 14, 19 ). Ο τρίτος χρησιμοποίησε τη γυναίκα του σαν δικαιολογία. «Γυναίκα έγημα, και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν» (ΛΟΥΚΑ 14, 20). Και οι τρεις που περιφρόνησαν τη θεϊκή πρόσκληση ήταν άνθρωποι με στενή καρδιά και μικρό μυαλό. Έμειναν δεμένοι στις ψευτοχαρές της ζωής και αρνήθηκαν την αιώνια χαρά, την οποία απόλαυσαν «οι πτωχοί και ανάπηροι και χωλοί και τυφλοί» ( ΛΟΥΚΑ 14, 21 ), οι οποίοι υπάκουσαν με ταπείνωση.
Οι τρεις αρνητές έχουν και στις ημέρες μας πολλούς μιμητές. Πολλοί είναι εκείνοι οι Χριστιανοί που στο κάλεσμα της Κυριακάτικης καμπάνας αδιαφορούν και περιφρονούν αυτήν την πρόσκληση του Θεού. Οι περισσότεροι αδελφοί μας Χριστιανοί το πρωϊνό της Κυριακής κοιμούνται και αναπαύουν την καταπονεμένη από το γλέντι και την οινοποσία σάρκα τους. Άλλοι τρέχουν με άγχος να συνεχίσουν την εργασία τους. Άλλοι πάνε εκδρομές. Άλλοι πάλι περιφρονούν την Εκκλησία και την χλευάζουν. Κάθε Κυριακή δονείται η ατμόσφαιρα από τις γλυκόφθογγες κωδωνοκρουσίες των Εκκλησιών και όμως πολλοί είναι εκείνοι που αδιαφορούν στο κάλεσμα του Θεού, μάλιστα μερικές φορές και την πολεμούν. Δεν ανέχονται το λιβάνι, ανέχονται όμως τον καπνό από το τσιγάρο. Δεν μπορούν να καθήσουν στην Εκκλησία, κάθονται όμως με τις ώρες στα νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως.
Η Θεία Λειτουργία είναι μια πράξη του λαού και του Θεού. Μέσα στη Θεία Λειτουργία συνεχίζεται το έργο της Οικονομίας του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Ξαναγεννιέται, ξανασταυρώνεται και πάλι ανίσταται ο Ιησούς Χριστός. Όπως στο Μυστικό Δείπνο έτσι κι εδώ μεταβάλλεται το ψωμί σε Σώμα Χριστού και το κρασί σε Αίμα Χριστού. Κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας η Εκκλησία γίνεται ουρανός και εμείς με την μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού. Κατά την ώρα της τελέσεως της Θείας Ευχαριστίας ζούμε τα μυστήρια του Θεού και μεταφερόμαστε στον ουρανό.
Αγαπητοί μου φίλοι, μέσα στην Εκκλησία ειρηνεύουμε, λύνουμε τα προβλήματα που μας απασχολούν, ανακαινιζόμαστε και χαριτωνόμαστε. Ο οικοδεσπότης του σύμπαντος μας προσφέρει το φάρμακο που μας κάνει θεούς κατά χάριν. Είναι το μέγα δείπνο, η Θεία Λειτουργία, στο ιερό τραπέζι της οποίας παρατίθεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Με το φάρμακο αυτό της αθανασίας καταφλέγεται κάθε ακαθαρσία. Μεταμορφώνεται η καθημερινότητα και αποκτά νόημα η ζωή. Με το φάρμακο της Ζωής, ο κόσμος γίνεται Εκκλησία και η ζωή υψώνεται από το βιολογικό επίπεδο της συνυπάρξεως ατόμων σε μια κοινωνία αγάπης. Θα τελειώσουμε με κάτι που είχε γράψει η Τατιάνα Γκορίτσεβα, εκ των διανοουμένων της Ρωσίας : « Η ορθόδοξη Λειτουργία είναι η Θεολογία μας, το ήθος μας και η αισθητική μας » ( Η τρέλλα να είσαι Χριστιανός, σελίδα 32 ).
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Ο Άγιος Σάββας έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Β΄ του Μικρού. Καταγόταν από τη Καππαδοκία και ήταν γόνος επιφανούς και ευσεβούς οικογενείας.
Από πολύ νωρίς γνώρισε τις θείες βουλές και αποφάσισε να αφιερωθεί στο μοναστικό βίο. Είχε τόση πίστη που κάποτε μπήκε σε ένα κλίβανο πυρός από τον οποίο βγήκε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού.
Όταν ήταν δεκαοχτώ ετών έφυγε από το μοναστήρι των Φλαβιανών και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Από εκεί κατευθύνθηκε προς την έρημο της Ανατολής για να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο.
Ο Ευθύμιος τον έστειλε σε ένα κοινόβιο, το οποίο διηύθυνε ο όσιος Θεόκτιστος. Ο Σάββας κατά την παραμονή του στο κοινόβιο έλαμψε λόγω του χαρακτήρα του και των αρετών του. Μάλιστα ήταν τόσο σοβαρός και ηθικός - παρά το νεαρό της ηλικίας - που προσαγορεύτηκε παιδαριογέροντας από τον Μ. Ευθύμιο.
Ο Σάββας όσο μεγάλωνε τροφοδοτούσε όλο και περισσότερο το πνεύμα του, γι’ αυτό και τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Το χάρισμα αυτό το επιστράτευσε στην υπηρεσία των φτωχών και των ασθενών και έτσι επιτέλεσε σημαντικότατα έργα. Σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών ανήλθε προς Κύριον εν ειρήνη.
www.ecclesia.gr
Ο Απόστολος Ανδρέας ήταν αδερφός του ενδόξου Αποστόλου Πέτρου. Καταγόταν από τη Βηθσαΐδα της Γαλιλαίας και ασκούσε το επάγγελμα του ψαρά, μέχρι που ο Κύριος τον κάλεσε κοντά Του. Μάλιστα ο Ανδρέας, ήταν ο πρώτος που κλήθηκε και ακολούθησε τον Χριστό και γι` αυτό ονομάσθηκε Πρωτόκλητος.
Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ο Ανδρέας κλήθηκε να διδάξει τον ευαγγελικό λόγο στη Βιθυνία, στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου, στη Θράκη, στη Μακεδονία και στην Ήπειρο. Έπειτα από πολλές κακουχίες και ταλαιπωρίες, δίδαξε στους ανθρώπους το Ευαγγέλιο της σωτηρίας.
Κατέληξε στην Πάτρα της Αχαΐας. Στον τόπο αυτό ο Άγιος Ανδρέας έμεινε καιρό κηρύττοντας τη χριστιανική πίστη. Τα θαύματα που επιτέλεσε ο Ανδρέας θεραπεύοντας πολλούς ασθενείς, έγιναν αιτία να πιστέψει στο Χριστό πλήθος κόσμου. Μεταξύ αυτών και η σύζυγος του ανθύπατου Αιγεάτη, η Μαξιμίλλα, καθώς και ο αδερφός του, ο μαθηματικός Στρατοκλής.
Πληροφορηθείς ο Αιγεάτης ότι η σύζυγός του κι ο αδερφός του έγιναν χριστιανοί, διέταξε να σταυρώσουν τον Ανδρέα. Με αυτό το μαρτυρικό θάνατο παρέδωσε ο άγιος το πνεύμα του στον Κύριο.
Η τήρηση των εντολών του Θεού, αγαπητοί μου φίλοι, είναι βασική και απαραίτητη προϋπόθεση για την αιώνια σωτηρία της ψυχής μας. Ο άνθρωπος δεν σώζεται μόνο με την πίστη. Είναι απαραίτητα και τα καλά έργα. Με τα καλά έργα γίνεται μιμητής της ζωής του Ιησού Χριστού. « Τους αληθώς αγίους από των έργων διάκρινε », μας λέει ο Όσιος Νείλος ( Κεφάλαια ή Παραίνεσις, P.G. 79, 1256 D ). Δεν έχει καμιά αξία να ονομάζεται κάποιος Χριστιανός, πρέπει και να το αποδεικνύει με την ίδια του τη ζωή. Εκείνος που τηρεί πραγματικά και όχι υποκριτικά τις εντολές του Θεού, έχει την αγάπη και την Χάρη του Θεού.
Υπάρχουν Χριστιανοί που τηρούν τις εντολές του Θεού, από το φόβο της κολάσεως. Άλλοι προκειμένου να απολαύσουν τη Βασιλεία των Ουρανών και άλλοι από πραγματική αγάπη για τον Θεό. Η τελευταία κατηγορία είναι η πιο ανιδιοτελής και σε αυτήν οφείλουμε να ανήκουμε εμείς οι Χριστιανοί. Να τηρούμε τις εντολές του Θεού και από εκεί και πέρα να αφήνουμε όλη μας τη ζωή στο έλεός Του. Οι εντολές πρέπει να τηρούνται όλες και όχι μεμονωμένες. Να κάνουμε δηλαδή επιλογή, όπως έκανε ο άρχοντας του σημερινού Ευαγγελίου, ο οποίος αγαπούσε υπερβολικά τα πλούτη του. Τηρούσε όλες τις εντολές του Θεού, αλλά μαζί με την αγάπη στον Θεό είχε και αγάπη προς τον πλούτο. Κάτι που τον έκανε να μη μπορεί να ζήσει την πνευματική ζωή στην πληρότητά της.
Ο Ιησούς είπε στον άρχοντα, ότι η τήρηση των εντολών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδό του στη ζωή του Θεού. Ο Χριστιανός οφείλει να τηρεί όλες τις εντολές. « Όστις όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος » ( ΙΑΚ. 2, 10 ), υπογραμμίζει ο Απόστολος Ιάκωβος. Η περιφρόνηση, έστω και μιας μόνο εντολής του Θεού, αποκλείει τον άνθρωπο από τη Βασιλεία των Ουρανών. Αποκλείει όμως τον άνθρωπο που είναι απρόθυμος και περιφρονεί κάποια ή κάποιες εντολές, όχι όμως αυτόν που αγωνίζεται και αδυνατεί να τις εφαρμόσει. Συνεπώς δεν θα αποκλεισθούν από τη Βασιλεία του Θεού εκείνοι που αγωνίζονται και προσπαθούν, αλλά εκείνοι που μόνοι τους καταργούν κάποια εντολή. Θα αποκλεισθούν εκείνοι που θεολογούν και δικαιολογούν τις πτώσεις και τις αμαρτίες τους.
Συνηθισμένο το φαινόμενο σήμερα να ερμηνεύουν πολλοί τις εντολές του Θεού όπως τους συμφέρει και να φυλάττουν εκείνες που θεωρούν αναγκαίες, άλλες δε να απορρίπτουν. Είναι μια υποκριτική στάση των συγχρόνων ανθρώπων, που δεν αντέχουν να αντιμετωπίσουν τις πτώσεις τους γιατί έτσι κλωνίζεται η αυτοδικαίωσή τους. Πολλές φορές μία πτώση, μία αμαρτία μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για την απόκτηση της ταπεινοφροσύνης. Ο Χριστιανός οφείλει να δέχεται όλες τις εντολές του Θεού, ανεξάρτητα αν θα μπορέσει τελικά να τις τηρήσει. Γιατί σίγουρα υπάρχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες. Ο Χριστός μας είναι γεμάτος αγάπη και συμπάθεια για τον άνθρωπο που αγωνίζεται, έστω κι αν πέσει τελικά πάνω στον αγώνα αυτό. Ο Χριστός είναι γεμάτος αγάπη και δεν είναι τιμωρός.
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν τις εντολές του Θεού φορτία δυσβάστακτα στους ώμους τους. Όμως οι θείες εντολές είναι φάρμακα που θεραπεύουν τα πάθη της ψυχής. Σίγουρα οι εντολές για να φυλαχθούν απαιτούν κόπο και βία. Με την ελπίδα όμως των μελλόντων αγαθών και τη χαρά που προξενούν σ’ εκείνον που τις τηρεί, γίνονται ελαφρές και ωφέλιμες. Η αμαρτία στην αρχή δημιουργεί χαρά, μια ψεύτικη χαρά, η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε οδύνη και ανείπωτη θλίψη. Αντίθετα η «στενοχώρια» της φύλαξης των εντολών φέρνει αργότερα τη χαρά και την εσωτερική αγαλλίαση. Και σ’ αυτό συγκλίνουν όλες οι απόψεις εκείνων που αγωνίσθηκαν για να αποκτήσουν την πνευματική ζωή. Η εργασία των εντολών του Θεού μαρτυρεί την έμπρακτη απόφαση του πιστού να εκφράζει την πίστη του. Οι εντολές δεν είναι ακατόρθωτες. Έχουμε τα παραδείγματα εκατομμυρίων Αγίων της Εκκλησίας μας.
Οι άνθρωποι της σημερινής εποχής, αγαπητοί μου φίλοι, συνηθισμένοι να ζουν αυτόνομα, απορρίπτουν κάθε εντολή. Οι περισσότεροι τις εντολές του Θεού τις περιφρονούν. Θέλουν να ζουν χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις. Να πράττουν ότι επιθυμούν και ότι τους ευχαριστεί. Σήμερα επικρατεί η αποκτήνωση, η ατίμωση, η περιφρόνηση, το ψεύδος και η αδικία. Βέβαια όσοι ακολουθούν τη ζωή αυτή, απολαμβάνουν και τους καρπούς της. Βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους βουτηγμένους στη δυστυχία. Πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι οι εντολές μας εισαγάγουν στη ζωή. Να γνωρίζουμε ότι ο Θεός μας περιμένει όλους να πάμε κοντά Του, όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε. Μας δέχεται όλους ανεξαιρέτως. Εδώ ας θυμηθούμε τον Κατηχητικό Λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που διαβάζουμε κατά τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής του Πάσχα. « Φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον. αναπαύει τον της ενδεκάτης ως τον εργασάμενον από της πρώτης. και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει. κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται ».
π. Βασίλειος.
Και πράγματι, ο Θεός ευδόκησε και η Άννα γέννησε την Υπεραγία Θεοτόκο Μαρία. Όταν αυτή έγινε τριών χρονών, την πήραν οι γονείς της και αφιέρωσαν τη θυγατέρα τους στο Θεό, αφού την πήγαν στο Ναό. Την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία, ο οποίος αφού την παρέλαβε, την εισήγαγε στα Άγια των Αγίων, όπου μόνο ο αρχιερέας έμπαινε μια φορά το χρόνο. Αλλά ο Ζαχαρίας γνώριζε δι’ αποκαλύψεως τι έμελλε να συμβεί δια της κόρης αυτής.
Εκεί η Παρθένος έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο αρχάγγελος Γαβριήλ προμήθευε την Παναγία με τροφή ουράνια. Βγήκε τότε, όταν ήλθε η στιγμή να συμβάλει στη σάρκωση του Σωτήρα Χριστού, πού είναι « ο αγαπήσας ημάς και δους παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθὴν εν χάριτι » (Β΄ Θεσ. 2, 16). Ο Οποίος, δηλαδή, μας αγάπησε και μας έδωσε παρηγοριά που δε θα έχει τέλος, αλλά θα είναι αιώνια, και μας χάρισε ελπίδα αγαθών ουρανίων.
Η ζωή κάθε αρετής είναι ολότελα καθολική και εξαρτάται από την ένωση με τις άλλες αρετές.
« Οδός Θεογνωσίας », σελίδα 93.
Πρέπει να έχουμε την τόλμη να δεχτούμε ότι η κουλτούρα μας συνιστά κάποιο ξενόφερτο τρόπο ζωής, που έχει επικίνδυνα διαβρώσει την εθνική μας παράδοση, το λαϊκό μας πολιτισμό, όταν πτωχοί και πεινασμένοι για ευημερία, έχουμε κυριολεκτικά αρπάξει το δυτικό ορθολογισμό και τα πολιτιστικά πρότυπά του, την ώρα μάλιστα που η ίδια η Δύση δεν ξέρει τι είναι ή που πορεύεται, και τα κάνουμε κουλτούρα, παιδεία, πολιτική.
« Πρόκληση για διάλογο », σελίδα 61.
Αγνόησε ο πλούσιος, ότι η πραγματική απόλαυση βρίσκεται στην αγάπη του πλησίον. Δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι η μεγαλύτερη χαρά γεννάται από την ελεημοσύνη. Δεν σκέφθηκε ποτέ, ότι κάποτε θα έδινε λόγο για τη διαχείριση του πλούτου του και ότι θα ετιμωρείτο για τη σκληροκαρδία του. Η ελεημοσύνη είναι χριστομίμητη αρετή. Εκείνος που ελεεί ακολουθεί τα ίχνη του ελεήμονος Χριστού, ο οποίος «επτώχευσε δι’ ημάς πλούσιος ων, ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν» ( Β΄ ΚΟΡ. 8, 9 ). Ο ελεήμων φαινομενικά σκορπίζει, στην ουσία όμως συνάγει θησαυρούς στον ουρανό, όπου «ούτε σης, ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσι» (ΜΑΤΘ. 6, 21). Ο Θεός στους ελεήμονες είναι ελεήμων και στους σκληρόκαρδους δίκαιος κριτής. Ο πλούσιος απόλαυσε στη γη και δικαίως βασανιζόταν στην πέρα του τάφου αληθινή ζωή. Στην επίγεια ζωή του ήταν σκληρός απέναντι στους φτωχούς ανθρώπους.
Με την ελεημοσύνη δίνουμε λίγα και κερδίζουμε την Βασιλεία των Ουρανών. Με την ελεημοσύνη μετέχουμε στην θεία αγάπη του Χριστού. Δίνοντας ύλη, λαμβάνουμε πνεύμα. Δίνοντας χρήματα, λαμβάνουμε ουράνιους θησαυρούς. Η ελεημοσύνη είναι φάρμακο των αμαρτημάτων μας.
Όταν κάνουμε ελεημοσύνη, δεν την κάνουμε για να μας την ανταποδώσουν. Την κάνουμε από αγάπη για τον αδελφό μας που υποφέρει. Ο πλησίον είναι μέλος του σώματός μας και νιώθουμε τον πόνο του σαν δικό μας πόνο. « Είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη » ( Α΄ ΚΟΡ. 12, 26 ). Όπως στον ανθρώπινο οργανισμό, όταν ασθενήσει ένα μέλος, επιστρατεύονται όλες οι δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, έτσι και στο σώμα της Εκκλησίας, όταν ένα μέλος υποφέρει κινούνται όλα τα μέλη για την ανακούφιση του πάσχοντος. Από τα πρώτα χρόνια η Εκκλησία μερίμνησε για την περίθαλψη των φτωχών αδελφών. Χριστιανική ζωή χωρίς ελεημοσύνη δεν μπορεί να νοηθεί. Με την ελεημοσύνη προσεγγίζουμε προσωπικά τον Χριστό. Και οφείλουμε να προσεγγίζουμε τον Χριστό γιατί είναι η σωτηρία όλων μας, η ελπίδα και η προσδοκία του μέλλοντος αιώνος. Χωρίς τον Χριστό χάνουμε τα πάντα.
Η ζωή του πλουσίου για εμάς τους Χριστιανούς πρέπει να είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Η σκληροκαρδία του πλουσίου δεν πρέπει να μας μαγνητίζει αλλά να την απορρίπτουμε στην προσωπική μας ζωή. Λέει ο Αστέριος Επίσκοπος Αμασείας τα εξής : « Οφείλει λοιπόν όποιος είναι συνετός και ανησυχεί για το μέλλον, να αποφύγη την πείραν των ομοίων κακών, θεωρώντας την παραβολήν ως φάρμακον που μας προφυλάσσει από την ασθένεια, και να ασκήση την συμπάθεια και την φιλανθρωπίαν ως αιτίαν της μελλούσης ζωής » ( Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίδα 344 ). Η Παραβολή μας διδάσκει ότι η προσκόλλησή μας στα υλικά αγαθά είναι ασθένεια και θα κριθεί αυστηρά από τον δικαιοκρίτη Θεό. Αντίθετα η ευσπλαγχνία μας απέναντι στους φτωχούς συνανθρώπους μας, θα καλύψει πλήθος αμαρτιών μας. Ο Θεός απέναντι στους ελεήμονες είναι ελεήμων, απέναντι στους φιλεύσπλαγχνους φιλεύσπλαγχνος.
Αγαπητοί μου φίλοι, το Ευαγγέλιο παρουσιάζει τον πλούσιο που ήταν ανελεήμων, σαν μια κατάσταση ανθρώπινη η οποία οδηγεί στην αιώνια καταδίκη. Ο άνθρωπος που δεν ελεεί δεν χάνει μόνο την αιώνια ζωή, χάνει και την πραγματική χαρά. Η χαρά που υπάρχει στους ελεήμονες ανθρώπους είναι απερίγραπτη. Με την ελεημοσύνη πλουτίζουμε αιώνιο πλούτο, αδαπάνητο, αληθινό για τον εαυτό μας στην Βασιλεία των Ουρανών. Στους ελεήμονες επικρατεί η αληθινή χαρά και ο αληθινός πλούτος. Ας ελεούμε λοιπόν τους φτωχούς αδελφούς μας με όποιο τρόπο μπορούμε, όχι μόνο εκ του περισσεύματος, αλλά και εκ του υστερήματός μας. Υπάρχουν και σήμερα στην φαινομενικά πλούσια κοινωνία μας Λάζαροι πολλοί και μπορούμε να βοηθήσουμε. Μπορούμε να δείξουμε την Χριστιανική μας αγάπη.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Ας φέρουμε, αυτή την αγία ημέρα, στην μνήμη μας τους ήρωες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, που έδωσαν το αίμα τους, για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι! Αιωνία τους η μνήμη!
Υψηλόβαθμος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, έζησε και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, μία περίοδο φοβερών διωγμών εναντίον των χριστιανών. Ο Δημήτριος, ο οποίος καταγόταν από ευσεβή οικογένεια της Θεσσαλονίκης δεν φοβήθηκε τις διαταγές των αυτοκρατόρων και συνέχιζε να κηρύττει το Ευαγγέλιο.
Αυτή η δράση του τον οδήγησε μπροστά στον Διοκλητιανό, o οποίος διέταξε τη φυλάκισή του. Στη φυλακή βρισκόταν κι ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας, ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο.
Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε να θανατωθούν και οι δύο, ο Νέστορας και ο Δημήτριος. Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
www.ecclesia.gr
« Ασπάζεται υμάς Λουκάς ο ιατρός ο αγαπητός », γράφει σε μια του επιστολή ο Απόστολος Παύλος για τον άγιο Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά. Ο Απόστολος Λουκάς, που δεν είναι από τους αυτόπτες του Λόγου, έλληνας στην καταγωγή και στην ανατροφή, έγινε συνέκδημος και συνοδός του Αποστόλου Παύλου και μας άφησε δυο βιβλία στην Καινή Διαθήκη, το τρίτο Ευαγγέλιο και τις Πράξεις των Αποστόλων. Ο Άγιος Λουκάς ονομάζεται Ευαγγελιστής της Παναγίας, γιατί περισσότερο από τους άλλους Ευαγγελιστές μας μιλάει για την Υπεραγία Θεοτόκο στην αρχή του Ευαγγελίου του. Τον Ευαγγελισμό της Παναγίας, την επίσκεψη της Μαρίας στην Ελισάβετ την μητέρα του Τιμίου Προδρόμου, το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον…» κι άλλα περιστατικά από την παιδική ηλικία του Ιησού Χριστού, τα γνωρίζουμε μόνο από το Ευαγγέλιο του αγίου Λουκά.
Διονύσιος Λ. Ψαριανός.
« Μικρός Συναξαριστής ».
Θέλετε να βρείτε τη χαρά στη ζωή ; Να διαβάζετε Αγία Γραφή. Να εκκλησιάζεσθε. Να πλησιάζετε τον Χριστό, να Τον αγαπήσετε.
Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης.
« Λόγοι περί πνευματικής ζωής », σελίδα 71.
Ο Ιησούς, αγαπητοί μου φίλοι, καθώς έμπαινε στην πόλη Ναΐν συνάντησε μια πένθιμη πομπή. Φίλοι και συγγενείς συνόδευαν στον τάφο ένα παλληκάρι που πρόωρα θέρισε ο θάνατος. Δίπλα στο παλληκάρι αυτό, τραγική φιγούρα στεκόταν η χήρα μητέρα του. « Όχλος της πόλεως ικανός ην συν αυτή » ( ΛΟΥΚΑ 7,12 ), μας λέει το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας. Κανείς όμως από όλον αυτόν τον κόσμο δεν έβρισκε λόγια να παρηγορήσει τη δυστυχισμένη αυτή μητέρα. Μπροστά όμως στο δράμα της σταμάτησε με ευσπλαχνία ο Χριστός, ο οποίος και ανάστησε τον υιό της, λέγοντας : «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι, και ανεκάθισεν ο νεκρός και ήρξατο λαλείν, και έδωκεν αυτόν τη μητρί αυτού» ( ΛΟΥΚΑ 7, 14-15 ). Τα πικρά δάκρυα του πόνου της μητέρας έγιναν δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης από την ώρα εκείνη.
Ο θάνατος είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός που ανατρέπει σχέδια και αλλάζει τη ζωή. Όπου υπάρχει ζωή και χαρά, εκεί παραμονεύει και αυτός βυθίζοντας τον άνθρωπο στην άβυσσο του πένθους και της οδύνης. Έλεγε ο Pascal : « Οι άνθρωποι ομοιάζουσι προς αλυσοδεμένους καταδίκους εκ των οποίων άλλος σήμερον, άλλος αύριον περιμένουσιν την θανατικήν εκτέλεσιν, τον θάνατον ! Ο θάνατος παρ’ όλον το αβέβαιον της ώρας του είναι το βεβαιότερον και τρομερώτερον όλων των πραγμάτων » ( Χριστιανισμός – Λογική, Πρώτος Τόμος, Θεός – Χριστός, Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακόπουλου, σελίδα 220 ). Ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα είναι μια συγκλονιστική στιγμή. Όμως η Εκκλησία μας διακηρύττει ότι για τον συνδεδεμένο με τον αιώνιο Θεό πιστό, ο θάνατος δεν είναι πια φόβητρο. Είναι μετάβαση από το θάνατο στη ζωή.
Για τους πιστούς Χριστιανούς ο θάνατος γίνεται ύπνος. Ύπνος από τον οποίο θα μας ξυπνήσει η αγγελική σάλπιγγα της Δευτέρας Παρουσίας κατά την οποία οι απ’ αιώνος νεκροί θα αναστηθούν και θα παρουσιασθούν ενώπιον του φοβερού Βήματος του Δικαιοκρίτου Χριστού για την τελική κρίση. Ο Χριστιανός που ζει μέσα στην αμαρτία φοβάται το θάνατο. Αντίθετα εκείνος που αγωνίζεται και ελπίζει στο έλεος του Θεού δεν φοβάται το θάνατο. Έλεγε ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου : « Ο πιστός δεν φοβάται τον θάνατο, και γι’ αυτό νοιώθει χαρά κι’ αγάπη » ( Ασάλευτο Θεμέλιο, σελίδα 106 ). Η ζωή του Χριστιανού είναι μια καθημερινή πάλη με το θάνατο και την αμαρτία. Στην πάλη αυτή όποιος κατορθώσει να νικήσει την αμαρτία, νίκησε και το θάνατο.
Σε αντίθεση με τον έξω κόσμο, μέσα στην Εκκλησία του Χριστού γίνεται συνεχής υπενθύμιση της ώρας του θανάτου. Ο κόσμος φοβούμενος το θάνατο τον αρνείται, ενώ η Εκκλησία τον δέχεται με γενναιότητα και τον μεταμορφώνει σε αθανασία. Ο θάνατος μέσα στην Εκκλησία μεταμορφώνεται σε ζωή και γι’ αυτό η μνήμη του θανάτου δεν προκαλεί στον πιστό άγχος και φόβο όπως συμβαίνει στον άνθρωπο που δεν βιώνει την πνευματική ζωή.
Ύστερα από όλα αυτά τίθεται το ερώτημα : Πως πρέπει να αντιμετωπίζει ο Χριστιανός το θάνατο, του εαυτού του και των αδελφών του ; Το να προαισθανθεί ο άνθρωπος το θάνατό του είναι μια μεγάλη ευλογία του Θεού γιατί έχει το χρόνο να προετοιμασθεί για την ουράνια και μόνιμη πατρίδα του. Ακόμη σε στιγμές ανθρώπινης λιποψυχίας να ζητάει το έλεος και την ενίσχυση του Θεού. Όταν βρεθούμε σε τέτοιες στιγμές να ζητήσουμε ενίσχυση από τον Θεό, προκειμένου να μην απιστήσουμε, να μη βλασφημήσουμε, να μην απελπιστούμε. Είναι φοβερό πράγμα να χάνει κάποιος συγγενικό του πρόσωπο. Όμως αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, οφείλει να το δει από άλλη διάσταση, να το βιώσει διαφορετικά, πιο πνευματικά. Οι Χριστιανοί πρέπει να προσδοκούμε την ημέρα της κοινής Αναστάσεως, όπου πάλι θα συναντηθούμε όλοι μπροστά στον Χριστό.
Αγαπητοί μου φίλοι, στην επίγεια ζωή, σαν Χριστιανοί, οφείλουμε να προσδοκούμε την Ανάσταση των νεκρών και τη ζωή του μέλλοντος αιώνος. Αν η πίστη αυτή γίνει βίωμά μας, τότε θα μπορούμε Χριστιανικά να αντιμετωπίζουμε το θάνατο και πίσω απ’ αυτόν θα βλέπουμε το Φως της Αναστάσεως και τη χαρά της αιώνιας ζωής.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Ανάμεσα στους νεοφανείς αγίους της Εκκλησίας μας συγκαταλέγεται και η αγία Μεθοδία η οποία γεννήθηκε στο νησί της Κιμώλου το 1865 μ.Χ. από τον Ιάκωβο και την Μαρία Σαρδή.
Η Ειρήνη, η μετονομασθείσα αργότερα σε Μεθοδία, ήταν η δεύτερη από τα επτά αδέλφια της, τρία αγόρια και πέντε κορίτσια και διακρίνονταν από την μικρή της ηλικία για την ευλάβεια και την βαθιά πίστη της.
Σε κάποιο από τα ταξίδια του, ο σύζυγος της ναυάγησε και δεν ξαναγύρισε στην Κίμωλο. Τότε η Ειρήνη έγινε μοναχή από τον Μητροπολίτη Σύρου Μεθόδιο στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Οδηγήτριας και ονομάστηκε Μεθοδία.
Ακολούθησε τα βήματα των παλαιών ασκητών, με άσκηση, νηστεία, αγρυπνία και αδιάλειπτη προσευχή. Ζούσε στο « Μέσα Κάστρο » της Κιμώλου σε ένα απέριττο κελί « στο Στιάδι ». Από αυτά που της προσέφερε ο κόσμος δεν κρατούσε τίποτε και τα μοίραζε όλα στους φτωχούς. Παρέμενε έγκλειστη μέσα στο κελί της και έβγαινε μόνο όταν η αγάπη προς τον πλησίον το απαιτούσε.
Τα βράδια κοιμόταν για λίγο πάνω σ’ ένα ξύλινο κρεβάτι, χωρίς στρώμα, που είχε στο κελί της και το υπόλοιπο βράδυ προσεύχονταν με δάκρυα κατανύξεως προς τον γλυκύτατο Νυμφίο της καρδιάς της , τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Καθ’ όλη την διάρκεια της εβδομάδας νήστευε αυστηρά και μόνο το Σαββάτο και την Κυριακή έτρωγε αφού πρώτα μεταλάμβανε τα Άχραντα Μυστήρια.
Σε όλη την διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής παρέμενε έγκλειστη μέσα στο κελί της χωρίς να δέχεται κανέναν να την επισκεφτεί και μόνο από ένα μικρό παράθυρο δέχονταν αυτούς που είχαν ανάγκη και τους έδινε λαδάκι από την ακοίμητη καντήλα που έκαιγε στο κελί της προς ίαση ψυχής και σώματος.
Η ζωή της αγίας Μεθοδίας ήταν μία συνεχής προσπάθεια να μιμηθεί της ισάγγελη πολιτεία των παλαιών οσίων ανδρών και γυναικών, των οποίων τις αρετές και τον ένθερμο ζήλο προσπαθούσε να μιμηθεί. Με την συνεργεία του Αγίου Πνεύματος, την πρακτική αρετή και τους « κατά Χριστόν » πνευματικούς αγώνες της, κατόρθωσε να αποκτήσει τη νοερά προσευχή και τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος και να φθάσει σε απάθεια και τελειότητα.
Η φήμη της αγίας γρήγορα διαδόθηκε, όχι μόνο σε ολόκληρη την Κίμωλο, αλλά και στα γύρω νησιά και πολλές γυναίκες, γιατί μόνο γυναίκες δέχονταν, έτρεχαν στο ασκητήριό της το οποίο μετατράπηκε σε πνευματικό σχολείο που προσέφερε πνευματική ωφέλεια και ανακούφιση από τις ψυχικές ανωμαλίες και τις πικρίες της ζωής.
Η αγία Μεθοδία αξιώθηκε να επιτελεί και θαύματα για την δόξα του Χριστού. Συνήθως σε αυτούς που με πίστη και διάθεση μετανοίας προσέρχονταν έδινε λαδάκι από την ακοίμητη καντήλα του κελιού της, προσευχόταν γι' αυτούς, κατά το γραφικό « πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη », και αυτοί θεραπεύονταν με την Χάρη του Θεού.
Με αυτό τον τρόπο έζησε η αγία Μεθοδία στο νησί της Κιμώλου, αγωνιζόμενη τον καλό αγώνα της αρετής και της ασκήσεως.
Κοιμήθηκε στις 5 Οκτωβρίου, ημέρα Κυριακή, του έτους 1908 σε ηλικία 47 χρονών. Την επόμενη μέρα από τον θάνατό της διαπιστώθηκε ότι η αγία δεν είχε « παγώσει », όπως συμβαίνει με τα νεκρά σώματα, αλλά διατηρούσε την ευκαμψία της.
Κατά την εκταφή της τα τίμια λείψανα της μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται στον Ιερό ναό αγίου Σπυρίδωνος και των αγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων της Κιμώλου.
Ο Χριστός μας είπε σήμερα, ότι εκείνος που έχει πίστη δεν χάνεται ποτέ μέσα στις δυσκολίες της ζωής. Αψευδείς μάρτυρες της δυνάμεως της πίστεως είμαστε όλοι οι Χριστιανοί, που καθημερινά βλέπουμε τη δύναμη του Θεού. Καθημερινά συμβαίνουν μικρά και μεγάλα θαύματα, τα οποία υπογραμμίζουν αυτή την αλήθεια ότι ο Θεός δεν εγκαταλείπει τους ανθρώπους που πιστεύουν σ’ Αυτόν. Σίγουρα θα υπάρχουν και άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό και όλα αυτά τα θαύματα, τα θεωρούν απλές συμπτώσεις και συγκυρίες της ζωής. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχόμαστε, προκειμένου ο Θεός να τους φωτίσει για να δουν την αλήθεια.
Η πίστη όμως δεν σώζει τον άνθρωπο μόνο από τις δοκιμασίες της ζωής, κυρίως τον σώζει από την αιώνια απώλεια της ψυχής. Μόνο όποιος είναι ενωμένος με τον Αναστημένο Εσταυρωμένο δεν χάνεται μέσα στην άβυσσο του Άδη, αλλά μέσα από τη χοϊκότητα του τάφου περνά στη χώρα της αιωνιότητας. Εκείνος που τα αρνείται όλα αυτά καταντά μια τραγική προσωπικότητα. Ζει χωρίς ελπίδα και σκοπό. Μπορεί να έχει πλούτη, ανέσεις, δύναμη, ηδονές, στην ουσία όμως είναι δυστυχισμένος γιατί όλες οι χαρές αυτές σταματούν στην πλάκα του τάφου. Μακάριος είναι ο άνθρωπος που τα κατανοεί όλα αυτά και καταλαβαίνει τη ματαιότητα της ζωής αυτής.
Όποιος πιστεύει στον Κύριο, πιστεύει και στην αθανασία της ψυχής του. Δεν φοβάται και δεν αγχώνεται μπροστά στο μυστήριο του θανάτου. Ποτέ δεν αισθάνεται μελαγχολία, γιατί γεμίζει τη ζωή του με το όραμα του Παραδείσου. Με αυτή τη δύναμη της πίστεως οι Άγιοι Μάρτυρες με χαρά έσκυβαν τον αυχένα τους κάτω από τη λαιμητόμο των άθεων τυράννων. Αυτή η δύναμη της πίστεως κάνει τον ετοιμοθάνατο άρρωστο να μην πανικοβάλλεται. Με τη δύναμη της πίστεως ακόμη καταφέρνει μέσα στη ζούγκλα της ζωής να ζει ο πιστός αρμονικά. Η πίστη κάνει τον άνθρωπο δυνατό, ακόμη και μπροστά στη μεγαλύτερη δυσκολία της επίγειας ζωής του. Ο χωρίς πίστη άνθρωπος απογυμνώνεται από τη Θεία Χάρη και είναι αδύναμος μπροστά στις δυσκολίες της ζωής.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, έχουμε ανάγκη από την πίστη αυτή προς τον Θεό. Σήμερα η ζωή του κάθε ανθρώπου βρίσκεται ανάμεσα σε κινδύνους. Ο άνθρωπος έχει χάσει τη σιγουριά και την ειρήνη του. Δεν υπάρχει καμιά δύναμη που θα μπορέσει να εγγυηθεί τη σωτηρία μας παρά μόνο η δύναμη του Θεού. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε μόνο στη σωματική ακεραιότητα, αλλά κυρίως αναφερόμαστε στην εσωτερική πληρότητα και γαλήνη που μπορεί να προσφέρει μόνο ο Θεός. Στη σημερινή εποχή το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η ευημερία μας. Έχουμε βάλει στην άκρη τον Θεό. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής μας είναι η ψυχική μας ακαταστασία και συμφορά. Στο πρόσωπο του σύγχρονου ανθρώπου καθρεπτίζεται το εσωτερικό του δράμα.
Αγαπητοί μου φίλοι, έρχονται ημέρες δύσκολες για όλους μας. Αν δεν θεμελιώσουμε την ύπαρξή μας στην πέτρα της πίστεως, τότε σίγουρα θα χαθούμε μέσα στο ορμητικό ρεύμα της απώλειας. Ας μη ματαιοπονούμε κτίζοντας τη ζωή μας πάνω στην αμμώδη γη της παρούσας ζωής. Θα έλθουν οι πειρασμοί, οι δοκιμασίες, οι περιπέτειες και θα καταρρεύσουμε. Ας οικοδομήσουμε πάνω στο θεμέλιο που λέγεται Ιησούς Χριστός. Εδώ ας θυμηθούμε κάποιο διάλογο από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο : «Εκ τούτου πολλοί απήλθον εκ των μαθητών αυτού εις τα οπίσω και ουκέτι μετ’ αυτού περιεπάτουν. είπεν ουν ο Ιησούς τοις δώδεκα. μη και υμείς θέλετε υπάγειν; απεκρίθη ουν αυτώ Σίμων Πέτρος. Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (ΙΩΑΝ. 6, 66-68). Δηλαδή, «Από τότε πολλοί από τους μαθητές του ξεμάκρυναν και δεν τον ακολουθούσαν πια. Τότε ο Ιησούς είπε στους δώδεκα ¨Μήπως θέλετε να φύγετε κι εσείς;¨ Ο Σίμων Πέτρος του απάντησε: ¨Και σε ποιον να πάμε, Κύριε; Εσύ κατέχεις τα λόγια που οδηγούν στην αιώνια ζωή¨» (ΙΩΑΝ. 6, 66-68).
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.
Εκοιμήθη σύμφωνα με πληροφορίες της "Romfea.gr" σήμερα Σάββατο, 28 Αυγούστου 2010 ο αγωνιστής Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης σε ηλικία 104 ετών, μια ημέρα σημαδιακή αφού στο Άγιον Όρος εορτάζεται σήμερα με το παλαιό η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Να σημειωθεί, ότι ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο της Φλώρινας για 26 ημέρες, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη, ενώ την τελευταία ημέρα παρουσίασε νεφρική ανεπάρκεια.
Επίσης, αξίζει να αναφερθεί, ότι χθες Παρασκευή ο Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.
Ο Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης, γεννήθηκε στις Λεύκες Πάρου στις 20 Απριλίου του 1907.
Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1929. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1935 και Πρεσβύτερος το 1942.
Υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος στη Μητρόπολη Αιτωλίας, ως στρατιωτικός ιερέας και ως Ιεροκήρυκας στην Αθήνα. Εξέδωσε δεκάδα περιοδικών, ίδρυσε οικοτροφεία φοιτητών και μαθητών, ηγείται Ιεραποστολικής αδελφότητος Θεολόγων " Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ", εξεφώνησε κηρύγματα καθ΄ άπασαν την χώραν, συνέγραψε περί τα ογδοήκοντα δύο θρησκευτικού περιεχομένου βιβλία.
Στις 25 Ιουνίου του 1967 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας. Στις 14 Ιανουαρίου του 2000 παραιτήθηκε λόγω γήρατος.
Τέλος, στις 28 Αυγούστου 2010 εκοιμήθη σε ηλικία 104 ετών.
www.romfea.gr