« Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ »

«Η αγάπη προς τους αδελφούς να παραμένει πάντοτε. Μη λησμονείτε τη φιλοξενία, γιατί μερικοί με αυτήν, χωρίς να το ξέρουν, φιλοξένησαν αγγέλους».

Εβρ. 13, 1-2

« ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ »

Όσο πλησιάζουμε, αγαπητοί μου φίλοι, στην Μεγάλη Εβδομάδα, η Αγία μας Εκκλησία έχει τοποθετήσει Ευαγγελικά και Αποστολικά αναγνώσματα τέτοια που να μας προετοιμάζουν για τα Άγια Πάθη του Κυρίου μας. Έτσι λοιπόν και σήμερα, Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, το Αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Εβραίους επιστολή στρέφει την προσοχή μας στην μεγάλη θυσία που προσέφερε ο Ιησούς Χριστός με την Σταύρωσή Του και στα αιώνια αγαθά που εξασφάλισε με αυτήν στους ανθρώπους. Για να φανεί η ανωτερότητα και η σημασία της θυσίας του Κυρίου, ο Απόστολος Παύλος τη συγκρίνει με τις θυσίες που προσέφεραν οι Εβραίοι κατά την εορτή του Εξιλασμού. Κατά την ημέρα αυτή ο αρχιερέας των Ιουδαίων έμπαινε στα Άγια των Αγίων της Σκηνής του Μαρτυρίου και αφού θυσίαζε προηγουμένως τράγους και μόσχους, ράντιζε με το αίμα τους την Κιβωτό της Διαθήκης και τον λαό  για να τον εξαγνίσει από τις παραβάσεις του Νόμου.

Ο Μέγας Αρχιερέας Ιησούς Χριστός, όμως, για να προσφέρει την ανυπέρβλητη θυσία Του, εισήλθε στα επουράνια Άγια των Αγίων, «δια της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής (ΕΒΡ. 9, 11), όπως τονίζει σήμερα ο Απόστολος Παύλος, δηλαδή μέσα από μία ανώτερη και τελειότερη Σκηνή. Η Σκηνή αυτή είναι το τίμιο Σώμα που έλαβε ως άνθρωπος και κατοίκησε σε αυτό όλο το πλήρωμα της θεότητας. Η Σκηνή αυτή δεν κατασκευάσθηκε από ανθρώπινα χέρια, αλλά την κατασκεύασε το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ο Αρχιερέας Χριστός, λοιπόν, δεν προσέφερε την απολυτρωτική θυσία Του σε ένα επίγειο θυσιαστήριο, όπως οι αρχιερείς των Ιουδαίων κατά την ημέρα του Εξιλασμού. Αλλά με το άχραντο Σώμα Του, που ήταν ο τελειότερος Ναός της θεότητας, εισήλθε στα αληθινά Άγια των Αγίων, στο υπερουράνιο θυσιαστήριο και εκεί προσέφερε την ατίμητη θυσία Του. Από εκεί πλέον ο Χριστός μεσιτεύει για όλους μας. Μεσιτεύει για τη σωτηρία μας.

Στη συνέχεια της Αποστολικής περικοπής τονίζονται και τα μεγαλειώδη αγαθά που χάρισε με τη θυσία Του ο Χριστός στους ανθρώπους. Οι θυσίες που προσέφεραν οι αρχιερείς των Ιουδαίων κατά την εορτή του Εξιλασμού χορηγούσαν μόνο «σαρκός καθαρότητα» (ΕΒΡ. 9, 13) στους ανθρώπους. Τους έδιναν, δηλαδή, έναν εξωτερικό εξαγνισμό και μόνο, ώστε να μπορούν να λατρεύουν τον Θεό χωρίς να κινδυνεύουν να τιμωρηθούν εξαιτίας των αμαρτιών τους. Όλο αυτό το αίμα που προερχόταν από τη θυσία χιλιάδων ζώων δεν ήταν ικανό να καθαρίσει τον εσωτερικό μολυσμό της ψυχής. Δεν μπορούσε να συγχωρήσει ούτε μία ανθρώπινη αμαρτία. Γι’ αυτό και ο Κύριος έλαβε ανθρώπινη σάρκα, προκειμένου να μας καθαρίσει από την αμαρτία και να μας επαναφέρει στην προπτωτική κατάσταση. Ανέβηκε στον Σταυρό για τη δική μας σωτηρία.

Ο Κύριος, με τη θυσία Του, προσέφερε το δικό Του πανακήρατο Αίμα! Προσέφερε τον εαυτό Του άψογη θυσία στον Θεό, έτσι ώστε να καθαρίζεται η συνείδησή μας από τα έργα που οδηγούν στον θάνατο και να μπορούμε να λατρεύουμε τον αληθινό Θεό. Ο άνθρωπος έχει πλέον τη δυνατότητα να πλένει την ψυχή του «εν τω αίματι του αρνίου» (ΑΠΟΚ. 7, 14), όπως υπογραμμίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο άνθρωπος έχει πλέον τη δυνατότητα να λευκαίνει την ψυχή του με το φιλανθρωπότατο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Το αμόλυντο από κάθε αμαρτία θεϊκό Αίμα του Χριστού μας είναι αυτό που χαρίζει την αληθινή λύτρωση και την αιώνια σωτηρία. Με την Εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία, μπορούμε και πάλι να πλησιάσουμε τον Χριστό και να γευθούμε τις θείες δωρεές Του και στην παρούσα ζωή, αλλά και στην μέλλουσα. Αρκεί εμείς να θελήσουμε να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με τον Κύριο.

Ο Ίδιος ο Κύριός μας, λοιπόν, έγινε ο προσφερόμενος Αμνός, ενώ Εκείνος ήταν παράλληλα και ο προσδεχόμενος την τέλεια θυσία Θεός. Ο Κύριός μας έγινε το θυσιαστήριο, ενώ ταυτόχρονα ήταν και ο θύτης της θυσίας αυτής. Ο Ιησούς Χριστός έγινε τα πάντα για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Και τα έκανε όλα αυτά από την υπερβολική Του αγάπη προς όλους εμάς. Εμείς έχουμε εγκαταλείψει τον Χριστό, γι’ αυτό και περνάμε όλες αυτές τις δυσκολίες! Δυστυχώς στις ημέρες μας λείπει η μετάνοια και από εμάς τους ανθρώπους της Εκκλησίας, αλλά και από τους εκτός. Και αυτό φυσικά δεν είναι τιμωρία του Θεού, αλλά εμείς αυτοτιμωρούμαστε. Και πως γίνεται αυτό; Επειδή βρισκόμαστε μακριά από τον Χριστό και τη ζωή που θέλει Εκείνος να κάνουμε, είμαστε εκτεθειμένοι στις συνέπειες του πνευματικού νόμου που λειτουργεί στην καθημερινή μας ζωή. Οι αμαρτίες μας δημιουργούν αυτή την ανισορροπία.

Αγαπητοί μου φίλοι, αυτή τη μοναδική θυσία του Χριστού θα προβάλλει η Εκκλησία ενώπιόν μας τις άγιες ημέρες που πλησιάζουν. Αλλά και την ίδια αυτή θυσία Του επαναλαμβάνει ο Μέγας Αρχιερέας Ιησούς Χριστός και σε κάθε Θεία Λειτουργία που τελείται στους Ορθόδοξους Ιερούς Ναούς μας. Μας προσφέρει το άχραντο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του και καθαρίζει τη συνείδησή μας από τα νεκρά έργα της αμαρτίας, έτσι ώστε να Τον λατρεύουμε ακατακρίτως ως ζωντανό Θεό. Ο Χριστός μας χαρίζει τον αληθινό εξιλασμό. Ο Χριστός μας χαρίζει την άφεση από τις αμαρτίες μας. Αρκεί με κατάλληλη προετοιμασία «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης» να προσερχόμαστε και να μεταλαμβάνουμε το τίμιο Σώμα και Αίμα Του, έτσι ώστε να μένουμε ενωμένοι μαζί Του. Και τότε πράγματι θα εορτάσουμε τις άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας ουσιαστικά και όχι τυπικά. 

Με αγάπη Χριστού,  

π. Βασίλειος.

«ΜΙΑ ΒΟΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ, π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ»

«Η τραγικώτερη κατ’ εμέ πτυχή των ευρημάτων βρίσκεται στη θρησκευτικότητα, η οποία για την πλειονότητα των νέων βιώνεται όπως και για τους μεγάλους: ως “πολιτισμική Ορθοδοξία”. Πρόκειται για μια βολική θρησκευτικότητα, η οποία δεν έχει απαιτήσεις. Όταν τηρεί ο νέος τα “καθιερωμένα” δηλαδή την συνήθη ευλάβεια και τον εκκλησιασμό με Θεία Κοινωνία 2-3 φορές τον χρόνο, παρέχει στους γονείς του μια ψευδαίσθηση δικής του ασφάλειας και δικής τους επιτυχίας. Ταυτόχρονα ο ίδιος βαυκαλίζεται με την επιβεβαίωση της δήθεν χριστιανικής του ταυτότητας, η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια νέα επικύρωση της ανευθυνότητάς του, με θρησκευτική μορφή αυτή τη φορά. “Εκπαιδεύεται”, με άλλα λόγια, για να συνεχίσει την ανεύθυνη στάση των γονέων του ως πιστών: ούτε μέσα στην Εκκλησία ούτε έξω, καταναλωτές θρησκευτικών υπηρεσιών και πελάτες μυστηρίων, αλλά χωρίς κάποια ευθύνη για την ενορία τους και για το εκκλησιαστικό σώμα εν γένει».

(«Φυγή προς τα εμπρός-Πως μια ήττα μετατρέπεται σε νίκη;», εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2017, σελίδες 130-131)