« ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ πρ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ »

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΥΓΕΙΑ

ΣΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ

πρ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟ!

« ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ »

Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Τέσσερις Άγιοι, οι Άγιοι Αθανάσιος, Σπυρίδωνας, Νικόλαος και φυσικά ο Μέγας Κωνσταντίνος, μία μεγάλη αίρεση ο Αρειανισμός, όπου μέχρι και σήμερα ασκεί επιρροή στη σύγχρονη «new age», μια αίθουσα κατάμεστη από επισκόπους, ο Άρειος ο ίδιος, μαζί κι οι μορφωμένοι οι υποστηρικτές του κι όλα τα παραπάνω στη χρονική στιγμή αμέσως μετά το τέλος των διωγμών.

Η παρακάτω ιστορία λίγο ή πολύ γνωστή κι ιστορικά μάλλον αυθεντική. 

Ο Άρειος ο οποίος περιγράφεται ως λεπτός και ασκητικός στην όψη, με μία ευγένεια χαρακτήρα, με μόρφωση και πειθώ αλλά και με μία υποβόσκουσα έπαρση που είναι σύνηθες γνώρισμα σε αιρετικούς ανθρώπους, διαλαλούσε εν ολίγοις μία θεωρία δικιά του, όπου σε αυτήν κατέρριπτε στην πράξη το βασικότατο εκείνο δόγμα περί Τριαδικότητας Θεού.

Ότι δηλαδή ο Χριστός δεν είναι Θεός ο ίδιος, μα ένα κτίσμα του Θεού, όπως υποστήριζε.

Από την άλλη ο Άγιος Νικόλαος, με έναν βίο Ορθοδοξίας στην πράξη. Δηλαδή, φυλάκιση λόγω πίστης, διαμοιρασμός της περιουσίας του στους ανήμπορους, ασκητισμός.

…Και ο Άρειος ρητορεύει μέσα σε τόνους που έχουνε ήδη υψωθεί: «Ίδιον ουδέν έχει του Θεού καθ’ υπόστασιν ιδιότητος, ουδέ γαρ έστιν ίσος, αλλ’ ουδέ ομοούσιος αυτώ».

Το χέρι του Αγίου αστραπιαία σηκώνεται με μία δυναμική αγανάκτησης κι ύστερα προσγειώνεται άτσαλα στο πρόσωπο του Αρείου, δημιουργώντας έτσι ίσως το πιο Ορθόδοξο χαστούκι που ρίχτηκε ποτέ.

Ενόσω ο αιρετικός ομιλητής στην παγωμένη σιωπή κρατάει το μάγουλό του σαστισμένος, με όλους τους συμμετέχοντες στην Σύνοδο να έχουν εκπλαγεί, κάποιος στο σήμερα αναγνώστης του περιστατικού, ίσως να του προσδώσει μία χροιά που θα ’ναι αρνητική.

Ωστόσο ίσως θα πρέπει να συνυπολογίσουμε σε αυτό δύο σημεία. Στο ότι η βία, πρώτον, μπορεί να είναι και λεκτική και δεύτερον ότι τον Άγιο τον συνεπήρε η οργή, όχι για ένα θέμα που αφορούσε εκείνον προσωπικά, μα την αλήθεια του Θεού για όλη την κοινωνία και τις επόμενες γενιές.

Όπως κι αν έχει, είτε αν κάποιος θα είχε ευχηθεί: «να αγιάσει το χέρι του» είτε όχι, επάξια εκείνος αγίασε ήδη όλος.

Αφήνοντας το δίλημμα αυτό, ας θυμηθούμε ότι κατά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στα 325 μ.Χ. ξεκίνησε να συντάσσεται το Σύμβολο της Πίστεως, το απόλυτο πνευματικό χαστούκι για καθετί εν δυνάμει αιρετικό.

Για παράδειγμα ακούμε το τελευταίο διάστημα να γίνεται λόγος περί επιθυμίας για ένα κοινό Πάσχα Ορθόδοξων με τους Καθολικούς. Ανατρέχουμε λοιπόν στο Σύμβολο της Πίστεως και εκεί διαβάζουμε: «Εις μίαν, Αγίαν, Καθολικὴν και Αποστολικὴν Εκκλησίαν» όπου ξεκάθαρα διαπιστώνουμε ότι η Εκκλησία είναι μία, η γνήσια, η Ορθόδοξη και άρα δεν υπάρχει δεύτερη των Καθολικών, μια τρίτη των Προτεσταντών, τουτέστιν η πρόταση είναι εν τη γενέση άκυρη, μιας και δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για να συνεορτάσουμε οι Ορθόδοξοι ή και για να συνεργαστούμε.

Ο Άρειος τελικά στη Σύνοδο κρίθηκε ως αιρετικός κι ας μην ξεχνάμε τελικά ότι Ορθοδοξία σημαίνει πνευματικός αγώνας κι άρα εκ των πραγμάτων κι υπό τον κίνδυνο να διολησθήσουμε κι εμείς οι ίδιοι σε αίρεση, κάποια χαστούκια στη ζωή θα πρέπει να επιτρέψουμε να τα «φάμε».

Όπως ο Άη Νικόλαος που δέχτηκε πρώτα πολλά από αυτά πριν -με διάκριση- να ρίξει εκείνο το ένα.

Ίσως τελικά το πιο Ορθόδοξο χαστούκι της Ιστορίας να είναι αυτό που δέχτηκες και που δεν ανταπέδωσες γιατί ένιωσες γνήσια μαθητής του Ιησού Χριστού.

agios-dimitrios.blogspot.com

« ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ »

 

Μια από τις πιο θλιβερές στιγμές στη ζωή μας είναι όταν η πόρτα του σπιτιού των παππούδων μας κλείνει για πάντα. Μόλις κλείσει αυτή η πόρτα δεν θα υπάρχουν άλλα χαρούμενα απογεύματα με θείους, ξαδέρφια, ανίψια, γονείς, αδέρφια και αδελφές.

Δεν ήταν απαραίτητο να πάμε σε εστιατόριο την Κυριακή. Πηγαίναμε στο σπίτι των παππούδων μας. Τα Χριστούγεννα η γιαγιά έστρωνε το μεγάλο τραπέζι στην τραπεζαρία. Τώρα το σπίτι είναι κλειστό και το μόνο που μένει είναι σκόνη. Μια πινακίδα για πώληση. Κανείς δεν θέλει αυτό το σπίτι.

Το σπίτι των παππούδων είναι άχρηστο. Και έτσι περνάνε τα χρόνια. Δεν έχει άλλα δώρα για να ξετυλίξουμε. Τηγανητή ομελέτα για φαγητό. Λαχανικά για καθάρισμα.

Όταν κλείνει το σπίτι των παππούδων μας βρισκόμαστε ενήλικες χωρίς να καταλαβαίνουμε πότε σταματήσαμε να είμαστε παιδιά. Για τους παππούδες, είμαστε πάντα μικροί και ανυπεράσπιστοι. Συνέχεια.

Οι παππούδες πάντα είχαν έτοιμο τον καφέ τους. Τα ζυμαρικά. Το κρασί. Τα γλυκά. Τώρα όλα τελειώνουν. Τα τραγούδια έφυγαν. Δεν φτιάχνει κανείς σπιτικά ζυμαρικά πια. Η γιαγιά δεν θα τηγανίσει πια πατάτες.

Η συζήτηση μαζί τους θα μου λείπει πάντα!. Τους ευχαριστώ για τα μαθήματα της ζωής. Τώρα όταν περνάω κοιτάζω εκείνο το σπίτι και πάντα μου έρχεται η συνήθεια να σταματήσω και να μπω μέσα. Σας σκέφτομαι πάλι, και πάντα θα σας θυμάμαι με πολλή Αγάπη! Μια αγάπη τόσο μεγάλη.

romioitispolis.gr

« ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ »

Περίφημος θεολόγος, εκκλησιαστικός συγγραφέας, υμνογράφος, μοναχός και Πατέρας της Εκκλησίας. Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία στις 4 Δεκεμβρίου. Την ημέρα αυτή γιορτάζουν όσοι και όσες φέρουν το όνομα Δαμασκηνός και Δαμασκηνή.

Ο Δαμασκηνός γεννήθηκε περί το 680 και καταγόταν από πλούσια χριστιανική οικογένεια της Δαμασκού, πρωτεύουσας του αραβικού χαλιφάτου. Ο πατέρας του Σέργιος κατείχε μεγάλη θέση στη διοίκηση του χαλιφάτου κατά την περίοδο του χαλίφη Αμπντ ελ Μαλέκ (685-705).

Ο Ιωάννης έλαβε πλήρη και ολοκληρωμένη εκπαίδευση για την εποχή του. Σπούδασε μαθηματικά, μουσική, ρητορική, αστρονομία και φιλοσοφία. Διαδέχθηκε τον πατέρα του στην διοίκηση του χαλιφάτου επί χαλίφη Ουαλίντ (705-715), αλλά τελικά αποσύρθηκε στη μονή του Αγίου Σάββα, όπου εγκαταβίωσε ως μοναχός και επιδόθηκε με ζήλο στη μελέτη και τη συγγραφή. Τα έργα του διακρίνονται σε δογματικά, αντιρρητικά, ερμηνευτικά, υμνογραφικά και ομιλίες. Πέθανε ειρηνικά, σε ηλικία 104 ετών.

www.sansimera.gr