«Τα
οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (ΡΩΜ. 6, 23). Η μεγαλύτερη συμφορά που συνέβη στην
ανθρώπινη ιστορία, αγαπητοί μου φίλοι, και συνεχίζει να συμβαίνει, είναι η αμαρτία. Αυτή εξέτρεψε και εκτρέπει
τον άνθρωπο από την τροχιά στην οποία τον έθεσε ο Θεός. Αυτή τον απομάκρυνε και
τον απομακρύνει από τον προορισμό του, τον Δημιουργό του. Κι όμως αιώνες τώρα ο
άνθρωπος παραδίνεται στην αμαρτία και την ακολουθεί σαν υπνωτισμένος. Είναι
τόσο προσκολλημένος σε αυτήν που δεν μπορεί να κάνει κάτι, προκειμένου να
ξεφύγει από τα δίχτυα της. Ο Απόστολος Παύλος λοιπόν, για να μας αφυπνίσει από
τον λήθαργο αυτό, μας φωνάζει ότι η αμοιβή, με την οποία πληρώνει η αμαρτία
εκείνους που τη διαπράττουν, είναι ο θάνατος. Με αφορμή τον λόγο αυτό του
Αποστόλου ας δούμε στη συνέχεια πως παρουσιάζεται στον άνθρωπο η αμαρτία και
ποιες είναι οι συνέπειές της.
Η αμαρτία εξαπατά τον άνθρωπο. Αλλιώς του
παρουσιάζεται, ενώ τελείως διαφορετική είναι στην πραγματικότητα. Εμφανίζεται
στον άνθρωπο ελκυστική, εντυπωσιακή, δελεαστική. Ο διάβολος που την προβάλλει,
γνωρίζει τα αδύνατα σημεία του ανθρώπου και εκεί τον πολιορκεί. Στον Παράδεισο,
για παράδειγμα, πλησίασε την Εύα και της είπε το ψέμα, ότι, αν φάει η ίδια και
ο Αδάμ από τον απαγορευμένο καρπό, θα γίνουν θεοί. 'Ήταν ελκυστικό, δελεαστικό
το επιχείρημα. Η Εύα τότε κοίταξε το δένδρο και της φάνηκε «ότι αρεστόν τοις
οφθαλμοίς ιδείν και ωραίόν εστι του κατανοήσαι» (ΓΕΝ. 3, 6). Την είλκυσε ο
απαγορευμένος καρπός με την εμφάνισή του και έπεσε στην αμαρτία. Αυτό
επαναλαμβάνεται σε κάθε προσβολή. Η αμαρτία παρουσιάζεται στον άνθρωπο ωραία,
ελκυστική. Του υπόσχεται πολλά. Έτσι λοιπόν ο άμυαλος και ασύνετος άνθρωπος
πέφτει στα δίχτυα της.
Κι ενώ πέφτει ο άνθρωπος στην αμαρτία, δεν
γνωρίζει τις πικρές συνέπειές της. Ποιες όμως είναι αυτές; «Τα οψώνια της
αμαρτίας θάνατος» (ΡΩΜ. 6, 23), μας είπε σήμερα ο θείος Απόστολος. Η
επιφανειακή ευχαρίστηση που αρχικά υπόσχεται, σύντομα σβήνει και τη θέση της
παίρνουν ο πόνος, η οδύνη και τελικά ο θάνατος. Ο Θεός είχε πει στους
Πρωτοπλάστους να μη φάνε από τον απαγορευμένο καρπό. «Η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’
αυτού, θανάτω αποθανείσθε» (ΓΕΝ. 2, 17), τους είχε προειδοποιήσει. Δηλαδή, την
ημέρα που θα φάτε από αυτόν, θα θανατωθείτε. Πράγματι, μετά την πτώση οι
Πρωτόπλαστοι γνώρισαν τον πνευματικό θάνατο, που είναι ο κυρίως θάνατος.
Χωρίσθηκαν από τον Θεό. Έχασαν την επικοινωνία που απολάμβαναν κοντά Του.
Εξορίσθηκαν από τον Παράδεισο. Αργότερα ακολούθησε κι ο σωματικός θάνατος, ο
χωρισμός της ψυχής από το σώμα.
Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια
πικρή επανάληψη του γεγονότος αυτού. Τα δάκρυα που σαν ποτάμι ρέουν αιώνες τώρα
στην επιφάνεια της γης, εκεί έχουν την πηγή τους, στην αμαρτία. Η ψεύτικη ηδονή
γεννά τελικά την ψυχική οδύνη. Νεκρώνει πνευματικά τον άνθρωπο, αποξενώνοντάς
τον από τον Θεό, την πηγή του ελέους και της χαράς. Καθιστά τη ζωή του
μαρτυρική. Τον οδηγεί τελικά και στον σωματικό θάνατο. Πόσες οικογένειες
βυθίζονται στη δυστυχία εξαιτίας κάποιου πάθους των γονέων ή των παιδιών! Πόσοι
νέοι φεύγουν από τη ζωή εξαρτημένοι από ουσίες, άλλοτε υποταγμένοι σε κάποια
ασθένεια που προκαλείται από την ανηθικότητα! Οι θεομηνίες και οι φυσικές
καταστροφές στην αμαρτία έχουν την αιτία τους. Κι αν ο άνθρωπος δεν μετανοήσει,
τότε ο θάνατος αυτός γίνεται οριστικός· αιώνιος χωρισμός από τον πανάγαθο Θεό.
Ο Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ μας διδάσκει τα
εξής για την αμαρτία: «Η αμαρτία είναι η αιτία όλων των κακών που βρίσκουν τους
ανθρώπους σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν, δηλαδή, δεν υπήρχε η αμαρτία, δεν θα υπήρχαν
η θλίψη και η ταλαιπωρία. Μπήκε στον κόσμο η αμαρτία, και ακολούθησαν όλα τα
δεινά. Πικροί, λοιπόν, είναι οι καρποί της, όσο γλυκιά κι αν μας φαίνεται η
ίδια· ο πικρός σπόρος πικρούς καρπούς θα φέρει. Γι’ αυτό ας απομακρυνόμαστε
γρήγορα απ’ αυτήν. Ξέρεις ότι το δηλητήριο βλάπτει, και το αποφεύγεις· ξέρεις
ότι το φίδι θανατώνει, και φυλάγεσαι· ξέρεις ότι οι ληστές κλέβουν και
σκοτώνουν, και προσέχεις. Η αμαρτία, όμως, βλάπτει πιο πολύ από κάθε δηλητήριο·
είναι πιο φαρμακερή από κάθε φίδι· ζημιώνει και πληγώνει περισσότερο από τον
χειρότερο ληστή· μας στερεί και τα πρόσκαιρα και τα αιώνια αγαθά· σκοτώνει και
το σώμα και την ψυχή. Αυτοί είναι οι καρποί του πικρού σπόρου της αμαρτίας».
(Πνευματική Ανθολογία- Από τους βίους και τους λόγους Αγίων της Ρωσίας, σελίδες
40-41).
Αγαπητοί μου φίλοι, στον αγώνα τον
πνευματικό που διεξάγουμε, οφείλουμε να προσέχουμε. Ας μη δελεαζόμαστε από το
ελκυστικό περιτύλιγμα της αμαρτίας. Το περιεχόμενό της είναι δηλητήριο. Ας
μετανοούμε και ας ζούμε κατά το θέλημα του Κυρίου. Γιατί σίγουρα θα υπάρχουν
και πτώσεις, αφού η ανθρώπινη φύση είναι ασθενική. Αλλά εμείς θα πρέπει να
σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε και πάλι τον αγώνα μας. Να μη μένουμε στην πτώση
μας. Μόνο τότε η ψυχή θα πλημμυρίζει από αληθινή χαρά. Τότε θα χαρίσει ο Κύριος
και την άληκτη μακαριότητα της Βασιλείας Του· την αιώνια ζωή κοντά Του, όπως
μας βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος: «Το χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος» (ΡΩΜ. 6,
23). Όσο μπορούμε να αποφεύγουμε την αμαρτία και να ζούμε σύμφωνα με τις
εντολές του Κυρίου. Μόνο έτσι θα βρεθούμε κοντά στον Σωτήρα Χριστό αιωνίως.
Με
αγάπη Χριστού,
π.
Βασίλειος.
