« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ »

«Οίους διωγμούς υπήνεγκα! και εκ πάντων με ερρύσατο ο Κύριος. Και πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄ ΤΙΜ. 3, 11-12). Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητοί μου φίλοι, που τον ακούσαμε στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, νουθετεί και ετοιμάζει τον μαθητή του Τιμόθεο για τα παθήματα που περιμένουν και αυτόν αλλά και κάθε Χριστιανό. Μη νομίσουμε πως η ζωή των Χριστιανών είναι εύκολη και χωρίς προβλήματα. Παράδειγμα είναι ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος υπέφερε πολλά στη ζωή του. Και δεν είναι μόνο οι κόποι, οι οδοιπορίες, το κρύο, η πείνα, η δίψα και διάφοροι άλλοι κίνδυνοι. Το χειρότερο είναι, ότι συχνά είχε επιπλέον και διωγμούς. Οι δε διωγμοί του Παύλου υποκινούνταν από ανθρώπους κακούς που εχθρεύονταν το ιερό έργο του. Σπανίως ο Παύλος έφευγε από μία πόλη ειρηνικά. Τις περισσότερες φορές έφευγε κυνηγημένος.

Παρόλα αυτά ποτέ δεν απελπίσθηκε. Γεμάτος πίστη στον Χριστό, συνέχισε μέχρι τέλους τον αγώνα. Κι όταν πλησίαζε πια ο θάνατός του, γράφει στον Τιμόθεο αυτά που ακούσαμε: «Και πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄ ΤΙΜ. 3, 12). Δηλαδή, «όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς» (Β΄ ΤΙΜ. 3, 12). Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε πράγματι άπειρες φορές μέσα στη ζωή κάθε Χριστιανού, αλλά και στην ιστορία όλης της Εκκλησίας. Δεν υπήρξε άγιος που να μη διώχθηκε. Διωγμούς υπέστησαν οι Χριστιανοί από τους πρώτους χρόνους της Εκκλησίας μέχρι και σήμερα. Και στη σημερινή εποχή μαρτυρούν κάποιοι για την πίστη τους στον Χριστό. Ίσως μαρτυρήσουμε κι εμείς, αν γίνει το κράτος μας τελικά ουδετερόθρησκο. Όλοι αυτοί οι Χριστιανοί προτίμησαν να υποστούν τα πάντα, παρά να προδώσουν την αγία πίστη του Χριστού.

Και γεννάται το ερώτημα. Ποια είναι η αιτία των διωγμών των Χριστιανών; Γιατί η τόση κακία των διωκτών εναντίον αθώων ανθρώπων, που όχι μόνο κανένα δεν βλάπτουν, αλλά και τόσο ευεργετικοί είναι σε όλους; Πίσω από την μανία των διαφόρων διωκτών, παλαιοτέρων και νεωτέρων, δεν βρίσκεται τίποτα άλλο παρά το μίσος του διαβόλου και των δαιμόνων κατά της αλήθειας του Χριστού. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου καίει τον πονηρό και τα όργανά του, τους κάνει να εξεγείρονται. Πραγματική αιτία διωγμού δεν υπάρχει. Προφάσεις μόνο και συκοφαντίες επιστρατεύονται κατά καιρούς. Και όλα αυτά, για να δικαιολογήσουν το διωγμό τους στα μάτια της κοινωνίας. Αλλά όποιος είναι αδίστακτος στις συκοφαντίες, είναι σκληρός και ωμός και στα μέσα και στους τρόπους του διωγμού. Όλα τα μέσα, που μπορούν να ασκήσουν πίεση, χρησιμοποιήθηκαν.

Εκτός όμως από τους φανερούς διώκτες υπάρχουν και οι ύπουλοι εχθροί του Χριστιανισμού, που ασκούν ακήρυκτο διωγμό κατά των Χριστιανών πολλές φορές εκ του αφανούς. Αυτός ο διωγμός συνηθίζεται περισσότερο στα νεώτερα χρόνια. Μέσα του σύγχρονου αυτού διωγμού είναι η έμμεση πίεση, η εκμετάλλευση της ανάγκης, ο πονηρός εξαναγκασμός, η σιωπηρή περιφρόνηση, η ειρωνεία, ο χλευασμός, η διακριτική απομόνωση. Ίσως όμως κάποιοι αναρωτηθούν. Πως ο πανάγαθος Θεός επιτρέπει τέτοιους διωγμούς; Ο διωγμός είναι ένας πειρασμός εξωτερικός, όχι εσωτερικός. Γι’ αυτό, μολονότι βαρύς και δυσάρεστος, δεν είναι τόσο επικίνδυνος, όσο θα νόμιζε κανείς. Βέβαια οι αμελείς και οι δειλοί σε καιρό διωγμού γίνονται αρνητές του Χριστού και απομακρύνονται. Οι γενναίοι όμως και αληθινά πιστοί δεν βλάπτονται. Αντίθετα μάλιστα ωφελούνται.

Ο διωγμός είναι γνώρισμα της ζωής των αγνών Χριστιανών. Αντίθετα, χαρακτηριστικό της πορείας των πονηρών και διεστραμμένων ανθρώπων είναι η προκοπή τους «επί το χείρον» (Β΄ ΤΙΜ. 3, 13). Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι, που καταπολεμούν τους πονηρούς, να μη βρίσκονται σε θλίψη. Δεν είναι δυνατόν να παλεύουν με το κακό και συγχρόνως να απολαμβάνουν. Όπου γίνεται αυτό, οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με τον Χριστιανισμό, έστω και να βρίσκονται μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Πόσες φορές δεν είδαμε ανθρώπους της Εκκλησίας να συμμαχούν με άθεους και διεστραμμένους πολιτικούς; Είναι Χριστιανοί αυτοί; Κάθε άλλο. Κοροϊδεύουν και τον Θεό και τους εαυτούς τους. Ο Θεός να τους φωτίσει. Η παρούσα ζωή είναι πάλη, αγώνας, πόλεμος, θλίψη, στενοχώρια, δοκιμαστήριο, στάδιο αγώνων. Στην Βασιλεία του Θεού θα είναι ο καιρός της άνεσης, για όσους αγωνίσθηκαν στην παρούσα ζωή.

Αγαπητοί μου φίλοι, και στη σημερινή εποχή ο διωγμός συνεχίζεται. Όλοι οι πιστοί Χριστιανοί διώκονται. Μαθητές σχολιάζονται, περιπαίζονται, χάνουν βαθμούς για τα φρονήματά τους. Μαθήτριες ονειδίζονται γιατί αρνούνται να φορέσουν άσεμνα ενδύματα. Φοιτητές αδικούνται, γιατί δεν οργανώθηκαν σε κάποια συνδικαλιστική παράταξη. Κληρικοί και λαϊκοί οδηγούνται στα δικαστήρια γιατί διαμαρτύρονται για την ανηθικότητα που έχει γίνει νόμιμη. Γυναίκες χάνουν τη δουλειά τους, γιατί δεν ενδίδουν σε ανήθικες αξιώσεις των προϊσταμένων τους. Θεολόγοι και ιερείς φιμώνονται και αφορίζονται, γιατί κηρύττουν την αλήθεια και δεν υποκύπτουν στον Οικουμενισμό, στον Συγκρητισμό, στην Μεταπατερική θεολογία. Επίσκοποι διώκονται για την ακεραιότητά τους. Όλα αυτά βεβαιώνουν την αλήθεια, ότι «πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄ ΤΙΜ. 3, 12). Ας μιμηθούμε, λοιπόν, τους ήρωες της πίστης μας και μην υποκύπτουμε σε διάφορες πιέσεις.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

« ΜΗ ΠΡΟΣΕΥΞΩΜΕΘΑ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ »

« ΕΣΥ ΚΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ, ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ »

Η σχέση σου με τη μοναξιά καθορίζει την ποιότητα των σχέσεων με τους άλλους. Εννοούμε με άλλους με τους οποίους δε «σκοτώνεις την ώρα σου», αλλά «ζεις την ώρα σου». Δεν περνάς τον καιρό σου , αλλά τον γεμίζεις. Η ώρα μου! Ο καιρός μου! Τι ωραίες λέξεις, τι νόημα!

Τελικά κακώς ονομάζουμε μοναξιά τη μοναξιά. Έτσι όπως το λέμε, η μοναξιά μοιάζει με εσωτερική ερήμωση, με την ανυδρία του έσω μη κόσμου, με το κενό. Με το αδειανό μη σύμπαν και την άπνοια της πλήξης και της ανίας. Δεν είναι όμως! 

Είναι απαραίτητο να χωρίζουμε μοναξιά από ερήμωση. Η πρώτη είναι αναγκαία προϋπόθεση κάθε αυτογνωσίας, κάθε γνώσης, κάθε ανεξαρτησίας, κάθε ωρίμανσης, κάθε εξέλιξης, κάθε ενδυνάμωσης, κάθε κοινωνίας. Μοναξιά είναι το σημείο συνάντησης με το χαρακτήρα μας και με το θείο. Ο τόπος του ραντεβού μας. Όλοι αξίζουμε τη μοναξιά, αξίζει να μένουμε και μόνοι, διότι εκεί πιέζει και παίρνει φόρα η φτέρνα του δρομέα. 

Μόνοι λοιπόν, για ένα διάστημα, κάποιες ώρες της μέρας, αναγκαστικά της νύχτας, κάποιες μεγάλες εποχές της ζωής, κάποιες ζωές. Εκεί εκκολάπτεται η μάθηση, η αφομοίωση, ο απολογισμός και ο σχεδιασμός, η ενίσχυση. Η προσευχή! Η σχέση των σχέσεων δηλαδή.

Ακόμη και όσοι δεν πιστεύουν σε Θεό, καταφεύγουν κατά καιρούς σε κάποιο είδος επίκλησής του, αναζήτησής του, έστω γεμάτης άρνηση. Δεν αποφεύγεις εύκολα τον Θεό, δε γλιτώνεις, ιδίως όσοι δηλώνουν άθεοι περνούν μεγάλους μπελάδες μαζί του, ή μπελάδες με τον εαυτό τους σχετικά με τον Θεό. Αγωνίζονται διαρκώς να βρουν επιχειρήματα για το ότι δεν υπάρχει, περισσότερο από όσο ένας ένθεος ψάχνει για επιχειρήματα για το ότι υπάρχει. Δεν τα βγάζεις πέρα με ό,τι είναι φυσικό, και ο Θεός είναι δραματικό μέρος της ανθρώπινης φύσης.

Μόνοι προσευχόμαστε, ακόμη και κατά τη θεία λειτουργία, ανάμεσα σε τόσους εκκλησιαζόμενους, επιμένει η προσευχή ως σχέση μοναξιάς. Πρόσωπο με πρόσωπο πάντα, όχι πρόσωπα με πρόσωπο, δε γίνεται το δεύτερο.
Από το βιβλίο: Σιωπάς για να ακούγεσαι, σελ.228-229, Εκδ. Ψυχογιός.

Πηγή:  Εκδόσεις Χρυσοπηγή

agios-dimitrios.blogspot.com

« ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΣΗΜΕΡΑ; »

Πολλοί αναρωτιούνται αν σήμερα είναι ημέρα του αγίου Βαλεντίνου για εμάς τους Ορθοδόξους και σκέφτονται αν πρέπει να τιμήσουν τον άγιο των ερωτευμένων. 

Καταρχάς θα θέλαμε να πούμε πως στο συναξάρι της Ορθόδοξης Εκκλησίας οι μόνοι άγιοι Βαλεντίνοι που υπάρχουν είναι αυτός που εορτάζει με τον άγιο Μαβριανό στις 27 Οκτωβρίου εκάστου έτους και ο Άγιος Ουαλεντίνος (Βαλεντίνος;) ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Τέρνι που εορτάζει στις 14 Φεβρουαρίου. Φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τον Βαλεντίνο προστάτη των ερωτευμένων που κάποιοι θεωρούν πως εορτάζει σήμερα.

Το 1994, ο εκπρόσωπος Τύπου της Ιεράς Συνόδου, Γιάννης Χατζηφώτης, πρότεινε να καθιερωθεί ως ημέρα των ερωτευμένων η γιορτή του Αγίου Υακίνθου, που τιμάται στις 3 Ιουλίου.

Το 2000 ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στην προσπάθειά του να φέρει πιο κοντά τη νεολαία στην Εκκλησία, πρότεινε να εορτάζεται η γιορτή των ερωτευμένων στις 13 Φεβρουαρίου, ημέρα που η Ορθοδοξία τιμά τη μνήμη των Αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας, ενός ενάρετου ζευγαριού ιουδαίων σκηνοποιών, που ζούσε στην Κόρινθο και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως ο άγιος Βαλεντίνος δεν αναφέρεται στο συναξάρι μας διότι την αρχαία εποχή που συντάσσονταν οι αγιολογικοί κατάλογοι, τα συναξάρια και τα μαρτυρολόγια είχαν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η φήμη ενός αγίου δεν σήμαινε πως εκτεινόταν σε όλη την Εκκλησία. Μάλιστα λένε πως ο άγιος Δημήτριος που είναι πασίγνωστος σε όλη την Ανατολική Εκκλησία, στη Δύση δεν τιμάται καθόλου και νομίζουν πως αυτό είναι επιχείρημα λες και έχουμε κοινό εορτολόγιο με τους παπικούς!!!

Το μόνο που θα πούμε είναι πως η κάθε τοπική εκκλησία έχει δικαίωμα να ανακηρύσσει ή να κατασκευάζει όσους αγίους επιθυμεί, όμως τον τελευταίο λόγο έχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως Πρώτο στον θεσμό της Πενταρχίας.

Τα παραπάνω είναι νομίζουμε αρκετά για να κλείσει το θέμα της ύπαρξης αγίου Βαλεντίνου-προστάτη των ερωτευμένων στο εορτολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και οτιδήποτε άλλο λέγεται δεν έχει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα.

Ας πάμε τώρα στην δυτική «εκκλησία».  

Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι επίσημη γιορτή στην Αγγλικανική κοινότητα και στη Λουθηρανική εκκλησία.

Η ημέρα συσχετίστηκε με την ημέρα των ερωτευμένων από τον Τζέφρι Τσόσερ στον ύστερο Μεσαίωνα, όταν άκμαζε η κουλτούρα του ιπποτικού έρωτα. Τον 18ο αιώνα στην Αγγλία εξελίχθηκε σε περίσταση κατά την οποία οι ερωτευμένοι εξέφραζαν την αγάπη τους με λουλούδια, δώρα ή ευχητήριες κάρτες. Στην Ευρώπη, κλειδιά του Αγίου Βαλεντίνου δίνονταν στους εραστές «ως ένα ρομαντικό σύμβολο και πρόσκληση για να τους ξεκλειδώσουν την καρδιά», καθώς και στα παιδιά, ώστε να απομακρύνουν την νόσο του αγίου Βαλεντίνου. Τον 19ο αιώνα οι χειρόγραφες κάρτες αντικαταστάθηκαν από μαζικής παραγωγής ευχητήριες κάρτες.

Θα τελειώσουμε λέγοντας πως η εκκλησία μας τιμά τον γάμο και την συζυγική αγάπη και όχι τον έρωτα που σήμερα υπάρχει σε μια σχέση και την επόμενη ημέρα αναζητείται…

Ως Χριστιανοί είμαστε ερωτευμένοι με τον Σωτήρα Χριστό και ο έρωτας αυτός είναι πάνω από όλους τους έρωτες της γης και των τρυκ που ανακάλυψαν κάποιοι για να γεμίζουν τα ταμεία τους. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως η σημερινή ημέρα δεν είναι μια καλή ευκαιρία όχι φυσικά για να τιμήσουμε τον Βαλεντίνο αλλά για να θυμηθούμε, αν το έχουμε ξεχάσει, πως το έτερόν μας ήμισυ είναι σαρξ εκ της σαρκός μας και τους αξίζει κάθε σεβασμός και κάθε τιμή 365 μέρες το χρόνο.

www.orthodoxia.online