« ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΑ »

Οι άγιοι μάρτυρες Κήρυκος και Ιουλίττα η μητέρα του κατάγονταν από το Ικόνιο της Μ. Ασίας και έζησαν επί Διοκλητιανού. Η Ιουλίττα, για να αποφύγει τον κίνδυνο των διωγμών, παρέλαβε τον τρίχρονο γιο της και πήγε στη Σελεύκεια. Επειδή όμως υπήρχε το ίδιο εχθρικό κλίμα εναντίον των χριστιανών, αναχώρησε και μετέβη στην Ταρσό της Κιλικίας. Ο ηγεμόνας της πόλεως Αλέξανδρος αποσπώντας το παιδί από την αγκαλιά της μητέρας προσπαθούσε με κολακείες και κανακέματα να το πάρει με το μέρος του. Εκείνο ψελλίζοντας το όνομα του Χριστού κλώτσησε  μ’ όλη του τη δύναμη τον ηγεμόνα στην κοιλιά. Ο Αλέξανδρος έριξε το παιδί κάτω στα σκαλοπάτια του κριτηρίου, όπου με την πρόσκρουση έσπασε το κεφάλι του και έτσι άφησε το πνεύμα του. Η Ιουλίττα βασανίστηκε κατόπιν και τελικά αποκεφαλίστηκε.

« ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ο ΣΟΦΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ »

Ο Όσιος Νικόδημος γεννήθηκε στη Νάξο το έτος 1749 μ.Χ. από γονείς ευσεβείς και ενάρετους, τον Αντώνιο και Αναστασία Καλλιβούρση (η οποία εμόνασε στην Ιερά Μονή Χρυσοστόμου Νάξου, με το όνομα Αγάθη). Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος και από μικρός έδειχνε ότι ήταν άνθρωπος μεγάλης αρετής και φοβερής ευφυΐας. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη Νάξο και έπειτα στη σχολή της ίδιας πόλης επέκτεινε τις γνώσεις του, με δάσκαλο τον αδελφό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο. Κατόπιν 16 χρόνων πήγε στην Ελληνική σχολή της Σμύρνης, όπου κοντά σε φημισμένους διδασκάλους έλαβε ανώτερη παιδεία και αρετή. Μετά από ορισμένες περιπέτειες, το 1775 μ.Χ. πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη Μονή του Άγιου Διονυσίου εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος. Οι Πατέρες της Μονής, που διέκριναν τα μεγάλα φυσικά και επίκτητα χαρίσματα του Νικόδημου, τον διόρισαν αναγνώστη και γραμματέα της Μονής. Στη Μονή αυτή ο Νικόδημος, υπήρξε υπόδειγμα διακονίας και πράξεων αρετής. Έπειτα αποσύρθηκε σε κάποιο κελί, όπου με ασκητικό τρόπο, επιδόθηκε στη μελέτη και συγγραφή πολλών οικοδομητικών, θεολογικών και αγιολογικών βιβλίων. Μεταξύ αυτών είναι ο «Συναξαριστής», το «Εορτοδρόμιον», η «Νέα Κλίμακα», ο «Αόρατος Πόλεμος» και άλλα πολλά.

Τελικά μετά από διάφορες περιπέτειες, που υπέστη στη βραχύχρονη ζωή του, απεβίωσε από ημιπληγία, σε ηλικία 60 χρονών, τις πρώτες ορθρινές ώρες της 14ης Ιουλίου του έτους 1809 μ.Χ. στο κελλί των Σκουρταίων, στις Καρυές του Αγίου Όρους. Τα τελευταία του λόγια ήταν η απάντηση που έδωσε στους μαθητές του όταν τον ρώτησαν αν ησυχάζει: «Τον Χριστό έβαλα μέσα μου και πως να μην ησυχάσω;». Ενταφιάστηκε στο Λαυριωτικό Κελί των Σκουρταίων στις Καρυές του Αγίου Όρους, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο πνευματικό συγγραφικό έργο, που σήμερα αποτελεί κεφάλαιο για τον λαό της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η Εκκλησία μας επάξια από το έτος 1955 μ.Χ. τον κατέταξε στο Αγιολόγιό της.

www.saint.gr

« ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ »

Ο Φώτης Κόντογλου γεννημένος στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας το 1895 αναδείχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους Έλληνες ζωγράφους και πνευματικούς δημιουργούς του 20ού αιώνα. Νέος ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπου γνώρισε και σπούδασε τη «δυτική» λεγόμενη ζωγραφική, αλλά τελικά αφιερώθηκε στη βυζαντινή τέχνη και ιδιαίτερα στην αγιογραφία, που γνώρισε σε βάθος όταν επισκέφθηκε το 1923 το Άγιον Όρος. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στη συνοικία Κυπριάδη, σε ένα σπίτι που διατηρείται σήμερα ως μνημείο από την κόρη του και το γαμπρό του. Φιλοτέχνησε πολλούς φορητούς πίνακες, εικονογράφησε εκκλησίες της Αθήνας, που σήμερα θεωρούνται μνημεία βυζαντινής αγιογράφησης, συντήρησε τις τοιχογραφίες του Μυστρά. Για το σύνολο της προσφοράς του βραβεύτηκε από το κράτος και την Ακαδημία Αθηνών. Πέθανε το 1965 στην Αθήνα.

www.akritasbooks.gr

« ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ »

Συγκεντρωθήκαμε απόψε, αγαπητοί μου αδελφοί, στο κατανυκτικό αυτό Παρεκκλήσιο των Αγίων Αποστόλων, προκειμένου να τιμήσουμε έναν νέο Άγιο της Εκκλησίας μας, τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Ο βίος του είναι λίγο πολύ γνωστός, αλλά αξίζει να αναφερθούμε σε μερικά βασικά του στοιχεία. Ο Όσιος Παΐσιος γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Εζνεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924, λίγες ημέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών για την Ελλάδα, με την Μικρασιατική καταστροφή. Στην βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε. Ο μικρός Αρσένιος είχε άλλα εννέα αδέλφια. Έναν μήνα σχεδόν μετά τη βάπτιση του Αρσενίου η οικογένειά του ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα, όπου και τελικά εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα.

Ο μικρός Αρσένιος ζούσε έχοντας μεγάλη αγάπη στον Χριστό και στην Παναγία μας και είχε πολύ μεγάλο πόθο να γίνει μοναχός. Του άρεσε πολύ να πηγαίνει στο δάσος όπου, κρατώντας έναν ξύλινο σταυρό, που είχε φτιάξει μόνος του, προσευχόταν. Σε ηλικία 21 ετών κατατάχθηκε στον στρατό, όπου διακρίθηκε για το ήθος και τη γενναιότητά του. Πάντα ζητούσε να πηγαίνει στην πρώτη γραμμή και στις πιο επικίνδυνες θέσεις, προτιμώντας έτσι να βρίσκεται εκείνος σε κίνδυνο και όχι κάποιος άλλος. Αφού τελείωσε τη θητεία του στον στρατό πήγε στο Άγιον Όρος γιατί είχε αποφασίσει να μονάσει εκεί. Το 1954 στη ρασοευχή πήρε το όνομα Αβέρκιος και το 1957 έγινε μοναχός λαμβάνοντας το όνομα Παΐσιος. Μόνασε στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου και στην Ιερά Μονή Φιλοθέου. Ως μοναχός είχε υποδειγματική υπακοή, προόδευε πνευματικά και βοηθούσε τους αδελφούς του συμμοναστές όσο μπορούσε.

Από το έτος 1958 έως το 1964 ο Όσιος Παΐσιος βρέθηκε εκτός του Αγίου Όρους, στην περιοχή της Κόνιτσας αρχικά για να στηρίξει χιλιάδες ψυχές, και να τις βοηθήσει να ξεφύγουν από την πλάνη των αιρετικών, ενώ αργότερα πήγε να ασκηθεί στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης στο Σινά. Το 1964 επέστρεψε στο Άγιον Όρος, όπου μόνασε δίπλα σε χαρισματούχους γέροντες, όπως ο Ρώσος παπά Τύχων ο οποίος πολλές φορές έβλεπε την ώρα της Θείας Λειτουργίας τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ να δοξολογούν τον Θεό. Ο γέροντας πια Παΐσιος το 1979 μόνασε σε ένα κελάκι μόνος του στην περιοχή «Παναγούδα». Σιγά σιγά άρχισε να γίνεται γνωστή η αγία μορφή του σε όλο και περισσότερους προσκυνητές. Όλη την ημέρα συμβούλευε, παρηγορούσε, έδιωχνε κάθε στενοχώρια, γέμιζε τις ψυχές με πίστη, ελπίδα και αγάπη για τον Θεό, ενώ το βράδυ διάβαζε επιστολές βασανισμένων ανθρώπων για τους οποίους και προσευχόταν.

Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του Οσίου Παϊσίου προστέθηκαν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν από το 1966. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες και κυρίως από τον καρκίνο, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρόλα αυτά όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Μάλιστα συνέχιζε να προσεύχεται για όλους. Οι τελευταίες ημέρες του ήταν οδυνηρές, γεμάτες αφόρητους πόνους, που ξεπερνούσε χάρη στη βαθιά πίστη και αγάπη του στον Θεό. Στις 12 Ιουλίου του έτους 1994 ο Όσιος Παΐσιος παρέδωσε την οσία ψυχή του ήρεμα και ταπεινά στον Κύριο, Τον Οποίο τόσο αγάπησε και υπηρέτησε από τη νεαρή του ηλικία. Στις 13 Ιανουαρίου 2015 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Άγιος τιμάται σε μεγάλο βαθμό σε όλη πλέον την Ελλάδα και όχι μόνο! Πολλά Ιερά Παρεκκλήσια ακόμη και Ενοριακοί Ναοί είναι αφιερωμένοι στον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, με κέντρο το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο λιτός τάφος του με χιλιάδες προσκυνητές καθημερινά να γονατίζουν και να τον προσκυνούν ταπεινά. Πιστεύουμε ότι η θεία Πρόνοια μεσολάβησε, ώστε το σκήνωμα του Αγίου να βρίσκεται στην Σουρωτή, για να το επισκέπτονται και να το προσκυνούν και οι γυναίκες και πλήθος άλλων ανθρώπων που θα ήταν δύσκολο ή και αδύνατο να ανέβουν στο Άγιον Όρος. Όποιος έχει πάει να προσκυνήσει έχει βρεθεί μπροστά στις ατέλειωτες ουρές που δημιουργούνται μέχρι τον τάφο του Οσίου όποια ημέρα και να είναι. Αυτό είναι κάτι το συγκλονιστικό! Δεν δημιουργείται εύκολα μια τέτοια κατάσταση.

Αγαπητοί μου αδελφοί, η εποχή μας μπορεί να είναι μια εποχή, σύγχυσης, αποστασίας, απομάκρυνσης από τον ορθό τρόπο ζωής και πίστης, αλλά έχει και το ευλογημένο προνόμιο, ο Κύριος να μας αναδεικνύει Αγίους Του, ως φωτοδότες για τη δική μας πορεία προς τον Θεό και την αγιότητα. Όπως ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Ιάκωβος της Εύβοιας, ο Άγιος Αμφιλόχιος ο Μακρής και άλλοι νέοι Άγιοι, έτσι και ο Όσιος Παΐσιος, ανήκει στη χορεία των Αγίων εκείνη, όπου ο σύγχρονος άνθρωπος έρχεται να ανακαλύψει και πάλι το τι σημαίνει η αρχοντιά της αγιότητας, που συνδυάζει ταπείνωση, απλότητα, πληρότητα αγάπης και καλοσύνης! Με αφορμή τη σημερινή εορτή του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου ας ευχηθούμε προς τον Θεό δια πρεσβειών του Αγίου να χαρίζει σε όλους μας πνευματική υγεία και μετάνοια! «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού» (ΨΑΛΜ. 67, 36). Αμήν.       

(Το κήρυγμα που έγινε στον Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων Αιγίου, κατά τη φετεινή Αγρυπνία, για την εορτή του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου)