Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ »


Ο πλούσιος νέος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, αγαπητοί μου φίλοι, είχε μεγάλα πνευματικά ενδιαφέροντα. Ήταν άρχοντας της Συναγωγής και είχε μεταφυσικές αναζητήσεις. Μόλις λοιπόν αντίκρισε τον Κύριο, Τον πλησίασε και με ισχυρό ενδιαφέρον Τον ρώτησε: «Διδάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» (ΛΟΥΚΑ 18, 18). Και ο Κύριος του απάντησε: «Γιατί με αποκαλείς “αγαθό”; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μόνο ένας, ο Θεός. Ξέρεις τις εντολές: μη μοιχεύσεις, μη σκοτώσεις, μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου» (ΛΟΥΚΑ 18, 19-20). Εκείνος ξαφνιασμένος από την απροσδόκητη αυτή απάντηση είπε με απορία: «Όλα αυτά τα τηρώ από τα νιάτα μου» (ΛΟΥΚΑ 18, 21). Και ο Κύριος του ανταπάντησε: «Ένα ακόμη σου λείπει: πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, κι έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεόˑ κι έλα να με ακολουθήσεις» (ΛΟΥΚΑ 18, 22).
Ο νέος όμως όταν το άκουσε αυτό, λυπήθηκε πολύ. Διότι ήταν πολύ πλούσιος και δεν ήθελε να αποχωρισθεί τα πλούτη του. Κι έτσι έφυγε από τον Χριστό. Πως όμως αρνήθηκε την προτροπή του Κυρίου ο νέος αυτός, ο οποίος είχε τόσο μεγάλες πνευματικές αναζητήσεις; Αν και νέος, είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την αιωνιότητα. Αν σήμερα ρωτήσουμε τους νέους ανθρώπους, αλλά και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, αν τους ενδιαφέρει η αιωνιότητα, θα μας κοιτάξουν σαν να βλέπουν μπροστά τους κάτι το εξωπραγματικό! Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μόνο για τις ηδονές και την ύλη. Ο νέος του σημερινού Ευαγγελίου όμως ήθελε πραγματικά να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Γι’ αυτό και από τα παιδικά του χρόνια αγωνιζόταν να τηρεί τις εντολές του Θεού. Και για να πάρει απάντηση σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, έψαχνε τον κατάλληλο διδάσκαλο.
Ο νέος του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος, προσδοκούσε ότι ο Κύριος θα μπορούσε να τον οδηγήσει με ασφάλεια στην αιώνια ζωή. Περίμενε λοιπόν να ακούσει κάτι το ιδιαίτερο από αυτά που έκανε. Όταν όμως πήρε την απάντηση αυτή, ξαφνιάσθηκε. Αυτός είχε ζωή καθαρή, είχε πίστη, είχε αναζητήσεις, δεν είχε όμως αυτογνωσία και διάθεση θυσιαστικής υπακοής. Επιθυμούσε την αιώνια ζωή, αλλά ήταν κυριευμένος από το φοβερό πάθος της φιλαργυρίας. Κι ενώ στην αρχή φάνηκε πρόθυμος να ακούσει τις οδηγίες του Κυρίου και να τις εφαρμόσει, στη συνέχεια όταν του τέθηκε το δίλημμα, ή ο Χριστός ή τα πλούτη, προτίμησε τα πλούτη του και αρνήθηκε την αιώνια Βασιλεία. Ο πλούσιος νέος ήταν προσκολλημένος στα υλικά αγαθά και μάλιστα δεν καταλάβαινε το πάθος το οποίο τον τυραννούσε. Νόμιζε πως ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος, ένας ηθικός και τέλειος άνθρωπος.
Δεν αρκεί λοιπόν μόνο να πιστεύουμε και να ποθούμε την αιώνια ζωή. Δεν αρκεί να έχουμε πνευματικά ενδιαφέροντα και να ακούμε θρησκευτικές ομιλίες. Δεν μας εξασφαλίζει το γεγονός ότι πολλοί έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια τηρήσει κάποιες βασικές εντολές. Μπορεί μέσα μας να είναι κρυμμένο κάποιο πάθος, το οποίο να μας οδηγήσει στο να χάσουμε την αιώνια ζωή. Από την μεριά μας χρειάζεται να έχουμε διάθεση υπακοής και θυσίας. Πρέπει να μάθουμε να υπακούμε στις εντολές του Θεού. Αν θέλουμε να είμαστε γνήσιοι μαθητές του Χριστού, οφείλουμε να υπακούμε σε όλες τις εντολές Του και όχι μόνο σε εκείνες που θέλουμε. Κάτι που έκανε ο νέος του σημερινού Ευαγγελίου. Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί μαθητές του Χριστού και όχι μόνο στο όνομα, πρέπει να Τον ακολουθούμε όπου μας καλέσει, θυσιάζοντας τα πάντα γι’ Αυτόν, όσο και αν αυτό μας φαίνεται δύσκολο και ακατόρθωτο.
Όταν ο Χριστός είδε τον νέο να φεύγει τόσο πολύ λυπημένο, είπε: «Πόσο δύσκολα θα μπουν στην Βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα! Ευκολότερο είναι να περάσει καμήλα μέσα από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στην Βασιλεία του Θεού» (ΛΟΥΚΑ 18, 24-25). Όσοι Τον άκουσαν είπαν: «Τότε ποιος μπορεί να σωθεί;» (ΛΟΥΚΑ 18, 26). Και ο Κύριος απάντησε: «Αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για τον Θεό είναι δυνατά» (ΛΟΥΚΑ 18, 27). Η Χάρη του Θεού λοιπόν κάνει δυνατά όχι μόνο τα δύσκολα, αλλά και τα αδύνατα. Διότι μόνο με την Χάρη του Θεού μπορεί ο πλούσιος να απαγκιστρωθεί από την προσκόλλησή του στα πλούτη του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα πάθη. Μόνο με την Χάρη του Θεού μπορούμε να τα πολεμήσουμε. Ο Κύριος τονίζει, στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, την προσκόλληση στον πλούτο, επειδή αυτή δημιουργεί πολύ μεγάλη εξάρτηση.
Αγαπητοί μου φίλοι, ο πλούτος αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και τον κυριεύει. Τον ταυτίζει με την ύλη και τον σκληραίνει πολύ. Γι’ αυτό ο Κύριος μας εξηγεί ότι η απεξάρτηση από τα πλούτη είναι αδύνατη με τις  φτωχές μας ανθρώπινες δυνάμεις και δυνατή μόνο με την Χάρη Του. Αλλά και γενικώτερα τα πάθη που μας ταλαιπωρούν, δεν πολεμούνται με τις δικές μας φτωχές δυνάμεις, αλλά χρειάζεται η Χάρη του Θεού. Χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε κανένα πάθος. Η πνευματική ζωή είναι θαύμα της Χάριτος του Θεού. Το να αποκολληθεί η καρδιά του ανθρώπου από την ύλη, τον κόσμο, και την σάρκα και να στραφεί προς τον Θεό και τα ουράνια αποτελεί θαύμα της Χάριτος του Θεού. Ας αγωνισθούμε λοιπόν όσο μπορούμε. Ας κάνουμε εμείς το ελάχιστο, για να μας προσφέρει ο Θεός το άπειρο, την παντοδύναμη Χάρη Του.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

« ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ »


Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ακούσαμε την παραβολή του άφρονος πλουσίου. Ο Χριστός μας στη σημερινή παραβολή μας επισημαίνει τη στάση του ανθρώπου έναντι του πλούτου, έναντι των υλικών αγαθών και αναφέρεται στον άφρονα πλούσιο, ο οποίος είχε βάλει ως στόχο στη ζωή του την απόλαυση. Έρχεται όμως ο θάνατος, λέει η περικοπή, και διακόπτει όλη αυτή την ευφροσύνη, αλλά και θέτει στον πλούσιο το ερώτημα: «Α δε ητοίμασας τίνι έσται;» (ΛΟΥΚΑ 12, 20). Ο θάνατος κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι ευλογία, προκειμένου να μην γίνει το κακό αθάνατο. Δεν μπορεί να υπάρξει χαρά και ευφροσύνη μακριά από το πρόσωπο του Χριστού. Η αμαρτία, η αστοχία του πλουσίου, βρίσκεται στο γεγονός ότι επένδυσε σε κάτι που δεν έχει σχέση με την αιωνιότητα. Επένδυσε σε κάτι που δεν νικά τον θάνατο.
Δεν είναι πρόβλημα τα υλικά αγαθά, ούτε κρίνεται ηθικά ή ψυχολογικά το πόση εμμονή έχουμε ή σε ποιο ποσοστό επενδύουμε σε αυτά. Αυτό που κρίνεται είναι κάτι βαθύτερο. Είναι η όλη στάση της ζωής μας στον τρόπο χρήσης των υλικών αγαθών. Πως, δηλαδή, τοποθετούμαστε απέναντι στα πράγματα και, κυρίως, τι είναι αυτό που μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Τα υλικά αγαθά πρέπει να τα αφήσουμε; Μα ποιος είπε ότι τα υλικά αγαθά δεν μπορούν να νικήσουν τον θάνατο; Απόδειξη είναι η Θεία Ευχαριστία. Υλικά αγαθά παίρνουμε. Ψωμί και κρασί, που γίνεται Σώμα και Αίμα Χριστού. Δεν φταίνε τα υλικά αγαθά, αλλά ο τρόπος προσέγγισής μας απέναντι σε αυτά. Την κτίση και τα αγαθά της δεν θα πρέπει να τα προσλαμβάνουμε εγωκεντρικά ως μία διαδικασία φίλαυτης απόλαυσης. Θα πρέπει να τα θεωρούμε δώρα του Χριστού, που μας οδηγούν σε Αυτόν.
Έτσι μόνο τα δώρα αυτά μπορούν να διακονήσουν εμάς και τους αδελφούς μας. Επομένως δεν φταίνε τα υλικά αγαθά, αλλά φταίει η ελευθερία μας, που δεν έμαθε να ξεφεύγει από τα όρια τα στενά του εαυτού μας. Η πρόκληση και η πρόσκληση της Εκκλησίας μας είναι ακριβώς να φύγουν αυτά τα δεσμά, τα οποία διαλύουν τελικά τον εαυτό μας και τον νεκρώνουν, και να αναφερθούμε στον Αναστημένο Χριστό. Η ζωή μας να γίνει Θεία Λειτουργία, να γίνει δηλαδή ευχαριστιακή προσέγγιση. Όλα να τα δούμε ως δώρα του Θεού και να τα αναφέρουμε στον Χριστό. Αυτή η προσέγγιση είναι που παρέχει τη δυνατότητα τα υλικά αγαθά να αποκτήσουν υπόσταση και να αφθαρτοποιηθούν. Να γίνουν, δηλαδή, δυνατότητες εμπειρίας της Ανάστασης του Χριστού, του γεγονότος του Χριστού. Μόνο έτσι μπορούμε να δούμε με διαφορετικό τρόπο τα υλικά αγαθά.
Το όλο θέμα κρίνεται στον βαθμό που παύουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, είτε αμαρτάνουμε είτε βρισκόμαστε στην αρετή. Κρίνεται στον βαθμό που καταλαβαίνουμε ότι όλη η διαδικασία του αγώνα και της άσκησης γίνεται για να αντιληφθούμε ότι όλα όσα δίνει ο Θεό είναι δώρα. Ακόμη και το γεγονός της σωτηρίας μας είναι δώρο του Θεού και όχι αποτέλεσμα του δικού μας αγώνα και των δικών μας αρετών. Οφείλουμε να απεγκλωβισθούμε από τον θαυμασμό του εαυτού μας. Γιατί η απόκτηση όλο και περισσοτέρων υλικών αγαθών, αλλά και οι διάφορες απολαύσεις, οδηγούν στην θεοποίηση του εαυτού μας. Μακριά από τον Θεό και στηριζόμενοι μόνο στις δικές μας δυνάμεις και στον πλούτο μας, οδηγούμαστε σε ναρκισσισμό. Οδηγούμαστε σε μία εγωπάθεια, η οποία φυσικά δεν αρέσει στον Θεό. Ο Θεός αναπαύεται μόνο στους ταπεινούς ανθρώπους.
Οπότε το θέμα είναι τόσο ο εαυτός μας όσο και όλα τα της ζωής μας να πάψουν να είναι αποσυνδεδεμένα από το πρόσωπο του Χριστού και όλα να έχουν την παρουσία του Χριστού. Να είναι δυνατότητες προσέγγισης του Χριστού και των αδελφών μας. Τότε μόνο η ζωή μας γίνεται Λειτουργία. Τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η πρόκληση και η ευλογία της Εκκλησίας είναι η νίκη του θανάτου. Είναι η αφθαρτοποίηση της ζωής μας. Και αυτό γίνεται αν συνδεθούμε με τον Αναστημένο Χριστό. Αυτό, βέβαια, απαιτεί κόπο και αγώνα. Απαιτεί τον κόπο να ξεφορτωθούμε την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και να στηριζόμαστε πλέον μόνο στην δύναμη του Θεού. Με την ταπείνωση μπορούμε να αντιληφθούμε τη δική μας αδυναμία και να επενδύσουμε στη σχέση μας με τον Χριστό. Το ίδιο μας διδάσκει με τη ζωή Του ο Χριστός. Όλη Του η ζωή είναι μία ταπεινοφροσύνη.
Αγαπητοί μου φίλοι, αν απεκδυθούμε τη δύναμή μας, τότε καταλαβαίνουμε ότι η σωτηρία δεν είναι η προσπάθειά μας, αλλά είναι δώρο. Η προσπάθειά μας πρέπει πρώτιστα να είναι να πάψουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και όλη η άσκησή μας εκεί να προσβλέπει. Τότε καταλαβαίνουμε ότι η ζωή είναι χαρά και ευφροσύνη. Τότε αποκτάμε άλλη θέση απέναντι στα υλικά αγαθά και στον πλούτο. Χρησιμοποιούμε πλέον τον πλούτο για το καλό των συνανθρώπων μας, για το καλό της κοινωνίας, για το καλό όλων μας. Η χαρά αυτή ξεπερνά την παρούσα ζωή. Είναι εμπειρία του μέλλοντος αιώνος. Είναι μία υπερφυσική κατάσταση. Δεν κατανοείται με την λογική και μόνο. Δεν είναι μία αφηρημένη κατάσταση, αλλά είναι η διαρκής αίσθηση της παρουσίας του Σώματος του Χριστού. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την προσκόλλησή μας στα υλικά αγαθά.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

« ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ “ΠΟΛΥΕΔΡΟ” ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ, 15.11.2016 »


Χθες, 15 Νοεμβρίου και ώρα 6.45 μ.μ., συναντηθήκαμε και πάλι τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Λογοτεχνίας, στο βιβλιοπωλείο «Πολύεδρο», στην Πάτρα. Συζητήσαμε για το βιβλίο του Αργύρη Χιόνη, «Έχων σώας τας φρένας και άλλες τρελές ιστορίες» από τις εκδόσεις «Κίχλη». Οι απόψεις των μελών της Λέσχης, που ακούσθηκαν ήσαν ενδιαφέρουσες. Άρεσε σε όλους το ύφος του συγγραφέα. 
Η επόμενη συνάντηση, θα πραγματοποιηθεί στις 20 Δεκεμβρίου 2016, στον φιλόξενο χώρο του «Πολύεδρου», όπου θα συζητηθεί το βιβλίο της Elena Ferrante, «Η υπέροχη φίλη μου» από τις εκδόσεις «Πατάκη».

« ΕΧΩΝ ΣΩΑΣ ΤΑΣ ΦΡΕΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΤΡΕΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΡΓΥΡΗ ΧΙΟΝΗ »


ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΒΛΙΟ απαρτίζεται απὸ εννέα διηγήματα, στα οποία κυριαρχούν -μόνα τους ή σε συνδυασμό- αυτοβιογραφικά, μυθοπλαστικά και ψευδοδοκιμιακά στοιχεία. Κοινό τους θέμα είναι -σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα- «το παράλογο της ύπαρξης και η ασάφεια των ορίων μεταξύ τρέλας και λογικής». Τα διηγήματα, γραμμένα με παιγνιώδη και ενίοτε παρωδιακή διάθεση, ακολουθούνται από σημειώσεις, οι οποίες εντάσσονται αφηγηματικά στο κείμενο με τρόπο που θυμίζει κάποτε τον Μπόρχες. Ωστόσο, τα παιγνιώδη στοιχεία λειτουργούν συνειδητά ως αντίβαρο στο υπαρξιακό βάθος. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο συγγραφέας: «Επειδή το θέμα του βιβλίου είναι αρκετά βαρύ ή, μάλλον, δυσβάστακτο, το ύφος είναι, συχνά, παιγνιώδες, ώστε να μη βαρύνεται η ψυχή όχι μόνο του αναγνώστη αλλά και του ίδιου του συγγραφέα».


«Ποτέ δεν είχα σώας τας φρένας, σαλεμένες τις είχα, αλλά αυτές οι σαλεμένες σώο με κράτησαν μέσα σ’ αυτό τον ανελέητο κόσμο της λογικής.»
Α. Χ.