Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

« ΕΥΧΕΣ »

Αγαπητοί μου φίλοι, σας εύχομαι ολόψυχα το Φως της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να φωτίζει τη ζωή σας και να σας αγιάζει.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ»



Η ζωή μας κατακλύζεται από γενικότητες. Έτσι και η Μεγάλη Εβδομάδα κινδυνεύει να γίνει μια γενικότητα. Τι θα πει Μεγάλη Εβδομάδα; Για πολλούς ανθρώπους συνδυάζεται με διακοπές. Για κάποιους άλλους είναι ρομαντικές αναμνήσεις από την παιδική ηλικία ή κάποιο φολκλορικό στοιχείο. Όμως τι σημαίνουν όλα αυτά για τη ζωή και το θάνατο; Το ερώτημα αυτό είναι το μέτρο και το κριτήριο για να κατανοήσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα.
Η Μεγάλη Εβδομάδα φανερώνει κάποια πράγματα, τα οποία είναι πολύ μεγάλα. Δεν μιλάει απλά για τον Θεό, για μια γενικότητα, η οποία μπήκε στη ζωή μας αυτονόητα, μηχανικά και ασυνείδητα. Αυτή η Εβδομάδα τον Θεό τον κάνει επώνυμο. Πρόκειται για ένα Πρόσωπο. Και αυτό το Πρόσωπο είναι ο Ιησούς Χριστός.
Η σχέση του Χριστού με κάθε άνθρωπο δεν είναι μια νοηματική σχέση. Δεν έχουμε κάποιο καλό Θεό και κάποιο κακό άνθρωπο. Αμαρτάνει δηλαδή ο κακός άνθρωπος και έρχεται ο καλός Θεός και πληρώνει για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Εδώ πρόκειται για μια προσωπική σχέση. Ο Θεός είναι ερωτευμένος με τον κάθε άνθρωπο και το δείχνει με μια ένσαρκη ιστορική πράξη.
Μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα υπάρχει κάτι πιο πραγματικό από τις γενικότητες. Όλα μας σπρώχνουν στο συγκεκριμένο γεγονός της σχέσης μας με τον Χριστό. Αυτή η διαφοροποίηση των γεγονότων που μας υπομιμνήσκονται από μέρα σε μέρα, μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα, είναι ακριβώς οδοδείκτες, ενδείξεις για το πως συντελείται αυτή η δυναμική της σχέσης με τον επώνυμο Θεό, τον προσωπικό Θεό.
Σύνδεσμος μεταξύ της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Μεγάλης Εβδομάδας είναι οι δύο ενδιάμεσες εορτές, η ανάσταση του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων. Την Κυριακή των Βαΐων, λοιπόν, έχουμε την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Ο λαός Τον υποδέχεται με μεγάλο ενθουσιασμό. Οι ζητωκραυγές είναι προανάκρουσμα της νίκης κατά του διαβόλου, της φθοράς και του θανάτου.
Το σημείο της Μεγάλης Δευτέρας είναι ο Νυμφίος. Η Εκκλησία προβάλλει την σχέση των πιστών με τον Νυμφίο Χριστό. Μια σχέση προσωπική, η οποία μας οδηγεί στην ένωσή μας με τον Θεό και τελικά στην αιώνια σωτηρία μας. Πρακτική αυτής της σχέσης είναι η ανταπόκρισή μας στον μανικό έρωτα του Χριστού.
Την Μεγάλη Τρίτη κεντρικό πρόσωπο είναι η πόρνη γυναίκα. Αυτό το συγκλονιστικό σύμβολο της εξόδου από το εγώ, της τέλειας αυταπάρνησης. Η αναγνώριση της αποτυχίας της γίνεται θρίαμβος αποδοχής. Η σωματική της πράξη, να σφουγγίσει τα πόδια του Χριστού με τα μαλλιά της, είναι το σημείο της μεταστροφής της. Το εγώ γίνεται σχέση και κοινωνία.
Την Μεγάλη Τετάρτη έχουμε το Δείπνο και τον Νιπτήρα. Το σημείο που προβάλλει η Εκκλησία είναι ο Θεός που πλένει τα πόδια των ανθρώπων, που δέχεται την προδοσία. Δηλαδή ένας Θεός που στέκεται με τόσο σεβασμό απέναντι στην ελευθερία του ανθρώπου. Δέχεται την άρνηση και τον χλευασμό των ανθρώπων.
Την Μεγάλη Πέμπτη έχουμε τον Χριστό πάνω στον Σταυρό. Ένας αδύνατος, χλευασμένος και κρεμασμένος στον Σταυρό Θεός, όπου πεθαίνει, είναι θέμα δύναμης για να κατανοήσουμε την σχέση μαζί Του και να πετύχει αυτή η σχέση.
Την Μεγάλη Παρασκευή επικρατεί ο θρήνος. Ένας χαροποιός θρήνος από τις πρώτες στιγμές. Ο Χριστός με την κάθοδό Του στον Άδη νικά τον θάνατο. « Ο Χριστός με τη θεόσωμη ταφή και την κάθοδό Του στον Άδη εγγίζει και θεραπεύει τα έσχατα όρια της παραφροσύνης και της ασχήμιας μας, που είναι ο θάνατος και η κυριαρχία του ». (Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Καρδαμάκη, Κεφάλαια Κατανυκτικά, σελίδα 189).
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωΐ έχουμε το προμήνυμα και το βράδυ το γεγονός της Αναστάσης, που συμπαρασύρει τα πάντα μαζί της. Ο θάνατος καταλύεται γιατί πια είναι η έσχατη δυνατότητα να διαλυθεί η ατομικότητα, να σπάσει, να διαρραγεί, να γίνει ο άνθρωπος διάτρητος, όλος κενά, ώστε να μπορέσει να τον διαπεράσει το φως της Αναστάσης.
Έτσι ολοκληρώνεται η σημαντική αυτών των ημερών. Μια σημαντική που είναι προς εύρεση, προς ανακάλυψη. Δεν είναι ένα αυτονόητο νόημα και όταν μεταποιηθεί σε ιδεολόγημα έχει χαθεί η ζωή, έχει χαθεί η σχέση. Ας εμβαθύνουμε, λοιπόν, πιο ουσιαστικά στα νοήματα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας, για να κατανοήσουμε σωστά τα γεγονότα της περιόδου αυτής.
Πρωτοπρεσβύτερος
Βασίλειος Γιαννακόπουλος.
«ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΕΝ ΑΙΓΙΩ», ΤΕΥΧΟΣ 15, ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2012.

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

« ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ »

Κατά την σημερινή Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, αγαπητοί μου φίλοι, η Αγία μας Εκκλησία έχει καθιερώσει, να τιμάται η μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Εφέτος μάλιστα συμπίπτει και με την κανονική μνήμη της Αγίας, αφού η Αγία εορτάζεται δύο φορές τον χρόνο, την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών και την 1η Απριλίου. Πραγματικά είναι μια ευλογημένη συγκυρία ! Η Αγία Μαρία είναι όντως μια μεγάλη εκκλησιαστική φυσιογνωμία. Είναι η Αγία που με την μετάνοιά της κέρδισε τον Παράδεισο, δείχνοντας και σε εμάς πως δεν υπάρχει καμία αμαρτία που να μην την συγχωρεί ο Χριστός μας. Άρα κυρίαρχο θέμα της σημερινής Κυριακής είναι η μετάνοια, η οποία μας επαναφέρει στη χαμένη μας σχέση με τον Χριστό. Και βάζει η Εκκλησία μας την μετάνοια, λίγες ημέρες πριν την Μεγάλη Εβδομάδα, για να υποδεχθούμε αξίως την μεγάλη εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου μας.

Η Αγία Μαρία καταγόταν από την Αίγυπτο. Σε ηλικία δώδεκα ετών εγκατέλειψε την οικογένειά της και ζούσε άσωτη ζωή, βουτηγμένη μέσα στις σαρκικές ηδονές. Η ζωή της κυλούσε έτσι μέχρι που έφθασε στην ηλικία των τριάντα ετών. Κάποια ημέρα είδε πολλούς να επιβιβάζονται σε πλοία, στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας, οι οποίοι πήγαιναν για την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στα Ιεροσόλυμα. Αποφάσισε να πάει και αυτή μαζί τους. Μέσα στο πλοίο, αλλά και όταν έφθασε εκεί δεν σταμάτησε να ασχολείται με τα σαρκικά αμαρτήματα, βυθίζοντας και άλλους στην ακόλαστη ζωή. Όταν έφθασε η ημέρα της εορτής και προσπάθησε να μπει στον Ναό, δεν τα κατάφερε. Κάποια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε. Τότε προσευχήθηκε στην Παναγία και της υποσχέθηκε να σταματήσει την έκλυτη ζωή, θέλοντας να μπει και η ίδια στον Ναό. Και πράγματι τα κατάφερε !

Μετά το συγκλονιστικό αυτό θαύμα η Αγία βγήκε στο προαύλιο του Ναού και προσευχήθηκε πάλι στην Παναγία, να της υποδείξει τι έπρεπε να κάνει από εκεί και πέρα. Και τότε ακούσθηκε μία φωνή, η οποία της έλεγε να περάσει τον Ιορδάνη ποταμό και να κατευθυνθεί στην έρημο. Εκεί θα μείνει για σαράντα επτά ολόκληρα χρόνια, ζώντας ασκητική ζωή, μέχρι τη στιγμή που συναντήθηκε με τον Αββά Ζωσιμά. Η Αγία ζήτησε από τον Αββά Ζωσιμά να την κοινωνήσει την επόμενη χρονιά, την Μεγάλη Τετάρτη, το οποίο και έγινε. Όταν κοινώνησε, του ζήτησε να έλθει και την επόμενη χρονιά να την συναντήσει. Όταν όμως πήγε ο Ζωσιμάς η Αγία είχε κοιμηθεί. Μάλιστα είχε αφήσει μήνυμα σκαλισμένο στη γη, το οποίο φανέρωνε το όνομά της και ότι είχε κοιμηθεί αμέσως μόλις έλαβε την Θεία Κοινωνία, την προηγούμενη χρονιά. Επίσης του ζητούσε να την θάψει στο σημείο εκείνο.

Τότε ο Αββάς Ζωσιμάς έψαλλε τους νεκρώσιμους ύμνους και προσπάθησε να την ενταφιάσει, χωρίς όμως αποτέλεσμα, αφού το έδαφος ήταν υπερβολικά σκληρό. Αμέσως προσευχήθηκε προς τον Θεό, ζητώντας να του βρει μια λύση. Και πραγματικά η απάντηση του Θεού δεν άργησε. Ένα λιοντάρι έκανε την εμφάνισή του και στάθηκε στα πόδια της Αγίας. Ο Αββάς Ζωσιμάς κατάλαβε ότι αυτό ήταν από τον Θεό και του ζήτησε να σκάψει ένα λάκκο. Μέσα εκεί λοιπόν ο Ζωσιμάς ενταφίασε με ευλάβεια το αγιασμένο σώμα της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας και έφυγε. Μόλις γύρισε στο μοναστήρι του αποκάλυψε τη ζωή της Αγίας στους άλλους μοναχούς και τους μίλησε για τις τρεις συναντήσεις τους. Η ιστορία αυτή διαδόθηκε από στόμα σε στόμα για πολλά χρόνια, ώσπου έφθασε στον Αρχιεπίσκοπο Ιεροσολύμων Σωφρόνιο, ο οποίος και την κατέγραψε. Ο Αββάς Ζωσιμάς κοιμήθηκε σε ηλικία εκατό ετών.

Η μετάνοια είναι η μεγαλύτερη δωρεά, που μας έχει δώσει ο Χριστός. Με την μετάνοια επανερχόμαστε από το παρά φύση στο κατά φύση, από τον διάβολο στον Θεό. Και αυτό φυσικά επιτυγχάνεται με την διαρκή άσκηση. Δεν θα κολασθούμε γιατί αμαρτήσαμε, αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε, αφού έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο και έλαβε την ανθρώπινη σάρκα για τη δική μας σωτηρία. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος «Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ» ( Α΄ ΤΙΜ. 1, 15 ). Σαν άνθρωποι αμαρτάνουμε, όμως η μετάνοια μας επαναφέρει στην κατά Χριστόν ζωή. Και τότε η κατάνυξη της καρδιάς γίνεται τόσο δυνατή, που ολοκληρώνεται στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Δεν νοείται Χριστιανός χωρίς να προστρέχει κάτω από το πετραχήλι έμπειρου Πνευματικού Πατρός.

Αγαπητοί μου φίλοι, η Αγία Μαρία η Αιγυπτία είναι το φωτεινό παράδειγμα για τον κάθε άνθρωπο, που αμαρτάνει. Δείχνει τον δρόμο για την αιώνια σωτηρία μας. Λέει σε όλους μας ότι καμία αμαρτία δεν είναι ικανή να μας απομακρύνει από τον Θεό, από τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα της μετανοίας. Αν σήμερα οι άνθρωποι είναι ταραγμένοι, με ψυχολογικά προβλήματα ή οδηγούνται στην αυτοκτονία, οφείλεται στην απομάκρυνσή τους από το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Καταφεύγοντας στην Εξομολόγηση « τότε μπορούμε να περιμένουμε το θαύμα : Η πόρνη να γίνεται παρθένος, ο ληστής θεολόγος, ο διώκτης απόστολος » ( Κεφάλαια Κατανυκτικά, Πρωτοπρεσβυτέρου Μιχαήλ Καρδαμάκη, σελίδα 10 ). Η μετάνοια είναι η ελπίδα μετά την αμαρτία.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.