Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

« ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ “ΠΟΛΥΕΔΡΟ” ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ, 28.06.2016 »


Χθες, στις 28 Ιουνίου και ώρα 6.45 μ.μ., συναντηθήκαμε και πάλι τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Λογοτεχνίας, στο βιβλιοπωλείο «Πολύεδρο», στην Πάτρα. Συνεχίσαμε να μιλάμε για το βιβλίο του Fyodor Dostoyevsky «Οι Δαιμονισμένοι», από τις εκδόσεις «Γκοβόστης», το οποίο δεν είχαμε προλάβει να το μελετήσουμε την προηγούμενη φορά εξαιτίας των πολλών σελίδων του. Ακούσθηκαν ενδιαφέρουσες απόψεις και προβληματισμοί.
Η επόμενη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στις 27 Σεπτεμβρίου 2016, στον φιλόξενο χώρο του «Πολύεδρου», όπου θα συζητηθεί το βιβλίο του James Henry «Οι Βοστονέζες», από τις εκδόσεις «GUTENBERG».
π. Βασίλειος.

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

« ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΠΟΣΤ “ΦΑΥΣΤΑ” ΑΠΟ ΤΟ 9ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΑΤΡΩΝ »

Η θεατρική ομάδα του 9ου Γυμνάσιου Πατρών παρουσίασε με επιτυχία το έργο του Μποστ «Φαύστα», στον υπαίθριο χώρο του αρχαιολογικού μουσείου Πατρών στις 21-6-2016, στο πλαίσιο του 2ου Μαθητικού Φεστιβάλ πολιτισμού και τέχνης, που εντάσσεται στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας και στον Πολυχώρο «Επίκεντρο» στις 23-6 2016.
Λίγα λόγια για την υπόθεση: ένα κοριτσάκι, το Ριτσάκι, πάει να κολυμπήσει και την καταπίνει ένα ψάρι. Μετά όμως από 12 χρόνους ξαναβρίσκει τους γονείς του, όταν βγαίνει από την κοιλιά του κήτους. Η αμέλειά του όμως να πλυθεί θα έχει σαν αποτέλεσμα να γίνει βορά στις ψιψίνες. Η Φαύστα θρηνεί για τη χαμένη, μονάκριβή της κόρη, αλλά και για το θάνατο του Καραϊσκάκη. Συμβαίνει ακόμα μια εξαφάνιση, ένα προξενιό και ένα ηθικό δίδαγμα. Και όλα αυτά στην Αθήνα του 1900.
Η θεατρική ομάδα με την ευκαιρία της παράστασης ήρθε σε επαφή με το χαρακτηριστικό, γλωσσικό ύφος του Μποστ, ο οποίος μέσα από την ιδιόρρυθμη γραφή του δημιούργησε ένα ξεχωριστό είδος στο Νεοελληνικό θέατρο. Λόγος έμμετρος, λεξιλόγιο που κινείται ανάμεσα στη «λανθασμένη» καθαρεύουσα και «λαθεμένη» δημοτική και ύφος παράλογο. Ο Μποστ θίγει τα κακώς κείμενα, ειρωνεύεται τη μικροαστική υποκρισία, επιτίθεται στη σοβαροφάνεια. Ο σουρεαλισμός, σήμα κατατεθέν του θεατρικού λόγου που ταιριάζει απόλυτα με τη σουρεαλιστική ελληνική πραγματικότητα, αποδόθηκε άριστα από την αθωότητα και την παιδική αφέλεια.
Διανομή (με τη σειρά που εμφανίσθηκαν στη σκηνή): Αντζουλάτος Νίκος (αφηγητής), Τσόλκα Νεκταρία (Φαύστα), Καλλιβωκά Χαρά (Ελένη), Φαρμάκης Αλέξανδρος (Γιάννης), Γιαννακοπούλου Μαρία (Μαριάνθη), Αγγελόπουλος Ανδρέας (Ριτσάκι), Κοσμοπούλου Μαρία (γάτα), Κουράτου Ζωγραφιά (γάτα), Καλλιβωκάς Παναγιώτης (κος Ιατρού), Κανελλοπούλου Ειρήνη (κα Ιατρού), Ανδριόπουλος Γιώργος (νέος).
Υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί: Λεβιθόπουλος Δημήτρης, Ευσταθιάδου Αναστασία, Σκλήρη Μαρία.

www.filologikos-istotopos.gr

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ »


Κυριακή μετά την Πεντηκοστή σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, και η Εκκλησία μας τιμά όλους τους Αγίους. Και το κάνει αυτό για να δείξει ακριβώς ότι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, ο σκοπός της πνευματικής ζωής και ο λόγος ύπαρξης των ανθρώπων είναι η αγιότητα. Όταν εμείς ακούμε τον όρο «αγιότητα», μας φαίνεται κάτι απόμακρο, μας τρομάζει λίγο και φανταζόμαστε τους Αγίους σαν υπερανθρώπους. Η Εκκλησία μας όμως το θέτει λίγο διαφορετικά. Κατ’ αρχήν, θεωρεί ότι κλήση για την αγιότητα έχει ο κάθε άνθρωπος. Κατά δεύτερον, Άγιος δεν είναι ο υπεράνθρωπος αλλά ο βαθιά ανθρώπινος. Αυτός, δηλαδή, που πήρε στα σοβαρά τη ζωή του. Ο άνθρωπος ο ανήσυχος, που δεν ικανοποιείται εύκολα, που θέλει να αναπαύσει την καρδιά του παίρνοντας την υπόθεση της πνευματικής ζωής στα σοβαρά, αυτός είναι ο Άγιος. Έτσι αρχίζει η αγιότητα.
Εφ’ όσον, λοιπόν, είμαστε έκφραση της αγάπης του Θεού και εφ’ όσον είμαστε δημιουργήματά Του, δεν μπορούμε να αναπαυθούμε χωρίς Αυτόν. Ο Άγιος είναι αυτός που θέλει να αναπαύσει την καρδιά του. Και αυτή η ανάπαυση δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά μόνο κοντά στον Θεό, στον Δημιουργό μας. Επομένως η αγιότητα είναι  η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Δεν έχουμε αγιότητα από μόνοι μας. Η αγιότητα δεν είναι μία βελτίωση του χαρακτήρα μας ή της συμπεριφοράς μας. Η αγιότητα δεν είναι ακόμη η αναμαρτησία. Αγιότητα είναι να αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα. Δηλαδή, να συνάψουμε σχέση ζωντανή, πραγματική με τον Θεό. Να αναζητήσουμε τον Θεό. Να μην ησυχάσουμε και να μην επαναπαυθούμε αν δεν βρούμε τον Θεό. Αυτή η αναζήτηση πρέπει να μας απασχολεί και όχι άλλες αναζητήσεις δευτερεύουσες και πολλές φορές αμαρτωλές.
Σε αυτή την πορεία της αναζήτησης του Θεού, αν είμαστε αληθινοί και δεν υποκρινόμαστε τον «άγιο» και τον καλό Χριστιανό, και αμαρτίες θα έχουμε και αμφιβολίες θα έχουμε και αμφισβητήσεις θα έχουμε μέσα στην καρδιά μας, γιατί αυτή είναι η πεπτωκυία φύση μας. Αυτή η διαπάλη με τον εαυτό μας και με τον κοσμοκράτορα του αιώνα τούτου είναι η πορεία προς τον Θεό. Και γιατί πρέπει να γίνουν όλα αυτά; Για να καταλάβουμε ότι δεν είναι απόκτηση η αγιότητα, δεν είναι απόκτημά μας ο Θεός. Ο Θεός είναι δώρο. Πρέπει να είμαστε πολύ ταπεινοί για να καταλάβουμε ότι η αγιότητα είναι δωρεά και η σωτηρία είναι δωρεά. Αν δεν έχουμε αυτή την ταπείνωση δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε αυτά.  Νομίζουμε πως θα σωθούμε και θα αποκτήσουμε την αγιότητα μόνο με τα καλά μας έργα. Και αυτά χρειάζονται, όμως δεν είναι αρκετά. Χρειάζεται το έλεος και η Χάρη του Θεού πρωτίστως.
Εμείς μεγαλώνουμε με τέτοιο τρόπο από μικροί, και στην Εκκλησία και εκτός Εκκλησίας, με κάποια πεποίθηση πως κάποιοι είμαστε και θέλουμε να γίνουμε «θεοί» χωρίς τον Θεό. Έτσι μας μεγαλώνουν. Πολλές φορές και άνθρωποι της Εκκλησίας έτσι μας μεγαλώνουν, όταν μας προβάλλουν την αρετή χωρίς τον Θεό. Σε αυτό, λοιπόν, το κατασκεύασμα που φτιάξαμε με πολλά «περιτυλίγματα», πρέπει να γκρεμισθούν τα συμβατικά και πρόσκαιρα. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει χωρίς πόνο, αφού θα πρέπει πρώτα να απορρίψουμε τον εγωϊσμό μας. Η μία μετά την άλλη έρχονται οι ανατροπές, οι αποτυχίες μας, οι πτώσεις μας, οι αμαρτίες μας, τα αδιέξοδά μας. Και τότε αποκαλύπτεται το μυστικό της αγιότητας, αν έχουμε πραγματικά συνείδηση Θεού. Και ποιο είναι αυτό το μυστικό; Είναι η «αισιόδοξη απελπισία», η «αισιόδοξη απόγνωση». Να απελπισθούμε από τον εαυτό μας και να ελπίσουμε στον Θεό.
Γι’ αυτό, όταν έχουμε αποτυχίες, λάθη και αδιέξοδα, που κατεργάζονται όμως την ταπείνωση, μετατρέπονται σε μεγάλη ευλογία. Είναι η μεγαλύτερη ευλογία, γιατί τότε, εφ’ όσον γκρεμισθούν όλα, θα δούμε τι πραγματικά θέλει ο Θεός. Και που είναι ο Θεός; Όταν γκρεμισθούν όλα, είναι πολύ κοντά. Όταν γκρεμισθούν οι λογισμοί μας, οι φαντασίες μας, τα συναισθήματά μας, οι επιδιώξεις μας, τα όνειρά μας, τότε θα αποκαλυφθεί η ζωντανή πραγματικότητα της παρουσίας και της αγάπης του Θεού. Και τότε βγαίνουμε από τον εαυτό μας. Δεν μας νοιάζει πλέον για πρωτεία, για δικαίωση. Αφηνόμαστε πλήρως. Αφηνόμαστε ολοκληρωτικά στην πρόνοια του Θεού. Ας μας κάνει ο Θεός, ότι θέλει. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε από μεγάλο έρωτα για τον Θεό. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να νοιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι και πολύ κοντά στον Θεό.
Αγαπητοί μου φίλοι, αυτή η πνευματική ελευθερία, που δεν είναι φαντασία, αλλά είναι εμπειρία προσωπική, αποκαλύπτεται στον συντετριμμένο και πονεμένο άνθρωπο. Χωρίς τέτοιου είδους πόνο, που να νοιώθουμε ότι βρισκόμαστε στον Άδη, δεν μπορούμε να υποψιασθούμε τι σημαίνει «χάρις», «αγάπη» και «χαρά» Θεού. Γιατί μπορεί να δίνεται ο Θεός, και ασφαλώς ο Θεός δίνεται, αλλά ο τρόπος να Τον αναγνωρίσουμε, ο τρόπος να Τον εισπράξουμε, να Τον αφομοιώσουμε, είναι η εσωτερική κατάσταση της αποτυχίας μας. Αυτού του πόνου, που μας ξυπνά τα αισθητήρια, τον νου και την καρδιά, για να καταλαβαίνουμε και να ζούμε. Οπότε έτσι μπορούμε να είμαστε φορείς αυτής της αισιόδοξης απόγνωσης και απελπισίας! Μόνο έτσι μπορούμε να αλλάξουμε νοοτροπία και να πλησιάσουμε τον Θεό. Κάτι που έκαναν και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ »


Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, περιέχει την συγκινητική ομολογία του Χριστού: «εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω. Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (ΙΩΑΝ. 7, 37-38). Δηλαδή, «Όποιος διψά, να έλθει σ’ Εμένα και να πιεί. Μέσα από εκείνον που πιστεύει σ’ Εμένα, καθώς λέει η Γραφή, ποτάμια ζωντανό νερό θα τρέξουν» (ΙΩΑΝ. 7, 37-38). Οι άνθρωποι που άκουσαν αυτά τα λόγια του Χριστού διχάσθηκαν. Άλλοι ομολογούσαν ότι ο Χριστός είναι ο πραγματικός Προφήτης και Μεσσίας και άλλοι αμφέβαλλαν. Αυτός ο διχασμός στη σκέψη των ανθρώπων εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και σήμερα. Ο Χριστός μίλησε για ένα δυνατό αίσθημα του ανθρώπου, τη δίψα. Όπως το σώμα μας έχει ανάγκη από τροφή και νερό, έτσι και η ψυχή μας έχει ανάγκη από πνευματικά αγαθά.
Ο Χριστός μίλησε για την πραγματική υπαρξιακή διάσταση του ανθρώπου. Η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να σταθεί χωρίς πνευματικά αγαθά, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς αγάπη, χωρίς αληθινή ανθρωπιά. Η αισθησιακή ζωή δημιουργεί τεράστιο κενό στην ανθρώπινη ζωή, γίνεται αληθινή τραγωδία. Η ομολογία του Χριστού πιστοποιείται από τα πράγματα της ζωής. Ο Χριστός έφερε ένα μήνυμα αληθινού ανθρωπιστικού πολιτισμού. Όσοι το δέχθηκαν αυτό το μήνυμα, δημιούργησαν μία ζωή ποιότητας, αληθινά ανθρώπινη. Ο αιώνας μας παρουσιάζει επιστημονικές προόδους. Η βιολογία, η ιατρική, η πληροφορική, έχουν κάνει τεράστια άλματα. Οι επιστήμες όμως περιορίζονται σε έναν βιολογικό άνθρωπο και τα επιτεύγματα είναι άκρως επισφαλή, χωρίς την πίστη στον Θεό, χωρίς την πίστη στις πνευματικές και ηθικές αξίες.
Στη σημερινή εποχή έχουμε τεράστια ανάπτυξη του τεχνολογικού πολιτισμού, αλλά ο άνθρωπος χωρίς Θεό, κυριαρχείται από το τυραννικό άγχος, μένει χωρίς χαρά, χωρίς ελπίδα. Ο άνθρωπος ονειρεύεται μέσα στη μελαγχολία του έναν καλύτερο κόσμο. Ιδιαίτερα οι νέοι με ποικίλες νεανικές κινήσεις ζητούν μια ειρηνική συμβίωση χωρίς πολέμους και ταραχές, ζητούν να ζουν με οικονομική επάρκεια, ζητούν μια ζωή με ειλικρίνεια και αξιοκρατία, και πολύ καλά κάνουν. Όμως όλα αυτά δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν χωρίς την πίστη στον Θεό, χωρίς τη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, χωρίς να θέλουμε να αλλάξουμε πρώτα εμείς τον κακό μας εαυτό. Σήμερα διαμαρτυρόμαστε για τις άστοχες ενέργειες των άλλων ανθρώπων και παραβλέπουμε τις δικές μας. Με τον τρόπο αυτό δεν μπορεί να αλλάξει η κοινωνία μας και να γίνει κάτι καλύτερο.
Θέλουμε σήμερα φωτισμένους ηγέτες. Οι καλοί ηγέτες μπορούν να ανεβάσουν και το επίπεδο ενός λαού. Αυτό είναι σίγουρο. Όμως ο κάθε ηγέτης είναι καρπός του λαού. Όταν για παράδειγμα οι άνθρωποι είναι μακριά από την Εκκλησία και δεν πιστεύουν στον Θεό, τότε θα βγαίνουν ηγέτες άθεοι ή και θαμώνες διαφόρων μασονικών στοών. Αυτό το βλέπουμε και στην πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Όταν οι Έλληνες το έτος 2014 έκαναν περισσότερους πολιτικούς γάμους από ότι θρησκευτικούς, τι φανερώνει; Ότι δυστυχώς πολλοί συμπατριώτες μας έχουν χάσει την πίστη τους στον Θεό. Δεν τους ενδιαφέρει να λάβουν την ευλογία της Εκκλησίας. Λένε ότι πιστεύουν στον Χριστό, αλλά κάνουν τον πολιτικό γάμο για τη διευκόλυνσή τους, όσον αφορά την απόκτηση διαφόρων προνομίων που τους παρέχει η πολιτεία. Στην ουσία δεν πιστεύουν πραγματικά και υποτιμούν το Μυστήριο του Γάμου.
Σήμερα ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από νέα τάξη και νέα σχέδια. Έχει ανάγκη από την ιστορική Χριστιανική αλήθεια. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς αναδείχθηκε ο μόνος πνευματικός ηγέτης και η πίστη προς Αυτόν δίνει περιεχόμενο στη διοίκηση της πολιτείας και στην κοινωνική γενικά συμβίωση. Ο Χριστός παραμένει ο σκοπός της ανθρώπινης ιστορίας, το σημείο προς το οποίο συγκλίνουν οι επιθυμίες της ιστορίας του πολιτισμού, το κέντρο του ανθρωπίνου γένους, η χαρά των καρδιών, η ολοκλήρωση της ζωής. Είναι ο Αρχηγός της πνευματικής κοινωνίας της Εκκλησίας, που ίδρυσε κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Αν θέλουμε έναν καλύτερο τρόπο ζωής, αν θέλουμε να αλλάξουμε την μιζέρια που βιώνουμε στην πατρίδα μας, ας φυτέψουμε στις ψυχές μας το τρίκλωνο δένδρο, της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης. Αυτές οι τρεις αρετές της ψυχής μπορούν να ανακαινίσουν τον εξωτερικό μας κόσμο.
Αγαπητοί μου φίλοι, ο Χριστός είναι «η άμπελος, και ημείς τα κλήματα» (ΙΩΑΝ. 15, 5). Ο καθένας μας είναι ένα κλήμα του Θεού και όλοι μαζί αποτελούμε την ολόκληρη άμπελο, που είναι η Εκκλησία του Χριστού. Ας καλλιεργήσουμε πνευματικά τον εσωτερικό μας εαυτό και τότε το φλογερό αίτημα ενός καλύτερου κόσμου θα γίνει πραγματικότητα. Χρειάζεται όμως αγώνας! Κανένα αγαθό δεν είναι ευκολοκατάκτητο και η νίκη δεν έρχεται ποτέ χωρίς τον αγώνα και τη θυσία. Ζητάμε έναν καλύτερο κόσμο. Ας δουλέψουμε σκληρά. Και πρώτα να αρχίσουμε από τον εαυτό μας. Να πλησιάσουμε τον Χριστό, την Εκκλησία Του και να αγωνισθούμε εναντίον των παθών μας. Ας γίνει ο Χριστός η καθημερινή μας σκέψη. Ο Ιησούς Χριστός είναι Αυτός που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση που βιώνουμε. Μην περιμένουμε από αλλού βοήθεια. Ο Χριστός αποκάλυψε την αλήθεια της ζωής και η αλήθεια αυτή κρίνει τον κόσμο και τον αναγεννά.
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.


Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

«ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ ΑΙΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΕΠΕΤΟΥ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ, ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ, ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΚΑΦΙΔΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΗΔΗΜΑΤΟΣ ΠΥΡΓΟΥ, 11.06.2016»


ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ (ΓΕΡΟΝΤΑΣ Ι.Μ. ΣΕΠΕΤΟΥ)
ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΣΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΗΣ Ι.Μ. ΣΕΠΕΤΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΕΠΕΤΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΕΠΕΤΟΥ
ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΚΑΦΙΔΙΑΣ
ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΣΚΑΦΙΔΙΑΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΚΑΦΙΔΙΑΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΚΑΦΙΔΙΑΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΚΑΦΙΔΙΑΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΗΨΙΕΣ ΜΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΗΔΗΜΑΤΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΗΔΗΜΑΤΟΣ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΜΟΥ
ΜΕ ΤΟΝ κ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ κα ΒΑΣΩ ΤΖΕΡΟΥ
ΚΑΘΟΛΙΚΟ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΗΔΗΜΑΤΟΣ
ΚΑΘΟΛΙΚΟ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΗΔΗΜΑΤΟΣ
ΜΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΕΡΟΘΕΟ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΗΔΗΜΑΤΟΣ
Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΗΔΗΜΑΤΟΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΥΛΜΑΝ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΥΛΜΑΝ


Τρίτη 7 Ιουνίου 2016

« ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ; - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ »


Σε λίγα χρόνια θα τιμήσουμε σημαντικές επετείους. Το 2020 συμπληρώνονται 2.500 χρόνια από τη Μάχη των Θερμοπυλών και τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Το 2021 θα πανηγυρίσουμε την επέτειο 200 ετών από την Εθνεγερσία του 1821. Και το 2022 θα τιμήσουμε τους πολυάριθμους νεκρούς της μικρασιατικής τραγωδίας και θα προσπαθήσουμε να διδαχθούμε από τα λάθη που μας οδήγησαν στο μαύρο 1922.
Όλα αυτά προϋποθέτουν έναν λαό με ιστορική γνώση και διάθεση αξιοποιήσεως του παρελθόντος. Πώς, όμως, θα μετάσχει σ' αυτόν τον ιστορικό προβληματισμό η νεολαία μας, όταν το υπουργείο Παιδείας ετοιμάζει ένα σχολείο αφελληνισμένο και προσανατολισμένο στην παραγωγή «ρομπότ» που δεν σκέφτονται;
Ο λεγόμενος Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία απεδείχθη κωμωδία. Δεν ήταν εθνικός, διότι ο επικεφαλής που ορίστηκε από την κυβέρνηση δεν πιστεύει στη διαχρονική συνέχεια του έθνους μας. Δεν ήταν διάλογος, διότι τα έλεγαν μεταξύ τους και τα είχαν προαποφασίσει. Δεν αφορούσε την Παιδεία, που σημαίνει διάπλαση ήθους και χαρακτήρων, αλλά μια μορφή επαγγελματικής καταρτίσεως υπό στενή έννοια. Και πού κατέληξαν;
Προτείνουν ένα γυμνάσιο τετρατάξιο και ένα λύκειο δύο τάξεων, στο οποίο θα διδάσκονται υποχρεωτικά μόνο τα Νέα Ελληνικά και τα Αγγλικά. Δηλαδή, ο μαθητής το πρωί θα πηγαίνει σε ένα δημόσιο φροντιστήριο και το απόγευμα σε ένα ιδιωτικό φροντιστήριο, το οποίο φυσικά θα συνεχίσει να υπάρχει. Στα σκουπίδια η γενική μόρφωση, τα Αρχαία Ελληνικά, η Ιστορία, τα Θρησκευτικά. Οτιδήποτε οδηγεί σε εθνική αυτογνωσία απορρίπτεται. Οι φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να διαμορφώσουν Έλληνες πολίτες, αλλά μια παγκοσμιοποιημένη μάζα χωρίς ταυτότητα, χωρίς πρότυπα, χωρίς αξίες.
Προτείνουν την κατάργηση της προσευχής -η οποία ούτως ή άλλως δεν ήταν υποχρεωτική για τους μη ορθόδοξους- και των παρελάσεων. Θεωρούν ότι οι παρελάσεις καθιερώθηκαν από τη δικτατορία Μεταξά το 1936. Η αλήθεια είναι ότι μαθητικές παρελάσεις γίνονταν πολύ νωρίτερα. Διαβάστε τις εφημερίδες του 1921 και θα δείτε ότι οι μαθητές των Αθηνών παρήλασαν για την επέτειο των 100 ετών της Ελληνικής Επαναστάσεως.
Ο υπουργός Παιδείας θεωρεί άχρηστο μάθημα τα Αρχαία Ελληνικά. Σαφής προσπάθεια αποκοπής από τις ελληνικές μας ρίζες. Οσοι έμαθαν καλά Αρχαία Ελληνικά σήμερα γράφουν και ομιλούν καλύτερα τα Νέα Ελληνικά. Είναι ανόητοι οι Αγγλοι που εισήγαγαν τα Αρχαία Ελληνικά στα δημοτικά σχολεία τους;
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Γαβρόγλου διερωτάται αν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα Θρησκευτικά διδάσκονται με τον ίδιο τρόπο όπως στην Ελλάδα. Ας κοιτάξει τι ισχύει σε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κ.α., όπου το μάθημα βασίζεται αποκλειστικά στην επικρατούσα θρησκεία και όχι στη θρησκειολογία.
Ένας λαός χωρίς εθνική αυτογνωσία υποκύπτει ευκολότερα σε οικονομικούς ή στρατιωτικούς επεκτατισμούς.

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 05.06.2016, ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 236.