« ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΗΛΟΥ, ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ »

 

«Μακάριοι οι δεδιωγμένοι» (Ματ. 5:10).

Λέγει ο Κύριος:«Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών. μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρὸν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς». (Ματ. 5:10-12).

Αυτός ακριβώς ο μακαρισμός ταιριάζει τέλεια στον Άγιο Μήλο, επίσκοπο Τελεπόλεως της Περσίας γιατί εφάρμοσε τα λόγια του Χριστού κατά γράμμα και κατά πνεύμα. Από την πρώτη στιγμή που ο Άγιος ανέλαβε τα καθήκοντά του ξεκίνησε με ζήλο το ποιμαντικό του έργο, μέσα σ’ ένα κλίμα αγριότητας και διαφθοράς  που επικρατούσε παντού.  Πολύ  σύντομα ήλθε σε σύγκρουση όχι μόνο με τους ειδωλολάτρες που ήταν φυσικό να συμβεί, αλλά και με τους χριστιανούς της περιοχής!

Το κήρυγμα του Αγίου ήταν ασυμβίβαστο με το κοσμικό φρόνημα. Έλεγχε και συμβούλευε το ποίμνιό του να εγκαταλείψει τα έργα του σκότους και της αμαρτίας και ν’ αλλάξει  τρόπο ζωής.  Εκείνοι μη θέλοντας ν’ αφήσουν τις αμαρτίες τους και να μετανοήσουν ενοχλήθηκαν τόσο πολύ, που εμπνευσμένοι από τον αρχηγό της ανταρσίας, οργίσθηκαν εναντίον του και τον έδειραν σκληρά! Και όχι μόνο αυτό αλλά και τον εκδίωξαν σαν εχθρό τους και ανεπιθύμητο για τον τόπο τους. Οι λαϊκοί ξυλοκόπησαν όχι έναν απλό παπά αλλά τον επίσκοπό τους! 

Τι έκανε τότε ο Άγιος; Όχι μόνο δεν οργίστηκε κατά του ποιμνίου του, να τους καταραστεί ή να τους αναθεματίσει,  αλλά και όταν έμαθε για  μια μεγάλη δοκιμασία που επέτρεψε ο Θεός, για την ασέβειά τους (αρκετοί σφαγιάσθηκαν μέσα στην πόλη εκείνη από ένα συμβάν δυσαρέσκειας του Βασιλέως της περιοχής), επέστρεψε πάλι πίσω στην επισκοπή του για να στηρίξει και να παρηγορήσει τα λογικά πρόβατά του, να τα καλέσει πάλι κοντά στο Χριστό και να προσευχηθεί στο Θεό για την συγχώρεση των αμαρτιών τους! Προσέξτε! Επέστρεψε στον τόπο που διώχθηκε και ξυλοκοπήθηκε, όχι για να πάρει εκδίκηση, αλλά για να εξιλεώσει το λαό του και να τον οδηγήσει στη μετάνοια!

Κάτι ανάλογο έκανε και ο Απ. Παύλος όταν οι Ιουδαίοι μετά από ένα θαύμα που έκανε στα Λύστρα (Πρ. 14:6-20, Β΄ Τιμ. 3:11) θεραπεύοντας έναν εκ γενετής παραλυτικό, τον θεώρησαν μάγο και μαζεύτηκαν οργισμένοι και τον λιθοβόλησαν! Κι όμως στα Λύστρα που τον λιντσάρισαν ξαναπήγε για να κηρύξει και να νουθετήσει τους λιγοστούς πιστούς που υπήρχαν εκεί! Έκανε δηλ. το αδιανόητο για τα μυαλά του κόσμου… γιατί είχε «νουν Χριστού»! Αδελφοί μου να σταθούμε λίγο στο σημείο αυτό της ανεξικακίας του Αγίου.

Σίγουρα για να φερθεί με τέτοιο τρόπο ο Άγιος είχε υπ’ όψη του τα λόγια του Κυρίου μας. Ο «ονειδισμός» που προαναφέραμε στον μακαρισμό, σημαίνει πόνο ψυχικό από ύβρεις και εξευτελισμούς, αλλά και πόνο σωματικό από βασανιστικές κακώσεις και σωματικά μαρτύρια! Το μεγαλύτερο παράδοξο που έχει να παρουσιάσει ο κόσμος μας επί της γης, αλλά και το θλιβερότερο δείγμα πνευματικής διαστροφής, είναι όχι το να αμαρτάνει κάποιος και να καταφρονεί τις εντολές του Θεού, αλλά και να διώκει μανιωδώς με κάθε τρόπο και κάθε μέσο τους δικαίους και ενάρετους! Τέτοια παλαβομάρα! Όχι, στη δικαιοσύνη όταν θίγονται τα συμφέροντά μας. Όχι, στην αρετή όταν ελέγχεται η δική μας κακία και αποστασία!

Το κλειδί για να κατανοήσουμε την ακακία και γνήσια αγάπη των αγίων μας προς τους διώκτες τους είναι το ταπεινό τους φρόνημα και η σφαγή της υπερηφάνειας που εξορίζει την Χάρη του Θεού απ’ την ψυχή μας. Αν η ταπείνωση επαινέθηκε ως πρώτη αρετή και θεμέλιος λίθος της πνευματικής ζωής, ως η βάση για την οικοδομή της αγιότητας. Οι διωγμοί υπέρ του Χριστού, χάριν της δικαιοσύνης Αυτού, είναι το επιστέγασμα των αρετών και η υψίστη αρετή, όταν αγόγγυστα αντιμετωπίζουμε τις θλίψεις και τις διώξεις που μας κάμουν άλλοι και μάλιστα οι εχθροί της πίστεως! Και τι λέει ο Χριστός σε αυτή την περίπτωση; «Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς». Αλλά εμείς τι κάνουμε όταν διωκόμαστε; Όχι μόνο δε χαιρόμαστε, αλλά και εξοργιζόμαστε ενάντια των αντιπάλων μας και ενάντια του Θεού!!

Όταν μας θίξουν στο ελάχιστο, γινόμαστε θηρία ανήμερα, ανταποδίδουμε και με το παραπάνω! Γι’ αυτό αδελφοί μου πολλαπλασιάστηκαν στις μέρες μας τα διαζύγια, η έχθρα μεταξύ αδελφών, τα πάσης φύσεως εγκλήματα και κάθε λογής κακία και βία όχι μόνο μεταξύ των απίστων, αλλά και μεταξύ των Χριστιανών!! Τρομάζουμε συχνά όχι γιατί κάποιος θα μας κτυπήσει, αλλά μήπως μας ειρωνευτεί ή μας απαξιώσει. Τέτοια αξία δίνουμε στις μωρολογίες κοσμικών και αγενών ανθρώπων!

Η όλη συμπεριφορά μας στις διάφορες οδυνηρές δοκιμασίες αποδεικνύει ότι μας λείπει η βάση των αρετών που είναι η ταπείνωση! Αιτία του θυμού μας, της αναστάτωσης, της πικρίας, του γογγυσμού και κάθε λογής έχθρας κατά του πλησίον είναι η υπερηφάνειά μας, το εγώ μας που βρίσκεται σαν άκαμπτος λοστός μέσα στην ψυχή μας. Λέγει ένας άγιος γέροντας: Όπως συμβαίνει με το σώμα που νοσεί ανεβαίνει η θερμοκρασία του (έχει πυρετό) και μας ειδοποιεί, ότι κάτι συμβαίνει, έτσι και με την υπερηφάνεια, η οποία είναι θανατηφόρος ασθένεια της ψυχής, έχουμε ένα κραυγαλέο σύμπτωμα, τον θυμό, ο οποίος είναι ο πυρετός της ψυχής. Επομένως όταν μας «ανάβουν τα αίματα», με την παραμικρή δυσκολία ή στενοχώρια, αποκαλύπτουμε την «αγιότητά μας», ποιοι ακριβώς είμαστε!

Ένα ακόμα χτυπητό παράδειγμα γνήσιας αγιότητας και ανεξικακίας θα αναφέρουμε πριν τελειώσουμε, απ’ το βίο του Αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου, για να εμπεδώσουμε καλύτερα τα όσα είπαμε. Τον ονόμαζαν «νέο Θεολόγο» ειρωνικά οι μοναχοί, επειδή τους ανέβαζε τον πήχη πιο ψηλά στον πνευματικό αγώνα. Ως ηγούμενος της Μονής Αγ. Μάμαντος Ξηροκέρου (Κωνστ/πόλεως), δέχθηκε επίθεση (και εν λόγοις και εν έργοις), από τους πατέρες της μονής (30 μοναχοί). Τον λοιδόρησαν και χίμηξαν για να τον δείρουν! Ξευτελισμός!  Και ο Άγιος αντέδρασε ως εξής: «υπομειδιών και φαιδρόν ατενίζων προς τους αλάστορας» (δηλ. «χαμογέλασε ελαφρά και με χαροπό βλέμμα κοίταζε προς τους μανιασμένους μοναχούς!»). Βγήκε από την καρδιά του ένα χαμόγελο γεμάτο αγάπη και ανεξικακία! Χαμογέλασε σαν άγγελος Κυρίου, προς τους μαινόμενους μοναχούς! Ένοιωσαν αμηχανία και βγήκαν έξω από το ναό.

Θα τελειώσουμε με ένα χαριτωμένο μύθο: Κάποιος είχε ένα σκυλάκι, που το υπεραγαπούσε. Κάθε φορά που γύριζε από τη δουλειά, τον υποδεχόταν (το σκυλάκι) με «έξαλλους πανηγυρισμούς», έπεφτε στα πόδια του, γαυγίζοντας και χοροπηδώντας απ’ τη χαρά του! Τ’ αφεντικό του όλο και καμάρωνε! Το έπαιρνε στην αγκαλιά του και το χάιδευε. Τ’ αφεντικό όμως είχε κι ένα γαϊδούρι. Αυτό κάθε φορά που έβλεπε τον κύριό του να  χαϊδεύει το σκυλάκι… ζήλευε! Αποφάσισε λοιπόν να μιμηθεί το σκυλάκι! Καθώς τ’ αφεντικό του γύρισε την επόμενη μέρα από τη δουλειά του, έτρεξε (το γαϊδούρι) μπροστά του γκαρίζοντας και χοροπηδώντας! Κατά λάθος του ρίχνει μια κλωτσιά, και του ’σπασε τα δόντια! Έξαλλο το αφεντικό, έδειρε το γάϊδαρο. Κάθε ξυλιά που έτρωγε ο γάϊδαρος, αντιδρούσε και κλωτσούσε… και εξόργιζε πιο πολύ το αφεντικό του! Κατ’ αναλογία και η υποκριτική αρετή εξοργίζει τον Θεό.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους υψηλόφρονες. Όποιοι αναζητούν τα μάταια «εύγε» των ανθρώπων -όπως έκανε κι ο γάϊδαρος, σπάζουν τελικά τα μούτρα τους και «ξεσκεπάζονται» με ασήμαντες αφορμές, που θίγουν το εγώ τους και πέφτει η αυλαία της υποκρισίας τους!  Η γνησιότητα λοιπόν της αρετής μας φαίνεται μόνο όταν υπομένουμε τις θλίψεις με ταπείνωση, ανεξικακία και εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού, όπως έκαμε και ο Άγ. Μήλος, αλλά και όλοι οι Άγιοι και γνήσιοι φίλοι του Θεού τους οποίους καλούμαστε κάθε φορά που τους τιμούμε και να τους μιμούμαστε.

agiosbasiliospatras.wordpress.com