« Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ »
Πολύ
κουράστηκε· — τί να τις κάνει πια τις δόξες; — φτάνει.
Καλά τους γνώρισε τους εχτρούς και τους φίλους — φίλοι τάχα· —
πίσω απ’ το θαυμασμό και την αγάπη, δικά τους συμφέροντα
κρύβαν,
δικά τους ύποπτα όνειρα οι παμπόνηροι, οι αθώοι.
Τώρα,
στη νησίδα Λευκή, μονάχος επιτέλους, ήρεμος, χωρίς αξιώσεις,
χωρίς καθήκοντα και σφιχτές πανοπλίες, χωρίς προπάντων
την ταπεινήν υποκρισία του ηρωισμού, μπορεί να γεύεται ώρες
ώρες
την βραδινήν αλμύρα, τ’ άστρα, τη σιωπή και την αίσθηση εκείνη
πράα κι απέραντη, της γενικής ματαιότητας, συντροφευμένος
μόνον
από τις άγριες αίγες.
Μα κι εδώ, μετά το θάνατό του ακόμη,
τον καταδίωξαν καινούργιοι θαυμαστές, — σφετεριστές της μνήμης
του ετούτοι —
του στήσανε βωμούς κι αγάλματα, προσευχήθηκαν, έφυγαν. Μονάχα
θαλασσοπούλια μείναν σιμά του· — κάθε πρωί, πετάνε κάτω στ’
ακρογιάλι,
βρέχουνε τα φτερά τους και γυρνάνε βιαστικά για να πλύνουν
το δάπεδο του ναού του με απαλές, χορευτικές κινήσεις. Έτσι,
μια ιδέα ποίησης κυκλοφορεί στον αέρα (ίσως η μόνη δικαίωσή
του)
κι ένα χαμόγελο συγκαταβατικό περνάει στα χείλη του, για όλους
και για όλα,
καθώς προσμένει πάλι νέους προσκυνητές (και ξέρει πως του
αρέσει)
μ’ όλο το θόρυβό τους, τα παγούρια τους, τ’ αβγά τους, τα
γραμμόφωνά τους,
καθώς προσμένει τώρα την Ελένη — ναι, την ίδια αυτήν, που για
την ομορφιά της
τη σάρκινη κι ονειρική, τόσοι Αχαιοί και Τρώες (μαζί κι αυτός)
αφανιστήκαν.
Γιάννης
Ρίτσος
Από τη συλλογή «Πέτρες-Επαναλήψεις-Κιγκλίδωμα»
Instagram: politeia.bookstore
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου