« ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι,  φαίνεται καθαρά πως η αρρώστια του παιδιού δεν ήταν σωματική, αλλά πνευματική, που είχε συνέπειες στη σωματική του υγεία. Δεν βασανιζόταν από επιληψία, αλλά από δαιμονοπληξία. Ο πατέρας λέει πως το παιδί του «σεληνιάζεται» (ΜΑΤΘ. 17, 15), αλλά ο Ευαγγελιστής Ματθαίος γράφει ότι «εξήλθεν απ’ αυτού το δαιμόνιον» (ΜΑΤΘ. 17, 18). Αυτό σημαίνει ότι η αρρώστια του παιδιού δεν ήταν σεληνιασμός, δηλαδή επιληψία, αλλά χτύπημα του πονηρού πνεύματος. Αυτό βεβαιώνεται και από τα λόγια του Ιησού Χριστού: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία» (ΜΑΤΘ. 17, 21). Ο πατέρας πιστεύει πως το παιδί του είναι άρρωστο σωματικά, αλλά το Ευαγγέλιο βεβαιώνει πως η αρρώστια είναι πνευματική. Η δαιμονοπληξία είναι φοβερό φαινόμενο για τον άνθρωπο που την έχει.

Δυστυχώς στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι βρίσκονται σε πλάνη. Δεν πιστεύουν στην ύπαρξη των δαιμόνων. Νομίζουν πως ότι κακό συμβαίνει γύρω τους είναι από φυσικές αιτίες. Οι σημερινοί άνθρωποι όμως είναι δεισιδαίμονες και προληπτικοί. Το θεωρούμε ανάξιο να σκεφθούμε μήπως είμαστε αιχμάλωτοι του πονηρού, μήπως είμαστε περισσότερο άρρωστοι απ’ ό,τι νομίζουμε, μήπως η θεραπεία μας εξαρτάται όχι από άνθρωπο, αλλά από τον Ίδιο τον Θεό. Είναι τόσο κρίσιμη η εποχή μας και είναι τόσο  τραγικές οι στιγμές που ζούμε, ώστε μόνο αν βάλει ο Θεός το χέρι Του θα σωθούμε. Μη νομίζουν κάποιοι πως όλα θα πάνε καλά με την ανθρώπινη βοήθεια. Μόνο με τη βοήθεια του Θεού μπορούμε να ελπίζουμε. Όσο βαδίζουμε προς τα έσχατα, στο τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, τόσο οι δαίμονες θα αποκτούν εξουσίες προκειμένου να οδηγήσουν ανθρώπους στην αιώνια Κόλαση.

Το να μιλάει σήμερα κάποιος για δαιμονική επίδραση στη σκέψη και στην καρδιά των ανθρώπων είναι πολύ τολμηρό και επικίνδυνο. Οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να ακούσουν στα σοβαρά τέτοιο λόγο, όταν και για τον Θεό κάθε λόγο δύσπιστα τον ακούνε. Τη σκέψη και την καρδιά των ανθρώπων την ξέρανε η απιστία. Ο σύγχρονος άνθρωπος έβγαλε από τη ζωή του τον Θεό και στη θέση του Θεού έβαλε για Θεό τον εαυτό του. Και δεν είναι καθόλου υπερβολικό και παράτολμο να πούμε μήπως ο καιρός μας είναι ο καιρός της αποστασίας. Έλεγε ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κομπούγιας: «Πρώτον λοιπόν σημείον προ του τέλους θα είναι, ότι όλος ο κόσμος θα απομακρυνθή και θα αποστατήση από τον Θεόν και γέννημα της αποστασίας θα είναι η εμφάνισις του Πλάνου, του Αντιχρίστου». («Σημεία της συντελείας του κόσμου», εκδόσεις «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήνα 1984 [3], σελίδα 66).

Τέχνασμα του πονηρού πνεύματος είναι να βάζει στους ανθρώπους την ιδέα πως δεν υπάρχει, και κάθε λόγος που γίνεται γι’ αυτό να τον θεωρούν ξεπερασμένο και να τον ειρωνεύονται. Μα είναι αλήθεια πως όλη η Αγία Γραφή μιλάει για το πνεύμα της πλάνης, που πλανά «την οικουμένην όλην» (ΑΠΟΚ. 12, 9). Ο διάβολος σπάνια εμφανίζεται στους ανθρώπους όπως είναι. Γιατί θα φοβόμασταν και δεν θα αμαρτάναμε. Εμφανίζεται λοιπόν μέσω ενός όμορφου άνδρα ή μίας όμορφης γυναίκας, προκειμένου να ρίξει τους ανθρώπους στην πορνεία, στην μοιχεία, στην ομοφυλοφιλία και σε πολλά άλλα σαρκικά αμαρτήματα. Εμφανίζεται μέσω του πλούτου, έτσι ώστε να παρασύρει τους ανθρώπους να πλουτίζουν με αθέμιτα μέσα. Εμφανίζεται μέσα από το ότι έχουμε δίκαιο σε μία διένεξη με τον συνάνθρωπό μας. Και με πολλούς άλλους τρόπους.  Ο διάβολος έχει εμπειρία χιλιάδων ετών και ξέρει να μας πολεμά.

Ο διάβολος εμφανίζεται όπως είναι συνήθως στους ανθρώπους που έχουν φθάσει σε ύψη αρετής και μπορούν να αντικρίσουν το φρικτό αυτό θέαμα. Ο Γέροντας Εφραίμ, Δικαίος της Ιεράς Σκήτης του Αγίου Ανδρέα στο Άγιον Όρος μας λέει την εξής ιστορία: «Έλεγε ένας μοναχός ότι ένα βράδυ ξύπνησε να κάμνη το κομβοσχοίνι του, να κάνη τον κανόνα του και βλέπει μέσα εις το κελλί του δύο μάτια να λαμπυρίζουν σαν τεράστια κάρβουνα, αλλά μόνο δύο μάτια. Αρχικά, νόμιζε ότι ήταν παραισθήσεις λόγω του ύπνου, αλλά μετά διεπίστωσε ότι ήταν πραγματικά τα μάτια αυτά που λαμπύριζαν. Μέσα εις το σκοτάδι να λαμπυρίζουν –πως βλέπομε της κουκουβάγιας τα μάτια, που είναι μεγάλα– δεν είναι τόσο εύκολο. Κουκουλώθηκε μέσα στις κουβέρτες και περίμενε να ξημερώση. Πάει και το κομβοσχοίνι. Μέγας φόβος!». (Λόγοι Πενιχροί εξ Αγίου Όρους, Τόμος Α΄, εκδόσεις Μυριόβιβλος, Άγιον Όρος 2007, σελίδα 105).

Αγαπητοί μου φίλοι, το σημερινό κήρυγμα φαίνεται απαισιόδοξο. Αλλά είναι ο λόγος που πρέπει να κηρύξει με συνείδηση ευθύνης η Εκκλησία. Στους μαθητές, που δεν μπόρεσαν να βγάλουν το πονηρό πνεύμα από το άρρωστο παιδί, ο Ιησούς Χριστός είπε πως: «τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία» (ΜΑΤΘ. 17, 21). Ποιος θα το πει και ποιος θα το κηρύξει στο σύγχρονο κόσμο; Στον κόσμο, που δεν πεινά και δεν διψά τη δικαιοσύνη, στον κόσμο που μέσα στην πλησμονή των υλικών αγαθών του «λιμώ απόλλυται» (ΛΟΥΚΑ 15, 17); Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή πρέπει να ακούσουμε το κήρυγμα της Εκκλησίας, που πάντα μας καλεί σε μετάνοια. Δεν θα μας σώσει ούτε η σοφία μας ούτε η δύναμή μας, γιατί η αρρώστια μας δεν είναι σωματική, αλλά πνευματική. Ας στραφούμε λοιπόν στην προσευχή και στη νηστεία και ας μετανοήσουμε.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.