«Κάποια νύκτα ήλθε ο Χριστός. Μύριες φορές και με μύριους τρόπους μας την έχει υπομνήσει και υποδείξει αυτήν την νύκτα ο Χριστός. Νύκτα ήλθε ο Χριστός. Και εμείς, όταν κάποια νύκτα φύγωμε από εδώ, δεν θα φύγωμε, αλλά θα πάμε στον πραγματικό μας κόσμο. Τώρα είμαστε αλλοδαποί στην γη, πάροικοι και παρεπίδημοι (Α΄ Πέτρ. 2, 11). Όταν πάμε κάπου, μας υποδέχονται χαρούμενοι, αλλά αν παρατείνωμε την παραμονή μας, κάποια μέρα θα μας πουν ευγενικά να φύγωμε, για να ησυχάσουν και να ξεκουρασθούν. Έτσι και η γη αυτή δεν μας βαστάζει για πολύ. Τον έναν με τον καρκίνο, τον άλλον με τον πονοκέφαλο, τον τρίτο με την φυματίωσι, μας πετάει και μας στέλνει στην άλλη ζωή. Όπως το κήτος ξέβρασε τον Ιωνά, έτσι θα ξεβράση και εμάς αυτή η ζωή (Ιων. 2, 11). Ο Ιωνάς μέσα στο κήτος ευχήθηκε στον Κύριον και ευχόμενος προετύπωσε τον σταυρό και την ανάστασι του Χριστού (Ιων. 2, 2-3· Ματθ. 12, 39-40), εμήνυσε δηλαδή την αιώνια ζωή, γι’ αυτό και τον δέχθηκε η αιώνια ζωή. Εμείς, στο κήτος που ζούμε, τι θα προσφέρωμε στον Κύριον μέχρι την δική μας νύκτα;»
(«Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης “ως πυρ και λίβανος επί πυρίου”, εκδόσεις Ίνδικτος, Άγιον Όρος 2019, σελίδες 85-86)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου