« Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ »

Σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει το τέλος της επίγειας ζωής της Παναγίας. Εορτάζει την Κοίμησή Της και την μετάστασή Της στους ουρανούς. Δεν γνωρίζουμε πολλές λεπτομέρειες για την επίγεια ζωή και την Κοίμηση της μητέρας του Κυρίου μας. Οτιδήποτε γνωρίζουμε για την Παναγία έχει φτάσει ως εμάς από τον πρώϊμο Χριστιανισμό. Η Εκκλησία δεν επικεντρώνεται μόνο στο ιστορικό γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Προχωράει και πιο πέρα. Παρατηρεί την ουσία και το νόημα του θανάτου Της. Μέσα από την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την εκ νεκρών ανάσταση, την τελική ανάσταση και τη νίκη της αθάνατης ζωής.  

Ο θάνατος της Παναγίας αναλύεται καλύτερα μέσα από την εικόνα της Κοιμήσεως, που είναι τοποθετημένη σε όλους τους Ορθόδοξους Ναούς κατά τη σημερινή ημέρα, ως κέντρο όλου του εορτασμού. Η Θεοτόκος βρίσκεται νεκρή στο νεκροκρέβατό της. Οι Απόστολοι του Χριστού είναι συναγμένοι γύρω Της. Από πάνω Της στέκεται ο Ίδιος ο Χριστός, κρατώντας στα χέρια Του την ψυχή της μητέρας Του, η οποία είναι ζωντανή και αιώνια ενωμένη μαζί Του. Στον θάνατο της Παναγίας βλέπουμε –όπως παρατηρεί ο πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν– «όχι ρήξη αλλά ένωση. Όχι λύπη αλλά χαρά. Και σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, όχι θάνατος αλλά ζωή». (Η Παναγία, σελίδα 52). Δεν υπάρχει τίποτα το θλιβερό στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Γύρω Της σκορπίζεται η χαρά, αλλά και η ελπίδα για την αιώνια ζωή.

Παρατηρώντας αυτόν τον θάνατο, και στεκόμενοι δίπλα σ’ αυτό το νεκροκρέβατο, καταλαβαίνουμε ότι ο θάνατος δεν ισχύει πλέον. Καταλαβαίνουμε ότι η διαδικασία του θανάτου ενός ανθρώπου έχει γίνει τώρα μία πράξη ζωής, μία είσοδος σε μία ευρύτερη ζωή, όπου βασιλεύει η ζωή. Η Παρθένος Μαρία που δόθηκε εντελώς στον Χριστό, που Τον αγάπησε έως τέλους, συναντιέται με Αυτόν σε εκείνες τις φωτεινές πύλες του θανάτου, κι εκεί ο θάνατος μεταστρέφεται αμέσως σε χαρμόσυνη συνάντηση. Η ζωή θριαμβεύει, η χαρά και η αγάπη κυριαρχούν πάνω στα πάντα. Όπως μας διδάσκει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας: «Πρώτη αυτή (η Παναγία) έγινε σύμμορφος με τον θάνατον του Σωτήρος και γι’ αυτό έγινε πριν απ’ όλους συμμέτοχος της Αναστάσεώς Του». (Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίδα 672).

Για αιώνες η Αγία μας Εκκλησία στοχάσθηκε και εμπνεύσθηκε από τον θάνατο της Παναγίας που υπήρξε μητέρα του Χριστού μας, που Του δόθηκε ολοκληρωτικά μέχρι τέλους και στάθηκε δίπλα Του στον Σταυρό. Και παρατηρώντας η Εκκλησία τον θάνατό Της, ανακάλυψε και βίωσε τον θάνατο όχι ως φόβο, τρόμο και τέλος, αλλά ως αυθεντική Αναστάσιμη χαρά. «Στην Κοίμηση, –όπως πολύ ωραία παρατηρεί ο πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν– μας αποκαλύπτεται όλο το χαρμόσυνο μυστήριο αυτού του θανάτου και γίνεται χαρά μας, επειδή η Παρθένος Μαρία είναι ένας από μας». (Η Παναγία, σελίδες 53–54). Χαιρόμαστε και εμείς με την μετάσταση της Παρθένου Μαρίας γιατί θα επακολουθήσει και η δική μας Ανάσταση μετά τον προσωπικό μας θάνατο.

Αν ο θάνατος είναι ο τρόμος και η θλίψη του χωρισμού, η κάθοδος στην μοναξιά και στο σκοτάδι, τότε τίποτα από όλα αυτά δεν είναι παρόν στον θάνατο της Παρθένου Μαρίας, αφού ο θάνατός Της, όπως και ολόκληρη η ζωή Της, είναι μια συνάντηση, αγάπη, συνεχής κίνηση προς το άδυτο φως της αιωνιότητας. Γι’ αυτό δεν υπάρχει φόβος στην άφθορη Κοίμηση της Παναγίας. Ο ίδιος ο θάνατος γίνεται ζωή θριαμβεύουσα. Έτσι στην εορτή δεν υπάρχει ούτε λύπη, ούτε νεκρώσιμα μοιρολόγια, ούτε στενοχώρια, αλλά μόνον φως και ζωή. Σήμερα λοιπόν δεν λυπούμαστε για τον θάνατο της μητέρας του Κυρίου μας, αλλά αντίθετα χαιρόμαστε γιατί κατανοούμε καλύτερα πως ο θάνατος δεν είναι πλέον το φοβερό γεγονός αλλά η μετάβασή μας στην αληθινή και αιώνια ζωή.

Αγαπητοί μου φίλοι, η Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχει τοποθετηθεί, στις αυγουστιάτικες αυτές ημέρες, τώρα που ο φυσικός κόσμος φτάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς του και γίνεται ύμνος δοξολογίας και ελπίδας και σύμβολο ενός άλλου κόσμου. Και δεν γίνεται αυτό τυχαία, αφού ο θάνατος της Παναγίας ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία. Ακτινοβολεί φως και ζωή. Θα τελειώσουμε με τα λόγια του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα: Παναγία, «οι άνθρωποι είναι αδύνατον να σου προσφέρωμε ολοκληρωμένην υμνωδία. επιχειρούμε όμως να σε υμνήσωμε τόσο μόνον, όσο χρειάζεται για να αγιάσωμε και την γλώσσα και την ψυχή μας». (Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίδα 673).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.