« ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Την προηγούμενη Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, είδαμε στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα το εντυπωσιακό θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων από τον Ιησού Χριστό. Αυτό το θαύμα λοιπόν είχε μόλις συντελεσθεί. Το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων ενθουσιασμένο ήθελε να ανακηρύξει τον Χριστό βασιλιά. Ο Κύριος, ωστόσο, για να μην παρασυρθούν οι μαθητές Του από τον ενθουσιασμό του πλήθους, τους ανάγκασε να μπουν στο πλοίο και να περάσουν στο απέναντι μέρος της λίμνης, μέχρι Αυτός να απολύσει τα πλήθη του λαού. Κατόπιν ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί μόνος Του. Είχε βραδιάσει και ο Χριστός εξακολουθούσε να προσεύχεται, ενώ την ίδια ώρα οι μαθητές βρίσκονταν στο πλοίο στη μέση της λίμνης, που συνταρασσόταν από μεγάλη τρικυμία. Τα πελώρια κύματα, που είχαν υψωθεί, απειλούσαν το πλοίο και τη ζωή των μαθητών. Οι μαθητές είχαν κυριευθεί από φόβο και αγωνία.

Πάλευαν όλη τη νύκτα με τα κύματα, ώσπου λίγο πριν ξημερώσει, διέκριναν κάποιον να τους πλησιάζει περπατώντας πάνω στη λίμνη, σαν να ήταν στεριά. Ταράχθηκαν τώρα ακόμη περισσότερο. Νόμισαν ότι είναι φάντασμα και κραύγασαν με τρόμο. Τότε όμως άκουσαν τη γλυκιά φωνή του Χριστού να τους καθησυχάζει. «Θαρσείτε, εγώ ειμι· μη φοβείσθε» (ΜΑΤΘ. 14, 27). Το θαυμαστό αυτό περιστατικό θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτυπώνει τη ζωή του καθενός μας. Ξεκινάμε συνήθως με ευνοϊκές συνθήκες το ταξίδι της ζωής μας. Απολαμβάνουμε την υγεία μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα, κάνουμε όνειρα, έχουμε προσδοκίες για το μέλλον. Έρχεται κάποια στιγμή όμως και η τρικυμία στη ζωή μας. Μας επισκέπτεται η δοκιμασία: η ασθένεια, ο θάνατος, η φτώχεια, η μοναξιά, η αδικία, η συκοφαντία, τα προβλήματα με τα παιδιά μας, οι φυσικές καταστροφές, οι πανδημίες και πολλά άλλα.

Από τη στιγμή της δοκιμασίας, η ζωή μας βρίσκεται σε μία πάλη με γιγάντια κύματα, που μας χτυπούν ανελέητα. Μαυρίζει ο ορίζοντας. Ο φόβος και η απελπισία απειλούν να μας καταποντίσουν. Πουθενά δεν φαίνεται φως. Ας μην χάνουμε όμως την πίστη μας, το θάρρος μας, την ελπίδα μας. Διότι στις δύσκολες στιγμές της δοκιμασίας ο Χριστός είναι αοράτως παρών. Βρίσκεται δίπλα μας, γνωρίζει τον αγώνα μας και δεν μας αφήνει να βυθισθούμε στις φουρτούνες των δοκιμασιών, στο πέλαγος της ζωής. Αυτό επιβεβαιώνεται και στη συνέχεια της Ευαγγελικής περικοπής. Μόλις ο Πέτρος άκουσε τη φωνή του Χριστού, Του αποκρίθηκε: «Κύριε, αν είσαι εσύ, δώσε μου εντολή να έλθω κοντά Σου περπατώντας στα νερά» (ΜΑΤΘ. 14, 28). Και ο Χριστός του είπε: «Έλα» (ΜΑΤΘ. 14, 29). Ο Πέτρος τότε κατέβηκε από το πλοίο και άρχισε να περπατάει πάνω στα νερά. Βλέποντας όμως τον ισχυρό άνεμο φοβήθηκε και άρχισε να καταποντίζεται και ζήτησε τη βοήθεια του Χριστού.

Ο Πέτρος το έπαθε αυτό γιατί απέσπασε το βλέμμα του από τον Κύριο. Όμως ο Χριστός που ήταν κοντά του, άπλωσε το χέρι Του, τον έπιασε και του είπε: «Ολιγόπιστε! εις τι εδίστασας;» (ΜΑΤΘ. 14, 31). Δηλαδή, «ολιγόπιστε, γιατί       σε κυρίεψε η αμφιβολία;» (ΜΑΤΘ. 14, 31). Ο Πέτρος έβαλε τη λογική μπροστά και άφησε πίσω την πίστη του στον Χριστό. Μόλις έπειτα ανέβηκαν στο πλοίο, ο άνεμος ησύχασε. Τα κύματα ηρέμησαν και άρχισε να επικρατεί γαλήνη. Εκείνη η στιγμή δεν θύμιζε με τίποτα την προηγούμενη ταραχή που επικρατούσε εξαιτίας των ισχυρών ανέμων. Οι μαθητές συγκλονισμένοι από όσα είχαν προηγηθεί, πλησίασαν τον Χριστό και Τον προσκύνησαν με ευλάβεια, ομολογώντας ότι είναι αληθινά ο Υιός του Θεού. Κοντά Του αισθάνονταν μεγάλη ασφάλεια. Κι αφού πέρασαν στην άλλη όχθη της λίμνης, πήγαν στην περιοχή της Γεννησαρέτ.

Μια στιγμή πήρε το βλέμμα του από τον Χριστό ο Πέτρος. Μόνο μια στιγμή το έστρεψε στον άνεμο, στη λίμνη, στα κύματα που ορθώνονταν δίπλα του και απειλούσαν τη ζωή του. Και αυτή η στιγμή ήταν αρκετή για να κλονισθεί η πίστη του και να αρχίσει να βυθίζεται. Αλλά κι εμείς συχνά κάνουμε το ίδιο λάθος. Μέσα στη δίνη της δοκιμασίας παίρνουμε το βλέμμα μας, την προσοχή μας από τον Χριστό και το στρέφουμε με αγωνία στα προβλήματα που μας βασανίζουν. Πνιγόμαστε στις αμφιβολίες και στους λογισμούς. Αγωνιούμε και ταραζόμαστε. Εμείς οι σημερινοί άνθρωποι προσπαθούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματά μας με τη λογική. Δεν στρέφουμε το βλέμμα μας στον Χριστό. Δεν ζητάμε τη βοήθειά Του. Στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας. Αυτό είναι και το μεγάλο λάθος μας. Αφήνουμε στην άκρη τον Θεό και επιζητούμε την ανθρώπινη και μόνο βοήθεια. Αυτό το είδαμε σε αυτά τα χρόνια της πανδημίας που βιώνουμε!

Αγαπητοί μου φίλοι, το πάθημα του Πέτρου μας διδάσκει έτσι ότι, όσο έχουμε το βλέμμα μας στραμμένο στον Χριστό, όχι μόνο δεν θα βυθιζόμαστε στα κύματα της ζωής, όσο μεγάλα κι αν είναι, αλλά επιπλέον θα περπατάμε πάνω σε αυτά, σαν να είναι το πιο στερεό έδαφος. Λοιπόν, ας μην μας φοβίζουν τα κύματα. Μπορούν να μετατραπούν σε ασφαλή οδό, σε λεωφόρο που θα μας οδηγήσει στον Χριστό. Ένα μόνο να προσέχουμε: που έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας. Αυτό είναι το μυστικό· να μην ατενίζουμε δηλαδή το ύψος των κυμάτων, αλλά τον Παντοδύναμο Θεό, ο Οποίος με ένα πρόσταγμά Του μπορεί να επιτιμήσει τα κύματα και να φέρει τη γαλήνη στην ψυχή μας. Γιατί αυτό πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε. Να μην ταραζόμαστε και να μην φοβόμαστε μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Να είμαστε κοντά στον Χριστό, ειδικά στις ημέρες μας που βρισκόμαστε σε μεγάλες δυσκολίες.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.