Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

« ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ »


Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μιλάει για πρόσωπα που ανήκουν στον κόσμο της Παλαιάς Διαθήκης. Όλα αυτά τα πρόσωπα έζησαν προ Χριστού, σε χρόνια μεγάλης απιστίας και διαφθοράς. Όμως μια βαθειά πίστη διέκρινε τα πρόσωπα αυτά. Περίμεναν με λαχτάρα να έλθει ο Χριστός για να σώσει τον κόσμο. Αλλά από όλα τα πρόσωπα, που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στο 11ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής του, εκείνο το πρόσωπο που υπερέχει είναι ο Αβραάμ. Ο Αβραάμ είναι ο αρχηγός του Ιουδαϊκού έθνους. Ο Αβραάμ είναι η ρίζα του μεγάλου δένδρου, από το οποίο βγήκε και το πιο όμορφο λουλούδι, που σκορπίζει μέχρι σήμερα το άρωμά του και ζωογονεί τον κόσμο. Το λουλούδι αυτό είναι ο Χριστός. Αυτός, όπως ψάλλει η Εκκλησία μας αυτές τις άγιες ημέρες, είναι το «άνθος εκ της ρίζης Ιεσσαί», ο δε Ιεσσαί ήταν και αυτός ένας απόγονος του Πατριάρχη Αβραάμ.
Ο Αβραάμ είναι αξιοθαύμαστος για όλες τις αρετές που είχε, αλλά ιδιαίτερα για την πίστη του. Η πίστη του Αβραάμ δεν ήταν σαν την πίστη τη δική μας, μικρή, αδύνατη και χλιαρή, που στο πρώτο εμπόδιο λυγίζει και πέφτει. Η πίστη του Αβραάμ ήταν μία πίστη μεγάλη, δυνατή και ακλόνητη. Ο Αβραάμ δεν έζησε σε μία χώρα όπου οι άνθρωποι πίστευαν στον Θεό. Ζούσε σε μία χώρα που όλοι οι κάτοικοί της ήσαν ειδωλολάτρες. Ο πατέρας του ήταν και αυτός ειδωλολάτρης. Όμως ο Θεός τον εξέλεξε από όλους αυτούς τους ανθρώπους, προκειμένου να γίνει αρχηγός ενός νέου κόσμου. Γι’ αυτό του είπε να αφήσει την πατρίδα του και να πάει να κατοικήσει εκεί που θα του έδειχνε. Ο Αβραάμ πίστεψε στα λόγια του Θεού και χωρίς κανένα δισταγμό υπάκουσε στη διαταγή Του. Και περιπλανήθηκε για πολλά χρόνια μέχρι να φθάσει στο μέρος που του όρισε ο Θεός.
Αλλά και όταν έφθασε στο μέρος αυτό, στη γη της επαγγελίας, που είχε πλούσια τα υλικά αγαθά, η καρδιά του Αβραάμ δεν προσκολλήθηκε σε αυτά, δεν λάτρεψε την ύλη όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Η καρδιά του Αβραάμ ήταν δοσμένη στον αληθινό Θεό. Αυτόν πίστευε, Αυτόν αγαπούσε, Αυτόν λάτρευε. Παραπάνω από τη γυναίκα του και παραπάνω από το μονάκριβο παιδί του, τον Ισαάκ, αγαπούσε τον Θεό. Και Τον αγαπούσε όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα. Ήταν έτοιμος να θυσιάσει το παιδί του χάρη της αγάπης του προς τον Θεό. Η καρδιά του ήταν στραμμένη προς τον ουρανό. Ο ουρανός είναι η αιώνια πατρίδα, και σε αυτήν ποθούσε να πάει, για να είναι αιώνια μαζί με τον Θεό. Ο Αβραάμ δεν έκτισε παλάτια και μέγαρα, δεν ζούσε μέσα στην πολυτέλεια. Κάτω από σκηνές, λέει το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα (ΕΒΡ. 11, 9), ζούσε ο Αβραάμ, και περίμενε έναν άλλο κόσμο, την πόλη του Θεού, στην αιώνια ζωή και βασιλεία Του.
Βέβαια ίσως αναρωτηθούν κάποιοι. Επειδή ο Αβραάμ ζούσε σε σκηνές, πρέπει κι εμείς να ζούμε έτσι. Όχι βέβαια. Η Εκκλησία δεν απαγορεύει να κτίσουμε ένα σπιτάκι και να μαζέψουμε την οικογένειά μας. Εκείνο που μας απαγορεύει είναι να δίνουμε όλη την καρδιά μας στα υλικά πράγματα και να νομίζουμε πως στα υλικά πράγματα υπάρχει η χαρά και η ευτυχία. Ο άνθρωπος είναι καρδιά και όχι οικόπεδα, ντουβάρια, αυτοκίνητα, εργοστάσια και μηχανές. Όποιος δίνει την καρδιά του στον Θεό, είναι ευτυχισμένος. Όποιος δεν δίνει την καρδιά του στον Θεό, αλλά την δίνει στα πρόσωπα και στα πράγματα αυτού του κόσμου, θα έλθει κάποια ημέρα που θα απογοητευθεί. Ένας τέτοιος άνθρωπος νομίζει πως είναι ευτυχισμένος, αλλά ζει σε μία ψευδαίσθηση. Νομίζει πως όλα αυτά θα τα απολαμβάνει για πάντα. Όμως αυτό δεν είναι δυνατό γιατί για όλα υπάρχει ημερομηνία λήξης.
Οι αστροναύτες, που με τα διαστημόπλοιά τους πετούν και πηγαίνουν στο φεγγάρι, από εκεί ψηλά βλέπουν τη γη πολύ μικρή, σαν μία μικρή σφαίρα, σαν μία μπάλα που παίζουν τα παιδιά. Κι αν πετάξουν ακόμη πιο ψηλά, φαίνεται ακόμη πιο μικρή. Η γη, με όλες τις μεγάλες πολιτείες της και τα κράτη της, με όλα τα αγαθά της, είναι ένας κόκκος άμμου. Και γι’ αυτόν λοιπόν τον κόκκο της άμμου, που και αυτός θα κατακαεί μία ημέρα, τόση κακία, τόσα μίση, τόση μοχθηρία, τόσοι πόλεμοι, τόσα αίματα, τόσα δάκρυα; Ο κόσμος που βρίσκεται μακριά από τον Θεό φαίνεται να έχει τρελλαθεί. Και αυτό έχει γίνει γιατί ο κόσμος λάτρεψε την κτίση και όχι Αυτόν που δημιούργησε την κτίση, δηλαδή τον Τριαδικό Θεό. Αν κοιτάξουμε γύρω μας επικρατεί το κακό. Όμως εμείς οι Χριστιανοί μπορούμε να το ανατρέψουμε αυτό το κακό με την πνευματική μας ζωή και τη συμμετοχή μας στα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Αγαπητοί μου φίλοι, έως πότε θα έχουμε τα μάτια μας καρφωμένα εδώ στο μάταιο και αμαρτωλό κόσμο; Μας φωνάζει σήμερα ο Αβραάμ, μας φωνάζουν χιλιάδες Άγιοι, μας φωνάζει η Εκκλησία μας: «Άνω σχώμεν τας καρδίας». Μπορούμε κι εμείς να φθάσουμε στον ουρανό και να πάμε πιο ψηλά, σε έναν κόσμο άϋλο και πνευματικό. Το δρόμο προς τον ουρανό τον έχει ανοίξει ο Χριστός, με την Ενανθρώπησή Του, που θα εορτάσουμε αύριο. Πλέον μπορούμε να ελπίζουμε στην αιώνια χαρά και μακαριότητα που μας προσφέρει ο Χριστός. Όμως για να ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο που άνοιξε ο Χριστός, χρειάζεται να πιστέψουμε σε Αυτόν, να μετανοήσουμε, να ζήσουμε σύμφωνα με τις εντολές Του. Με αυτόν τον τρόπο θα εορτάσουμε πραγματικά τη Γέννηση του Χριστού στην καρδιά μας. Διαφορετικά θα εορτάσουμε Χριστούγεννα σε στολισμένους δρόμους όπου «κυκλοφορεί μυστικά, αλλά και ανατριχιαστικά, η παγωνιά του θανάτου του Θεού», όπως παρατηρεί ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Κωστόπουλος (Μέθεξη Αληθείας-Θεολογικές και Φιλοσοφικές Αναζητήσεις, σελίδα 43). Καλά Χριστούγεννα!  
Με αγάπη Χριστού,
π. Βασίλειος.


2 σχόλια: