« ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ »

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, μας φέρνει αντιμέτωπους με τον θάνατο. Μια χήρα μάνα οδηγούσε και πάλι τα βήματά της στο κοιμητήριο της πόλης Ναΐν, συνοδεύοντας αυτή τη φορά τον νεκρό μονάκριβο γιο της, μέσα σε γοερό κλάμα. Ο Κύριός μας με τους μαθητές Του και πλήθος κόσμου συνάντησαν την πένθιμη πομπή λίγο έξω από την πόλη. Ο Χριστός σπλαχνίσθηκε την ταλαίπωρη μάνα και την παρηγόρησε λέγοντάς της να μην κλαίει. Πλησίασε έπειτα τον νεκρό, τον άγγιξε και με τον εξουσιαστικό λόγο Του τον πρόσταξε να εγερθεί. Τη στιγμή λοιπόν εκείνη ο νέος αναστήθηκε και άρχισε να μιλάει. Όλους τότε τους κυρίευσε δέος και διάθεση δοξολογίας προς τον Θεό. Με αφορμή το θαυμαστό αυτό γεγονός θα δούμε στη συνέχεια ότι ο θάνατος αποτελεί το βεβαιότερο γεγονός στη ζωή μας και ότι πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε.

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος από τον Θεό για να ζει. Είναι προορισμένος για την αθανασία, για την αιωνιότητα. Ο θάνατος είναι ξένος προς την ανθρώπινη φύση, γι’ αυτό και τόσο αποκρουστικός. Μας γεμίζει συνήθως με φόβο η έλευσή του, συντρίβει κάποτε ψυχικά τον άνθρωπο που τον σκέφτεται ή τον αντιμετωπίζει. Μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων στην αμαρτία και τον χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό ο θάνατος έχει γίνει το πιο βέβαιο γεγονός, ένας απρόσμενος οδυνηρός επισκέπτης. Ο θάνατος δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να το αποφύγει. Είναι κοινός κλήρος όλων των ανθρώπων. Η εξέλιξη της επιστήμης πασχίζει να τον υπερβεί, να αναβάλει έστω την έλευσή του, χωρίς όμως να μπορεί να τον νικήσει. Αν και έχει εξελιχθεί η επιστήμη, το γεγονός του θανάτου δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει. Είναι γι’ αυτή ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο.

Κάθε ημέρα φεύγουν από τον κόσμο μας χιλιάδες άνθρωποι. Δεν κάνει εξαιρέσεις ο επισκέπτης θάνατος. Πηγαίνει στη έπαυλη του πλουσίου, αλλά και στην καλύβα του φτωχού. Παίρνει από τη ζωή αυτή τον ηλικιωμένο, κάποτε όμως και τον νέο άνθρωπο. Νέος, άλλωστε, δεν ήταν και ο γιος της χήρας του σημερινού ιερού Ευαγγελίου; Απρόσμενος λοιπόν ο επισκέπτης αυτός. Κάποιες φορές έρχεται ξαφνικά, «ως κλέπτης εν νυκτί» (Α΄ ΘΕΣ. 5, 2), για να κλέψει πρόωρα το αγαθό της ζωής και να αφαιρέσει το χαμόγελο από τα πρόσωπα συγγενών και φίλων. Μήπως δεν το είδαμε αυτό να συμβαίνει πρόσφατα με τον κορωνοϊό, με φυσικές καταστροφές, δυστυχήματα, πολέμους και μαζικούς θανάτους νέων ανθρώπων; Μπροστά στο παμφάγο αυτό θηρίο όλοι τελικά είμαστε αδύναμοι. «Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν» (ΕΒΡ. 9, 27), σημειώνει ο Απόστολος Παύλος.

Για όλους θα έλθει κάποτε η δύσκολη ώρα να αναμετρηθούμε με τον θάνατο. Το πότε θα γίνει αυτό μας είναι άγνωστο. Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να τον περιμένουμε ως αναπόφευκτο γεγονός. Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι από φόβο αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε τον θάνατο και δεν προετοιμαζόμαστε για την έλευσή του. Ο Θεός μας δίνει την παρούσα ζωή για να ετοιμασθούμε· εμείς όμως αδιαφορούμε και παραμένουμε ράθυμοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν καν να σκέφτονται ότι θα πεθάνουν και ταράζονται όταν ακούνε τέτοιου είδους συζητήσεις. Ο Χριστός μας προτρέπει: «Γίνεσθε έτοιμοι, ότι η ώρα ου δοκείτε ο υιός του ανθρώπου έρχεται» (ΜΑΤΘ. 24, 44). Θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε διαρκώς, διότι δεν γνωρίζουμε πότε θα έλθει ο Κύριος να μας παραλάβει. Δεν γνωρίζουμε δηλαδή πότε θα έλθει η ώρα του θανάτου μας. Πως λοιπόν θα είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο;

Η κατάλληλη ετοιμασία για το σπουδαιότερο γεγονός της ζωής μας, τον θάνατο, είναι αφενός η καλλιέργεια της αρετής· ο καθημερινός αγώνας μας, δηλαδή να εφαρμόζουμε τις εντολές του Κυρίου· να  ακολουθούμε το θείο θέλημά Του. Πιο συγκεκριμένα, η εφαρμογή της αγάπης, με κριτήριο την οποία θα μας κρίνει ο Κύριος κατά την Δευτέρα Παρουσία Του. Η διάθεση να θυσιαζόμαστε για τους αδελφούς μας, να τους διακονούμε στις ανάγκες τους, να συγχωρούμε τα λάθη τους. Επιπλέον, θα είναι πάντοτε έτοιμη η ψυχή μας για τη φοβερή ώρα του θανάτου και με τη μετάνοια, με την εξέταση του εαυτού μας και την ομολογία των αμαρτιών μας στο ιερό Μυστήριο της Εξομολόγησης. Εσφαλμένα μερικοί θεωρούν ότι αρκεί η θεία Κοινωνία πριν τον θάνατο για να σωθεί κάποιος. Αν δεν έχει εξομολογηθεί ειλικρινά, η θεία Κοινωνία θα γίνει βαρίδι για τη σωτηρία της ψυχής του. Με την Εξομολόγηση σβήνονται όλα τα αμαρτήματα!

Αγαπητοί μου φίλοι, όσο η ψυχή μας καθαρίζεται στο λουτρό της μετάνοιας και λαμβάνει την άφεση από τον πανάγαθο Θεό, τόσο προσδοκά τον θάνατο χωρίς φόβο, χωρίς θλίψη· έτοιμη να ενωθεί με τον Νικητή του θανάτου, τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο Οποίος διακήρυξε: «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (ΙΩΑΝ. 11, 25). Έλεγε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ότι ο θάνατος «είναι η μετάβαση από τη μια μορφή ζωής στην άλλη, όπως το πέρασμα από το ένα δωμάτιο στο άλλο». (Πνευματική Ανθολογία-Από τους βίους και τους λόγους Αγίων της Ρωσίας, σελίδα 112). Ας είμαστε λοιπόν πάντοτε έτοιμοι για τον θάνατο. Ας τον αντιμετωπίζουμε ως το πιο βέβαιο γεγονός, και τότε δεν θα είναι το τέλος, αλλά η αρχή της αιώνιας ζωής. Δεν θα μας οδηγήσει στην αιώνια απώλεια, αλλά στο παν, στο πλήρωμα, που θα είναι το Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην αιωνιότητα.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.