« ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ »

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, κάνει λόγο για έναν άνθρωπο ο οποίος συναντήθηκε με τον Χριστό στη χώρα των Γαδαρηνών. Ο άνθρωπος αυτός βρισκόταν σε τραγική κατάσταση. Μέσα του είχαν μπει πολλά δαιμόνια, τα οποία βασάνιζαν αλύπητα την ψυχή και το σώμα του. Ο διάβολος δηλαδή κατοικούσε υποστατικώς μέσα του. Αποτέλεσμα ήταν, αυτό το πλάσμα του Θεού να έχει χάσει τον εαυτό του, την επαφή του με τους άλλους ανθρώπους, να κυκλοφορεί γυμνός, και να έχει τα μνήματα αντί άλλης κατοικίας, σπάζοντας τις αλυσίδες που του φορούσαν ενίοτε. Μας κάνει εντύπωση η ομολογία των δαιμονίων για το πρόσωπο του Χριστού. Πιστεύουν στη θεότητά Του, ασχέτως αν φρίττουν! Μπορεί να πει κανείς ότι αυτοί που δεν αναγνωρίζουν τον Χριστό ως Θεό βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από τους δαίμονες. Η Αγία Γραφή ονομάζει τον δαιμονισμένο των Γαδαρηνών «άφρονα», δηλαδή άνθρωπο που δεν έχει φρένα στο μυαλό.

Δείχνοντας ο διάβολος πόσο ανίσχυρος είναι μπροστά στον παντοδύναμο Χριστό, του ζητά την άδεια να μπει στους χοίρους, όπως και έγινε. Παραχωρεί ο Θεός να περάσουν οι δαίμονες μέσα στους χοίρους διότι το χοιρινό κρέας ήταν απαγορευμένο για τους νηπίους πνευματικά Εβραίους, ως είδος στοιχειώδους άσκησης. Παρόλα αυτά, επειδή οι Ρωμαίοι κατακτητές έτρωγαν χοιρινό, οι Εβραίοι έκαναν παράνομο εμπόριο για να κερδίζουν χρήματα. Στο σημείο αυτό ο Χριστός ελέγχει τη φιλαργυρία των Εβραίων. Ο μέχρι πριν λίγο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών, μετά την εκδίωξη των δαιμονίων, κάθεται στα πόδια του Χριστού, φορώντας πλέον το ιμάτιο της σύνεσης και της σωφροσύνης. Το ξεγύμνωμα των ανθρώπων το προωθεί ο ίδιος ο διάβολος. Αυτό το είδαμε με τον ταλαίπωρο αυτόν άνθρωπο. Όταν κατοικούσαν τα δαιμόνια μέσα του έβγαζε τα ρούχα του. Όταν έφυγαν ντύθηκε για να καθίσει στα πόδια του Χριστού. 

Ο Χριστός μοιάζει να έβαλε τους κατοίκους των Γαδαρηνών σε δίλημμα, αν προτιμούν Εκείνον ή τους χοίρους. Εκείνοι έκαναν την επιλογή τους. Προτίμησαν τους χοίρους και απομάκρυναν τον Χριστό. Έτσι γίνεται και με μας. Από το πρωΐ μέχρι το βράδυ, άλλο δεν κάνουμε από το να ικανοποιούμε τα διάφορα πάθη μας, «θυσιάζοντάς τα» στον βωμό του ειδώλου που έχει πλάσει καθένας για τον εαυτό του. Δεν θέλουμε να κατοικήσει ο Χριστός στην καρδιά μας, όσο κι αν μας στοιχίσει αυτό, ώστε να ιματισθούμε και να σωφρονισθούμε. Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας έχουν κάνει τη σωστή επιλογή. Προτίμησαν να ακολουθήσουν τον Χριστό στη ζωή τους και όχι τον διάβολο. Αυτό καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί. Να μιμηθούμε τους Αγίους, πατώντας τη φιλαρχία, τη φιληδονία και τη φιλαργυρία, τους τρεις δαίμονες που διαφοροτρόπως βασανίζουν όλους μας.

Δεν υπάρχει άλλη θεραπεία και μάλιστα ριζική, δίχως παλινδρομήσεις και πισωγυρίσματα, από τον Χριστό, από την αγάπη μας προς Αυτόν. Και πως φανερώνεται αυτή η αγάπη μας προς το πανάγιο πρόσωπό Του; Φανερώνεται με τον τακτικό εκκλησιασμό μας, με την αδιάλειπτη επίκληση του θείου ελέους δια της νοεράς καρδιακής προσευχής, του «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», με την ειλικρινή εξαγόρευση των αμαρτιών μας στον Πνευματικό, με την τακτική προσέλευση στη θεία Κοινωνία, με τη μελέτη του λόγου του Θεού και των συγγραμμάτων των αγίων Πατέρων μας. Όλα αυτά θα πρέπει να ακολουθούνται και από αγαθοεργίες. Έτσι θα ζούμε μια πνευματική ζωή και θα αποδεικνύουμε ότι πραγματικά αγαπάμε τον Χριστό και ότι δεν θέλουμε να Τον απομακρύνουμε από τη ζωή μας, όπως έκαναν οι κάτοικοι των Γαδαρηνών.

Η υπακοή στο θέλημα του Θεού, και όχι στο δικό μας θέλημα, γιατρεύει τη φιλαρχία, ταπεινώνει και μεταμορφώνει πνευματικά τον άνθρωπο. Με τον τρόπο αυτό συναγωνιζόμαστε με τους άλλους για το ποιος θα  ανακουφίσει πρώτος τον πλησίον του. Αν θέλουμε να αγαπάμε τον Χριστό θα πρέπει να γίνουμε ταπεινοί όπως ήταν κι Εκείνος! Δεν μπορούμε να λεγόμαστε Χριστιανοί και να μην μοιάζουμε στον Αρχηγό της Πίστης μας. Όποιος ακολούθησε το δρόμο της υπερηφάνειας καταποντίσθηκε. Είναι δύσκολο να ταπεινωθούμε, αλλά όχι και ακατόρθωτο. Χρειάζεται πνευματικός αγώνας για να κατορθώσουμε την αρετή αυτή. Με αυτόν τον τρόπο προσελκύουμε την Χάρη του Θεού και ενωνόμαστε μαζί Του. Η ταπείνωση είναι ευωδία Χριστού και ένδυμα Χριστού. Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί με το ταπεινό φρόνημα. Χωρίς αυτό το εισιτήριο δεν θα μπει στον Παράδεισο, που είναι γεμάτος ταπεινούς.

Αγαπητοί μου φίλοι, αξίζει τον κόπο να αγαπήσουμε τον Χριστό και να ενωθούμε μαζί Του. Μέσα από αυτή τη σχέση θα ωφεληθούμε πολύ. Θα μεταμορφωθεί η ζωή μας. Θα γίνουμε πραγματικοί Χριστιανοί! Θα πρέπει να αναπτύξουμε την εμπιστοσύνη μας στα λόγια του Χριστού, στη διδασκαλία Του. Αυτά που ακούσαμε στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο να γίνουν αφορμή για προβληματισμό. Με ποιον θέλουμε να μοιάσουμε; Με τον δαιμονισμένο που θεραπεύθηκε και κάθισε στα πόδια του Χριστού ή με τους κατοίκους των Γαδαρηνών που δεν ήθελαν τον Χριστό στη ζωή τους; Η επιλογή ανήκει σε μας. Η ζωή κοντά στον Χριστό είναι ξεχωριστή και θα πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό. Αν ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού θα φύγει από μέσα μας το άγχος και η ταραχή και θα ενθρονισθούν η γαλήνη και η ηρεμία. Ας πάρουμε από σήμερα κιόλας την απόφαση να αλλάξουμε ρότα στη ζωή μας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.