« ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ »

 

Κόσμος πολύς είχε περικυκλώσει τον Κύριο, στο σημερινό ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου φίλοι. Ανάμεσά τους και μια γυναίκα που υπέφερε από αθεράπευτη αιμορραγία επί δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Είχε ξοδέψει όλα τα χρήματά της στους γιατρούς. Κανένας άνθρωπος όμως δεν μπόρεσε να τη θεραπεύσει. Τελευταία της ελπίδα ήταν ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Χριστός. Είχε ακούσει για τα εντυπωσιακά θαύματα που επιτελούσε και γι’ αυτό μπήκε μέσα στο πλήθος θέλοντας να Τον πλησιάσει. Της αρκούσε να αγγίξει μόνο την άκρη του ιματίου του Χριστού. Και πράγματι μόλις το άγγιξε, η ασθένειά της θεραπεύθηκε. Το φρόνημα της αιμορροούσας μας διδάσκει πως πρέπει κι εμείς να προσεγγίζουμε τον Κύριο, ιδιαιτέρως μάλιστα όταν προσερχόμαστε στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, ώστε Εκείνος να εισέρχεται μέσα μας και να χαρίζει ζωή στην αιμορροούσα ψυχή μας.

Οι άνθρωποι αυτοί που είχαν περικυκλώσει τον Χριστό Τον άγγιζαν με τα χέρια τους, χωρίς όμως να Τον αγγίζουν με την καρδιά τους. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε στους μαθητές Του, ότι κάποιος με άγγιξε. Μέσα σε όλο αυτό το πλήθος μία αιμορροούσα γυναίκα μόνο Τον πλησίασε με το σωστό φρόνημα. Οι υπόλοιποι πλησίασαν τον Χριστό ίσως από περιέργεια. Αυτή η γυναίκα λοιπόν είχε ακλόνητη πίστη. Ήταν απολύτως βέβαιη ότι ο Κύριος είχε τη θεία δύναμη να τη θεραπεύσει. Δεν αμφέβαλλε ότι και μόνο την άκρη του ιματίου Του να αγγίξει, θα σωθεί. Το άγγιγμα αυτό δεν ήταν μία απλή επαφή του χεριού της, αλλά μια βαθιά ομολογία πίστης στη θεία προέλευσή Του. Η αιμορροούσα γυναίκα είχε την πεποίθηση πως αυτός ο άνθρωπος, όπως φαινόταν στα μάτια της ο Χριστός, ήταν κάτι το ξεχωριστό από τους άλλους ανθρώπους. Χωρίς να το συνειδητοποιεί πίστευε στη θεότητα του Ιησού.

Στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας πρέπει να προσερχόμαστε με παρόμοια ακλόνητη πίστη. Διότι δεν έχουμε ενώπιόν μας άρτο και οίνο, αλλά το Ίδιο το Σώμα και το Αίμα του ενανθρωπήσαντος Θεού. Είναι, δηλαδή, εκείνο το ματωμένο Σώμα, που πληγώθηκε από τη λόγχη και ανέβλυσε τις σωτήριες πηγές του αίματος και του ύδατος για όλη την οικουμένη. Σημειώνει πολύ όμορφα ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης: «Όσο είναι βέβαιο ότι αναπνέω αέρα, τόσο βέβαιο είναι ότι, όταν μεταλαμβάνω, δέχομαι μέσα μου τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον πνευματικό μου αέρα, τη ζωή μου, τη χαρά μου, τη σωτηρία μου» (Η εν Χριστώ ζωή μου, σελίδα 517). Με ακλόνητη πίστη λοιπόν να προσερχόμαστε στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, προκειμένου να ενωθούμε με τον άπειρο Θεό. Μην αμελούμε να συμμετέχουμε στο Μυστήριο αυτό των Μυστηρίων, αλλά πάντοτε προετοιμασμένοι!

Η αιμορροούσα του σημερινού ιερού Ευαγγελίου εκτός από πίστη είχε ευλάβεια, δέος και συστολή. Δεν είχε το θάρρος να σταματήσει την πορεία του Χριστού, να σταθεί μπροστά Του, να αγγίξει το Σώμα Του. Ούτε από μακριά έστω να Του εκθέσει το πρόβλημά της. Αλλά σιωπηλά προσπάθησε να Τον προσεγγίσει από πίσω και να αγγίξει μόνο την άκρη του ενδύματός Του. Κι όταν αποκαλύφθηκε το θαυμαστό γεγονός και δεν μπορούσε πλέον να παραμείνει στην αφάνεια, Τον πλησίασε τρέμοντας από φόβο και, αφού έπεσε γονατιστή μπροστά Του, διηγήθηκε ό,τι της είχε συμβεί. Με ευλάβεια ας προσερχόμαστε κι εμείς για να μεταλάβουμε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου μας. Η ευλάβεια αυτή να μην περιορίζεται μόνο στις εξωτερικές κινήσεις του σώματός μας, αλλά να είναι ουσιαστική. Να επιβεβαιώνεται με την εσωτερική συντριβή της καρδιάς μας και με τον βαθύ σεβασμό μας ενώπιον του Θεού.

Να μην προσερχόμαστε στη θεία Κοινωνία με εσωτερικό θάρρος και αέρα, θεωρώντας ότι το αξίζουμε ως βραβείο για τον αγώνα που νομίζουμε πως κάνουμε. Η θεία Κοινωνία μας βοηθά να ενωθούμε με τον Χριστό και να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα, όσο ζούμε σε αυτή τη ζωή, προκειμένου να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. Να προσερχόμαστε στη θεία Κοινωνία «μετά φόβου Θεού». Με τη συναίσθηση ότι μας δωρίζεται χωρίς να το αξίζουμε· μας προσφέρεται χωρίς να το διεκδικούμε· μας χαρίζεται χωρίς να το δικαιούμαστε. Δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί κοινωνούν χωρίς να έχουν τη συναίσθηση τι ακριβώς κάνουν. Πηγαίνουν απροετοίμαστοι, κοινωνούν και μετά αισθάνονται αυτοδικαιωμένοι, ότι δεν είναι σαν τους άλλους ανθρώπους τους «αμαρτωλούς». Αυτές τις πρακτικές και τις σκέψεις θα πρέπει να τις πολεμάμε ο καθένας μας σε προσωπικό επίπεδο. Να συναισθανόμαστε τη μηδαμινότητά μας μπροστά στον Χριστό!

Αγαπητοί μου φίλοι, όταν με ακλόνητη πίστη και βαθιά συστολή μετέχουμε στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, τότε όχι μόνο αγγίζουμε τον Χριστό, αλλά γινόμαστε ένα μαζί Του. Το Σώμα και το Αίμα Του ενώνονται με την ύπαρξή μας. Εισέρχεται, κατοικεί μέσα μας Εκείνος, ο Οποίος είναι ο «Ων» και χαρίζει ζωή στην αιμορροούσα ψυχή μας. Ας σκεφθούμε τη μεγάλη αυτή δωρεά του Χριστού μας. Να μας δίνει σε κάθε Θεία Λειτουργία το Σώμα και το Αίμα Του! Η αιμορροούσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος άγγιξε μόνο το ένδυμα του Χριστού και θεραπεύθηκε. Εμείς που λαμβάνουμε τον Ίδιο τον Χριστό μέσα μας, με τη θεία Κοινωνία, πόσο ωφελούμαστε σωματικά αλλά και ψυχικά; Αρκεί βέβαια να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό το μεγάλο γεγονός. Γιατί είναι πραγματικά μεγάλη υπόθεση να κοινωνάμε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού μας!

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.