« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ »

Έξι ημέρες πριν από την εορτή του Πάσχα των Εβραίων, αγαπητοί μου φίλοι, ο Ιησούς πήγε στην Βηθανία, εκεί όπου είχε αναστήσει με θαυμαστό τρόπο τον Λάζαρο. Οι συγγενείς του Λαζάρου θέλοντας να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Χριστό, Του παρέθεσαν δείπνο, στο οποίο ήταν παρών ο Λάζαρος. Η μία αδελφή του Λαζάρου, η Μάρθα, διακονούσε στο δείπνο αυτό. Η δε άλλη αδελφή του, η Μαρία, όπως μας περιγράφει το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, «λαβούσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικής πολυτίμου, ήλειψε τους πόδας του Ιησού και εξέμαξε ταις θριξίν αυτής τους πόδας αυτού· η δε οικία επληρώθη εκ της οσμής του μύρου» (ΙΩΑΝ 12, 3). Δηλαδή, «η Μαρία πήρε μια φιάλη από το πιο ακριβό άρωμα της νάρδου και άλειψε τα πόδια του Ιησού. Έπειτα σκούπισε με τα μαλλιά της τα πόδια Του, κι όλο το σπίτι γέμισε με την ευωδία του μύρου» (ΙΩΑΝ. 12, 3).

Η αξιέπαινη αυτή πράξη της Μαρίας, ωστόσο, προκάλεσε την αντίδραση του Ιούδα. «Γιατί να μην πουληθεί αυτό το μύρο για τριακόσια αργυρά νομίσματα, και τα χρήματα να διανεμηθούν στους φτωχούς;» (ΙΩΑΝ. 12, 5). Βέβαια ο Ιούδας δεν ενδιαφερόταν για τους φτωχούς, αλλά ήθελε να κλέψει τα χρήματα αυτά, όπως συνήθιζε να κλέβει και από το κοινό ταμείο των συνεισφορών, το οποίο διαχειριζόταν. Και ο Κύριος του απάντησε: «Άφησέ την ήσυχη· αυτό που κάνει είναι για την ημέρα του ενταφιασμού μου. Οι φτωχοί πάντοτε θα υπάρχουν κοντά σας, εμένα όμως δεν θα με έχετε πάντοτε» (ΙΩΑΝ. 12, 7-8). Η Μαρία οδηγήθηκε σε αυτή τη θερμή εκδήλωση από την βαθιά ευγνωμοσύνη που είχε προς τον Χριστό για την ανάσταση του αδελφού της Λαζάρου. Η πανάκριβη προσφορά της ήταν έκφραση μεγάλης ευχαριστίας προς τον Κύριο γι’ αυτό το μεγάλο καλό που τους είχε κάνει, το να αναστήσει δηλαδή τον αδελφό τους.

Ας αναλογισθούμε όμως, πόση θα έπρεπε να είναι η δική μας ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο για τις αναρίθμητες ευεργεσίες που μας προσφέρει καθημερινά και ιδιαιτέρως για την ατίμητη θυσία Του, την οποία η Εκκλησία μας θα προβάλλει ενώπιόν μας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Με τη θυσία Του αυτή ο Κύριος δεν μας χαρίζει απλώς μία μικρή παράταση επίγειας ζωής, όπως έκανε στον Λάζαρο, αλλά οδηγείται ο Ίδιος στον θάνατο για να μας εξασφαλίσει αιώνια ζωή. Με τη θυσία Του ο Χριστός μας οδηγεί στην ανέσπερη ημέρα της ουράνιας Βασιλείας Του. Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται αυτή την κατανυκτική περίοδο. Ας προσφέρουμε λοιπόν στον Κύριό μας το πνευματικό μύρο της ευγνωμοσύνης μας τις άγιες αυτές ημέρες· την ευχαριστία μας και τη δοξολογία μας για όσα ανεκτίμητα αγαθά έχει προσφέρει στον καθένα μας.

Η είδηση ότι ο Ιησούς βρισκόταν στην Βηθανία οδήγησε πολλούς ανθρώπους εκεί. Εκτός από τον Ιησού ήθελαν να δουν και τον Λάζαρο, ο οποίος έγινε αιτία πολλοί Ιουδαίοι να πιστέψουν στον Χριστό. Γι’ αυτό και οι αρχιερείς αποφάσισαν να σκοτώσουν όχι μόνο τον Κύριο, αλλά και τον Λάζαρο. Την επόμενη ημέρα ο Κύριος εισήλθε στα Ιεροσόλυμα και πλήθος ανθρώπων έτρεξαν να Τον υποδεχθούν. Κρατούσαν στα χέρια τους κλαδιά από φοινικιές και φώναζαν με ενθουσιασμό: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ» (ΙΩΑΝ. 12, 13). «Δόξα στον Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ!» (ΙΩΑΝ. 12, 13). Ο Ιησούς τότε κάθισε πάνω σε ένα γαϊδουράκι, όπως ακριβώς το είχε προφητεύσει ο Προφήτης Ζαχαρίας: «Μη φοβού, θύγατερ Σιών· ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλον όνου» (ΙΩΑΝ. 12, 15).

Οι μαθητές του Χριστού δεν μπορούσαν τότε να κατανοήσουν τα γεγονότα αυτά. Μετά την Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου όμως, με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος κατανόησαν ότι με τον τρόπο αυτό επαληθεύθηκε η προφητεία του Ζαχαρία. Βασιλιά προσδοκούσαν οι Ιουδαίοι και Βασιλιά υποδέχθηκαν. Μόνο που ο Βασιλιάς αυτός δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο. Δεν ήταν ντυμένος με πολυτελή ενδύματα. Δεν φορούσε στέμμα, δεν κρατούσε κάποιο σκήπτρο στα χέρια Του. Δεν ήταν καθισμένος σε χρυσοστόλιστο άλογο, ούτε σε κάποιο πολεμικό άρμα, αλλά σε ένα γαϊδουράκι. Δεν συνοδευόταν από άγημα στρατηγών και αξιωματούχων, αλλά από φτωχούς ψαράδες και μικρά παιδιά. Το βλέμμα Του δεν εξέφραζε την αλαζονεία του κατακτητή. Δεν ήλθε άλλωστε να κατακτήσει χώρες και στρατούς, αλλά καρδιές ανθρώπων. Η Βασιλεία Του δεν είναι επίγεια και υλική, αλλά ουράνια και πνευματική.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Βασιλιάς αυτός δεν επιβάλλεται με βία και με όπλα, αλλά ελεύθερα εκλέγεται από κάθε ανθρώπινη ψυχή. Γι’ αυτό και η πίστη δεν επιβάλλεται. Δεν πρέπει εμείς οι πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, να πιέζουμε τους συνανθρώπους μας να ακολουθήσουν τον Χριστό με το ζόρι. Ας μιλήσει καλύτερα το παράδειγμά μας! Ο Βασιλιάς αυτός θυσιάζεται για τους υπηκόους Του και έχει θρόνο Του τον ίδιο τον βωμό της θυσίας Του, τον Τίμιο Σταυρό. Εκεί θα Τον αντικρίσουμε να αναπαύεται την Μεγάλη Παρασκευή. Ενώπιόν Του καλούμαστε να γονατίσουμε για να Του απευθύνουμε και το δικό μας «ωσαννά» και να Τον ανακηρύξουμε Βασιλέα της ψυχής μας. Ας παρακαλέσουμε λοιπόν τον Βασιλέα Χριστό να κυβερνά τη ζωή μας, τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες μας και τις πράξεις μας. Μόνο έτσι θα μπορούμε να είμαστε από εδώ ενωμένοι με τον Χριστό και για πάντα στην ατελείωτη αιωνιότητα.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.