« ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ »

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, μας προετοιμάζει για τα φοβερά γεγονότα του θείου Πάθους του Κυρίου μας, που πρόκειται να συμβούν σε λίγες ημέρες. Τα προλέγει ο Ίδιος ο Ιησούς στους μαθητές Του. «Ακούστε, τους λέει, τώρα που ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους γραμματείς, οι οποίοι θα Τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα Τον παραδώσουν στους εθνικούς. Θα Τον περιγελάσουν, θα Τον μαστιγώσουν, θα Τον φτύσουν και θα Τον θανατώσουν· και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί» (ΜΑΡΚ. 10, 33-34). Τότε Τον πλησιάζουν δύο από τους μαθητές Του, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, και Του ζητούν να τους βάλει να καθίσουν ο ένας στα δεξιά Του κι ο άλλος στα αριστερά Του, όταν ανέλθει στον ένδοξο βασιλικό Του θρόνο που, όπως πίστευαν, θα ήταν επίγειος. Ζητούσαν δηλαδή πρωτοκαθεδρίες!

«Δεν ξέρετε τι ζητάτε» (ΜΑΡΚ. 10, 38), τους απάντησε ο Ιησούς. «“Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι του πάθους που θα πιω εγώ ή να βαπτισθείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαπτισθώ εγώ;” “Μπορούμε”, του λένε. Κι ο Ιησούς τους απάντησε: “Το ποτήρι που θα πιω εγώ θα το πιείτε, και με το βάπτισμα των παθημάτων μου θα βαπτισθείτε· το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και στα αριστερά μου δεν μπορώ να σας το δώσω εγώ, αλλά θα δοθεί σ’ αυτούς για τους οποίους έχει ετοιμασθεί”.» (ΜΑΡΚ. 10, 38-40). Κάνει εντύπωση ότι, ενώ ο Κύριος περιγράφει στους μαθητές τις δραματικές σκηνές από τον επερχόμενο θάνατό Του, εκείνοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τη σημασία των λόγων Του. Κι όχι μόνο δεν συγκινούνται, αλλά επιπλέον ζητούν επίγειες τιμές και δόξα. Μας φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε προ της Πεντηκοστής. Η σκέψη των μαθητών δεν είχε φωτισθεί ακόμη από το Άγιο Πνεύμα.

Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι μία πορεία προς το άχραντο Πάθος του Κυρίου μας. Βρισκόμαστε λίγες μόλις ημέρες πριν από την Μεγάλη Εβδομάδα. Πόσοι όμως τελικά συμπορευόμαστε με τον Χριστό τις άγιες αυτές ημέρες; Μας συνέχει η ασύλληπτη θυσία Του για τη σωτηρία του καθενός μας ή χανόμαστε σε επίγειες επιθυμίες και μάταιες επιδιώξεις; Και όπως έλεγε ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Ζησόπουλος: «Οι βιοτικές μέριμνες και ο αγώνας για την επιβίωσί μας, δεν μας παρέχουν την δυνατότητα να βρούμε χρόνο, για να προσευχηθούμε, να μελετήσουμε τον νόμο του Θεού, να ξεκουρασθούμε, να τιμήσουμε τις εορτές». («Προσκυνούμεν Σου τα πάθη, Χριστέ… », σελίδα 9). Σε αυτή την αγία περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας οφείλουμε να γονατίσουμε ενώπιον του Εσταυρωμένου ταπεινά και να ζητήσουμε το έλεός Του, έτσι ώστε να ζήσουμε και την χαρά της Ανάστασής Του.

Όταν οι υπόλοιποι μαθητές άκουσαν το φιλόδοξο αίτημα του Ιακώβου και του Ιωάννη, άρχισαν να αγανακτούν απέναντί τους. Ο Ιησούς τότε τους κάλεσε κοντά Του και τους είπε: «Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σε εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήλθε για να Τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή Του λύτρο για όλους» (ΜΑΡΚ. 10, 42-45). Ο Χριστός θυσιάσθηκε πάνω στον Σταυρό, προκειμένου να εξαγορασθούν και να ελευθερωθούν οι άνθρωποι από την αμαρτία και τον θάνατο. Το έκανε αυτό από την υπερβολική Του αγάπη για το ανθρώπινο γένος.

Αληθινά μεγάλος λοιπόν δεν είναι αυτός που έχει πολλές γνώσεις, αμύθητα πλούτη, εξωτερική δύναμη, εξουσία και πολλούς υποτελείς. Ούτε είναι μεγάλος αυτός που έχει φημισμένο όνομα και τίτλους και αποδοχή από τον κόσμο. Αληθινά μεγάλος είναι ο ταπεινός. Αυτός που απαρνείται τον εαυτό του. Αυτός που δέχεται ευχαρίστως να παραγκωνισθεί και να περιφρονηθεί. Αυτός που είναι εξυπηρετικός στις ανάγκες των συνανθρώπων του. Έλεγε ο αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός: «Τα κοινωνικά αξιώματα είναι όχι διακρίσεις υπεροχής, αλλά διακονίες. Ο ένας άνθρωπος διακονεί τον άλλο και όλοι μαζί την ανθρωπότητα». (Η Εκκλησία μέσα στον κόσμο, σελίδα 156). Αν είχαμε ταπείνωση και πίστη προς τον Θεό, όλα τα προβλήματα θα είχαν λυθεί. Όλος ο πνευματικός αγώνας και η άσκηση γίνεται για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην ταπείνωση.

Αγαπητοί μου φίλοι, είναι πράγματι μοναδικά τα λόγια του Κυρίου μας! Είναι τέτοια λόγια, που κανένας επίγειος βασιλιάς ή άρχοντας δεν τόλμησε ποτέ να εκφέρει, διότι την ίδια στιγμή θα έχανε τη νομιζόμενη μεγαλωσύνη του. Η μόνη οδός, λοιπόν, που οδηγεί στην κορυφή, είναι η ταπείνωση. Τότε μόνο ο άνθρωπος γίνεται μεγάλος, γίνεται πρώτος: όταν είναι ταπεινός. «Ει τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος» (ΜΑΡΚ. 9, 35). Η ταπείνωση είναι μίμηση Χριστού. Ο Χριστός είναι ο απόλυτα ταπεινός. Αυτή την οδό πορεύθηκε ο Κύριος κατά το άχραντο Πάθος Του κι αυτήν καλούμαστε κι εμείς να πορευθούμε για να συνδοξασθούμε μαζί Του. Είναι ευκαιρία να εκμεταλλευθούμε πνευματικά την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας, έτσι ώστε να ενωθούμε με τον Εσταυρωμένο Χριστό και να Τον ακολουθήσουμε και στην ένδοξη Ανάστασή Του.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.