« ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Ευαγγελιστής Μάρκος μας παρουσιάζει τη θεραπεία από τον Ιησού Χριστό ενός σεληνιαζομένου νέου. Μόλις είχε κατεβεί ο Κύριος από το όρος Θαβώρ μετά την Μεταμόρφωσή Του και πλήθος ανθρώπων έτρεξαν κοντά Του. Ανάμεσά τους κι ένας πατέρας, ο οποίος γονάτισε μπροστά στον Ιησού και Του είπε: «Διδάσκαλε, έφερα σε εσένα τον γιο μου, γιατί έχει μέσα του δαιμονικό πνεύμα που τον κάνει άλαλο. Κάθε φορά που τον πιάνει, τον ρίχνει κάτω και τότε βγάζει αφρούς, τρίζει τα δόντια και μένει ξερός. Είπα στους μαθητές σου να διώξουν αυτό το πνεύμα, αλλά δεν μπόρεσαν» (ΜΑΡΚ. 9, 17-18). «Ω, γενιά άπιστη!» (ΜΑΡΚ. 9, 19), αναφώνησε ο Κύριος. «Ως πότε θα είμαι μαζί σας; Πόσον καιρό ακόμη θα σας ανέχομαι; Φέρτε μου εδώ το παιδί» (ΜΑΡΚ. 9, 19). Όταν το πονηρό πνεύμα είδε τον Ιησού, άρχισε να ταράζει με σπασμούς τον νέο.

«Πόσος καιρός είναι που του συμβαίνει αυτό;» (ΜΑΡΚ. 9, 21), ρώτησε ο Χριστός τον πατέρα. «Από μικρό παιδί» (ΜΑΡΚ. 9, 21), απάντησε εκείνος. «Πολλές φορές μάλιστα και στη φωτιά τον έριξε και στα νερά για να τον εξολοθρεύσει. Αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας» (ΜΑΡΚ. 9, 22). Ο Ιησούς, διακρίνοντας την ολιγοπιστία του πατέρα, του αποκρίθηκε: «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει» (ΜΑΡΚ. 9, 23). «Αμέσως τότε φώναξε δυνατά ο πατέρας του παιδιού και είπε με δάκρυα: “Πιστεύω Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή”» (ΜΑΡΚ. 9, 24). Ο ταλαίπωρος αυτός πατέρας πάλευε μεταξύ πίστης και αμφιβολίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που κι εμείς, αν και πιστεύουμε στον Χριστό και στις επαγγελίες Του, κάποτε κλονιζόμαστε, αμφιβάλλουμε, ίσως επηρεαζόμαστε από τον ορθολογισμό που επικρατεί στην εποχή μας, και τα χάνουμε μπροστά στα αδιέξοδα και στις δοκιμασίες που προκύπτουν στη ζωή μας.

Ο πανάγαθος Κύριος δεν τιμώρησε τον βασανισμένο πατέρα για την ολιγοπιστία του, αλλά, αφού τον στήριξε στην πίστη, του χάρισε κατόπιν εκείνο που του ζητούσε, τη θεραπεία του γιου του. Έτσι κι εμάς δεν μας απορρίπτει, αν και γνωρίζει τους φόβους, τους δισταγμούς μας, την ολιγοπιστία μας. Αρκεί βέβαια εμείς να καταφεύγουμε σε Εκείνον και να Του καταθέτουμε τις αγωνίες μας, ομολογώντας μαζί και την αδυναμία μας: «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τη απιστία!» (ΜΑΡΚ. 9, 24). Και τότε ο Κύριος θα μας παρηγορεί, θα μας ενισχύει, θα μας κάνει αυτό που θέλουμε αρκεί να είναι προς το συμφέρον της ψυχής μας. Στην απορία των μαθητών γιατί εκείνοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμονικό πνεύμα, ο Κύριος τους απάντησε: «Αυτό το δαιμονικό γένος δεν μπορεί κανείς να το βγάλει με τίποτε άλλο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία» (ΜΑΡΚ. 9, 29).

Μέσα από το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα μας παρουσιάζεται ολοφάνερα και η ύπαρξη των δαιμόνων. Δυστυχώς πολλοί σήμερα δεν πιστεύουν στην ύπαρξή τους. Και όμως αυτή είναι η διδασκαλία του Κυρίου μας και των Πατέρων της Εκκλησίας μας! Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αγωνιζόμενοι πιστοί που έχουν αντικρίσει δαιμόνια ή έχουν πειραχθεί κατά τη διάρκεια της προσευχής τους από αυτά. Σύγχρονος άγιος Γέροντας αμύνθηκε στην απόπειρα του δαιμονίου να τον χτυπήσει. Η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει. «Ο στάρετς Παρθένιος νικούσε την ανθρώπινη κακία με την ακακία και την πραότητά του. Υπέφερε, όμως, από τη μοχθηρία των δαιμόνων, οι οποίοι πάντοτε πολεμούν τους ταπεινούς δούλους του Θεού. Να τι γράφει σχετικά ο ίδιος: “Το τι επιθέσεις δέχομαι από τους δαίμονες, όταν κάνω στο κελί μου τον κανόνα μου, είκοσι χρόνια τώρα, δεν λέγεται. Πρόκειται για ένα μαρτύριο απερίγραπτο. Αν δεν μου παραστεκόταν η θεία δύναμη, θα είχα οδηγηθεί στον τάφο. Αλλά δόξα τω Θεώ για όλα”.» (Πνευματική Ανθολογία-Από τους βίους και τους λόγους Αγίων της Ρωσίας, σελίδες 69-70).

Αλλά και όταν φύγουμε από αυτόν τον μάταιο κόσμο, την τρίτη ημέρα θα συναντήσουμε τα λεγόμενα τελώνια, τους δαίμονες δηλαδή που θα προσπαθήσουν να μας ρίξουν στην κόλαση, αν έχουμε διαπράξει αμαρτίες τις οποίες δεν έχουμε εξομολογηθεί σε κάποιον πνευματικό. Πιστεύουν μερικοί πως όλοι που φεύγουν από αυτή ζωή πηγαίνουν στον Παράδεισο. Και όμως τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα! Ας ακούσουμε τι λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς για τα τελώνια: «Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα “τελώνια”, σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας· η ψυχή, αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί να συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα». (Η ψυχή μετά τον θάνατο-Οι μεταθανάτιες εμπειρίες, στο φως της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ, σελίδες 286-287).

Αγαπητοί μου φίλοι, τα δαιμόνια δεν απομακρύνονται από τον άνθρωπο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας. «Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία» (ΜΑΡΚ. 9, 29). Αυτά τα δύο πανίσχυρα όπλα μας υποδεικνύει ο Χριστός στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή για την αντιμετώπιση του διαβόλου. Με την προσευχή ο πιστός αποθέτει τη ζωή του στον παντοδύναμο Θεό, η δε νηστεία ταπεινώνει τα σωματικά του πάθη, τον εγωϊσμό του και εξυψώνει την προσευχή του στον Θεό. Γι’ αυτό και τις δύο αυτές αρετές τις συναντάμε μαζί στη ζωή και στους λόγους των Αγίων μας. Αυτές τις αρετές είχε και ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, του οποίου τη μνήμη έχει καθιερώσει η Εκκλησία μας σήμερα Δ΄ Κυριακή των Νηστειών. Ας προσπαθήσουμε αυτές τις δύο αρετές να τις καλλιεργήσουμε στη ζωή μας, έτσι ώστε να ξεφύγουμε από τις παγίδες των δαιμόνων.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.