Ήταν απόγονος του βασιλιά και προφήτη Δαβίδ που τόση εκτίμηση είχαν γι’ αυτόν οι Ιουδαίοι. Κι όπως θα λέγαμε σήμερα, όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές γι’ αυτήν.
Όμως εκείνη
προτίμησε την αφάνεια. Και έμεινε σ’ αυτήν θεληματικά όχι μόνο στις δύσκολες
ώρες των δοκιμασιών και του Σταυρού, αλλά και στις ένδοξες στιγμές της
Ανάστασης και της Πεντηκοστής. Κι αυτό φαίνεται κι από τα ευαγγέλια που καμιά
αναφορά δεν κάνουν στον ρόλο της στην πρώτη Εκκλησία. Αυτή, το σημαντικότερο
πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας!…
Είναι μια
αρετή η ταπεινοφροσύνη που λείπει ίσως περισσότερο από μας που θεωρούμαστε οι
άνθρωποι της Εκκλησίας και συχνά βλέπουμε με κάποια υπεροψία τους άλλους. Μας αρέσει να μιλάνε για μας και
συχνά η αυταρέσκεια «χτυπάει κόκκινο»!…Μας αρέσει ο έπαινος των ανθρώπων, η
δημοσιότητα, τα χειροκροτήματα.
Και το έχει καταλάβει κι ο σατανάς και φουσκώνει τον
εγωϊσμό μας σαν μπαλόνι κι εμείς καμαρώνουμε για τα πτυχία μας, για τις ικανότητές μας, για τα
καλά μας έργα και…για τις αρετές μας! Αλλά γεννιέται το ερώτημα: ένας άνθρωπος
που αναζητάει και απολαμβάνει την αναγνώριση του κόσμου, τι έχει να περιμένει
πια από το Θεό που είπε: «επί τίνα επιβλέψω ειμί επί τον ταπεινόν και ησύχιον
και τρέμοντά μου τους λόγους». Σε ποιόν άλλο να δώσω την χάρη μου παρά σε
εκείνον που είναι ταπεινός, που κάνει αθόρυβα το καθήκον του και σέβεται και
εφαρμόζει το θέλημά μου;
Σε μια εποχή
γεμάτη έπαρση που καταστρέφει την επικοινωνία με τα τείχη που υψώνει, η
ταπεινοφροσύνη ως αυθεντικός τρόπος ύπαρξης αποτελεί την μόνο απάντηση!
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου