« ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

«Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν, και μη εαυτοίς αρέσκειν» (ΡΩΜ. 15, 1). Στη σημερινή Αποστολική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος μας μιλάει για υψηλές διανθρώπινες σχέσεις που να στηρίζονται στην αγάπη. Η αγάπη είναι το πλήρωμα του Ευαγγελικού νόμου. Την αγάπη αυτή είχαν οι μαθητές του Χριστού. Οι δυνατοί έχουν χρέος να ανέχονται τις αδυναμίες των αδυνάτων. Ποιους όμως εννοεί ο Απόστολος δυνατούς; Εννοεί εκείνους που έχουν ξεφύγει από σφάλματα και ελαττώματα. Ο Παύλος μιλάει για τη φροντίδα που πρέπει να έχουμε μεταξύ μας οι Χριστιανοί, που αποτελούμε το Σώμα του Χριστού. Βέβαια η βοήθεια προς τους αδύνατους αδελφούς μας να παρέχεται, όχι για να αρέσουμε στους εαυτούς μας, αλλά για να φανούμε χρήσιμοι προς τον πλησίον. Να μην νομίζουμε ότι είμαστε εμείς οι σπουδαίοι.

Όπως προαναφέραμε το πλήρωμα του Ευαγγελικού νόμου είναι η αγάπη. Με την αγάπη επικρατεί στις διανθρώπινες σχέσεις μας η ομοφροσύνη και η ομόνοια. Με το πνεύμα της αγάπης δεν εγείρονται ούτε διχόνοιες, ούτε φιλονικίες. Μέσα στην οικογένεια υπάρχει ενότητα όταν ο ένας ενδιαφέρεται για τους άλλους. Ο σύζυγος με αγάπη ενδιαφέρεται για τη στήριξη και βοήθεια της συζύγου, όπως και αντιστρόφως. Δεν προσπαθεί ο ένας να εξουσιάζει τον άλλο. Σε τέτοια οικογένεια δεν υπάρχει ενότητα! Οι γονείς επίσης μεριμνούν και κοπιάζουν με γονικό ενδιαφέρον για τα παιδιά τους. Ενδιαφέρονται όχι απλώς να παράσχουν τα υλικά αγαθά, αλλά και για τη μόρφωση του χαρακτήρα και της ψυχής των παιδιών που τους εμπιστεύθηκε η αγάπη του Θεού. Αλλά και μέσα στην κοινωνία, στον επαγγελματικό χώρο, στην εκπαίδευση χρειάζεται αυτή η συνεργασία και η ενότητα.

Η πρώτη Εκκλησία, εκτός της λατρείας και της διδαχής, φρόντιζε και για τη διακονία των χηρών και των ορφανών. Και με τον τρόπο αυτό είχε δημιουργηθεί μία κοινωνία αγάπης χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες και τα αγαθά περίσσευαν για όλους τους πιστούς, πλούσιους και φτωχούς. Αλλά και η Εκκλησία στη σημερινή εποχή με την αξιοποίηση των προσφορών των πιστών αναπτύσσει κοινωνικό έργο για την ανακούφιση των πασχόντων αδελφών μας. Βέβαια το κύριο έργο της Εκκλησίας δεν είναι η φιλανθρωπία, αλλά η λατρεία και η διδαχή, προκειμένου να προοδεύουν πνευματικά οι πιστοί και να στηρίζονται οι αδύνατοι πνευματικά. Ιδιαίτερα σήμερα το ποιμαντικό ενδιαφέρον της Εκκλησίας αποδεικνύεται ζωογόνο και αποδοτικό, όταν υπάρχουν τόσα θύματα της ποικιλόμορφης αμαρτίας. Η Εκκλησία οφείλει να στηρίζει όλους εκείνους που προστρέχουν σε αυτή με την ελπίδα της σωτηρίας τους.

Πάνδεινα τα δυστυχήματα από την ηθική καθίζηση στην εποχή μας. Αδύνατα και δυστυχισμένα κάποια από τα παιδιά μας παρασύρονται από τα ναρκωτικά και μεταβάλλονται σε σωματικά και ψυχικά ερείπια. Αυτά τα παιδιά η Εκκλησία πρέπει να τα βοηθήσει με το να φτιάξει κέντρα απεξάρτησης ή να συνεργάζεται με αυτά τα κέντρα. Όμως οφείλει και να ενημερώνει όλα τα παιδιά, προκειμένου να προφυλάσσονται και να μην μπλέκουν στα σκοτεινά μονοπάτια των ναρκωτικών και του θανάτου. Η Εκκλησία ως στοργική μητέρα οφείλει να βοηθήσει αυτά τα παιδιά, που είναι θύματα αυτού του παραλογισμού, αλλά και τους γονείς τους, οι οποίοι ταλαιπωρούνται πάρα πολύ. Η επιμέλεια και η συμπάθεια προς τους αδύνατους συνανθρώπους μας είναι μέλημα της Εκκλησίας μας, αλλά και όλων μας των πιστών μελών της. Δεν πρέπει να αδιαφορούμε όταν βλέπουμε δυστυχία γύρω μας, αλλά να βοηθάμε όσο μπορούμε.

Η Αποστολική εντολή είναι να είμαστε ωφέλιμοι προς τους συνανθρώπους μας και να οικοδομούμε και να στηρίζουμε τους αδύνατους. Ασφαλώς ο κοινωνικός μας πολιτισμός θα βρισκόταν σε υψηλότερο σημείο, όταν και η Πολιτεία, η μεγάλη αυτή ανθρώπινη κοινωνία, φρόντιζε με ενδιαφέρον να περιθάλπει και να στηρίζει τα αδύνατα μέλη της. Να φρόντιζε για την ίδρυση πολλαπλών ευαγών ιδρυμάτων που θα ανακούφιζαν την ανθρώπινη δυστυχία. Όπου αυτό γίνεται, βλέπουμε τα ευεργετικά αποτελέσματα αυτής της προσφοράς. Τα χρήματα του λαού από τη φορολογία πρέπει να επιστρέφουν για τις ανάγκες του λαού. Τότε εκλείπουν τα παράπονα για την αδιαφορία και το κράτος αποβαίνει, κατά τον Αριστοτέλη, ίδρυμα παιδευτικό, ηθοπλαστικό, προορισμένο να υψώσει τον άνθρωπο. Το κράτος να είναι πνευματικός οργανισμός.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, συνιστά το ανθρώπινο ενδιαφέρον όλων μας που προάγει τον κοινωνικό μας βίο. Και σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να βοηθήσουμε όλοι, κλήρος και λαός, Πολιτεία και Εκκλησία, πλούσιοι και φτωχοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, κάθε μορφωτικού επιπέδου, έτσι ώστε να αλλάξει η κοινωνία μας και να γίνει ενωμένη, ειρηνική, κάτω από την σκέπη και προστασία του Τριαδικού μας Θεού. Μην αδιαφορήσουμε αν αντιληφθούμε ένα πρόβλημα δίπλα μας. Αν μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς, αλλιώς να προστρέξουμε σε κάποιον ειδικό για τη λύση του. Μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους. Για αυτή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην κοινωνία μας, είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Γι’ αυτό όλοι ας γίνουμε αρωγοί στις δυσκολίες των αδελφών μας. Και έτσι, όλοι μαζί με μία φωνή, να δοξάζουμε τον Θεό, τον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.