« ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Ο Απόστολος Παύλος, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, απευθύνεται στους εργάτες του Ευαγγελίου, δηλαδή σε όσους εργάζονται ιεραποστολικά μέσα στην Εκκλησία. Παρομοιάζει την ιεραποστολική εργασία με το κτίσιμο μιας οικοδομής και τους εφιστά την προσοχή. Γράφει: «Έκαστος δε βλεπέτω πως εποικοδομεί» (Α΄ ΚΟΡ. 3, 10). Αυτή η προτροπή αφορά όλους μας. Ο κάθε πιστός κτίζει με την ποικίλη προσφορά του στον συνάνθρωπο. Μπορεί να προσφέρει από οποιαδήποτε θέση στους υπόλοιπους ανθρώπους και να τους ξεκουράσει σωματικά και ψυχικά. Είναι στο χέρι μας να διακονήσουμε τον πλησίον μας με όποιο μέσο μπορούμε. Είναι χρέος μας να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες του. Με αυτή την έννοια ας δούμε ποιο είναι το κτίσιμο που κάνουμε οι πιστοί, πως πρέπει να γίνεται και γιατί χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή σ’ αυτή την εργασία.

Οι πιστοί κτίζουν πρώτα-πρώτα ως σύζυγοι και οικογενειάρχες με την συμπεριφορά τους μεταξύ τους και κυρίως με την αγωγή που δίνουν στα παιδιά τους. Επίσης προσφέρουν στον συνάνθρωπο με το επάγγελμα που ασκούν. Ο εκπαιδευτικός κατ’ εξοχήν, κτίζει στις ψυχές και στην προσωπικότητα των μαθητών του, διαμορφώνει τις εύπλαστες ψυχές τους. Επίσης οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Αλλά και άλλοι εργαζόμενοι προσφέρουν μέσα στην κοινωνία, όπως οι δικαστές και οι δικηγόροι, οι αξιωματικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι τεχνίτες, οι οικοδόμοι, οι εργάτες, οι έμποροι. Σε όλους τους χώρους κτίζει κανείς με τις ποικίλες αγαθοεργίες, εξυπηρετήσεις και ελεημοσύνες που φιλοτιμείται να κάνει. Κτίζει με την ειλικρινή προσφορά του. Πως όμως πρέπει να γίνεται αυτό το κτίσιμο;

Ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί δύο εκφραστικές εικόνες για το κτίσιμο. Άλλος κτίζει με πολύτιμα υλικά: χρυσάφι, ασήμι, πολύτιμους λίθους. Αυτός κτίζει καλά. Άλλος χρησιμοποιεί ευτελή οικοδομικά υλικά: ξύλα, χόρτα, καλάμια. Αυτός δεν κτίζει καλά. Τι σημαίνουν όμως αυτά; Όποιος κτίζει με πολύτιμα υλικά, κτίζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, δηλαδή προσφέρει τις υπηρεσίες του στον συνάνθρωπο ταπεινά και με αγάπη, με φόβο Θεού, με ευσυνειδησία και τιμιότητα, με ειλικρινές ενδιαφέρον. Αντίθετα, όποιος κτίζει με ευτελή υλικά, κτίζει όχι όπως θέλει ο Θεός, αλλά με ιδιοτέλεια· ίσως με σκοπό να βγάλει χρήματα, ακόμη και με αθέμιτο τρόπο, χωρίς να ενδιαφέρεται για το πρόβλημα του συνανθρώπου του ή ελεεί όπως τους Φαρισαίους, για να επαινεθεί από τους ανθρώπους ότι είναι ελεήμονας ή κτίζει πρόχειρα και ασυνείδητα ή με γογγυσμό.

Ο Απόστολος Παύλος απευθύνει έντονη έκκληση στον πνευματικό οικοδόμο. Του εφιστά την προσοχή: «Έκαστος δε βλεπέτω πως εποικοδομεί» (Α΄ ΚΟΡ. 3, 10). Γιατί; Διότι το οικοδόμημά του θα δοκιμασθεί με αυστηρότητα και ακρίβεια, με αιώνιες συνέπειες για τον ίδιο: ή την αιώνια σωτηρία ή την αιώνια απώλειά του. Γράφει χαρακτηριστικά: «Η γαρ ημέρα δηλώσει· ότι εν πυρί αποκαλύπτεται· και εκάστου το έργον οποίόν εστι το πυρ δοκιμάσει» (Α΄ ΚΟΡ. 3, 13). Δηλαδή, «Η δουλειά του καθενός θα φανεί· θα τη φέρει στο φως η ημέρα της κρίσεως. Γιατί η ημέρα αυτή θα φανερωθεί με τρόπο πύρινο, και η ποιότητα του έργου καθενός θα δοκιμασθεί από τη φωτιά» (Α΄ ΚΟΡ. 3, 13). Αν είναι από ευτελή και εύφλεκτα υλικά, θα καεί, θα καταστραφεί, ο δε οικοδόμος θα κατακριθεί. Αν είναι από πολύτιμα υλικά, που αντέχουν στη φωτιά, το οικοδόμημα δεν θα καταστραφεί και ο πιστός θα λάβει μισθό από τον Θεό.

Αλλά και για έναν άλλο λόγο χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στο κτίσιμο. Διότι τώρα δεν φαίνεται καθαρά η ποιότητά του. «Η γαρ ημέρα δηλώσει» (Α΄ ΚΟΡ. 3, 13). Εκείνη η ημέρα θα τη φανερώσει. Τότε ο Κύριος θα φανερώσει «τας βουλάς των καρδιών» (Α΄ ΚΟΡ. 4, 5), τις εσωτερικές σκέψεις και τα ελατήρια των καρδιών. Είναι ενδεχόμενο να νομίζει κανείς ότι εργάζεται όπως θέλει ο Θεός, αλλά η πραγματικότητα να είναι διαφορετική κι εκείνη την ημέρα να εκπλαγεί από την κρίση του Θεού. Στην Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας θα βρεθούμε μπροστά σε μεγάλες εκπλήξεις. Θα δούμε ανθρώπους που δεν το περιμέναμε να σώζονται και ανθρώπους που τους είχαμε ως σωσμένους να κατακρίνονται. Η κρίση του Θεού διαφέρει από την κρίση του ανθρώπου. Γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, αυτοκριτική, παρακολούθηση του εαυτού μας και ταπεινή εκζήτηση του θείου ελέους.

Αγαπητοί μου φίλοι, ο άνθρωπος του Θεού οφείλει να είναι άνθρωπος της αγάπης, διότι ο Θεός είναι αγάπη. Η αληθινή αγάπη όμως δεν έγκειται στις εξωτερικές πράξεις της προσφοράς, αν και εκδηλώνεται οπωσδήποτε με αυτές. Η αληθινή αγάπη είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος σε όσους αγάπησαν ειλικρινά τον Κύριο και ταπεινώθηκαν απέναντί Του. Όσο καλλιεργούμε πνευματικά τον εαυτό μας, όσο αγωνιζόμαστε να καθαρισθούμε από τα πάθη, τόσο το Άγιο Πνεύμα θα μας ελευθερώνει από την φιλαυτία και την ιδιοτέλειά μας και θα κραταιώνει μέσα μας την πνευματική αγάπη, την κορυφαία αρετή που μας εξομοιώνει με τον Θεό και  μας εισάγει στην Βασιλεία των Ουρανών. Τότε ό,τι κάνουμε θα είναι άγιο. Θα κτίζουμε με χρυσάφι και ασήμι. Διότι η αγάπη είναι αληθινό χρυσάφι και ασήμι. Αυτή την αγάπη μακάρι να δώσει σε όλους μας ο Θεός.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.