« ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό να δίνει εντολή στους μαθητές Του να εισέλθουν στο πλοιάριο και να ανοιχθούν στο πέλαγος, έως ότου Εκείνος απολύσει τους όχλους που με ευλαβή κατάνυξη άκουγαν τον λόγο Του. Οι μαθητές με χαρά ανοίχθηκαν στο πέλαγος. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και γαλήνια. Ξαφνικά σηκώνεται φοβερή καταιγίδα. Το πλοίο κλυδωνίζεται και από στιγμή σε στιγμή κινδυνεύει να καταποντισθεί. Η αισιοδοξία των μαθητών αντικαταστάθηκε με φόβο και αγωνία. Τα συναισθήματα εναλλάχθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Δεν περίμεναν η θάλασσα να ταραχθεί τόσο πολύ, ενώ πριν ήταν τόσο ήρεμη. Φυσικό ήταν να αγχωθούν οι μαθητές του Χριστού μπροστά σε αυτό το φυσικό φαινόμενο. Ήταν ανήμποροι απέναντι στα τεράστια κύματα που είχαν να αντιμετωπίσουν. Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει.

Η σκηνή αυτή εκφράζει την καθημερινή μας ζωή. Αμέριμνοι και αισιόδοξοι ριχνόμαστε στον αγώνα της ζωής. Στηριζόμαστε στις αδύνατες ανθρώπινες δυνάμεις και στα πράγματα του υλικού κόσμου. Στον πλούτο, στην υψηλή κοινωνική θέση, στην εξουσία. Έχουμε ένα σπίτι με υγεία και ανέσεις. Αλλά ξαφνικά κεραυνός εν αιθρία. ΄Η όπως έλεγε ο Ελβετός συγγραφέας Φρήντριχ Ντύρενματ «όλα κυλάνε καλά, το επάγγελμα, οι πολιτικές ιδεολογίες, οι διαξιφισμοί στις εφημερίδες και ξαφνικά η βλάβη· σε τελείως προσωπικό επίπεδο, ένας καρκίνος, ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και όλα ανατρέπονται». (Από την τηλεοπτική εκπομπή «Περιμένοντας την Ανάσταση-Χρήστος Γιανναράς, έτος 1987).  Απροσδόκητη συμφορά πέφτει και στροβιλίζει ολόκληρο τον ατομικό και οικογενειακό μας βίο. Η ζωή μεταβάλλεται σε ταραγμένη θάλασσα και το πλοίο του εαυτού μας βασανίζεται μέσα στην άβυσσο του πόνου και της απελπισίας.

Το φαινόμενο της θλίψης δεν περιορίζεται σε λίγους μόνο. Είναι τόσο γενικό, ώστε όλοι οι άνθρωποι έχουν το μερίδιό τους. Ασθένειες πολυχρόνιες, ποικίλες ατυχίες, αδικίες και κατατρεγμοί, είναι σταυροί που σηκώνουμε ο καθένας, με μεγαλύτερο ή μικρότερο βάρος. Οι μαθητές του Χριστού μπροστά στην τρικυμία φοβήθηκαν. Ο Πέτρος θέλοντας να δείξει ότι είναι θαρραλέος παρακάλεσε τον Κύριο να του επιτρέψει να περπατήσει πάνω στα κύματα, όπως περπατούσε ο Χριστός. Όμως κάποια στιγμή βλέποντας ο Πέτρος τον ισχυρό άνεμο φοβήθηκε και άρχισε να καταποντίζεται. Και τότε καλεί τον Ιησού σε βοήθεια. «Κύριε, σώσόν με» (ΜΑΤΘ. 14, 30). Αμέσως ο Χριστός άπλωσε το χέρι Του, τον έπιασε και του λέει: «Ολιγόπιστε! εις τι εδίστασας;» (ΜΑΤΘ. 14, 31). Και μόλις ανέβηκαν στο πλοίο κόπασε ο άνεμος. Ο Κύριος καταδίκασε την ολιγοπιστία του Πέτρου.

Πολλοί είναι εκείνοι που μοιάζουν με τον Πέτρο. Στις θλίψεις και στις καταιγίδες της ζωής σαστίζουν, αισθάνονται φοβία και με την ολιγοπιστία τους αρχίζουν να καταποντίζονται. Η πίστη είναι μεγάλη δύναμη. Γεννά θάρρος και αισιοδοξία. Πιστεύουμε σε έναν Πατέρα Θεό που μπορεί να οδηγήσει το ατομικό μας πλοίο σε ένα γαλήνιο λιμάνι. Η πίστη είναι δύναμη, που μας δίνει το δικαίωμα να ζήσουμε, μας δίνει το έναυσμα να προχωρήσουμε στη ζωή, μας ενθαρρύνει προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες που προκύπτουν στην καθημερινότητά μας. Η πίστη στον Θεό είναι τρόπος ζωής, είναι η βάση του πνευματικού αγώνα κάθε Χριστιανού. Μόνο με την πίστη μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις διάφορες δυσκολίες της ζωής. Χωρίς αυτή θα πάθουμε ότι έπαθε και ο Πέτρος, ο οποίος μόλις ολιγοπίστησε άρχισε να βυθίζεται μέσα στο νερό.

Έπειτα οι θλίψεις βοηθούν να εκτιμάμε καλύτερα τις χαρές και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αν η ζωή μας ήταν μία διαρκής χαρά, τότε θα ήταν ανούσια και μονότονη. Όταν έχουμε την υγεία δεν χαιρόμαστε τόσο πολύ. Όταν όμως αναρρώσουμε από κάποια βαριά αρρώστια, τότε η χαρά μας είναι πολύ μεγάλη! Γιατί τότε αναπολούμε τους κινδύνους που διατρέξαμε και εκτιμάμε την αξία της ζωής. Ή όταν τακτοποιηθεί μία υπόθεσή μας, που εκκρεμούσε χρόνια,  χαιρόμαστε πάρα πολύ! Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες στη ζωή μας είναι μία αφορμή να εκτιμήσουμε μερικά πράγματα. Είναι κυρίως η αφορμή να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό, που Τον εγκαταλείπουμε όταν όλα μας πάνε καλά. Γιατί δυστυχώς όλοι πέφτουμε σε αυτόν τον πειρασμό. Όταν μας πηγαίνουν καλά τα πράγματα ξεχνάμε και προσευχή και εκκλησιασμό και πολλά άλλα που αφορούν την πίστη μας στον Θεό.

Αγαπητοί μου φίλοι, πολλές φορές με μία φιλοσοφική θεώρηση χαρακτηρίζουμε τη ζωή ως κοιλάδα κλαυθμώνος, ως μία θάλασσα που εγείρονται εναντίον μας τρικυμιώδη κύματα. Παντού δάκρυα και κλάμματα. Δάκρυα όταν γεννιόμαστε, δάκρυα στην εργασία μας, στον γάμο μας, ακόμη και στον τάφο μας. Τα δάκρυά μας ποτίζουν τα άνθη της ζωής. Αυτή την πραγματικότητα τη διεκήρυξε ο Αρχηγός της πίστης μας, ο Χριστός: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (ΙΩΑΝ. 16, 33). Ας βάλουμε καλά μέσα στην καρδιά μας τα λόγια αυτά του Κυρίου μας και ας Του ζητήσουμε τη βοήθειά Του, προκειμένου να αντιμετωπίζουμε με θάρρος τις δοκιμασίες που μας έρχονται στην καθημερινή μας ζωή. Με την θερμή πίστη στον Θεό μέσα στις φουρτούνες της ζωής δεν θα καταποντιζόμαστε. Θα χαιρόμαστε την παρούσα ζωή και θα πορευόμαστε προς την αιωνιότητα.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.