« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ »

Ήταν Μεγάλη Παρασκευή απόγευμα, αγαπητοί μου φίλοι. Λίγες ώρες πριν από τη δύση του ηλίου, ο Κύριός μας μετά το οδυνηρό Πάθος και το φρικτό σταυρικό μαρτύριο βρισκόταν ήδη νεκρός πάνω στον Σταυρό. Τον είχαν εγκαταλείψει ακόμη και οι μαθητές Του. Το πανάγιο Σώμα Του κινδύνευε να μείνει άταφο, καθώς σε λίγες ώρες θα ξεκινούσε το Σάββατο και απαγορευόταν κάθε μορφή εργασίας για τους Εβραίους. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή εμφανίσθηκε ένας κρυφός μαθητής του Κυρίου, ο Ιωσήφ, που καταγόταν από την Αριμαθαία. Ήταν σεβαστό και επίσημο μέλος του Ιουδαϊκού Συνεδρίου. Προσδοκούσε κι εκείνος, όπως και άλλοι μαθητές του Κυρίου, την Βασιλεία του Θεού. Ο Ιωσήφ «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (ΜΑΡΚ. 15, 43). Δεν ήταν μία εύκολη κίνηση αυτή του Ιωσήφ. Ήταν πραγματικά κάτι το τολμηρό!

Ο Πιλάτος απόρησε πως τόσο σύντομα είχε πεθάνει ο Ιησούς και αφού ρώτησε τον εκατόνταρχο κι επιβεβαίωσε τον θάνατό Του, χάρισε το νεκρό σώμα του Κυρίου στον Ιωσήφ. Εκείνος με βαθύτατο σεβασμό και πολλή ευλάβεια αποκαθήλωσε το νεκρό σώμα, το τύλιξε σε καινούργιο και αμεταχείριστο σεντόνι και το τοποθέτησε σε ένα μνημείο, το οποίο ήταν σκαλισμένο μέσα σε βράχο. Κατόπιν κύλησε έναν μεγάλο λίθο στο στόμιο του μνημείου και έκλεισε έτσι την είσοδο. Ο Ιωσήφ τόλμησε. Απέδωσε τιμές στον ατίμητο Χριστό, χωρίς να λογαριάσει τις συνέπειες της πράξης του. Δεν υπολόγισε τη διακεκριμένη θέση του, το αξίωμά του, την περιουσία του, ίσως και αυτήν ακόμη τη ζωή του, τα οποία κινδύνευε να χάσει. Δεν υπολόγισε ούτε τις αντιδράσεις και τους χλευασμούς που θα δεχόταν από τα υπόλοιπα μέλη του Συνεδρίου. Τόλμησε και γι’ αυτό αξιώθηκε να κρατήσει με τα ίδια του τα χέρια το τίμιο Σώμα του Κυρίου. 

Όμως και η εποχή μας απαιτεί τόλμη, καθώς πολύ συχνά εξαπολύονται ειρωνείες και βλασφημίες εναντίον του Χριστού και της Εκκλησίας μας, από διάφορα πρόσωπα στον επαγγελματικό μας χώρο, στην αγορά, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, στα Σχολεία, στα Πανεπιστήμια και αλλού. Μπροστά σε αυτές τις καταστάσεις χρειάζεται κι εμείς να τολμήσουμε: Να εκφράσουμε την αντίθεσή μας· να υπερασπισθούμε την αλήθεια· να ομολογήσουμε την πίστη μας. Δεν πρέπει να μας διακατέχει ο φόβος και η ντροπή. Ίσως μας κοστίσει αυτό. Πιθανώς να δεχθούμε κάποια περιφρόνηση ακόμη και διωγμό από ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Δεν πρέπει να μας λυγίσει η πολεμική των άλλων εναντίον της πίστης μας. Οφείλουμε να αγωνισθούμε. Και με αυτόν τον τρόπο αξιωνόμαστε και στη σημερινή εποχή να αποδίδουμε τιμή στον Εσταυρωμένο Χριστό. Τον δρόμο μας τον έδειξε ο Ιωσήφ.

Στο μεταξύ κάποιες αφοσιωμένες μαθήτριες του Κυρίου παρακολουθούσαν με πολύ ενδιαφέρον που τοποθετήθηκε το σώμα του Ιησού. Όταν λοιπόν τελείωσε η αργία του Σαββάτου, η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα και την επόμενη ημέρα ξεκίνησαν πολύ πρωΐ, την ώρα που ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει, για να πάνε στον Τάφο και να αλείψουν το σώμα του Ιησού. Στον δρόμο αγωνιούσαν για το ποιος θα τους κυλούσε τη μεγάλη πέτρα που βρισκόταν στην είσοδο του μνημείου. Καθώς όμως έφθασαν, διαπίστωσαν με θαυμασμό ότι η μεγάλη πέτρα είχε ήδη μετατοπισθεί. Μπαίνοντας στο μνημείο γέμισαν με τρόμο και δέος, διότι αντίκρισαν έναν λευκοντυμένο Άγγελο να κάθεται στα δεξιά του μνημείου. Και βλέποντας την αγωνία των μυροφόρων ο Άγγελος τις καθησύχασε λέγοντάς τους να μην φοβούνται και ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί!

Ας ακούσουμε τι μας λέει το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα: «Αυτός (ο Άγγελος) όμως τους είπε: “Μην τρομάζετε. Ψάχνετε για τον Ιησού από την Ναζαρέτ, τον Εσταυρωμένο; Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ. Να το μέρος όπου Τον είχαν βάλει. Πηγαίνετε τώρα και πείτε στους μαθητές Του και στον Πέτρο, ότι πηγαίνει πριν από εσάς στην Γαλιλαία και σας περιμένει· εκεί θα Τον δείτε, όπως σας το είπε”. Οι γυναίκες βγήκαν κι έφυγαν από το μνημείο γεμάτες τρόμο και δέος· δεν είπαν όμως τίποτα σε κανέναν, γιατί ήταν φοβισμένες» (ΜΑΡΚ. 16, 6-8). Κυρίευσε τις μυροφόρες ο τρόμος, γιατί αυτό που συνέβη, ήταν κάτι το πρωτοφανές. Νικήθηκε ο θάνατος! Δεν το χωρούσε το μυαλό τους. Αυτό σήμαινε ότι ο αγαπημένος τους Διδάσκαλος δεν ήταν απλώς ένας άνθρωπος του Θεού, ένας μεγάλος Προφήτης. Ήταν ο Ίδιος ο Θεός! Το γεγονός αυτό τους είχε δημιουργήσει θαυμασμό και ενθουσιασμό.

Αγαπητοί μου φίλοι, αυτός ο ενθουσιασμός πρέπει να κυριαρχεί και στην καρδιά του κάθε πιστού στην αναστάσιμη περίοδο που διανύουμε, αλλά και σε όλη τη ζωή του. Αυτή η βαθιά και σεμνή χαρά, που διώχνει τον φόβο του θανάτου, που απαλύνει τον πόνο των δοκιμασιών και επαναφέρει το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων. Και αυτή είναι η αληθινή χαρά! Η «χαρά» που φέρνει η διασκέδαση, ο πλούτος, η μόδα, τα ναρκωτικά, η ασυδοσία, είναι φευγαλέα, πρόσκαιρη και στιγμιαία. Αυτή η χαρά δεν είναι η αληθινή, η μόνιμη, η αιώνια. Η αληθινή χαρά είναι αυτή που προσφέρει ο δωρεοδότης Χριστός σε όσους Τον ακολουθούν. Η αληθινή χαρά πηγάζει από την πίστη ότι ο Χριστός αναστήθηκε όντως και ότι περιμένει και τη δική μας ανάσταση. Η ζωή του ανθρώπου δεν σταματά στον τάφο, αλλά συνεχίζεται και πέραν αυτού. Συνεχίζεται στην απέραντη αιωνιότητα! Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.