« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ »

Ένας ακόμη μαθητής του Χριστού, αγαπητοί μου φίλοι, ανάμεσα στους δώδεκα, φέρει στην ταυτότητά του το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αμφιβολίας ή, αν θέλετε, ακόμη, και της απιστίας. Ο ένας από τους δώδεκα, ο Ιούδας, που διακρίνεται για την φιλοχρηματία του, Τον προδίδει αντί τριάκοντα αργυρίων. Ένας δεύτερος, ο ένθερμος και ενθουσιώδης Πέτρος, στις πιο τραγικές στιγμές που διέρχεται ο Κύριος, Τον αρνείται τρεις φορές. Και ο δίδυμος Θωμάς, όπως μας λέει το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, απιστεί και αμφιβάλλει στο πιο μεγάλο και συγκλονιστικό γεγονός, στην Ανάσταση του Χριστού. Πως είναι δυνατόν ο Διδάσκαλός του να έχει αναστηθεί; Αφού Τον είδε πάνω στον Σταυρό, ανάμεσα στους δύο ληστές, να αφήνει την τελευταία Του πνοή. Η λογική του Θωμά επαναστατεί! Δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους του! Δεν πιστεύει ότι μπορεί να έγινε κάτι τέτοιο!

Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο οποίος διακρινόταν για το υπερβολικό του θάρρος και ο κρυφός μαθητής Νικόδημος, με όλο τον σεβασμό και την αγάπη που έτρεφαν στον Κύριο, ενταφίασαν στο καινό μνήμα τον Διδάσκαλό τους. Καμία αμφιβολία για την μεγάλη πέτρα που έκλεισε την είσοδο του μνήματος του Χριστού. Καμία ελπίδα για έναν ζωντανό Χριστό δεν υπάρχει για τον Θωμά. Τι και αν οι άγγελοι διαλαλούν στα πέρατα της οικουμένης το «Χριστός Ανέστη!»; Ο Απόστολος Θωμάς δυσπιστεί. Τι και αν οι μυροφόρες γυναίκες φωνάζουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους το «Χριστός Ανέστη!»; Ο Θωμάς αμφιβάλλει. Τι και αν οι σύντροφοί του, που έζησαν μαζί τρία ολόκληρα χρόνια, κοντά στον Κύριο, σαλπίζουν το «Χριστός Ανέστη!»; Τι και αν βεβαιώνουν οι υπόλοιποι μαθητές, ότι «εωράκαμεν τον Κύριον» (ΙΩΑΝ. 20, 25); Η αξιοπιστία τους χάνεται μπροστά στην απιστία του Θωμά.

Ο Θωμάς είναι ζαλισμένος. Στον τάφο του  Χριστού έθαψε και αυτός όλες τις ελπίδες. Πλέει στο πέλαγος της απόγνωσης. Του αρέσει να ζει στη μοναξιά του. Θέλει να περάσει τις δύσκολες ώρες της οδύνης μόνος του. Ο Θωμάς είναι θετικιστής. Απορρίπτει τη μεταφυσική και υποστηρίζει ότι η μόνη έγκυρη γνώση είναι αυτή που μπορεί να επιβεβαιωθεί μέσω της λογικής. Ζητά αποδείξεις για να αποδεχθεί το γεγονός. Η λογική του δεν του επιτρέπει να δεχθεί ένα υπερφυσικό γεγονός. Μελαγχολικός τύπος και απαισιόδοξος εξ ιδιοσυγκρασίας, τα βλέπει όλα με την σκοτεινή τους όψη. Ο Θωμάς όμως, αν και αμφιβάλλει, κατά βάθος έχει αγαθή προαίρεση. Δεν αμφιβάλλει για να αμφιβάλλει. Δεν είναι δύσπιστος για να δείξει ότι είναι έξυπνος, σπουδαίος ή κάποιος μεγάλος φιλόσοφος. Αμφιβάλλει καλοπροαίρετα. Ζει στο σκοτάδι της αμφιβολίας, αλλά θέλει να δει το φως της πίστης.

Χωρίς αμφιβολία ο Απόστολος Θωμάς πάλεψε πολύ με την λογική του. Έζησε όλη την τραγικότητα της κατάστασης. Και όλα αυτά γιατί; Ποιο ήταν το τραγικό λάθος του; Ας τον ακούσουμε: «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρά μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω» (ΙΩΑΝ. 20, 25). Ο Θωμάς ζητά χειροπιαστά πράγματα. Ζητά να δει με τα ίδια του τα μάτια τον Αναστημένο Χριστό. Θέλει να ακούσει με τα ίδια του τα αυτιά την φωνή του Αναστημένου Χριστού. Θέλει να Τον αγγίξει για να βεβαιωθεί. Μόνο έτσι μπορεί να πιστέψει. Διαφορετικά, θα ασφυκτιά στην πνιγηρή ατμόσφαιρα των αμφιβολιών του. Θέλει με τις σωματικές του αισθήσεις να κατανοήσει τα πνευματικά. Δεν εμπιστεύεται τις μαρτυρίες των μυροφόρων γυναικών και των άλλων συμμαθητών του. Εμπιστεύεται τις αισθήσεις του.

Πολλές φορές όμως οι αισθήσεις μας απατούν. Ανατέλλει ο ήλιος, μεσουρανεί και βασιλεύει. Αυτό είναι μία απάτη των αισθήσεών μας. Ο ήλιος είναι αμετακίνητος. Βυθίζουμε ένα ραβδί μέσα στο νερό και βλέπουμε μία τεθλασμένη βέργα. Αυτό είναι απάτη. Από αυτά τα δύο παραδείγματα γίνεται φανερό πως οι αισθήσεις μας πολλές φορές μας απατούν, ακόμη και σε αυτά τα αισθητά πράγματα. Και μετά από οκτώ ημέρες, μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο, οι μαθητές μαζί με τον Θωμά ήταν συγκεντρωμένοι και εμφανίσθηκε ενώπιόν τους ο Αναστημένος Κύριος. Και απευθυνόμενος ο Χριστός στον δύσπιστο μαθητή Του του λέει: «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρά σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (ΙΩΑΝ. 20, 27). Και ο Θωμάς βλέποντας τον Διδάσκαλό του Αναστημένο, γεμάτος χαρά αναφώνησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (ΙΩΑΝ. 20,28).

Αγαπητοί μου φίλοι, σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που φθάσαμε, πολλές φορές ζούμε στις ίδιες τραγικές καταστάσεις της αμφιβολίας. Πολλές φορές νικημένοι από την λογική αμφισβητούμε τις αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου και χανόμαστε μέσα στην απιστία μας. Αν, όμως, διαθέτουμε αγαθή προαίρεση, πάντα το έλεος του Θεού θα μας περικυκλώνει. Γι’ αυτό το πιο σπουδαίο αίτημα της προσευχής μας πρέπει να είναι το «πρόσθες ημίν πίστιν, Κύριε» (ΛΟΥΚΑ 17, 5). Να ζητήσουμε από τον Αναστημένο Χριστό να μας αναθερμάνει και να μας αναζωογονήσει την πίστη μας. Η πίστη χάνεται πολλές φορές μέσα στον λαβύρινθο της λογικής. Μην εγκαταλείπουμε την προσπάθειά μας. Να ζητάμε τη βοήθεια του Αναστημένου Χριστού, προκειμένου να έχουμε περισσότερη πίστη. Και με αυτή την πίστη να αναφωνούμε σαν τον Θωμά: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (ΙΩΑΝ. 20, 28). Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.