« ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Στη σημερινή Αποστολική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, ο Απόστολος Παύλος απευθύνεται προς τους Χριστιανούς της Ρώμης, οι οποίοι προέρχονταν περισσότερο εξ εθνών και λιγότερο εξ Ιουδαίων, και θέτει τα κίνητρα της πνευματικής ζωής. Στέκει δε αυστηρός κριτής το κείμενο αυτό προς όλους εκείνους οι οποίοι θέλουν να μονοπωλούν τη σωτηρία. Και φυσικά αυτό απευθύνεται στους Χριστιανούς όλων των εποχών. Άραγε εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί πραγματοποιούμε όντως στη ζωή μας την ευλογημένη κλήση που λάβαμε από τον Χριστό; Είναι πολύ εύκολο σήμερα κάποιος, με την αφθονία των μέσων που υπάρχουν, να ακούει ομιλίες, να κατηχείται, ακολούθως να εισέλθει στην πνευματική ζωή, να εξομολογείται, να κοινωνάει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, ακόμη και να κηρύττει και να συγγράφει, αλλά όλα αυτά να μη θίγουν τον εσωτερικό άνθρωπο.

Κάποιες φορές όλα αυτά γίνονται, κατά έναν αυτοδικαιωτικό τρόπο, ψυχαναγκαστικά, φαρισαϊκά, υποκριτικά. Τότε οι πράξεις απέχουν πολύ από τη θεωρία. Ένας τέτοιος άνθρωπος άλλα λέει και άλλα πράττει. Υπάρχει διάσταση δόγματος και ήθους, όπως λέμε θεολογικά. Συμβουλεύεται τη διάνοιά του και όχι, όπως πρέπει, την καρδιά του. Ταλαιπωρεί τον εαυτό του, κι ας μην το καταλαβαίνει κάποτε, ταλαιπωρεί και τους άλλους. Ο Απόστολος Παύλος όμως είναι σαφής: Πρέπει να γίνουμε ποιητές και όχι ακροατές μόνο της διδασκαλίας του Χριστού. Μεταξύ διάνοιας και καρδιάς, η πνευματική απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Η γεφύρωση του χάσματος γίνεται με την Χάρη του Χριστού, της Παναγίας Μητέρας Του και των Αγίων Του. Η Εκκλησία είναι ο τόπος  και ο τρόπος φανέρωσης αυτού του μυστηρίου. Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, όταν βρισκόμαστε συνειδητά, γινόμαστε ποιητές του νόμου.

Διερωτώνται συχνά οι Χριστιανοί: «ποιος σώζεται;» Άλλοι μάλιστα περνάνε από την απλή ερώτηση στην αλαζονική βεβαιότητα «μόνον οι Ορθόδοξοι σώζονται», αποκλείοντας αφ’ ενός μεν τη δυνατότητα στον Θεό να σώσει και μη Ορθοδόξους, αφ’ ετέρου δε τοποθετούν αρκετοί από αυτούς τον εαυτό τους στους σεσωσμένους. Έτσι όμως υποκαθιστούν την κρίση του Χριστού. Στο σημείο αυτό καλό είναι να διευκρινίσουμε ότι είναι άλλο αυτό, ποιους θα σώσει ο Χριστός, και άλλο το να διαφυλάξουμε την Ορθόδοξη πίστη μας. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν μπορούμε να συμπροσευχόμαστε με τους κάθε λογής αιρετικούς και αλλοθρήσκους. Ούτε πάλι κάποιοι εκ των Ορθοδόξων να προσπαθούν να ενωθούν με αυτούς χωρίς τη βάση της αλήθειας του Χριστού. Ο Οικουμενισμός και ο Διαθρησκειακός Συγκρητισμός είναι κατασκευάσματα της Νέας Τάξης Πραγμάτων και των οπαδών του επερχόμενου Αντιχρίστου.

Ο Απόστολος Παύλος ανατέμνει έξοχα αυτήν την πνευματική παθολογία του «σεσωσμένου» και στη σημερινή Αποστολική περικοπή, αλλά και αλλού, όταν λέει ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνώρισαν νόμο και όμως τον τηρούν, υπακούοντας στον άγραφο νόμο της συνείδησής τους, δηλαδή στη φωνή του Θεού μέσα τους. Μιλάει μόνο για Ορθοδόξους; Πως θα κρίνουμε αυτούς τους καλοπροαίρετους ανθρώπους; Ξέρουμε μήπως ποιοι και πόσοι είναι και που βρίσκονται; Ή μήπως όλοι οι Ορθόδοξοι σώζονται, απλώς και μόνο επειδή είναι Ορθόδοξοι, ενώ δεν πατάνε το πόδι τους στην Εκκλησία και δεν ζουν τη Μυστηριακή ζωή της; Αστείο και να το σκεφθεί κανείς! Η Ορθοδοξία πρέπει να συμβαδίζει με την Ορθοπραξία. Όταν αυτά τα δύο μεγέθη απομακρυνθούν το ένα από το άλλο, υπάρχει πρόβλημα και οδηγεί σε πνευματικά αδιέξοδα. Οι εκτός της Ορθοδοξίας θα κριθούν σύμφωνα με τη συνείδησή τους.

Έχουμε όντως το μεγάλο δώρο από τον Θεό να ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική. Αυτό όμως αφ’ ενός μεν είναι μια ιδιαίτερη τιμή, αφ’ ετέρου μας επιφορτίζει με ένα πρωτείο διακονίας και όχι εξουσίας απέναντι σε όλους τους ανθρώπους. Οφείλουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να φερόμαστε με σεβασμό στους συνανθρώπους μας, αλλά και να διαφυλάττουμε παράλληλα και την Ορθόδοξη πίστη μας, έτσι ώστε να την παραδόσουμε ανόθευτη στις επόμενες γενιές. Οφείλουμε να μεταδίδουμε την πίστη μας σε όσους μας το ζητούν, χωρίς πιέσεις και δεσμεύσεις. Κυρίως μπορούμε να βοηθήσουμε τους εκτός Εκκλησίας ανθρώπους με το προσωπικό μας παράδειγμα. Η ζωή μας να συμβαδίζει με αυτά που διδάσκουμε. Μόνο έτσι θα προβληματισθούν οι άνθρωποι που είναι μακριά από την Ορθόδοξη πίστη.

Αγαπητοί μου φίλοι, όσο αγωνιζόμαστε πνευματικά βλέπουμε ότι η Χάρη του Χριστού παρακολουθεί όχι τόσο το πλήθος ή το είδος των παθών και των επιθυμιών που μας βασανίζουν, όσο τη δική μας διάθεση να είμαστε εναντίον τους και αναλόγως αυτής της διάθεσής μας, μας λυτρώνει και ακολούθως μας φωτίζει και μας θεώνει. Αν όμως παραδοθούμε στην αμέλεια και καταντήσουμε επιλήσμονες της τιμής που μας έγινε, εννοείται ότι θα κατακριθούμε πολύ περισσότερο από τους μη Ορθοδόξους συνανθρώπους μας. Ας αγωνισθούμε, λοιπόν, ώστε από κατ’ όνομα Ορθόδοξοι Χριστιανοί να περάσουμε στην πραγματικότητα και φανέρωση της Ορθοδοξίας στη ζωή μας, θέλοντας φυσικά να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Η Ορθόδοξη πίστη να γίνει βίωμά μας, έτσι ώστε να φωτισθούμε εμείς πρώτα από το Άγιο Πνεύμα και έπειτα να φωτίσουμε και τους άλλους ανθρώπους.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.