« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ »

Στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής του Τυφλού, αγαπητοί μου φίλοι, βλέπουμε τους δύο Αποστόλους, τον Παύλο και τον Σίλα, να βρίσκονται στο πιο βαθύ κελλί της φυλακής των Φιλίππων κάτω από αυστηρή επιτήρηση, επειδή τόλμησαν να κηρύξουν με παρρησία το Ευαγγέλιο του Χριστού και ελευθέρωσαν από το δαιμόνιο μια γυναίκα, που κάποιοι την εκμεταλλεύονταν για να πλουτίζουν με τις μαντείες της. Τα ρούχα των φυλακισμένων Αποστόλων είναι ξεσκισμένα· το σώμα τους γεμάτο πληγές από τα ανελέητα μαστιγώματα, που επί πολλή ώρα δέχονταν· οι πόνοι τους ανυπόφοροι· όλα τα μέλη τους ακινητοποιημένα· τα πόδια τους δεμένα στο τιμωρητικό όργανο που λεγόταν ξύλο, έτσι ώστε να μην μπορούν ούτε στο ελάχιστο να μετακινηθούν. Οπωσδήποτε είναι διψασμένοι και νηστικοί, οι δε δυνάμεις τους όλο και τους εγκαταλείπουν. Ας δούμε όμως πως αντιμετωπίζουν τη δυσκολία τους αυτή οι δύο Απόστολοι.

Ο Παύλος και ο Σίλας βρίσκονται φυλακισμένοι κάτω από άθλιες συνθήκες και έπειτα από σκληρά βασανιστήρια. Και όμως, κατά τη διάρκεια της νύχτας, την ώρα που οι άλλοι κρατούμενοι δυσφορούν, οι δύο Απόστολοι στρέφουν την καρδιά τους στον Θεό και προσεύχονται. Μάλιστα δεν προσεύχονται να τους απαλλάξει από τη δεινή κατάστασή τους, αλλά «προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν» (ΠΡΑΞ. 16, 25). Σαν να βιώνουν την πιο μεγάλη χαρά, σαν να μη λειτουργούν οι αισθήσεις του σώματός τους, σαν να βρίσκονται σε έναν άλλο κόσμο, πνευματικό, υμνούν και δοξάζουν τον Θεό. Βιώνουν συναισθήματα που βίωναν οι άγιοι Μάρτυρες της Εκκλησίας μας, όταν και αυτοί βρίσκονταν σε δύσκολες καταστάσεις πριν ακολουθήσει το μαρτύριό τους. Δεν νιώθουν τους πόνους γιατί τους επισκιάζει η Χάρη του Θεού. Το μόνο που τους απασχολεί είναι να μη χάσουν την επαφή τους με τον Θεό.

Θαυμάζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Η του Παύλου άλυσις πάσης σειράς χρυσής κοσμιωτέρα εστί» (ΕΠΕ, 20, 628). Δηλαδή, η αλυσίδα που κρατούσε δέσμιους τους δύο Αποστόλους είναι πολυτιμότερη από κάθε χρυσή αλυσίδα, διότι αυτή τους ανέβασε στον ουρανό. Ακούνε οι υπόλοιποι φυλακισμένοι τη δοξολογία των δύο Αποστόλων και εκπλήσσονται. Αυτή τη δοξολογία ακούει και ο Θεός και απαντά με τρόπο συγκλονιστικό. Τη στιγμή εκείνη γίνεται μεγάλος σεισμός, που συνταράζει τα θεμέλια της φυλακής. Οι ίδιοι είναι ακίνητοι, οι ύμνοι τους όμως σείουν τη γη. Είναι δεμένοι, αλλά η δοξολογία τους προκαλεί σεισμό που λύνει τα δεσμά τους. Λύνει και τα δεσμά όλων των κρατουμένων. Η δοξολογία αυτή προς τον Θεό μέσα στην άθλια φυλακή φέρνει το μεγάλο θαύμα! Η δύναμη της προσευχής είναι μεγάλη! Αυτό το γνωρίζουν όσοι προσεύχονται μέσα από την καρδιά τους.

Η παναρμόνια αυτή δοξολογία των Αποστόλων αντηχεί μέσα στους αιώνες. Ενώνεται με τη δοξολογία χιλιάδων Μαρτύρων της πίστης μας, οι οποίοι πέρασαν από παρόμοιες καταστάσεις, και φθάνει μέχρι την εποχή μας. Την ακούμε κι εμείς και θαυμάζουμε το ηρωϊκό φρόνημά τους. Εμείς βέβαια δεν έχουμε βιώσει αντίστοιχες δυσκολίες. Όλοι μας ωστόσο δοκιμαζόμαστε από θλίψεις και πειρασμούς. Δεν είναι λίγες οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε· οικογενειακές, επαγγελματικές, οικονομικές, προβλήματα υγείας και άλλα. Συχνά αυτές μας καταβάλλουν, συνθλίβουν την ψυχή μας, απειλούν κάποτε τη ζωή μας. Με ένα μεγάλο δεσμωτήριο μοιάζει τότε η ζωή αυτή και ο καθένας μας βρίσκεται δεμένος με τον σταυρό του, με τη δοκιμασία του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν θλίψεις και δοκιμασίες. Ακόμη και άνθρωποι που φαινομενικά τα έχουν όλα, βιώνουν και αυτοί δοκιμασίες.

Όμως μέσα στις δοκιμασίες αυτές, που μοιάζουν με άλλου είδους φυλακή, υπάρχουν κάποιες ψυχές, οι οποίες όχι μόνο κάνουν υπομονή, αλλά επιπλέον στρέφουν το βλέμμα τους στον ουρανό και δοξολογούν τον Θεό. Ασθενείς καθηλωμένοι στο κρεβάτι, μητέρες πάνω από το μνήμα του παιδιού τους δοξάζουν τον Θεό, με βαθιά πίστη ότι Εκείνος γνωρίζει. Φτωχοί οικογενειάρχες, έστω κι αν στερούνται τα αναγκαία, δοξολογούν τον Χορηγό παντός αγαθού που είναι ο Θεός. Πόσοι είναι εκείνοι που έχουν αδικηθεί ή έχουν εγκαταλειφθεί και όμως δεν αφήνουν τη δοξολογία προς τον Θεό. Ο ίδιος ο ιερός Χρυσόστομος, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, εξόριστος στα βάθη της Μικράς Ασίας λέει τα εξής συγκλονιστικά λόγια: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Δόξα στον Θεό για όλα όσα μου συμβαίνουν· είτε είναι καλά είτε είναι άσχημα· είτε ευχάριστα είτε θλιβερά.

Αγαπητοί μου φίλοι, αυτή είναι η πιο υπέροχη δοξολογία. Και ο αγαθός Θεός αντιφωνεί κάποτε με τον δικό Του τρόπο. Σείει τα βάθη της θλιμμένης ψυχής, παρηγορεί τον πόνο και επεμβαίνει, είτε για να ελευθερώσει από τα δεσμά, είτε για να χαρίσει υπομονή για τη συνέχιση του αγώνα. Κάποιες φορές ένα πρόβλημα που μας βασανίζει λύνεται, κάποιες άλλες φορές δεν λύνεται, αλλά αισθανόμαστε μέσα στην ψυχή μας τη θεία παρηγοριά και ειρηνεύουμε. Επομένως ας δοξάζουμε τον Θεό, όχι μόνο όταν τα πράγματα έρχονται ευνοϊκά στη ζωή μας, αλλά και όταν δοκιμαζόμαστε. Ας Τον θυμόμαστε τότε, όχι μόνο για να Του ζητάμε να μας απαλλάξει από τις συμφορές, αλλά για να Τον δοξολογούμε για ό,τι Εκείνος, ο πάνσοφος Θεός, επιτρέπει αποβλέποντας στο καλό μας. Γιατί οτιδήποτε γίνεται στη ζωή μας είναι για την ωφέλεια της αθάνατης ψυχής μας. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.