« ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ’ΝΑΙ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΝΤΟΥΛΑ »

Merry christmas αναγνώστη μου αλλά μην κοροϊδευόμαστε κιόλας. Χριστούγεννα χωρίς Χριστού γέννα γίνονται;

Αμέ, πώς δεν γίνονται, αποκρίνονται ομάδι πραματευτάδες και ψωνιστές. Διάκοσμος με παράδοξα στολίδια, γιρλάντες με πολύχρωμα φωτάκια που κρύβουν τα σκότη και τις σκοτούρες μας, ανταλλαγή άχρηστων αντικειμένων όμορφα αμπαλαρισμένων «έτσι, για το καλό», φαγοπότια σαν να μην υπάρχει αύριο, γλυκά με τη σέσουλα και copy paste ευχές για μακροημέρευση.

Μακροημέρευση όμως τίνος, αναγνώστη μου; Του κενού; Του κενού που χάσκει, πανέτοιμο να μας καταπιεί σούμπιτους κι εμάς και τη ματαίωση της γιορτής που για ακόμη μια φορά πέρασε και δεν ακούμπησε;

Και πώς να μας ακουμπήσει η γιορτή; Δεν είμαστε εμείς για ακουμπισμούς και αγκαλιές. Keep distance. Τα αεροφιλήματα πάνε κι έρχονται. Είναι κολλητικά τα Χριστούγεννα. Μακριά κι αγαπημένοι λοιπόν. Μόνο να έχουμε και καλό σήμα, να βγάζουμε με ασφάλεια τα ματάκια μας. Μόνοι μας. Ο καθείς και τα πλήκτρα του. Ο καθείς και η πλήξη του. Συνδεδεμένες όμως μοναξιές. Και λόγω των ημερών, μην φανταστείς τίποτε καλοσύνες διαρκείας αναγνώστη μου, φιλάνθρωποι. Εξ αποστάσεως κι αυτό. Μην κολλήσουμε τίποτε. Δώσε iban να λιγδώσουν –«μέρες που ’ναι»– κι οι φτωχοί το άντερό τους. Happy holidays. Κι όποιος δυσκολεύεται να είναι happy, ας χαπακωθεί. Στα ρεβεγιόν δεν έχει στασίδια για θλιμμένους. Το κενό μπουκώνεται περίφημα με καταπλάσματα εισηγμένου μπρικ «που κάμνουνε –για λίγο– να μη νοιώθεται η πληγή».

Η γιορτή όμως δεν είναι πληγή, αναγνώστη μου, είναι έκρηξη χαράς. Αλλά, δεν βαριέσαι! Των ποιητών κουβέντες είναι αυτές και ποιος ξεσυνερίζεται τους συναισθηματισμούς; Σε εμάς προέχει «να βγουν οι υποχρεώσεις» των ημερών. Άλλωστε, από τον καιρό του Νίτσε και δώθε, ο Θεός είναι νεκρός. Μνημόσυνα του κάνουμε κάθε χρόνο και δεν το πήραμε χαμπάρι. Greetings χωρίς αναφορές στο θείο βρέφος και στην αγάπη ενός Θεού που γίνεται Άνθρωπος και παίρνει στην πλάτη του όλου του κόσμου τις αγκούσες. Αλλού θύουμε εμείς. Και έγνοια μας είναι «να είμαστε πάντα καλά», «να είμαστε πάντα ο εαυτός μας», «να περνάμε πάντα υπέροχα» και… «καλή συνέχεια». Άλλωστε στις διαφημίσεις που ψευτοζούμε όλοι είναι καλοί και παίρνουν πάντα το δώρο τους – δεν δυστυχεί κανένας.

Πιθανώς μάλιστα να γίνει και παύση πυρός –είπαμε, «μέρες που είναι»– και στου Θεού τα μέρη, μην και παρακωλυθεί ο παροξυσμός στα πολυκαταστήματα. Μετά σκοτωνόμαστε και πάλι με την ησυχία μας.

Και συμπαθάτε με για τις εκτός κλίματος παρατηρήσεις αλλά –«μέρες που ’ναι»– σκέφτηκα να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε. Κανένα αστέρι δεν θα στολίσει τις νύχτες μας, γιατί «κοιτάμε μπροστά» –τις οθόνες κι όχι τον ουρανό.

Από την άλλη είναι οι τρελοί του χωριού και η πιτσιρικαρία που κοιτάζει όπου της κάνει κέφι και όλο και κάποιοι εξ αυτής δεν θα πατήσουν τη μπανανόφλουδα της ενηλικίωσης. Όλο και κάποιο αστέρι θα φωτίσει τις νύχτες της και θα δεξιωθούν το θαύμα των Χριστουγέννων, δηλαδή τον χωρίς πισινές έρωτα – αυτός με τις πισινές δεν είναι έρωτας αλλά (ασχέτως ηλικίας) γεροντικό καπρίτσιο. Αυτοί θα καλαντίσουν, αυτοί θα σπαργανώσουν το νεογέννητο, διότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών. Αυτοί θα σηκώσουν τον μπερντέ της διαφωτισμένης υποκρισίας μας και φεγγοβολώντας καλοσύνη θα φιλήσουν με εμπιστοσύνη αυτόν που γεννιέται σε φάτνη αλόγων, τον Ερχόμενο, δηλαδή τον εκ γενετής νικημένο Χριστό.

Οι υπόλοιποι αδιάβροχοι ακόμη κι από την ποίηση της εκκλησιαστικής δραματουργίας θα μείνουμε με τους νικητές, στη στεγνή πλευρά της ιστορίας, αυτή που δεν χαμπάριασε ότι στη Βηθλεέμ «γεννήθηκε η ευσπλαχνία» και ότι όλα τα υπόλοιπα «μέρες που ’ναι» είναι να ’χαμε να λέγαμε.

Στην εικαστική συμπλήρωση της σελίδας, ζωγραφικό έργο του Γιώργου Σικελιώτη. 

antifono.gr