Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα,
αγαπητοί μου φίλοι, μετά την εορτή των Χριστουγέννων, βλέπουμε τον μνήστορα
Ιωσήφ να έρχεται στο προσκήνιο ως υπόδειγμα αγόγγυστης υπακοής στο θείο θέλημα.
Τρεις φορές ο άγγελος Κυρίου εμφανίζεται στον ίδιο και του λέει να προχωρήσει
σε συγκεκριμένες ενέργειες. Και τις τρεις φορές υπακούει χωρίς να
διαμαρτυρηθεί, βέβαιος πλέον ότι παίρνει μέρος κι αυτός στο σχέδιο της θείας
Οικονομίας που ξετυλίγεται μπροστά του. Αναφέρονται επίσης στο ιερό Ευαγγέλιο
προφητείες του Ωσηέ και του Ιερεμία για τη φυγή στην Αίγυπτο και για τη σφαγή
των νηπίων αντίστοιχα. Η περικοπή καταλήγει στην επιστροφή του Ιωσήφ με την
Θεοτόκο και τον Χριστό, αφού πρώτα πήρε τη διαβεβαίωση από άγγελο Κυρίου ότι
έχουν πλέον πεθάνει αυτοί που ήθελαν να σκοτώσουν το θείο Βρέφος. Τελικά
επιλέγεται ως τόπος διαμονής η Ναζαρέτ αντί της Ιουδαίας, διότι ο Ηρώδης
Αντίπας, που ήταν ηγεμόνας εκεί, ήταν λιγότερο σκληρός από τον Αρχέλαο της
Ιουδαίας.
Φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι ο Χριστός
διώκεται, ηττάται. Γνωρίζει την προσφυγιά. Απομακρύνεται από την πατρίδα του.
Έτσι και ο Χριστιανός στη ζωή του φαίνεται να υφίσταται πειρασμούς και ήττες. Η
ίδια η Εκκλησία μας στην πορεία της γνώρισε φοβερούς διωγμούς από αιμοσταγείς
αυτοκράτορες, αλλά και από αμετανόητους αιρετικούς. Όπως ακριβώς ο Χριστός
άφησε την τελευταία Του πνοή πάνω στον Σταυρό, γνωρίζοντας την τέλεια αδυναμία
και εξουθένωση, έτσι και το Σώμα Του, που είναι η Εκκλησία, φαίνεται να
κλυδωνίζεται από τις δοκιμασίες, όμως στο τέλος νικά γιατί έχει θεμελιωθεί πάνω
στο αίμα των Μαρτύρων της. Και οι Μάρτυρες αυτό που έκαναν ήταν να συνεχίζουν
τη ζωή του Χριστού. Στο τέλος όμως, όπως λέει το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο,
«τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου» (ΜΑΤΘ. 2, 20) και το Παιδίον
πορεύεται νικητήρια στο έργο Του μέχρι την Ανάστασή Του.
Πολλές φορές στη ζωή του Χριστιανού
έρχονται στιγμές που φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει ο Θεός. Στιγμές, όπου
κάποιος νιώθει στη ζωή του τη θανάσιμη παρουσία του Πονηρού. Τότε θα πρέπει ο
Χριστιανός να απευθυνθεί με δάκρυα στον Κύριο Ιησού Χριστό, προκειμένου να βγει
νικηφόρα από αυτή την κατάσταση. Συμβαίνει κάποιες φορές στη διάρκεια της
πνευματικής ζωής, ο πιστός με τη βοήθεια της νηστείας, της αγρυπνίας και της
προσευχής, αλλά και του προσεκτικού βίου, να λαμβάνει στεφάνια πνευματικά. Όμως
ο Πανάγαθος Θεός του αποκρύπτει επιμελώς τις νίκες και επιμελώς του φέρνει προ
των οφθαλμών του τις ήττες που έχει υποστεί, για να μην υπερηφανεύεται. Έτσι
αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη η διαπαιδαγώγηση αυτή του Κυρίου στον άνθρωπο, ώστε
ταπεινός και ασφαλής να διαπλέει ακινδύνως το πέλαγος του παρόντος βίου προς
την άνω Ιερουσαλήμ.
Για να στέκεται κάποιος αμετεώριστα
προσηλωμένος στο θείο θέλημα θα πρέπει να έχει πολύ υπομονή και επιμονή. Ο
Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ γράφει τα εξής στο βιβλίο του «Πνευματικό αλφάβητο»:
«Ο Κύριος είπε: “Με την υπομονή σας θα σώσετε τις ψυχές σας” (Λουκ. 21:19) και “όποιος
κάνει υπομονή ως το τέλος, αυτός θα σωθεί” (Ματθ. 10:22). Ο Ίδιος, στο διάστημα
της επίγειας ζωής Του, έγινε για μας πρότυπο υπομονής, μακροθυμίας και
ανεξικακίας. “Τις λοιδορίες δεν τις ανταπέδιδε και, όταν έπασχε, δεν απειλούσε·
εμπιστευόταν τον δίκαιο Κριτή” (Α΄ Πέτρ. 2:23). Υπόμεινε κι εσύ με χαρά τα
πάντα, για ν’ ακούσεις τη φωνή Του να λέει: “Επειδή τήρησες τον λόγο μου κι
έδειξες υπομονή, γι’ αυτό κι εγώ θα σε διαφυλάξω, όταν θα έρθει η ώρα του
τελικού πειρασμού, που θ’ αποτελέσει τη μεγάλη δοκιμασία για τον κόσμο, για
όλους τους κατοίκους της γης” (Απ. 3:10)». (Πνευματική Ανθολογία-Από τους βίους
και τους λόγους Αγίων της Ρωσίας, σελίδα 372).
Ο Ιερέας μέσα στη θεία Λειτουργία, με
τρόπο πνευματικό και σε χρόνο λειτουργικό και τόπο νοητό, ζει ως πνευματικές
αλλαγές ηλικίας όλη τη ζωή του Χριστού. Μπροστά από την ιερή Πρόθεση βιώνει την
Γέννηση, λέει τα αντίστοιχα λόγια και βρίσκεται προ του Σπηλαίου. Σπαργανώνει
τον Χριστό με τα πολύτιμα καλύμματα και τον Αέρα, έχοντας μνημονεύσει
εκατοντάδες ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων, αισθανόμενος πατέρας τους, όλων
όσοι υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν μέχρι ο Κύριος «κλείσει» τους αιώνες·
μέχρι το τέλος του παρόντος κόσμου. Συνοδοιπόρος του Κυρίου σε αυτήν την πορεία
καθίσταται και ο Ιερέας. Και γίνεται σύλληψη ξένη μέσα στην καρδιά του Ιερέα. Αισθάνεται
η δόξα του Φωτός να έρχεται από το μέλλον, από τα έσχατα· ζει τα έσχατα. Είναι
μεγάλο πράγμα να προσπαθούμε να ζούμε τη ζωή του Χριστού, όπως ακριβώς έκαναν
και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας.
Αγαπητοί μου φίλοι, συχνά κοιτάμε στον
καθρέφτη να δούμε μήπως έχουμε λερωθεί στο πρόσωπο. Και, όταν επισημάνουμε κάτι,
το καθαρίζουμε. Καθρέφτης της ψυχής μας ας είναι η αναμάρτητη ζωή του Χριστού.
Να κοιτάζουμε εκεί συχνά, για να βλέπουμε την κατάσταση της ψυχής μας και να
διορθωνόμαστε αν δεν είναι σύμφωνη με τη ζωή του Χριστού. Να συγκρίνουμε τη ζωή
μας με τη ζωή του Χριστού. Με αυτόν τον τρόπο μέρα με τη μέρα θα γινόμαστε
καλύτεροι. Είναι αδύνατο να μη διορθωθεί εκείνος που κοιτάζει συχνά σ’ αυτόν
τον καθαρό καθρέφτη. Μακάρι ο Γεννηθείς εν σπηλαίω και ανακλιθείς εν φάτνη
Κύριος, με τις πρεσβείες του μνήστορος Ιωσήφ, να μας χαρίσει ακλόνητη πίστη,
ώστε ήδη από τα τώρα και από εδώ να ζήσουμε εν τη καρδία μας τα αληθινά
Χριστούγεννα. Μη σπαταλάμε τον χρόνο μας σε ανούσια και αμαρτωλά πράγματα.
Με
αγάπη Χριστού,
π.
Βασίλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου