Γεννήθηκε το 1910 στην Ανάληψη Τριχωνίδας
και από παιδί ενδιαφερόταν πολύ για τη χριστιανική πνευματική ζωή. Τελείωσε τη
Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1933 και στη συνέχεια εργάστηκε ως λαϊκός ιεροκήρυκας
σε διάφορες μητροπόλεις ανά την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής εργάζεται
στα Γιάννενα, όπου αναπτύσσει αντιστασιακή δράση, για την οποία διώκεται από
τους Ναζί και καταδικάζεται σε θάνατο μαζί με άλλους έξι πατριώτες. Λαμβάνουν
χάρη και δεν εκτελούνται, ενώ ήταν ήδη στημένοι μπροστά στο εκτελεστικό
απόσπασμα.
Κατά τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου μιλάει
ενάντια στην κομμουνιστική αθεΐα, γι’ αυτό το ΕΑΜ τον καταδικάζει σε θάνατο.
Αντί γι’ αυτό όμως, με την κατάρρευση του ΕΑΜ, μέλη του τον βρίσκουν και του
εμπιστεύονται το αρχείο του ΕΑΜ της Δυτικής Στερεάς, να το κρύψει (όπως και
κάνει), επειδή τον αναγνωρίζουν ως έντιμο άνθρωπο.
Παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη κοινωνική
δράση, ιδρύοντας σχολές κοπτικής, ραπτικής, υφαντικής κ.λπ. για κορίτσια,
νυχτερινά σχολεία για τους ενήλικες αναλφάβητους και ένα πρότυπο αγρόκτημα με
πολλούς τομείς της αγροτικής και κτηνοτροφικής ζωής στη Μακρυνεία. Συγχρόνως
πρωτοστατεί στην πραγματοποίηση γεωτρήσεων σε διάφορα χωριά, όπου αποστέλλεται
ως ιεροκήρυκας, με αποτέλεσμα να συμβάλει πολύ στην ύδρευση διαφόρων αγροτικών
περιοχών.
Όλα αυτά τα χρόνια είναι ακόμη λαϊκός.
Χειροτονείται ιερομόναχος το 1951 στο Αγρίνιο. Το 1959, ερχόμενος στην Αθήνα,
ιδρύει την Πανελλήνιο Ορθόδοξο Ένωση και το 1961, παρά την έλλειψη χρημάτων,
επιχειρεί την έκδοση χριστιανικής εφημερίδας, του «Ορθόδοξου Τύπου». Τα χρόνια
1962-1968 διατελεί ηγούμενος της ιεράς Μονής Πετράκη, δίπλα στο νοσοκομείο
Ευαγγελισμός, απ’ όπου τον απομακρύνει η χούντα της 21ης Απριλίου. Το 1971
μάλιστα πέρασε και από στρατοδικείο, γιατί το χουντικό καθεστώς θεώρησε
επικίνδυνη την κριτική που ασκούσε για πνευματικά θέματα στον τότε αρχιεπίσκοπο
Ιερώνυμο μέσω του «Ο.Τ.».
Είναι αξιοσημείωτο ότι, λόγω καταδίκης του
από τους Ναζί, που θεωρήθηκε ότι... λέρωσε το ποινικό του μητρώο, το υπουργείο
Παιδείας και Θρησκευμάτων, το Μάρτη του 1967 (ένα μήνα πριν το πραξικόπημα που
οδήγησε στη χούντα), αρνήθηκε να εγκρίνει την εγγραφή του στον κατάλογο των
αρχιμανδριτών που θα μπορούσαν να εκλεγούν μητροπολίτες (τον απέκλεισε δηλαδή
από το ενδεχόμενο να γίνει κάποτε δεσπότης). Αυτό -όπως έλεγε ο ίδιος- ήταν
προς όφελός του, γιατί του επέτρεψε να εργάζεται ελεύθερα για τα βιβλία του.
Στην Αθήνα ο π. Χαράλαμπος αναπτύσσει
πυρετώδη ιεραποστολική δραστηριότητα, με ομιλίες, άρθρα στον «Ο.Τ.» και
εκατοντάδες μικρά και μεγάλα βιβλία χριστιανικού ενδιαφέροντος. Συντάσσει και
εκδίδει πλήθος βίους αγίων (έκδοση που προγραμμάτιζε αρχικά σε συνεργασία με το
Φώτη Κόντογλου,
ο οποίος όμως κοιμήθηκε το 1965), αλλά και πνευματικά δοκίμια όπως τα Γιατί
ζεις;, Γιατί δεν εκκλησιάζεσαι;, Πάψε να βρίζεις τα θεία, Οι 52 δαίμονες της
χαρτοπαιξίας, Η Αποκάλυψις εξηγημένη (το κατά δύναμιν), ερμηνεία στα ευαγγέλια
κατά Ματθαίον και Ιωάννην κ.π.ά.
Σημαντική πτυχή του συγγραφικού του έργου
είναι τα βιβλία του που αποκαλύπτουν το αντιχριστιανικό πρόσωπο κύκλων όπως η
Μασονία, η Θεοσοφία, το Ρόταρυ, ο Οικουμενισμός κ.λπ. Τα βιβλία αυτά προκάλεσαν
έντονες συζητήσεις και έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή του.
Ο π. Χαράλαμπος έμεινε σε όλη την επίγεια
ζωή του φτωχός: τριμμένο ράσο, μπαλωμένα παπούτσια, παμπάλαια και φθαρμένη
τσάντα (που, όταν την ξέχασε στο λεωφορείο και έτρεξε να την πάρει γιατί είχε
μέσα τα χειρόγραφα ενός βιβλίου του, οι υπάλληλοι στις συγκοινωνίες γελούσαν
και του είπαν πως δεν υπήρχε φόβος να την κλέψει κανείς, γιατί ήταν για
πέταμα). Από τα χέρια του πέρασαν πολλά χρήματα, δωρεές διαφόρων, αλλά πάντα τα
χρησιμοποιούσε για καινούργια βιβλία και φιλανθρωπίες.
Μίλησε και έγραψε πολλές φορές για την πολιτική
και κοινωνική ζωή της χώρας μας (δεν ήταν της γνώμης πως οι ρασοφόροι πρέπει να το βουλώνουν) και ζήτησε έντονα να τεθεί ως θεμέλιο της
ελληνικής κοινωνίας και παιδείας ο Χριστός και το ευαγγέλιο. Καλά έκανε, γιατί
ήξερε αυτός ο αγιασμένος και ειλικρινής πνευματικός αγωνιστής πως η Ορθοδοξία είναι η αλήθεια και πως οι εκσυγχρονιστικές απόψεις του τύπου
«ουδετερόθρησκου κράτους» οδηγούν σταθερά τον άνθρωπο στην καταστροφή. Φυσικά,
μια κοινωνία θεμελιωμένη στο Χριστό δεν είναι μια θρησκόληπτη κοινωνία που
αφανίζει τους «άπιστους» και «αμαρτωλούς», αλλά μια κοινωνία γεμάτη αγάπη προς
όλους και όλα. Αυτή την κοινωνία οραματίστηκε για την πατρίδα, που την
υπεραγαπούσε, ο π. Χαράλαμπος. Προσωπικά αμφιβάλλω αν θα τη δούμε ποτέ. Δεν
πειράζει. Μακάρι τουλάχιστον όσο το δυνατόν περισσότεροι από μας να δουν το
Χριστό μέσα στην καρδιά τους.
o-nekros.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου