« ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ (†13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1982) »

 

Γεννήθηκε το 1915 στο χωριό Μεσουργιώτικα Αιγίου, ήταν απόφοιτος του Σχολαρχείου (δηλ. της Μέσης Εκπαίδευσης) Αιγίου και έζησε κατά βάση στην Αθήνα, όπου εργάστηκε σε διάφορες δουλειές, παντρεύτηκε το 1948 την Αγγελική Σωτηροπούλου και απόχτησε το μοναχογιό του Νεκτάριο (σήμερα εκδότη ορθόδοξων βιβλίων). Αρχικά δεν είχε μεγάλη σχέση με τη θρησκευτική ζωή, ζούσε μακριά από την Εκκλησία και μάλιστα βασανιζόταν από το πάθος της χαρτοπαιξίας. Όμως, λίγο καιρό μετά το γάμο του πήγε με τη σύζυγό του εκδρομή στην Τήνο, εκεί εξομολογήθηκε για πρώτη φορά και άρχισε να αλλάζει η ζωή του, καθώς ένιωσε μέσα του την επίδραση της θείας χάριτος.

Από τότε, με τη συμπαράσταση της γυναίκας του, που ήταν πολύ πιστή, άρχισε να μελετάει την πνευματική παράδοση της Ορθοδοξίας και, σταδιακά, να γράφει κάποια χριστιανικά κείμενα και να διοργανώνει κάποιες συζητήσεις πνευματικού περιεχομένου. Παρόλα αυτά, δε σκεφτόταν να αρχίσει να κηρύττει συστηματικά το χριστιανικό μήνυμα, όμως τον προέτρεψαν επίμονα φίλοι και γνωστοί του, καθώς και ο δραστήριος πνευματικός του π. Δημήτριος Παπαντώνης. Οι εσωτερικές αντιστάσεις του υποχώρησαν εντελώς όταν είδε σε όραμα τον άγιο Δημήτριο, ο οποίος τον μάλωσε γιατί αρνιόταν ν’ αγωνιστεί για χάρη του Χριστού και της σωτηρίας των συνανθρώπων του. Φυσικά εξομολογήθηκε το όραμα αυτό και το συζήτησε αρκετά με τον πνευματικό του, γιατί είναι εύκολο να παρασυρθεί κάποιος από ψεύτικα οράματα.

Έτσι άρχισε μια πλούσια δραστηριότητα εσωτερικής ιεραποστολής, που συνεχίστηκε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του Δ. Παναγόπουλου. Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στο να μιλάει σε ναούς και αίθουσες και να γράφει άρθρα και βιβλία για το Χριστό και τη χριστιανική ζωή. Ταξίδεψε σε ολόκληρη την Ελλάδα και στο εξωτερικό κάνοντας ομιλίες και κατά γενική ομολογία έσωσε πλήθος ψυχές, που παρακινήθηκαν από τις ομιλίες του και στράφηκαν προς το Θεό.

Ήταν ένας χαρισματικός ομιλητής, εμπνευσμένος από τη θεία χάρη, παρόλο που δεν ήταν ιδιαίτερα μορφωμένος και πολύ συχνά δεν προλάβαινε να προετοιμάσει τις ομιλίες του, αλλά μιλούσε πρόχειρα, γιατί έπρεπε να ταξιδεύει από εδώ κι από κει.

Η ζωή του ήταν συνεπής προς τη διδασκαλία του ευαγγελίου. Έζησε πολλά θαύματα και εμφανίσεις αγίων προσώπων, αλλά γνώρισε και τη ζήλια και το διωγμό από ιερείς και μη, επειδή η παρουσία του συχνά έφερνε σε αμηχανία τους δήθεν «καθώς πρέπει» δασκάλους της ορθόδοξης πίστης, που μπροστά του υστερούσαν. 

Κοιμήθηκε το 1982 και στην κηδεία του παρευρέθηκε πλήθος κόσμου, ενώ άφησε γύρω στα 60 βιβλία και περίπου χίλιες ομιλίες γραμμένες σε κασέτες. 

Λίγες μέρες μετά την κοίμησή του η μοναχή Αλεξία, ηγουμένη της μονής Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας Δράμας, πληροφόρησε την οικογένειά του ότι μία μοναχή της μονής της είδε σε όνειρο τον Παναγόπουλο, ο οποίος την πληροφόρησε ότι βρίσκεται στον παράδεισο, σε τόπο που «ούτε μπορούσε να φανταστεί, ούτε περιγράφεται», και για τη θέση του εκεί εξεπλάγη, μαζί με τους αγιασμένους Γέροντες Φιλόθεο Ζερβάκο και Χαράλαμπο Βασιλόπουλο (ο οποίος είχε κοιμηθεί μία μέρα μετά).

o-nekros.blogspot.com