«…όποιος αδικεί βαστάζει διπλό βάρος αμαρτίας. Όχι μόνο το βάρος της προσωπικής του κακίας, αλλά και τα βάρη του πλησίον σε όσα τον αδίκησε. “Ο αγαπών την αδικίαν μισεί την εαυτού ψυχήν” (Ψαλμ. 10, 5), διότι την επιφορτώνει με χρεωστικά αμαρτιών που δεν είναι δικά της, και τα οποία είναι “κατασφραγισμένα”, αν δεν λυθεί η αδικία (πρβλ. Αγίου Μάρκου, Περί νόμου §127, σ. 106). Γι’ αυτό λέει η Γραφή, ότι “οι αδικούντες και αμαρτάνοντες πολέμιοί εισιν της εαυτών ζωής” (Τωβίτ 12, 10). Αντίθετα, αυτός που αδικείται, αν υπομείνει προσευχόμενος, “εκφεύγει από αμαρτίας…, και ομοίαν της θλίψεως ευρίσκει αντίληψιν” (Περί νόμου §43, σ. 86). Αν πάλι, έρθει σε κατάσταση να εύχεται υπέρ των αδικούντων, τότε συντρίβει τη δύναμη των δαιμόνων (Περί νόμου §45, σ. 86).
(«Αγίου Μάρκου του ασκητού Περί των ακουσίων θλίψεων», Μοναχού Παϊσίου Καρεώτου, έκδοση Ιερού Κελλίου Αγίων Αρχαγγέλων, Άγιον Όρος 2006, σελίδες 120-121)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου