« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ »

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου φίλοι, μας παρουσιάζει μια μάνα ειδωλολάτρισσα, Χαναναία, που έτρεξε πίσω από τον Κύριο, όταν περνούσε από τα σύνορα Τύρου και Σιδώνος, ζητώντας το έλεός Του για την κόρη της που ήταν δαιμονισμένη. «Ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυΐδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται» (ΜΑΤΘ. 15, 22). Το ακάθαρτο πνεύμα έκανε το παιδί της να υποφέρει φρικτά. Μαζί με την κόρη υπέφερε και η ταλαίπωρη μάνα. Δεν μπορούσε να τη βοηθήσει Ο πόνος του παιδιού της είχε γίνει και δικός της πόνος. Γι’ αυτό και ζητούσε το έλεος του Κυρίου για την κόρη της. Η μόνη της ελπίδα ήταν ο Χριστός. Είχε ακούσει για τα αναρίθμητα θαύματα που επιτελούσε και έσπευσε να Του αποθέσει τον πόνο που ξεχείλιζε από μέσα της. Δεν είναι μικρό πράγμα ο γονιός να βλέπει το παιδί του άρρωστο. Βασανίζεται και ο ίδιος και μάλιστα όταν δεν μπορεί να το ανακουφίσει. 

Οι γονείς πονούν για τα παιδιά τους! Ιδιαίτερα όταν βλέπουν το παιδί τους να μαραίνεται από κάποια ασθένεια ή να φεύγει από την παρούσα ζωή. Πονούν όμως και όταν βλέπουν την αχαριστία του παιδιού τους ως απάντηση στις ευεργεσίες τους. Τέλος πονούν οι γονείς όταν βλέπουν το παιδί τους να αποστατεί από τον Θεό και να ζει εξαρτημένο από ουσίες ή να παρασύρεται σε ασωτίες. Ας διδαχθούμε όμως όλοι μας και ιδιαίτερα οι καλοί γονείς από το παράδειγμα της ηρωΐδας αυτής μάνας. Στον Κύριο να αποθέτουμε τον πόνο μας. Σε Εκείνον να αφήνουμε τα δάκρυα για τα προβλήματα των παιδιών μας. Και να είμαστε βέβαιοι ότι Εκείνος είναι ο μεγάλος Πατέρας όλων μας που συμμερίζεται τον πόνο μας και θα σπεύσει σε βοήθεια. Ακόμη και κάποιες φορές αν σωπαίνει, να ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα απαντήσει και θα μας βοηθήσει. Δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει.

Ο Κύριος άκουγε τις κραυγές της πονεμένης μάνας, όμως «ουκ απεκρίθη αυτή λόγον» (ΜΑΤΘ. 15, 23). Σιωπούσε. Ακόμη κι όταν οι μαθητές Τον παρακάλεσαν να τη βοηθήσει για να φύγει, έλαβαν απάντηση που τους απογοήτευσε. «Ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (ΜΑΤΘ. 15, 24). Ο Κύριος τους είπε ότι είχε έλθει για τους Ισραηλίτες και όχι για τους ειδωλολάτρες. Η γυναίκα όμως, αν και άκουσε τα λόγια αυτά, δεν έχασε την ελπίδα της. Συνέχιζε να φωνάζει και μάλιστα έτρεξε και γονάτισε μπροστά στα πόδια του Κυρίου. Και Του ζήτησε με μεγάλη ταπείνωση να τη βοηθήσει. Η απάντηση του Κυρίου ήταν υποτιμητική για την Χαναναία. Όμως σκοπός Του ήταν τελικά να τη δοξάσει. «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις» (ΜΑΤΘ. 15, 26). Δηλαδή, «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το πετάξει στα σκυλιά» (ΜΑΤΘ. 15, 26).

Στην ουσία ο Κύριος την αποκάλεσε σκυλάκι. Η Χαναναία δεν ταράχθηκε, αλλά με περισσότερη ταπείνωση αποδέχθηκε τον χαρακτηρισμό αυτό. Αν ήταν κάποια άλλη γυναίκα και άκουγε την απαξιωτική αυτή απάντηση, οπωσδήποτε θα έφευγε. Και τότε η Χαναναία είπε στον Χριστό: «Ναι, Κύριε· και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών» (ΜΑΤΘ. 15, 27). Δηλαδή, «Ναι, Κύριε, αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους» (ΜΑΤΘ. 15, 27). Η Χαναναία με την απάντησή της αυτή ζήτησε από τον Κύριο έστω ένα ψίχουλο για να εισακουσθεί το αίτημά της. Αυτό το ψίχουλο μπορούσε να κάνει το μεγάλο θαύμα και να θεραπευθεί η κόρη της. Η ταπείνωση της Χαναναίας πρέπει να προβληματίσει όλους μας και να μας κάνει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης σε πολλές υποθέσεις που μας απασχολούν στην καθημερινή μας ζωή. Με την ταπείνωση λύνονται πολλά προβλήματα.

Μετά τα τελευταία αυτά λόγια της Χαναναίας ο Κύριος αποκρίθηκε με θαυμασμό: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις» (ΜΑΤΘ. 15, 28). «Μεγάλη είναι η πίστη σου, γυναίκα! Ας γίνει όπως το θέλεις» (ΜΑΤΘ. 15, 28). Και από τη στιγμή εκείνη η κόρη της έγινε καλά. Ο Χριστός δεν αδιαφορούσε για την ταλαίπωρη εκείνη μάνα. Θα μπορούσε ασφαλώς από την αρχή να επιτελέσει το θαύμα. Δεν το έκανε για να φανερώσει την ακράδαντη πίστη της Χαναναίας και να την καταστήσει αιώνιο υπόδειγμα πίστης και ταπεινοφροσύνης. Γιατί η Χαναναία είχε και μεγάλη πίστη και ασύλληπτη ταπεινοφροσύνη. Και οι δύο αυτές αρετές οδηγούν τον άνθρωπο κοντά στον Ιησού Χριστό από την παρούσα ζωή. Και η σχέση αυτή επεκτείνεται και στην απέραντη αιωνιότητα, όπου εκεί βασιλεύει ο Θεάνθρωπος Χριστός στην Ουράνια Βασιλεία Του που την έχει ετοιμάσει για όσους Τον αγαπούν.

Αγαπητοί μου φίλοι, ας ελέγξουμε τώρα τον εαυτό μας. Συγκρίνεται η πίστη μας με αυτήν της Χαναναίας; Ή μήπως στο πρώτο εμπόδιο που μας παρουσιάζεται στη ζωή, τα χάνουμε και σκεφτόμαστε ότι ο Θεός αδιαφορεί για τον πόνο μας, μας ξέχασε, μας εγκατέλειψε και δεν ακούει την προσευχή μας; Όχι, δεν μας αφήνει αβοήθητους ο Κύριος. Δεν αδιαφορεί για τις δυσκολίες και για τα προβλήματά μας. Θέλει μόνο να Τον πλησιάζουμε όπως η Χαναναία, με επιμονή και ταπείνωση, και να ζητάμε με πίστη το έλεος και τη βοήθειά Του. Όταν με τέτοιο τρόπο προσεγγίζει ο άνθρωπος τον Θεό, τότε ο Θεός υποτάσσεται στο θέλημα του ανθρώπου και του απευθύνει τα εκπληκτικά εκείνα λόγια Του: «Μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις» (ΜΑΤΘ. 15, 28). Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε να μιμηθούμε στη ζωή μας την Χαναναία και με αυτόν τον τρόπο να προσεγγίσουμε τον Κύριο.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.