« ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ »

Το σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, δεν μας δίνει το δικαίωμα και δεν μας επιτρέπει να μιλήσουμε για θρησκευτικές ή θρησκειολογικές θεωρίες και γνώμες. Ο Απόστολος Παύλος γράφει για συγκεκριμένα γεγονότα του μυστηρίου της θείας οικονομίας και της αποκάλυψης. Δεν φιλοσοφεί και δεν στοχάζεται απλά, αλλά βλέπει ενώπιόν του με πίστη το έργο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Το έργο αυτό είναι μία ιστορική πραγματικότητα, που έγινε και συνεχίζει να γίνεται και κάθε ημέρα βεβαιώνεται με πολλά τεκμήρια. Η σάρκωση του θείου Λόγου, η γέννηση, η διδασκαλία, τα θαύματα, το πάθος και η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, μέσα στα οποία συντελέσθηκε η σωτηρία του ανθρώπου, αυτή αποτελεί το μεγάλο ορόσημο στην ιστορία του κόσμου. Και λέγοντας ιστορία, εννοούμε ότι αυτά τα ιστορικά γεγονότα έγιναν σε έναν ορισμένο τόπο και χρόνο ενώπιον των ανθρώπων.

Το πρόσωπο του Ιησού Χριστού είναι από τότε το κέντρο της ιστορίας, η μεγάλη τομή στο πέρασμα των αιώνων. Από τότε οι «επερχόμενοι αιώνες» (ΕΦΕΣ. 2, 7), όχι μόνο στην ιστορία του κόσμου, αλλά και ατέλειωτα στην αιωνιότητα, μιλάνε και θα μιλάνε για τον ανυπέρβλητο πλούτο της αγάπης και της καλοσύνης του Θεού, από όπου αναβλύζει η χάρη της σωτηρίας. Αυτή είναι η θεία πραγματικότητα, που αγκαλιάζει τα πάντα και για πάντα. Αυτή είναι η Εκκλησία, η Βασιλεία του Θεού, της οποίας δεν υπάρχει τέλος. Η ατέλειωτη δόξα του Θεού είναι η Εκκλησία, καθώς ο Απόστολος Παύλος θα γράψει παρακάτω στη σημερινή Αποστολική περικοπή: «Αυτώ η δόξα εν τη Εκκλησία εν Χριστώ Ιησού εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων» (ΕΦΕΣ. 3, 21). Μέσα στην Εκκλησία και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού δοξάζεται ο Θεός στους αιώνες.

Δύο φορές στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Χάριτί εστε σεσωσμένοι» (ΕΦΕΣ. 2, 6.8). Από τις αλήθειες της πίστης μας είναι ότι η σωτηρία μας δεν οφείλεται στην αρετή μας και στα δικά μας αξιόμισθα έργα, αλλά στην Χάρη του Θεού. Ο Πατέρας έστειλε τον Υιό Του στην ανθρωπότητα, προκειμένου να την οδηγήσει στη σωτηρία της. Εμείς πιστεύουμε στην επιφάνειά Του, πιστεύουμε στον λόγο Του, πιστεύουμε στον θάνατο και στην Ανάστασή Του, πιστεύουμε στο Άγιο Πνεύμα, που ήλθε την ημέρα της Πεντηκοστής, και μένει στην Εκκλησία και τη ζωοποιεί και μεταδίδει στους πιστούς την θεία Χάρη με τα άγια Μυστήρια. Έχουμε λοιπόν τη σωτηρία όχι ως κατόρθωμα δικό μας, αλλά ως δωρεά της αγάπης και της καλοσύνης του Θεού. Αυτή την Χάρη και τη δωρεά εμείς οι πιστοί πρέπει να την δεχθούμε.

Τίποτα δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ό,τι λέει και πράττει για εμάς ο Θεός, αν μέσα μας δεν μας καίει ο πόθος της σωτηρίας. Και οι Γραφές και το κήρυγμα και η Εκκλησία, όλα είναι πράγματα ακατανόητα και ενοχλητικά για εκείνους, που δεν αγωνιούν μέσα τους για τη σωτηρία τους. Στα ιερά Ευαγγέλια κι εκείνοι που πειράζουν ακόμη τον Ιησού Χριστό, οι γραμματείς και οι νομικοί, εκφράζουν μία βαθύτατη  αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν διατυπώνουν το ερώτημα: «Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» (ΛΟΥΚΑ 18, 18). Γιατί η σωτηρία είναι η αιώνια ζωή. Όποιος λοιπόν διψά την αιώνια ζωή και αγωνιά για τη σωτηρία του ρωτά έντρομος, σαν τον δεσμοφύλακα στους Φιλίππους: «Κύριοι, τι με δει ποιείν, ίνα σωθώ;» (ΠΡΑΞ. 16, 30). Και οι Απόστολοι Παύλος και Σίλας του απάντησαν: «Πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν» (ΠΡΑΞ. 16, 31).

Ό,τι ήταν για τη σωτηρία μας να γίνει το θέλησε ο Θεός και το εκτέλεσε ο Χριστός. Σε εμάς τώρα μένει να πιστέψουμε, να δεχθούμε την Χάρη, να θελήσουμε να σωθούμε. Πάνω σε αυτή την ελεύθερη θέλησή μας και την αβίαστη συγκατάθεσή μας για να σωθούμε, γίνεται ο αγώνας του Θεού, η πάλη του Θεού με τον άνθρωπο, για να τον κερδίσει προς σωτηρία. Ο Θεός κάνει τα πάντα για να πιστέψουμε και να δεχθούμε την θεία Χάρη Του. Δυστυχώς στη σημερινή εποχή, οι άνθρωποι έχασαν την ελπίδα της ανάστασης και το δρόμο της σωτηρίας. Αξιώνουν από την Εκκλησία να λύσει τα προβλήματα της καθημερινής ζωής τους και να τους παρέχει μόνο τα υλικά αγαθά. Οι άνθρωποι αγωνιούν πλέον για το βίο τους και όχι για τη ζωή. Έχουν κλείσει τη ζωή και τη σωτηρία στα όρια του παρόντος κόσμου. Μπορεί να είναι Χριστιανοί αλλά σκέφτονται υλιστικά και όχι πνευματικά.

Αγαπητοί μου φίλοι, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που είναι άθεοι και δεν πιστεύουν στη διδασκαλία του Χριστού και αυτοί που πιστεύουν στον Χριστό μόνο και μόνο για να τους πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι δεν έχουν ελπίδα ανάστασης. Οι πρώτοι δεν θέλουν να ξέρουν αν υπάρχει Θεός, επειδή τάχα πιστεύουν στον άνθρωπο, σε έναν αυτόνομο και άθεο άνθρωπο. Οι δεύτεροι ξέρουν τον Χριστό μέχρι τον σταυρό και τον θάνατό Του. Είναι ο γλυκύς Ναζωραίος και ο πράος διδάσκαλος, που δίδαξε αγάπη, ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτοί πραγματικά είναι οι πιο αξιολύπητοι από όλους τους ανθρώπους. Δεν πιστεύουν σωστά. Γι’ αυτό να προσπαθήσουμε να βάλουμε την πίστη μας στη σωστή βάση, έτσι ώστε να προσελκύσουμε την Χάρη του Θεού και να κερδίσουμε την αιώνια Βασιλεία Του.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.