« ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας διηγήθηκε ένα από τα πολλά θαύματα που έχει κάνει ο Κύριός μας. Μας διηγήθηκε τη θεραπεία ενός εκ γενετής τυφλού. Τόση σπουδαιότητα απέδωσε στο θαύμα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ώστε μας αφηγείται με λεπτομέρειες τους διαλόγους που έγιναν και όλα τα συνδεόμενα με αυτό γεγονότα. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, διεστραμμένοι άνθρωποι, προσπαθούσαν να συκοφαντήσουν και να διώξουν τον Χριστό. Εξαιτίας της πορωμένης τους συνείδησης οι Φαρισαίοι προσπάθησαν να αμφισβητήσουν το θαύμα ακόμη και στον θεραπευμένο τυφλό. Αυτός όμως ένιωσε ξεκάθαρη τη θαυματουργική δύναμη του Χριστού και όχι μόνο ομολογεί το θαύμα, αλλά και υπερασπίζεται τον Χριστό. Αποτέλεσμα αυτής της γενναίας στάσης του τυφλού ήταν να εκδιωχθεί με άσχημο τρόπο από το Συνέδριο των Φαρισαίων.

Ο εκ γενετής τυφλός αν και ήταν σε αυτή την κατάσταση κατανόησε τη δύναμη του Χριστού και τελικά θεραπεύθηκε. Αντίθετα οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι παρόλο που έβλεπαν, ήσαν ψυχικά τυφλοί. Η ψυχική τύφλωση είναι ασύγκριτα χειρότερη της σωματικής. Αν χάσει κάποιος τα ψυχικά του μάτια, χάνει τον προσανατολισμό της ζωής του και τότε η ζωή του γίνεται άσκοπη, χωρίς νόημα και περιεχόμενο. Η απώλεια του ψυχικού φωτός που πηγάζει από τη συνείδηση, είναι απώλεια της πραγματικής ευτυχίας στη ζωή. Και πότε χάνουμε το φως της ψυχής μας; Το χάνουμε, όταν παύσουμε να έχουμε επικοινωνία με τον Χριστό. Η επικοινωνία με τον Χριστό χάνεται, όταν δεν συμμετέχουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας, δεν προσευχόμαστε, δεν νηστεύουμε, δεν ζούμε πνευματική ζωή. Όταν απομακρυνόμαστε από τον Χριστό που είναι το Φως, οδηγούμαστε στο πνευματικό σκοτάδι και στην ψυχική τύφλωση.

Οι άνθρωποι που είναι ψυχικά τυφλοί, είναι εκείνοι που παραβιάζουν τους ηθικούς κανόνες της ζωής. Είναι εκείνοι που αιχμαλωτίζονται από κάθε πλάνη και αμαρτία. Για εμάς τους Χριστιανούς η τύφλωση επέρχεται με την περιφρόνηση των επιταγών του Ευαγγελίου. Αυτή η ψυχική τύφλωση, χωρίς την πυξίδα της συνείδησης, οδηγεί τους σκοτισμένους από την αμαρτία ανθρώπους σε έργα αδικίας, κλοπής, καταπάτησης των δικαιωμάτων των συνανθρώπων τους. Όμως υπάρχουν και ψυχικά τυφλοί, οι οποίοι μπορεί να έχουν διάφορες αρετές και να αγωνίζονται. Είναι εκείνοι που μοιάζουν με τους Φαρισαίους. Έχουν υπεροψία, ότι δεν είναι όπως τους άλλους αμαρτωλούς ανθρώπους. Είναι σκληροί στη συμπεριφορά απέναντι στους συνανθρώπους τους. Είναι εκείνοι που κατακρίνουν τους πάντες εκτός από τον εαυτό τους. Και τέτοιοι άνθρωποι, δυστυχώς, υπάρχουν αρκετοί μέσα στον Εκκλησιαστικό χώρο.

Οι γονείς του τυφλού, φοβούνται να ομολογήσουν το θαύμα που έγινε στο παιδί τους που γεννήθηκε τυφλό, για να μη γίνουν αποσυνάγωγοι. Τόση ήταν η πίστη τους και η χαρά τους που απέκρυψαν αποφεύγοντας με μαεστρία να ομολογήσουν ένα αληθινό γεγονός. Κι εμείς οι Χριστιανοί που ευεργετούμαστε καθημερινά από τον Θεό, ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε να ομολογήσουμε τον Θεό από την ολιγοπιστία μας. Αντίθετα ο τυφλός αποδεικνύεται και ομολογητής! Ο τυφλός, τελικά δεν θεράπευσε μόνο τα μάτια του σώματός του αλλά και της ψυχής του. Αναγνωρίζει και προσκυνά την θεότητα του Ιησού και δεν διστάζει να το ομολογήσει στους θρησκευτικούς άρχοντες με θάρρος που θα το ζήλευαν πολλοί από εμάς. Δεν αρκεί μόνο η πίστη, χρειάζεται και η ομολογία της πίστης για να γίνουμε γνήσια παιδιά του Ιησού. Αν ομολογήσουμε τον Χριστό μπροστά στους ανθρώπους, θα μας ομολογήσει κι Εκείνος μπροστά στον Πατέρα Του.

Ο τυφλός αν και δεν είχε τα σωματικά του μάτια, είχε μέσα στην καρδιά του την αγνότητα, την ανιδιοτέλεια, την προσμονή και τελικά την πίστη στον αληθινό Θεό. Ο τυφλός αν και ήταν δακτυλοδεικτούμενος από τους Φαρισαίους, δεν φοβήθηκε να ομολογήσει ποιος τον θεράπευσε. Η πίστη του τον έκανε θαρραλέο και δεν φοβόταν τον θρησκευτικό φανατισμό της εποχής του. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο αείμνηστος π. Μιχαήλ Καρδαμάκης: «Η πίστη είναι υπαρξιακό και εμπειρικό, οντολογικό και καθολικό γεγονός. Γεγονός δηλαδή που προϋποθέτει την προσωπική ακεραιότητα του ανθρώπου, την ενότητα νου και  καρδιάς, λόγου και πράξεως, είναι και ήθους». (Ορθόδοξη Πνευματικότητα, σελίδα 369). Η πίστη του τυφλού στον αληθινό Θεό υπερέβαινε κατά πολύ την φαινομενική πίστη των Φαρισαίων. Να προσέχουμε κι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί μην έχουμε επιφανειακή και όχι ουσιαστική πίστη.

Αγαπητοί μου φίλοι, εμείς σήμερα ακούσαμε την Ευαγγελική περικοπή. Πιστεύουμε στον Σωτήρα Χριστό και θέλουμε να είμαστε μέλη της Εκκλησίας. Ο Χριστός δεν άνοιξε μόνο τα φυσικά μάτια του τυφλού του Ευαγγελίου, ανοίγει και τα μάτια της ψυχής μας. Είμαστε ευτυχισμένοι που δεχόμαστε το ευεργετικό φως του Χριστού και μας κατευθύνει σε έργα φωτός, σε έργα αληθινής αρετής και αγιότητας. Μπορεί να είμαστε κουρασμένοι οδοιπόροι της ζωής, αλλά ο Κύριος μας καλεί: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (ΜΑΤΘ. 11, 28). Ο Χριστός είναι το Φως της ζωής που φωτίζει κάθε άνθρωπο να αξιοποιήσει τη ζωή του, πορευόμενος προς την αιωνιότητα. Όμως χρειάζεται και η δική μας προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή. Να αρχίσουμε κι εμείς να αναζητάμε που βρίσκεται το αληθινό φως και να μην παραμένουμε στο πνευματικό σκοτάδι. Χριστός Ανέστη!

Με αγάπη Χριστού Αναστάντος,

π. Βασίλειος.