« ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΜΕ »

«Μπήκα μέσα και πέρασα απ’ όλο το σπίτι μια τελευταία φορά για να το αποτυπώσω στη μνήμη μου. Όλα τα δωμάτια ήταν τακτοποιημένα στην εντέλεια. Στο δωμάτιο του Παππού ακόμα σιγόκαιγε η θράκα στο τζάκι. Το μεγάλο καζάνι, μαυρισμένο από τα τόσα χρόνια στη φωτιά, κρεμόταν ακόμα από την αλυσίδα του. Τα πιάτα ήταν τακτοποιημένα στα ράφια τους στον τοίχο και έμοιαζαν με χαρωπά πρόσωπα που μας χαμογελούσαν. Και το μακρύ ξύλινο τραπέζι και τα σκαμνιά ήταν τακτοποιημένα στις θέσεις τους. Ακόμα και το χαλί που είχε φτιάξει η Μητέρα μου ήταν απλωμένο κοντά στη φωτιά. Όλα ήταν όπως κάθε άλλη μέρα. Η Μητέρα είχε συγυρίσει τα δωμάτια λες και απλά φεύγαμε για διακοπές στο καλοκαιρινό μας σπίτι».

(Από το Μυθιστόρημα «Ούτε το όνομά μου», Γενοκτονία και επιβίωση-Μια αληθινή ιστορία του Πόντου, Thea Halo, εκδόσεις Γκοβόστη, σελίδες 177-178)