Αυτές τις ημέρες, αγαπητοί μου φίλοι, εορτάσαμε
την εορτή της Μεσοπεντηκοστής, στην οποία τονίζεται η πνευματική δίψα του
ανθρώπου, η δίψα του για την αλήθεια, για την αθανασία. Τονίζεται ακόμη και το
ότι ο Κύριός μας είναι η πηγή της Σοφίας και ο Χορηγός του Αγίου Πνεύματος
στους ανθρώπους, με την Χάρη του Οποίου και μόνο ικανοποιείται αυτή η δίψα.
Μέσα λοιπόν στην ατμόσφαιρα της Μεσοπεντηκοστής, η Εκκλησία όρισε να ακούμε
κατά τη σημερινή Κυριακή την Ευαγγελική περικοπή της Σαμαρείτιδος, καθώς
περιέχει παρόμοια νοήματα. Ο Χριστός βρέθηκε σε μια πόλη της Σαμάρειας, την
Συχάρ. Εκεί ζήτησε από την Σαμαρείτιδα νερό από το πηγάδι, το οποίο είχε
ανοίξει ο Ιακώβ. Εκείνη απόρησε πως ένας Ιουδαίος της μίλησε. Οι Ιουδαίοι
εκείνη την εποχή δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με τους Σαμαρείτες.
Τότε ο Χριστός της απάντησε: «Ει ήδεις την
δωρεάν του Θεού, και τις εστιν ο λέγων σοι, δος μοι πιείν, συ αν ήτησας αυτόν,
και έδωκεν αν σοι ύδωρ ζων» (ΙΩΑΝ. 4, 10). Δηλαδή, «αν ήξερες τη δωρεά του Θεού
και ποιος είναι αυτός που σου λέει “δώσε μου να πιω”, τότε εσύ θα του ζητούσες
κι εκείνος θα σου έδινε ζωντανό νερό» (ΙΩΑΝ. 4, 10). Η Σαμαρείτιδα όμως δεν
καταλάβαινε τι της έλεγε ο Κύριος. Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουμε,
ότι η δωρεά του Θεού είναι η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία σαν άλλο πνευματικό
νερό καθαρίζει, δροσίζει, παρηγορεί και ζωοποιεί τις ψυχές χωρίς να στερεύει
ποτέ. Με το Άγιο Πνεύμα μεταμορφωνόμαστε, εξαγιαζόμαστε, και θεωνόμαστε. Όμως
πόσο γνωρίζουμε στο βάθος την αλήθεια αυτή; Μήπως η γνώση μας είναι απλώς
επιφανειακή και τίποτα περισσότερο; Έχουμε συνειδητοποιήσει τη δωρεά αυτή του
Θεού;
Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε βαθιά ποιος είναι
Αυτός, που μας χορηγεί την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και το ότι δεν το
γνωρίζουμε, φανερώνεται από το ότι είμαστε απορροφημένοι σε γήϊνες υποθέσεις
και πέφτουμε σε διάφορες αμαρτίες. Αν γνωρίζαμε βαθιά τις δωρεές του Αγίου
Πνεύματος, θα δείχναμε αδιάπτωτο ζήλο να συνδεθούμε με την Πηγή της Ζωής, που
είναι ο Χριστός. Θα αρπάζαμε κάθε ευκαιρία αγαθοεργίας και εξαγιασμού, θα
επιδιώκαμε κάθε αρετή, την αγάπη, τη συγχωρητικότητα, την ελεημοσύνη, την προσευχή
και τη νηστεία, την ομολογία και την ιεραποστολή. Θα αγωνιζόμασταν με όλες μας
τις δυνάμεις να πλημμυρίσει και τη δική μας ύπαρξη η δωρεά και να τη γνωρίσουν
και άλλοι. Αν γνωρίζαμε τη δωρεά του Θεού, πόσο θερμά θα τη ζητούσαμε και πόσο
πολύ θα συνδεόμασταν με τον Χριστό! Δεν αρκούν μόνο συναισθηματικές
συγκινήσεις, χρειάζονται πρωτίστως πράξεις.
Όταν ο Κύριος με διάκριση αποκάλυψε στην
Σαμαρείτιδα την κρυφή αμαρτωλή ζωή της, εκείνη απάντησε: «Κύριε, θεωρώ ότι
προφήτης ει συ» (ΙΩΑΝ. 4, 19). Δηλαδή, «Κύριε, βλέπω ότι εσύ είσαι προφήτης»
(ΙΩΑΝ. 4, 19). Και είπε αυτά τα λόγια η Σαμαρείτιδα γιατί της αποκάλυψε τα
μυστικά της ζωής της, παρόλο που την έβλεπε για πρώτη φορά. Δηλαδή η
Σαμαρείτιδα δέχθηκε την υπόδειξη του Κυρίου για την ακατάστατη ζωή της.
Αναγνώρισε ταπεινά την αμαρτωλότητά της. Δεν προσβλήθηκε, δεν αγανάκτησε, δεν
σηκώθηκε να φύγει. Αν είχε αντιδράσει με εγωϊσμό και με θυμό, θα έχανε τη
μοναδική ευκαιρία της ζωής της να γνωρίσει τον Ενανθρωπήσαντα Υιό του Θεού. Αν
δυσκολευόμαστε να δεχόμαστε ειρηνικά την άδικη προσβολή, ας ξεκινήσουμε από
αυτό που μας δίδαξε σήμερα η Σαμαρείτιδα, να δεχόμαστε τις δίκαιες υποδείξεις
που μας γίνονται όταν κάνουμε ένα λάθος.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που
παρατηρούμε στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι, ότι η Σαμαρείτιδα ρώτησε
τον Κύριο που πρέπει να λατρεύεται ο Θεός. Ο Χριστός της απάντησε: «Πνεύμα ο
Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν»
(ΙΩΑΝ. 4, 24). Δηλαδή, «Ο Θεός είναι πνεύμα. Και αυτοί που Τον λατρεύουν πρέπει
να Τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος, που φανερώνει την αλήθεια» (ΙΩΑΝ.
4, 24). Δεν έχει σημασία τόσο ο τόπος όσο ο τρόπος. Βέβαια ο κάθε Ναός είναι
ένας αγιασμένος χώρος, που είναι αφιερωμένος στη λατρεία του Θεού. Ο Θεός όμως
είναι πνεύμα και δεν περιορίζεται σε τόπο. Είναι παντού. Η λατρεία του Θεού
είναι κατεξοχήν ένα εσωτερικό γεγονός, το οποίο το βιώνουμε και μέσα στον Ναό
αλλά και σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας. Δεν είμαστε Χριστιανοί μόνο
μέσα στον Ναό, αλλά και έξω από αυτόν.
Αγαπητοί μου φίλοι, δεν φθάνει απλώς να
πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Σημασία έχει πως συμμετέχουμε στη θεία Λατρεία.
Σημασία έχει να συγκεντρωνόμαστε στα ψαλλόμενα και στα τελούμενα με αίσθηση ότι
απευθυνόμαστε στον Τριαδικό Θεό. Σημασία έχει να έχουμε αισθήματα συντριβής και
μετάνοιας για την αμαρτωλότητά μας, να έχουμε βαθιά ευγνωμοσύνη για τις αναρίθμητες
δωρεές του Θεού. Όταν εμείς που εκκλησιαζόμαστε τακτικά, λατρεύουμε τον Θεό
όπως Εκείνος θέλει και ευαρεστείται, τότε θα μπορέσουμε να εμπνεύσουμε στα
παιδιά μας, στα εγγόνια μας και σε όλους γύρω μας την αγάπη στη θεία Λατρεία.
Γιατί τότε θα βγαίνουμε από την Εκκλησία πραγματικά μεταμορφωμένοι, λουσμένοι
στη θεία Χάρη και θα ελκύουμε αβίαστα τους συνανθρώπους μας στον Χριστό. Σε
αντίθετη περίπτωση θα τους απομακρύνουμε. Χριστός Ανέστη!
Με
αγάπη Χριστού Αναστάντος,
π.
Βασίλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου