« ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ »

Η αγία μας Εκκλησία σήμερα, αγαπητοί μου φίλοι, τιμά τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου. Ο Δημήτριος ήλθε στον κόσμο γύρω στο 280 μ.Χ. στην Θεσσαλονίκη από γονείς επισήμους, οι οποίοι κατάγονταν από τις πιο επιφανείς οικογένειες των Μακεδόνων. Την εποχή εκείνη το σύννεφο της ειδωλικής πλάνης είχε σκεπάσει όλη την οικουμένη. Παρόλα αυτά υπήρχαν Χριστιανοί, οι οποίοι μαρτυρούσαν για την πίστη τους στον Χριστό. Ένας από αυτούς ήταν τότε και ο θαυμαστός Δημήτριος που έγινε πασίγνωστος για την πίστη του στον Χριστό και περίφημος για τα θαύματά του. Οι διωγμοί των Χριστιανών είχαν επικρατήσει. Λίγα χρόνια μετά ο Μέγας Κωνσταντίνος μαζί με τον Αύγουστο Λικίνιο θα έδιναν τέλος στους διωγμούς με το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων, το έτος 313 μ.Χ., με το οποίο θα θεσπιζόταν η ανεξιθρησκία στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Ο Άγιος Δημήτριος ήταν χαριτωμένος στην μορφή κι ακόμη πιο χαριτωμένος στην ψυχή. Είχε φυσική ικανότητα για μάθηση. Ήταν γλυκύς στον λόγο. Η παιδεία του συνταιριασμένη με την ψυχική ευγένεια, την ωραιότητα του σώματος και το άσπιλο της ψυχής, καθιστούσε τον Δημήτριο επάξιο κατοικητήριο του Θεού, ναό αγιασμένο του Υψίστου. Στην παιδική και εφηβική ηλικία του υπερίσχυσε από όλους τους συνομηλίκους του. Όταν δε έφθασε στην ανδρική ηλικία, έδειχνε την φυσική του δύναμη εξασκώντας την ανδρεία και μαθαίνοντας την τέχνη του πολέμου. Είχε όμως και άριστο ήθος, ήταν ντροπαλός και γινόταν πιο συμπαθής με την σεμνότητά του. Το πιο αξιοθαύμαστο και ανθρωπίνως ανέφικτο ήταν ότι η παρθενία του, την οποία ασπάσθηκε από την νεότητά του, δεν περιοριζόταν στο σώμα, αλλά βασίλευε και στην ψυχή του. Συμμάχους της παρθενίας είχε και όλες τις άλλες αρετές, την σοφία, την σύνεση και την ανδρεία.

Αυτά τον έκαναν περιβόητο σε όλους τόσο, που και ο ίδιος ο βασιλιάς, που βρισκόταν εκείνη την περίοδο στην Θεσσαλονίκη για να συγκεντρώσει στρατό εναντίον των Ισαύρων, ζήτησε να τον γνωρίσει. Τον αναγόρευσε πρώτα συγκλητικό της Θεσσαλονίκης και μετά ανθύπατο και αυθέντη της Ελλάδας. Ο Δημήτριος έχοντας τέτοια μεγάλη εξουσία, φρόντιζε όλα τα κοινά και διοικούσε τα πάντα νομίμως. Εκτός από τον ένθεο ζήλο της πίστης που επεδείκνυε, συμπεριφερόταν δίκαια και απέναντι στους ειδωλολάτρες. Ο Δημήτριος υπηρέτησε τον κάθε πολίτη άριστα. Αναδείχθηκε πατέρας των ορφανών, προστάτης των χηρών, προσπαθούσε να προσφέρει στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του. Η εξουσία αναδεικνύει τον άνδρα, και πραγματικά αυτή ανέδειξε τον Δημήτριο Μεγάλο, επειδή την χειρίσθηκε με γνώμονα την αγάπη, την ταπείνωση και προπαντός την ευσέβεια.

Επειδή ο Δημήτριος είχε μεγάλη ικανότητα να καταλαβαίνει το σωστό και ήταν πιο άξιος από τους άλλους να διαλέγει το καλύτερο, λίγη σημασία έδινε στο αξίωμα, ενώ ενδιαφερόταν ιδιαίτερα να υπηρετεί τον Θεό. Γι’ αυτό δεν επαναπαύεται στο παράδειγμα, αλλά αρχίζει ένα αξιόλογο ιεραποστολικό έργο και γίνεται ο πρώτος Κατηχητής της Θεσσαλονίκης. Θεμελιώνει με υπευθυνότητα την Χριστιανική πίστη στην πόλη του, χωρίς να υστερεί από τους Αγίους Αποστόλους στην προθυμία, στην ζέση και στον ζήλο. Η ζωή του Αγίου Δημητρίου είχε γίνει όλη ένα κήρυγμα· είχε όμως κι έναν ορισμένο τόπο που συνήθιζε να κάνει τις συγκεντρώσεις, όπου πλήθος Ελλήνων προσερχόταν, για να ακούσουν τη διδασκαλία του Χριστού. Ο τόπος αυτός ήταν μία στοά που λεγόταν Χαλκευτική και βρισκόταν δυτικά από την μεγάλη αγορά της πόλης, στην συνοικία των Χαλκέων. Επειδή στον θείο Δημήτριο κατέφευγαν όσοι αγαπούσαν την ευσέβεια, η στοά πήρε το όνομα «Καταφυγή».

Ο βασιλιάς ενημερώθηκε από τους ανθρώπους του για τη δραστηριότητα του Δημητρίου και για την πίστη του στον Χριστό. Κυριεύθηκε από οργή αλλά και από έκπληξη για τον άνδρα που περιφρόνησε την τιμή που του είχε κάνει. Οι στρατιώτες τον συνέλαβαν και τον έφεραν μπροστά στον αυτοκράτορα. Εκεί ο Δημήτριος δεν δείλιασε μπροστά στις τιμωρίες που τον περίμεναν. Διαβεβαίωσε τον Μαξιμιανό ότι ήταν στρατιώτης του Χριστού. Μετά τον διάλογο που είχε ο Άγιος Δημήτριος με τον βασιλιά, τον παρέλαβαν οι στρατιώτες για να τον οδηγήσουν στη φυλακή. Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός Χριστιανός ο Νέστορας, ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός Χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει τον Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Δημήτριος και Νέστορας.

Αγαπητοί μου φίλοι, μέσα στη μεγάλη χορεία των Μαρτύρων της Εκκλησίας ξεχωρίζει ο υπέρμαχος της οικουμένης, ο ένδοξος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, ο οποίος αξιώθηκε να έχει με τον Χριστό την ιδιαίτερη ομοιότητα ότι λογχεύθηκε στην πλευρά όπως Εκείνος. Αποτελούν δε μαζί με τον σύγχρονο και σχεδόν συνομήλικό του Άγιο Γεώργιο τους κορυφαίους του χορού των Μαρτύρων. Η πανέμορφη πόλη της Θεσσαλονίκης έχει σήμερα την τιμητική της, αφού εορτάζει ο πολιούχος της Άγιος Δημήτριος. Το χαριτόβρυτο και ευωδιάζον ιερό λείψανό του βρίσκεται στον ομώνυμο Ναό του στην Θεσσαλονίκη, τοποθετημένο σε περικαλέστατη αργυρή λειψανοθήκη, ως ο πολυτιμότερος πνευματικός θησαυρός του. Εύχομαι ο Άγιος Δημήτριος, αυτός ο νέος άνθρωπος που είχε όλα τα προσόντα για να ζήσει μια άνετη ζωή και τα αρνήθηκε για την αγάπη του Χριστού, να μας ευλογεί όλους μας.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.