« ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ »

 

Ο Όσιος Πατήρ ημών Νικηφόρος, κατά κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης, εγεννήθη στο χωριό Σηρικάρι του Νομού Χανίων Κρήτης. Σε πολύ μικρή ηλικία στερήθηκε και τους δύο γονείς του. Όταν έγινε δεκατριών ετών, ο παππούς του τον έστειλε να εργαστή σ’ ένα κουρείο στα Χανιά. Όσοι τον γνώριζαν, τον αγαπούσαν, επειδή ήταν ταπεινός και πράος, πρόθυμος και εργατικός, ευγενικός και γλυκομίλητος.

Όμως ο Θεός του είχε ορίσει ένα πολύ δύσκολο και οδυνηρό άθλημα, που άρχισε τότε, με την εμφάνιση των πρώτων σημαδιών της νόσου του Χάνσεν, της γνωστής λέπρας. Για να μην τον αντιληφθούν οι Αρχές και τον κλείσουν στο άνυδρο νησί της Σπιναλόγκας, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών έφυγε για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Εκεί γνωρίστηκε με την ανθούσα τότε Ελληνική παροικία και με Αρχιερείς του Πατριαρχικού Θρόνου και έγινε πολύ γρήγορα αγαπητός σε όλους.

Μετά από λίγα χρόνια, που τα σημάδια της νόσου έγιναν πολύ εμφανή, έπρεπε και από εκεί να φύγη. Να πάη, όμως, που; Κανέναν δεν γνώριζε και πουθενά. Τότε ένας Επίσκοπος, που ο Νικόλαος του εμπιστεύθηκε το πρόβλημά του, τον έστειλε στον Γέροντα Άνθιμο, ιδρυτή και πνευματικό της Ι. Μ. Παναγίας Βοηθείας στην Χίο και εφημέριο του εκεί λωβοκομείου. Μετά τρία χρόνια ο Νικόλαος εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Νικηφόρος. Ο ευλογημένος Νικηφόρος ζούσε την μοναχική ζωή με αυστηρή άσκηση και τελεία υπακοή.

Κοντά στον πατέρα Άνθιμο, ο οποίος αργότερα ανεκηρύχθη Άγιος, ο Πατήρ Νικηφόρος έφθασε σε μεγάλα μέτρα αρετής.

Όταν έκλεισε το λωβοκομείο της Χίου, ο άγιος Άνθιμος τον έστειλε στον Αντιλεπρικό Σταθμό των Αθηνών με συστατική επιστολή, στην οποία έγραφε στον πατέρα Ευμένιο, να προσέξη «τον θησαυρό που του στέλνει η Παναγία», διότι έχει πολλά να ωφεληθή από αυτόν. Εκεί ο όσιος Νικηφόρος πέρασε όλο το υπόλοιπο της ζωής του.

Ο πατήρ Ευμένιος τον φρόντισε με πολλή αγάπη και τον είχε ως πνευματικό του πατέρα. Ένα βράδυ, αφού ετοίμασε τον όσιο Νικηφόρο, πήγε να κοιμηθή. Είχε όμως μια ανησυχία μήπως δεν έκλεισε την σόμπα. Επιστρέφει στο κελλάκι, ανοίγει την πόρτα σιγά-σιγά για να μην τον ξυπνήση. Τότε βλέπει μπροστά του τον Άγιο να αιωρήται έως ένα μέτρο από το έδαφος με τα χέρια υψωμένα και να προσεύχεται. Το πρόσωπό του δε έλαμπε υπέρ τον ήλιον.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Νικηφόρος εκοιμήθη στις 4 Ιανουαρίου 1964, προ-παραμονή των Θεοφανείων.

Θαύματα επετέλεσε ήδη κατά την διάρκεια της ζωής του, και επιτελεί πολύ περισσότερα μετά θάνατον, όπως το ομολογούν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι ευεργετήθηκαν από αυτόν.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με Συνοδική Πράξη της 3ης Δεκεμβρίου του 2012, κατέταξε τον Όσιο Νικηφόρο τον Λεπρό τον Θαυματουργό στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

agiosnikiforos.gr

« Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ…, ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΟΥΚΟΥ »

 

Ναι, ο κύριος Παπαδιαμάντης! Αλλά πώς προέκυψε αυτό τώρα; Καταρχήν πρέπει να ομολογήσουμε, ξανά, πως δεν πάμε εμείς στον Παπαδιαμάντη αλλά αυτός έρχεται σ’ εμάς. Και τέτοιες μέρες μάς έρχεται ολόκληρος, αφού έχει παρεισφρήσει ολόκληρος μέσα στις γιορτές. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως οι γιορτές είναι το μοναδικό του καταφύγιο. Αλλά δεν θα συμφωνήσω. Δεν είναι μόνον αυτό ο μέγας Παπαδιαμάντης. Είναι πολλά πράγματα ο Μεγαλέξανδρος του νεοελληνικού μας βίου και γι’ αυτό και μας απασχολεί συνεχώς και αδιαλείπτως.

Ας πούμε, μπορούν να μην είναι επίκαιροι οι «Χαλασοχώρηδες», κάθε φορά που έρχονται εκλογές; Ή ακόμη όταν προκύπτουν άλλα κοινωνικά θέματα; Ο Παπαδιαμάντης έχοντας πιάσει την ουσία τους είναι ένας έκτακτος κοινωνιολόγος. Ο ίδιος μάλιστα έχει ζήσει μέσα στη στέρηση... «Κατ’ εκείνην την ημέρα συνέβη να είμαι πλούσιος, διότι είχα κατορθώσει, μετά πέντε εκλιπαρήσεις και μετά τέσσαρες αποπομπάς, να λάβω δεκαπέντε δραχμάς, απέναντι ογδοήκοντα οφειλομένων μοι δι’ αμοιβήν φιλολογικής εργασίας πέντε εβδομάδων». Έτσι μπορεί να γράφει: «η πλουτοκρατία... γεννά την αδικία, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνική σαπηδόνα. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς...». «Ο Μαμμωνάς είναι ο διαρκής αντίχριστος». Παίζεται; Οπότε τι να του πουν οι ευαίσθητοι κοινωνικά επικριτές του, που έγραφαν ότι «συμβιβάστηκε με την νεοελληνική πισοδρόμηση;»

Αλλά και η γενιά του ’30 τον ήθελε ηθογράφο. Μα και ο ίδιος χαρακτηρίζει κάποια διηγήματά του ως ηθογραφίες. Ο Παπαδιαμάντης έχει το γνώθι σαυτόν. Πότε γράφει το ένα είδος και πότε το άλλο. Και ο λόγος είναι ότι ξέρει πάρα πολύ καλά την ξένη λογοτεχνία, τους ξένους συγγραφείς. Άλλωστε είναι και μεταφραστής τους. Μ’ αυτούς, από την άλλη, έχει να αντιπαλέψει όσον αφορά το πρωτότυπο έργο του. Και μάλιστα με την ίδια επίγνωση που λέει: «Αλλ’ εγώ σοι λέγω δεν ομοιάζω ούτε με τον Πόε, ούτε με τον Δίκενς, ούτε με τον Σαίξπηρ, ούτε με τον Βερανζέ. Ομοιάζω με τον εαυτό μου. Τούτο δεν αρκεί;». Θα αρκούσε ακόμη και να μοιάζει με κάποιον από αυτούς τους μεγάλους. Ή ακόμη και με τον Δοστογιέφσκι. Αυτούς τους γνωρίζει πολύ καλά. Φαίνεται... Αλλά στην ουσία μοιάζει με τον εαυτό του, κι αυτό αρκεί και περισσεύει. Και όχι μόνον αυτό, αφού καταφέρνει και να εκφράσει στη συνέχεια και έναν ολόκληρο λαό. Και ο Παπαδιαμάντης δεν αναφέρεται κατά τύχη σ’ αυτούς τους μεγάλους συγγραφείς...

Πρέπει όμως να πούμε πως ο Παπαδιαμάντης είναι κι αυτός ένας μεγάλος συγγραφέας. Έχει πραγματική στόφα συγγραφέα. Τα υπόλοιπα έπονται. Γι’ αυτό πείνασε. Για να είναι συγγραφέας. «Πενιχρός την αναβολήν, πτωχαλαζών τρέφων αλλοκότους ιδέας... Ασχολούμενος με έργα ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος».

Παρ’ όλα αυτά άξιζε τον κόπο (τουλάχιστον για μας) να επιλέξει αυτόν τον κανόνα για ζωή του, αφού όπως είπε στη μητέρα του: «Εγώ θα γίνω συγγραφέας. Θα διαβάζω και θα γράφω». Και ακολουθεί το συγκλονιστικό: «Και άλλο τίποτα δεν μπορώ να κάνω». Νομίζω πως αυτό αποτελούσε καθαρή επίδραση από τη λογοτεχνική του συναναστροφή με τους ξένους συγγραφείς. Εξ ου και το πρώτο του ψευδώνυμο, «Μποέμ».

Αλλά όσοι έχουν διαβάσει το πολύ σημαντικό βιβλίο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε «Γράμματα σε έναν νέο ποιητή» θα θυμούνται πολύ καλά πως ο ποιητής λέει στον επίδοξο νέο λογοτέχνη πως αν μπορεί να ζήσει χωρίς να γράφει, ευθύς το γράψιμό του είναι απαγορευμένο.

Αν ο Παπαδιαμάντης έκανε οτιδήποτε άλλο εκτός από το γράψιμο, θα ήταν δυστυχισμένος. Μα θα πείτε, πάλι δυστυχισμένος ήταν. Τουλάχιστον όμως με όλο του το είναι έκανε αυτό που αγαπούσε! Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι μερακλήδες γύρω μας;

Για τον λόγο αυτό δεν μ’ αρέσει τόσο η γνωστή φωτογραφία του, που τράβηξε ο Νιρβάνας, όσο μια άλλη, που ο πτωχός Παπαδιαμάντης είναι με το κοστούμι του, τη γραβάτα του και το παλτό του. Ένας πρώτης τάξεως κύριος! Μια φωτογραφία που θα μπορούσε να είναι δίπλα σ’ αυτές του Δίκενς, του Πόε, του Δοστογιέφσκι...

Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα «Μακεδονία της Κυριακής».

antifono.gr

« ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΟΥΜΕ »

«Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε! Ο Χριστός νίκησε τα πάντα! Ανέστησε τον Αδάμ! Ελευθέρωσε την Εύα! Θανάτωσε τον θάνατο!»

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ