« ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ »

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, βλέπουμε μία πένθιμη πομπή που βγαίνει από την πόλη και κατευθύνεται προς το κοιμητήριο της Ναΐν. Την πομπή αυτή την ακολουθεί πλήθος κόσμου με βουβό πόνο. Το σπαρακτικό κλάμα της χήρας μάνας δίπλα στο φέρετρο σχίζει τη σιγή. Σε λίγο θα ταφεί ο μονάκριβος γιος της, ενώ η ίδια ήταν χήρα και δεν είχε πλέον κανέναν άλλο προστάτη στον κόσμο. Μεγάλος πόνος για την ταλαίπωρη αυτή μάνα! Μέσα σε λίγο καιρό την επισκέπτεται για δεύτερη φορά ο θάνατος. Αυτός που δεν κάνει εξαιρέσεις σε πλούσιους ή φτωχούς, σε ηλικιωμένους ή σε νέους ανθρώπους, αλλά κλέβει το χαμόγελο, τη χαρά από τα πρόσωπα των ανθρώπων. Μήπως υπάρχει σπίτι, στο οποίο να μην έχει κάνει ξαφνικά την εμφάνισή του ο επισκέπτης αυτός; «Κοιλάδα κλαυθμώνος» έχει ονομασθεί η παρούσα ζωή. Πράγματι καθημερινά υπάρχει πόνος στους ανθρώπους που χάνουν αγαπημένα τους πρόσωπα.

Μπροστά στο παμφάγο αυτό θηρίο, τον θάνατο, όλοι υποτασσόμαστε. Είμαστε θνητοί. Για όλους θα έλθει κάποτε η δύσκολη ώρα του θανάτου. Ας το σκεφτόμαστε αυτό. Ας φέρνουμε στο νου μας την ώρα εκείνη, οπότε η σκέψη αυτή οπωσδήποτε θα μας συγκλονίζει και θα μας συγκρατεί από την αμαρτία. Ειδικά εμείς οι Χριστιανοί οφείλουμε να καλλιεργούμε τη μνήμη θανάτου, όχι για να απελπιζόμαστε και να περιμένουμε να πεθάνουμε αλλά για να βλέπουμε με άλλα μάτια την επίγεια ζωή και για να ωφελούμαστε ψυχικά. Υπάρχουν φιλόσοφοι που δεν είναι Χριστιανοί και όμως η ζωή τους ολόκληρη είναι μία μελέτη θανάτου. Εξάλλου η Πατερική Παράδοσή μας αυτό μας διδάσκει. Να έχουμε μνήμη θανάτου. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας την καλλιεργούσαν και γι’ αυτό κατάφεραν να αποκτήσουν πνευματική ζωή και τελικά να σώσουν την αιώνια ψυχή τους.

Καθώς όμως η νεκρική πομπή βγαίνει από την πόλη, συναντάται με μια άλλη συνοδεία. Πλήθος κόσμου μαζί με τους Μαθητές συνοδεύουν τον Ιησού, καθώς περιοδεύει και πλησιάζει την είσοδο της πόλης. Ο Χριστός αντικρίζει την ταλαίπωρη εκείνη μάνα και τη σπλαχνίζεται. Κατανοεί πλήρως τον βαθύ της πόνο. «Μη κλαίε» (ΛΟΥΚΑ 7, 13), της λέει με συμπάθεια. Πλησιάζει κατόπιν το φέρετρο του νεκρού, ενώ οι παρευρισκόμενοι κοντοστέκονται με απορία. Αγγίζει το νεκρό παιδί και του λέει: «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι» (ΛΟΥΚΑ 7, 14). Και τη στιγμή εκείνη συμβαίνει το συγκλονιστικό θαύμα. Ο νεκρός ανασηκώνεται και αρχίζει να μιλά. Τότε ο Κύριος τον παραδίδει στη μητέρα του. Όλο το πλήθος κυριεύθηκε από φόβο και δόξασε τον Θεό λέγοντας ότι μεγάλος Προφήτης εμφανίσθηκε ανάμεσά τους και ότι ο Θεός επισκέφθηκε τον λαό Του για να τον προστατεύσει.

«Μην κλαις»! Αυτή η προσταγή του Κυρίου, που ακούσθηκε τότε στην πύλη της Ναΐν και προμήνυσε την ανάσταση του νεκρού γιου της χήρας μάνας, αντηχεί μέσα στους αιώνες και φθάνει μέχρι την εποχή μας. Ο Κύριός μας με τον εξουσιαστικό αυτό λόγο Του προμηνύει την ανάσταση και των δικών μας κεκοιμημένων προσφιλών προσώπων. Διότι με την Ανάσταση του Κυρίου μας ο θάνατος δεν είναι πια το τέλος της ζωής του ανθρώπου, αλλά ένα πέρασμα στην αιώνια ζωή. Ο πιστός Χριστιανός δεν πρέπει να φοβάται τον θάνατο. Έλεγε ο Φώτης Κόντογλου: «Ο πιστός δεν φοβάται τον θάνατο, και γι’ αυτό νοιώθει χαρά κι’ αγάπη». (Ασάλευτο Θεμέλιο, σελίδα 106). Μάλιστα ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης έλεγε για να μας καθησυχάσει, ότι ο θάνατος είναι σαν να πηγαίνουμε από το ένα δωμάτιο του σπιτιού μας στο άλλο δωμάτιο. Για τους Αγίους ο θάνατος δεν είναι κάτι το φοβερό!

Ο θάνατος ονομάζεται και κοίμηση. Είναι δηλαδή ένας διαρκής ύπνος μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, οπότε θα επαναπροσλάβουν  από τον Θεό οι κεκοιμημένοι το σώμα τους άφθαρτο. Γιατί στην αιωνιότητα θα ζήσει ο άνθρωπος και με το σώμα του αφθαρτοποιημένο πλέον αλλά και με την ψυχή του. Αυτό ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Έχουμε δηλαδή πλέον τη βεβαιότητα ότι θα αναστηθούν οι νεκροί μας κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Όταν λοιπόν φεύγει από κοντά μας ένα αγαπημένο πρόσωπο, ας μην αφήνουμε την απελπισία να πνίγει την ψυχή μας. Είναι βέβαια φυσικό και ανθρώπινο να λυπούμαστε. Ο Κύριος ωστόσο μας βεβαιώνει αδιαμφισβήτητα ότι, εφόσον ζούμε κατά Θεόν, σύντομα θα συναντήσουμε τον άνθρωπό μας στην ουράνια Βασιλεία του Θεού. Εκεί όπου δεν θα υπάρχει πόνος, ούτε λύπη, ούτε στεναγμός, αλλά «ζωή ατελεύτητος».

Αγαπητοί μου φίλοι, θέλω να τελειώσουμε σήμερα με τα πολύ παρηγορητικά λόγια ενός Χριστιανού ψυχολόγου, του Ελευθερίου Ελευθεριάδη: «Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών… Για αυτό ζω. Για εκείνη την ημέρα… Για τη μέρα, που όλοι οι φίλοι μου θα σταματήσουν να πονάν. “Να, αφήστε εδώ στην άκρη τους σταυρούς σας και ξεκουραστείτε…”, θα ακούσουν μια γλυκιά φωνή να τους μιλάει. Για εκείνη την ημέρα… Για τη μέρα, που αγαπημένοι, θα ανταμώσουν με αγαπημένους τους μετά από καιρό. “Καλώς ήρθατε…”. “Καλώς σας βρήκαμε…”, θα πούνε όλοι μεταξύ τους, με βουρκωμένα μάτια. Για εκείνη την ημέρα ζω… Εκείνη τη μέρα, που όσοι κάμουν πράγματα άσχημα θα πάψουν. Θα γλυκάνουν οι καρδιές ακόμα και των πιο σκληρών. Μοναδική τιμωρία, θα είναι η αγάπη… Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών. Για αυτό ζω. Για εκείνη την ημέρα. Σήμερα όμως είναι Κυριακή. Οι φίλοι μου ακόμη κουβαλάν σταυρό. Οι αγαπημένοι μας, μας λείπουνε ακόμα. Και το κακό… Και το κακό, συνεχίζει να απλώνεται. Ας είναι. Καλή δύναμη στον αγώνα αδελφοί. Λίγη υπομονή ακόμη». (e-psyxologos.gr).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.