« ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ »

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου φίλοι, αναφέρεται στη θεραπεία του δαιμονισμένου, όταν ο Κύριός μας επισκέφθηκε τη χώρα των Γαδαρηνών. Ο δαιμονισμένος δεν έμενε σε σπίτι, αλλά ζούσε στα μνήματα, χωρίς να έχει επικοινωνία με τους ανθρώπους, μέχρι τη στιγμή που συνάντησε τον Κύριο. Μόλις τον θεράπευσε ο Κύριος, κάθισε σώφρων και ήρεμος στα πόδια Του, ζητώντας Του μάλιστα να Τον ακολουθήσει στο έργο Του. Ο Κύριος όμως του είπε να συνεχίσει να ζει στο χώρο όπου βρισκόταν και να κηρύσσει εκεί όσα θαυμαστά του έκανε ο Θεός. Ο Χριστός για μία ακόμη φορά επιτελεί ένα θαύμα, θέλοντας να δείξει τη μεγάλη αγάπη που έχει προς τον κάθε άνθρωπο. Ο δαιμονισμένος του σημερινού Ευαγγελίου βίωνε μια απερίγραπτη μοναξιά, μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε μπροστά στον Κύριο. Με τον Χριστό κάθε είδους μοναξιά διαλύεται!

Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους. Πιο σημαντικό όμως είναι να έχουμε επικοινωνία με τον Θεό. Και αυτό μπορεί να γίνει μέσω της προσευχής και των Ιερών Ακολουθιών και Μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Δεν μιλάμε για μια διανοητική ή έστω συναισθηματική προσέγγιση της Αλήθειας, που είναι ο Χριστός, αλλά για μια οντολογική, υπαρξιακή προσέγγιση. Δηλαδή όλος ο εαυτός μας να βαπτίζεται στο φως του Θεού. Αυτό τελικά πρέπει να είναι το ζητούμενο, να μπορούμε να απολαμβάνουμε τη θέα του προσώπου του Χριστού με τον τρόπο που Αυτός ξέρει. Μόνο έτσι ζούμε αληθινά. Τα άλλα όλα είναι παραμύθια, για να ξεγελάμε τον εαυτό μας. Διότι ο καθένας πλάθει το δικό του παράδεισο, φτιάχνοντας τη δική του φαντασιακή σχέση με τον Θεό. Και για να επιτευχθεί αυτή η σχέση μας με τον Θεό χρειάζεται να ακολουθήσουμε την οδό του σταυρού και της δοκιμασίας.

Όταν πάμε στην Εκκλησία για να μας λυθούν τα προβλήματα, ξεγελάμε τον εαυτό μας και προσβάλλουμε το μυστήριο της Εκκλησίας. Στην Εκκλησία πρέπει να πηγαίνουμε πρωτίστως για να μας αποκαλυφθεί το πρόσωπο του Χριστού, και όχι για να μας λυθούν τα διάφορα προβλήματα που έχουμε. Δυστυχώς πολλές φορές δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό και σκανδαλιζόμαστε γιατί ο Θεός δεν μας δίνει τη λύση στο πρόβλημά μας. Έτσι, λοιπόν, ο καλός Θεός θέλοντας να διασφαλίζει τα δώρα που μας χαρίζει για να καρποφορούν, επιτρέπει στον καθένα μας τις θλίψεις και τις δοκιμασίες. Όσο εμείς πιστεύουμε στις δυνάμεις μας και ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, επιτρέπει ο Θεός τις δοκιμασίες, γιατί μας αγαπά. Έτσι μας φέρνει κάτι για να μας παιδαγωγεί συνεχώς. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε πνευματική ωριμότητα.

Οφείλουμε να απαρνηθούμε τη δύναμή μας και να καταλάβουμε ότι η Χάρη του Θεού αποκαλύπτεται στην πληρότητά της, εκεί που εξαντλούνται οι δυνάμεις μας. Έτσι μπαίνουμε σε μια διαδικασία αναζήτησης της αλήθειας. Είναι μια επώδυνη διαδικασία. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε ένα ορατό πρόσωπο απέναντί μας. Δεν έχουμε τα συγγενικά μας πρόσωπα και τους φίλους μας που μας χαλαρώνουν και μας ξεκουράζουν. Είμαστε απολύτως μόνοι. Έχουμε απέναντι ένα Θεό που δεν μας απαντά και θέλουμε να μας απαντήσει. Είναι η μεγαλύτερη άσκηση αλλά και η μόνη δυνατότητα να ωριμάσουμε εσωτερικά. Αυτό γεννά την έννοια της σχέσης, την έννοια της κοινωνίας. Οι δοκιμασίες μας κάνουν να ασχολούμαστε περισσότερο με τον Χριστό μέσα από την προσευχή.  Αναπτύσσεται έτσι προοδευτικά η σχέση μας η προσωπική με τον Θεό. Ενεργοποιείται και πάλι η επικοινωνία μας μαζί Του.

Ας δούμε τον δαιμονισμένο της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Ποιο ήταν το σύμπτωμά του; Ήταν η ακοινωνησία. Που βρισκόταν ο δαιμονισμένος; Βρισκόταν στην ερημιά και στα μνήματα. Εκεί όπου είναι ο χώρος του πειρασμού. Γι’ αυτό το λόγο ο ασκητής πάει στην έρημο. Για να παλέψει με τον πειρασμό. Εκεί είναι η παλαίστρα, έτσι ώστε η ερημία να μετατραπεί σε παρουσία, να γίνει κοινωνία, να γίνει σχέση με τον Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς καλούμαστε να έλθουμε «εις εαυτόν», να  απομονωθούμε στο χώρο μας. Εκεί είναι ο πραγματικός αγώνας. Εκεί έρχονται οι πειρασμοί. Όταν είμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους, είναι όλα μια χαρά. Όταν είμαστε μόνοι μας, αρχίζουν να μας παιδεύουν διάφοροι λογισμοί, τους οποίους πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Και με ποιο τρόπο; Μα φυσικά με την προσευχή. Στην εποχή μας φοβόμαστε την ενδοσκόπηση, το να συζητήσουμε με τον εαυτό μας.

Αγαπητοί μου φίλοι, με το να πει ο δαιμονισμένος ότι θέλει να ακολουθήσει τον Κύριο, φανερώνεται ότι τελείωσε ο πειρασμός και του λύθηκε το μυστήριο της ζωής. Κατάλαβε ότι μόνο κοντά στον Χριστό είναι η αληθινή ζωή. Όμως ο Χριστός δεν τον αφήνει να Τον ακολουθήσει για τον εξής λόγο: του λέει να καθίσει εκεί στο χώρο του και να κηρύττει αυτά που του φανέρωσε ο Θεός. Αυτές είναι οι κλήσεις που μας δίνει ο Θεός. Δεν είμαστε όλοι για το ίδιο έργο. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χαρακτήρα και μπορεί να προσφέρει από το δικό του μετερίζι. Ο Κύριος ζήτησε από τον δαιμονισμένο να πάει στο σπίτι του, διότι ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα της Χάριτος του Θεού και μπορούσε να ωφελήσει τους συνανθρώπους του. Αλλά και για έναν άλλο λόγο. Διότι ο πειρασμός του ήταν η ακοινωνησία, και πλέον έπρεπε να ζει την Χάρη της κοινωνίας και της σχέσης, εκεί όπου ήταν πριν απολύτως απομονωμένος.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.