« ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ »

Αναρίθμητοι είναι οι Άγιοι, αγαπητοί μου φίλοι, που ακτινοβολούν στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας. Έζησαν και αυτοί στον μάταιο αυτό κόσμο. Άκουσαν μέσα τους τη φωνή του Θεού «άγιοι γίνεσθε» (Α΄ ΠΕΤΡ. 1, 16) και υπετάγησαν στο θείο κέλευσμα. Περιφρόνησαν την ματαιότητα του κόσμου και αγωνίσθηκαν πνευματικά για τον αγιασμό τους. Και τα κατάφεραν με τη βοήθεια του Θεού. Τώρα δε βρίσκονται στην θριαμβεύουσα Εκκλησία ενωμένοι με τον Χριστό. Ανάμεσα στο θαυμαστό αυτό χορό των Αγίων προβάλλει και η μορφή του Αγίου Αλεξίου του Ανθρώπου του Θεού. Ο βίος του είναι συγκινητικός και συγκλονιστικός. Διδάσκει και αναπτερώνει. Δημιουργεί ανάταση πνευματική και προβληματίζει τον κάθε Χριστιανό. Ο Άγιος Αλέξιος λαμπρύνει με την παρουσία του τον χώρο της Εκκλησίας. Είναι ένα πνευματικό στολίδι!

Στόχος του Αγίου Αλεξίου ήταν να γίνει ευάρεστος στον Θεό. Να ζει για τον Θεό και να είναι πάντοτε κάτω από το άγιο θέλημά Του. Πίστευε πως μόνο στον ουρανό είναι απόλυτα ασφαλής ο άνθρωπος, ενώ εδώ στη γη κινδυνεύει κάθε στιγμή. Έτσι ξεκίνησε ο Αλέξιος τον μεγάλο του πνευματικό αγώνα. Έκανε το τολμηρό ξεκίνημα της φυγής από τον κόσμο και άρχισε να βαδίζει αποφασιστικά τον ανηφορικό δρόμο που είχε επιλέξει. Έδινε πνευματικές μάχες καθημερινά με τον εαυτό του, με τον διάβολο και με τον κόσμο. Όλοι αυτοί οι εχθροί του προσέκρουαν στη μαχητικότητα και στην αντοχή του. Τη δύναμη την αντλούσε από τον Ίδιο τον Χριστό. Η Θεία Κοινωνία ήταν η ζωή του και η απαραίτητη πνευματική του τροφή. Η ζωή του άστραφτε από ηθική καθαρότητα. Ο βίος του ήταν ένας διάλογος συνεχής με τον Κύριο. Ζούσε μόνο για τον Χριστό.

Αυτός ο πόθος του Αγίου Αλεξίου για τον αγιασμό πρέπει να γίνει και δικός μας πόθος. Η προτροπή για αγιότητα του Κυρίου μας απευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους. Ο προορισμός μας εδώ στη γη είναι ο αγιασμός μας. Δεν πρέπει να τον θεωρούμε ως κάτι το δευτερεύον και να βάζουμε πιο πάνω τις βιοτικές μέριμνες που χρειάζονται γι’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Ο αγιασμός αφορά το μέλλον, τον ουρανό, την αιωνιότητα και πρέπει να έχει προτεραιότητα. Για να επιτύχουμε τον στόχο μας αυτό χρειάζεται να αγωνιζόμαστε πνευματικά όσο ζούμε. «Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (ΜΑΤΘ. 11, 12), διεκήρυξε ο Κύριός μας. Δεν την κατακτούν οι αμελείς, οι νωθροί, οι ράθυμοι, αλλά εκείνοι που παρουσιάζουν σπουδή και αποφασιστικότητα. Όσοι βρίσκονται καθημερινά στο στίβο των πνευματικών αγώνων επιτυγχάνουν και τον αγιασμό τους.

Ποιος ήταν όμως ο πνευματικός εξοπλισμός του Αγίου Αλεξίου σε αυτόν τον αόρατο πόλεμο με τον διάβολο; Πρώτα-πρώτα είχε βαθειά πίστη στον Θεό. Σε Εκείνον ήταν αφοσιωμένος ολοκληρωτικά και Τον πίστευε με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Τίποτα το γήϊνο δεν τον συγκινούσε. Δεν έβλεπε τίποτα άλλο μπροστά του παρά μόνον τον Θεό. Επίσης διακρινόταν για την αγνότητά του και για την παρθενία του. Υπήρξε μεγάλη ασκητική μορφή. Σε όλη τη ζωή του έζησε με στερήσεις, αλλά και με πνευματικούς μετεωρισμούς. Έλαμπε από ηθική καθαρότητα η ψυχή και η καρδιά του. Ζούσε διαρκώς με την πρόγευση της αιωνιότητας. Σε όλη του τη ζωή ήταν εγκρατής. Εκτός των άλλων χαρισμάτων είχε και γενναιότητα. Αν και ζούσε στα ανάκτορα και απολάμβανε όλα τα υλικά αγαθά, πήρε την μεγάλη απόφαση να περιφρονήσει τα πάντα και να σηκώσει τον βαρύ σταυρό της μοναχικής ζωής. Να ζήσει απόκοσμος και περιφρονημένος.

Η ζωή του Αγίου Αλεξίου ήταν ένα συνεχές μαρτύριο. Υπέταξε απόλυτα τον εαυτό του στο θέλημα του Θεού. Τον υπέβαλε σε αδυσώπητη δοκιμασία. Πείνα, δίψα, γύμνια, στενοχώρια, αγωνία και θλίψεις. Καμία άνεση δεν είχε. Μπορούσε να επαναλαμβάνει με τον Απόστολο Παύλο: «Άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν» (Α΄ ΚΟΡ. 4, 11). Παρόλο όμως που είχε τόσες δοκιμασίες, αισθανόταν μέσα του ικανοποίηση. Η ψυχή του ήταν πλημμυρισμένη από χαρά. Ένοιωθε πανευτυχής, «ως μηδέν έχων και τα πάντα κατέχων» (Β΄ ΚΟΡ. 6, 10). Είχε κοντά του τον Χριστό και έτσι βρήκε το μυστικό της ευτυχίας. Τον Άγιο Αλέξιο τον διέκρινε ακόμη και η ευγνωμοσύνη προς τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος και του φύτεψε στο εσωτερικό του την επιθυμία για να ζήσει μία ζωή αγία. Ο Άγιος Αλέξιος με τη ζωή του βάδισε πάνω στα αχνάρια των Αγίων, γι’ αυτό και δοξάσθηκε από τον Θεό.

Αγαπητοί μου φίλοι, μια μακρινή οδοιπορία είναι η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη. Ο δρόμος είναι γεμάτος εμπόδια, δύσκολα προβλήματα και συγκλονιστικές περιπέτειες. Ώσπου να περάσουμε τη «στενή και τεθλιμμένη οδό» (ΜΑΤΘ. 7, 14) και να ξαγναντήσουμε στην άλλη, «την απάγουσαν εις ζωήν αιώνιον» (ΜΑΤΘ. 7, 14), θα δοκιμασθούμε πολύ. Στον ανηφορικό αυτό δρόμο της ζωής του ο άνθρωπος οφείλει να καταφύγει σε έναν πεπειραμένο οδηγό, να συνοδοιπορεί μαζί του. Το τόσο επικίνδυνο ταξίδι δεν πρέπει να το επιχειρήσει μόνος του. Να μην στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας. Να μην στηριζόμαστε στη δύναμη των ενδόξων και ισχυρών της γης. «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας…οις ουκ έστι σωτηρία» (ΨΑΛΜ. 145, 3). Πρέπει να αναζητήσουμε κάποιον που είναι παντοδύναμος και πανίσχυρος. Και αυτός δεν είναι άλλος παρά ο Ιησούς Χριστός. Αυτόν τον συνοδοιπόρο διάλεξε στη ζωή του ο Άγιος Αλέξιος. Αυτόν να επικαλεσθούμε για βοήθεια στην προσωπική μας ζωή κι εμείς οι σημερινοί Χριστιανοί.

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.