« ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΪΝΧΑΡΤ »

«Χίλιοι διάολοι με πιάνουν όταν βλέπω μερικές φορές να μπερδεύεται ο χριστιανισμός με τη βλακεία, με ένα είδος ηλίθιας και δειλής ευσέβειας, λες και η αποστολή του χριστιανισμού είναι να αφήσει τον κόσμο να εξευτελίζεται από τις δυνάμεις του κακού, ενώ ο ίδιος ο χριστιανισμός να διευκολύνει τις ανομίες, δεδομένου ότι είναι εξ ορισμού καταδικασμένος σε παραπληγία.

Ντενί ντε Ρουζμόν: “Δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους, αλλά όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα φωνάζω την πυροσβεστική και τρέχω στη βρύση για νερό, δεν κάθομαι να κάνω προσευχή εκείνη την ώρα. Αν όχι, τότε είμαι ψωρο-εγωιστής και δεν αγαπάω πραγματικά τον πλησίον μου”. Όπως είπε και ο Μακώλαιη: “Δεν έχουμε δικαίωμα να επαναστατήσουμε ενάντια στον Νέρωνα, διότι κάθε εξουσία έχει δοθεί άνωθεν, αλλά ούτε κι πρέπει να τρέξουμε για βοήθεια αν του επιτεθούν”. (Αιζενχάουερ και Φόστερ Ντάλλας, Φθινόπωρο του ’56).

Άλλο είναι να ξεσηκώνεσαι κι άλλο να εγκρίνεις. ΄Όταν έπεσε ο Ιάκωβος Β΄, κάποιοι αγγλικανοί επίσκοποι τον ακολούθησαν στην εξορία, διότι ήταν νόμιμος μονάρχης και ό,τι και να γινόταν δεν ήταν δυνατόν να αντικατασταθεί.

Ο ανίκανος και ο αδύναμος χριστιανισμός είναι αιρετική αντίληψη, διότι περιφρονεί την προτροπή του Κυρίου (Ματθ. 10, 16: “γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί”, δηλαδή, να είστε φρόνιμοι σαν τα φίδια και άκακοι όπως τα περιστέρια) και αδιαφορεί για τα κείμενα του Αποστόλου Παύλου (Εφεσ. 5, 17: “δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες”, δηλαδή, γι’ αυτό να μην γίνεστε άφρονες· Β΄ Τιμ. 4, 5: “συ δε νήφε εν πάσι”, δηλαδή, συ όμως να είσαι σώφρων σε όλα, αλλά κυρίως Α΄ Κορ. 14, 20: “Αδελφοί, μη παιδία γίνεσθε ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε, ταις δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε”, δηλαδή, αδελφοί μη γίνεστε παιδιά στο μυαλό, αλλά στην κακία να είστε σαν τα νήπια, στο δε μυαλό να είστε τέλειοι).

Πουθενά και ποτέ δεν μας ζήτησε ο Χριστός να είμαστε ηλίθιοι. Μας ζητά να είμαστε καλοί, ήρεμοι, τίμιοι, ταπεινοί, αλλά όχι βλάκες. Πως θα μπορούσε να εξυμνήσει τη βλακεία Εκείνος που μας έδωσε τη συμβουλή να επαγρυπνούμε συνεχώς για να μην νικηθούμε από τον σατανά;

Άλλωστε στην Α΄ Κορ. 14, 33 αναφέρει επίσης: “ου γαρ εστιν ακαταστασίας ο Θεός, αλλά ειρήνης”, δηλαδή: ο Θεός δεν είναι Θεός της ακαταστασίας, αλλά της ειρήνης. Η ευταξία όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ανόητη αδεξιότητα, αόριστη αδυναμία και κάθε είδους στενοκέφαλη διένεξη. Ο Κύριος αγαπά την αθωότητα, όχι την αποβλάκωση. Αγαπάω την αφέλεια, έλεγε ο Λεών Ντωντέ, αλλά όχι σε όσους έχουν γένια. Όσοι έχουν γένια, πρέπει να είναι έξυπνοι. Να ξέρουμε κι εκείνοι κι εμείς ότι πιο πολύ κακό βγαίνει συχνά από μια βλακεία παρά από μια κακία. Όχι, όχι, κύριοι υπηρέτες του διαβόλου, εξυπνάκηδες. Πολύ θα σας πήγαινε και θα σας βόλευε να είμαστε βλάκες. Ο Θεός μαζί με όλα τα άλλα μας θέλει και έξυπνους. (Όποιος είναι προικισμένος με την ικανότητα να κατανοεί -έστω και λίγο παραπάνω από τους άλλους- είναι αμαρτία να ολιγωρεί, να αδυνατεί και τελικά να μην χρησιμοποιεί το ταλέντο που του έδωσε ο Θεός).

Μπορεί ο άνθρωπος να μην αμαρτάνει από φόβο. Μικρό το σκαλοπάτι της ανόδου, αλλά κάτι είναι κι αυτό. Μπορεί να μην αμαρτάνει από αγάπη, όπως κάνουν οι άγιοι και οι ανώτεροι χαρακτήρες. Μπορεί όμως να μην αμαρτάνει και από ντροπή. Μια τρομερή ντροπή, που νιώθει κανείς, όταν π.χ. κάνει μια άσεμνη πράξη, όταν ξεστομίσει μια άσχημη λέξη, όταν εξαπατήσει κάποιον που του έχει δείξει εμπιστοσύνη. Από τη στιγμή που θα γνωρίσει κάποιος τον Χριστό, είναι δύσκολο να αμαρτήσει, διότι νιώθει φοβερή ντροπή».

(«Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας», εκδόσεις Μαΐστρος, Αθήνα 2007 (2), σελίδες 30-31)