Κατά τη σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου φίλοι, τιμάμε τους 630 θεοφόρους Πατέρες που συγκρότησαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ. Οι άγιοι αυτοί Πατέρες δογμάτισαν την αλήθεια για τις δύο τέλειες φύσεις του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την θεία και την ανθρώπινη, και προάσπισαν την Εκκλησία από δύο φοβερές αιρέσεις του Νεστοριανισμού και του Μονοφυσιτισμού. Γι’ αυτό και το Αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής, από την προς Τίτον επιστολή του Αποστόλου Παύλου, είναι αφιερωμένο στη μνήμη τους. «Πιστός ο λόγος· και περί τούτων βούλομαί σε διαβεβαιούσθαι» (ΤΙΤ. 3, 8), γράφει ο Παύλος στον μαθητή του Τίτο. Δηλαδή, «αυτά τα λόγια είναι αληθινά και θέλω να τα βεβαιώνεις με την προσωπική σου μαρτυρία» (ΤΙΤ. 3, 8). Ο Απόστολος Παύλος τονίζει στον μαθητή του Τίτο την αξιοπιστία του λόγου του Θεού.
Η πίστη, η Εκκλησία, ο βίος των πιστών, η
υπομονή και η αγιότητά τους, η άθλησή τους μέχρι θανάτου, όλα στέκονται και
στηρίζονται στην αξιοπιστία του θείου λόγου. Μέσα σε όλους τους λόγους του
κόσμου, που πολλοί από αυτούς είναι λόγοι σοφίας και επιστήμης, ο λόγος του
Θεού είναι απολύτως αξιόπιστος και αληθινός, λόγος ζωής και σωτηρίας. Από τη
στιγμή που θα κλονισθεί μέσα μας η εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία του θείου λόγου,
δεν έχουμε πια που να σταθούμε και βρισκόμαστε στη θέση των Πρωτοπλάστων, που
αδιαφόρησαν γι’ αυτά που τους είπε ο Θεός και άκουγαν τι τους έλεγε το πνεύμα
της πλάνης. Ο λόγος στον άνθρωπο είναι το πρώτο και μεγάλο δώρο του Θεού. Όμως
ο ανθρώπινος λόγος δεν έχει δική του γερή βάση, αν δεν στηρίζεται στον λόγο του
Θεού. Ο ανθρώπινος λόγος δεν έχει γερά θεμέλια και δεν μπορεί να σταθεί μπροστά
σε ένα δυνατό αντίλογο.
Η εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία του θείου
λόγου δεν είναι μια θεωρητική στάση του πιστού απέναντι σε εκείνο που ακούει
και παραδέχεται. Αυτή η παραδοχή έχει τις πρακτικές συνέπειές της, να κηρύξει
δηλαδή και να μεταδώσει έμπρακτα ο πιστός αυτό που αξιόπιστα του παραδίδει η
Εκκλησία. Γιατί ο Θεός μιλάει μέσα στην Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο φορέας
του θείου λόγου. Όλοι οι πιστοί έχουν χρέος να επιβεβαιώσουν τον αξιόπιστο λόγο
της Εκκλησίας και να δώσουν καρπό, γιατί ο θείος λόγος δεν είναι μια στείρα και
άκαρπη θεωρία, αλλά είναι ζωντανός και δραστικός. Αλλά ποιος είναι ο καρπός,
δηλαδή τα καλά και ωφέλιμα έργα; Το ένα είναι οι άνθρωποι να πιστεύουν στην
αλήθεια της σωτηρίας και το άλλο είναι να πράττουν τα έργα της αγάπης. Αν εξετάσουμε
τα λόγια και τα έργα του κόσμου, θα δούμε πως έξω από τον λόγο της σωτηρίας και
το έργο της αγάπης, όλα είναι μάταια και χωρίς σκοπό.
Αλλά λόγος της σωτηρίας δεν είναι βέβαια
κάθε λογομαχία και κάθε πόλεμος που γίνεται για μικρά και ασήμαντα πολλές φορές
στην Εκκλησία ζητήματα, όπου όλοι γίνονται διδάσκαλοι και θεολόγοι και τα
γνωρίζουν όλα. Οι ποιμένες και οι πιστοί δεν πρέπει να επιβάλλουν τη γνώμη
τους, αλλά να μεταφέρουν μόνο τα λόγια του Ευαγγελίου και των αγίων Πατέρων. Οι
ποιμένες και οι πιστοί, που έχουν μέσα τους «πνεύμα Χριστού» (ΡΩΜ. 8, 9),
φυλάγονται από αυτά και τα αποφεύγουν, γιατί αυτά όχι μόνο δεν ωφελούν, αλλά
και ζημιώνουν την Εκκλησία. Αξίζει να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε την αγία
ταπείνωση, η οποία θα μας καθοδηγεί προς την οδό του Κυρίου. Όταν δεν έχουμε
ταπεινό φρόνημα, προσπαθούμε να αναδείξουμε τις δικές μας ιδέες και αντιλήψεις
και να υποβιβάσουμε των άλλων. Και τότε αρχίζει η διχόνοια, η οποία δεν ωφελεί
κανένα.
Ούτε βέβαια κάθε δραστηριότητα και κάθε
έργο στην Εκκλησία είναι καρπός του δένδρου της πίστης, έργο καλό και ωφέλιμο
στους ανθρώπους. Ο Απόστολος Παύλος γράφει «εις τας αναγκαίας χρείας» (ΤΙΤ. 3,
14), που θα πει πως τα έργα της αγάπης εξυπηρετούν και θεραπεύουν πραγματικές
ανάγκες των ανθρώπων. Οι θεαματικές κοινωνικές δραστηριότητες και οι
στατιστικοί απολογισμοί, για να φανεί πως κάτι τάχα γίνεται, αυτό δεν είναι το
έργο της αγάπης και δεν είναι η διακονία και η λειτουργία της πίστης. Πέρα από
όλα αυτά είναι οι άνθρωποι, η κοινωνία
των προσώπων. Και κοινωνία προσώπων είναι η άμεση και ζωντανή σχέση και
γνωριμία των ανθρώπων. Και είναι μεγάλη αμαρτία να θέλουμε να βλέπουμε την
Εκκλησία σαν μια απλή υπηρεσία και
πιστεύουμε πως είναι σπουδαίο να την οργανώσουμε κατά το πρότυπο των κρατικών
υπηρεσιών.
Αγαπητοί μου φίλοι, όσο και αν άλλαξαν οι
συνθήκες της ζωής, όσο κι αν αυξήθηκε σε πλήθος η Εκκλησία, όμως δεν είναι
αδύνατο και ακατόρθωτο να γνωρίζονται μεταξύ τους οι Χριστιανοί και να
ενδιαφέρονται προσωπικά ο ένας για τον άλλο. Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε
κάθε ενορία, σε κάθε Μητρόπολη οι άνθρωποι συνδέονται με οικογενειακές,
επαγγελματικές και κοινωνικές σχέσεις και όλοι είναι γνωστοί μεταξύ τους.
Μάλιστα στην εποχή μας με τα πολλά μέσα συγκοινωνίας και επικοινωνίας, όλος πια
ο κόσμος είναι πολύ κοντά. Εκείνο που απομακρύνει τους ανθρώπους είναι η
έλλειψη προσωπικού ενδιαφέροντος, το κλείσιμο του καθενός στον εαυτό του και η
απομόνωση. Μα, αν είναι καμιά φορά να μονοιάσουν οι λαοί και να ειρηνεύσει ο
κόσμος, αυτό θα γίνει μόνο με την Εκκλησία, όταν οι Χριστιανοί θα καταλάβουν
πως είναι μια κοινωνία προσώπων και αδελφοί στο όνομα του Χριστού.
Με
αγάπη Χριστού,
π.
Βασίλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου